Chapter 16 : รู้แล้วว่าไม่รัก (18+)

Prime casino

พิมดาวนั่งถอนหายใจรอบที่ร้อยในห้องทำงานของสามี นี่เป็นวันแรกที่เธอได้ตามเขามาทำงานที่กาสิโนด้วย ถึงมันจะไม่ใช่สถานที่ที่น่าพิศมัยสำหรับเธอสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอตลอดไปเมื่อได้เข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลจาง

"เบื่อหรือไง" อินหลงเงยหน้าจากกองเอกสารมาเอ่ยถามภรรยาที่นั่งหน้างออยู่ที่โซฟา

"เปล่าค่ะ" จริง ๆ ก็เบื่อนิดนึงแหละ เธอนั่งเฉย ๆ อยู่ในห้องทำงานมาสองชั่วโมงแล้ว ถ้าอยู่คฤหาสน์ก็ยังพอได้นอนอ่านหนังสือหรือพูดคุยกับเหล่าแม่บ้านคลายเหงา

"อยากลงไปเล่นอะไรข้างล่างไหม" ร่างสูงกล่าวถึงเครื่องเล่นมอมเมามากมายที่กาสิโน แต่หญิงสาวไม่เอาด้วย ถึงจะเป็นธุรกิจของครอบครัว เล่นไปยังไงก็ไม่มีเสีย แต่ไม่ติดการพนันนั้นย่อมดีกว่า

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ระหว่างที่พิมดาวกำลังจะไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับอินหลงนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา

"เข้ามา!"

ปัง!

"คุกเข่าต่อหน้านายน้อยซะ!" การ์ดใช้เท้ากระทุ้งไปที่หลังเข่าของชายหนุ่มผู้มีสภาพสะบักสะบอมให้คุกเข่านั่งลงข้างหน้า เมื่อพิมดาวเห็นสถานการณ์เธอจึงรีบถอยไปยืนหลบอยู่หลังอินหลงทันที

"มันไปทำอะไรมา"

"มันพยายามจะขโมยเหรียญของแขกคนอื่นครับ แถมมันยังติดหนี้พนันอีกหลายแสนดอลลาห์"

"ติดหนี้แล้วยังเสือกจะสร้างความวุ่นวายให้แขกกูอีกเหรอ...กูจะทำยังไงกับหัวขโมยอย่างมึงดี" อินหลงเอ่ยอย่างเยือกเย็น เขาไม่ชอบพวกที่ชอบสร้างปัญหาเลยจริง ๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าในธุรกิจกาสิโนนั้นเจอคนแบบนี้บ่อยมาก

ร้อยพ่อพันแม่...ผีพนันเข้าสิงทั้งนั้น

"ผมไม่ได้ขโมยเหรียญของใครนะ พวกนี้มันใส่ร้าย!" ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มคนนี้จะเอื้อนเอ่ยต่อ นายน้อยแห่ง Prime casino ก็กระทืบลงไปที่มือของมันเต็มแรงจนได้ยินเสียงกระดูกหัก

"อ๊ากกกกก! ไอ้อินหลง" นักพนันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พลางตะโกนด่าจาง อินหลง ด้วยคำพูดหยาบคาย

"อย่าสะเออะมาเรียกกูด้วยชื่อ มีแต่ครอบครัวและเมียกูเท่านั้นที่เรียกกูแบบนี้ได้..." พิมดาวที่ยืนฟังเหตุการณ์หัวใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เพราะ 'เมีย' ที่เขาหมายถึงมันคือเธอหรือเปล่านะ...เพราะเธอเองก็เรียกเขาด้วยชื่อ แถมเป็นชื่อเล่นอย่าง 'อิน' เฉย ๆ ด้วย และเขาก็ไม่เคยดุด่าที่เธอเรียกเขาแบบนี้

"มึงระวังตัวไว้เถอะไอ้อินหลง...ระวังเมียมึงด้วย สวยดีนี่หว่า" ร่างกายสะบักสะบอมมองมาที่เธออย่างโจ่งแจ้ง คงเพราะความแค้นและฤทธิ์ของน้ำเมาที่ทำให้เขากล้ากระตุกหนวดเสือนายน้อยจางแบบนี้

"อย่ามาแตะต้องเมียกู! คนปากดีแบบมึงนี่กูชอบจริง ๆ แต่เดี๋ยวกูจะทำให้มึงรู้ว่าการพูดไม่ได้มันเป็นยังไง พวกมึง...เอามันลงไปให้พ้นหน้ากู!" ไม่เพียงแต่เอ่ยไล่เฉย ๆ แต่อินหลงยังเพิ่มความอำมหิตด้วยการเตะไปที่ปากหมา ๆ อย่างแรงหลายทีจนฟันแทบร่วงพร้อมถ่มน้ำลายใส่หน้าไอ้คนที่กล้ามาเอ่ยถึงภรรยาเขาด้วย

แม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเธอ แต่เขาก็จะไม่ยอมให้ใครมาหยามเกียรติสะใภ้ตระกูลจางแน่นอน

ปัง!

หลังจากที่ทุกคนออกมาไปแล้ว เหตุการณ์ก็ดูจะสงบขึ้น แต่พิมดาวยังยืนตัวสั่นอยู่เพราะการได้รับสายตาน่ารังเกียจจากผีพนันมันทำให้เธอกลัว

"ขึ้นมานั่งบนนี้สิ" อินหลงที่นั่งอยู่บนโซฟากล่าวกับภรรยา

"คะ...?"

"หมายถึง...บนนี้น่ะ" เขาตบมือลงบนตักราวกับเชื้อเชิญให้เธอขึ้นไปนั่ง

"..." พิมดาวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างแกร่งที่พิงโซฟาอย่างใจไม่กล้า จะให้เธอขึ้นไปนั่งบนตักเขาเนี่ยนะ...มันออกจะวาบหวิวไปสักหน่อยนะ ถึงเมื่อคืนเธอกับเขาจะเพิ่งผ่านความเร่าร้อนมาด้วยกันก็เถอะ

"เร็วสิ! จะขัดคำสั่งฉันหรือไง" ร่างสูงดุเสียงเข้ม ทำให้คนตัวเล็กต้องรีบขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักเขาด้วยความรวดเร็ว

"มองหน้าฉันสิ หลบตาทำไม" นิ้วเรียวยาวของเขาเลื่อนมาประคองปลายคางมนให้หันมาสบตา แต่จะไม่ให้เธอหลบตายังไงไหว เมื่อคืนเขาเองที่เป็นคนไม่ชายมองแม้แต่หางตาหลังจากนอนด้วยกันไม่ใช่หรือไง...

"เมื่อกี้เธอกลัวหรือเปล่า..." เขาถามเสียงนุ่มขณะที่พิมดาวนั่งอยู่บนตักสบตากันในระยะใกล้ชิด เธอสัมผัสได้ถึงความอาทรจากนัยน์ตาคมเข้ม

"นิดหน่อยค่ะ..." คนตัวเล็กตอบเบา ๆ ความจริงคือไม่ได้กลัวนิดหน่อย แต่กลัวมากเลยต่างหาก เพราะใจเธอยังสั่นอยู่เลย แต่ตอนนี้สั่นแรงกว่าเมื่อกี้จนเก็บอาการแทบไม่อยู่ เมื่อได้ใกล้ชิดกับเขา

"ไม่ต้องกังวลนะ ถึงฉันจะไม่ชอบขี้หน้าเธอขนาดไหน แต่ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอแน่นอน" อินหลงตอกย้ำความรู้สึกที่มีให้เธอ

รู้แล้วว่าไม่รัก...จะเน้นย้ำทำไมให้ใจเจ็บนักหนา แต่ก็ขอบพระคุณจากใจที่ไม่ทำร้ายกัน

"ขอบคุณค่ะ" พิมดาวเอ่ยขอบคุณพลางทำท่าจะลุกออกไปจากตักแกร่ง แต่ก็ถูกคนมือไวคว้าตัวไว้ก่อน

"เฮีย...อื้อ" เธอกำลังจะอ้าปากถามว่าทำไมเขาไม่ให้เธอลุก แต่ริมฝีปากได้รูปก็ฉกฉวยจังหวะเข้าครอบครองความอวบอิ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว พลางใช้ฝ่ามือสอดประคองเข้าไปที่ท้ายทอยน้อยเพื่อเงยดวงหน้าสวยหวานให้รับสัมผัสที่เขามอบให้

ในตอนแรกหญิงสาวก็ยังรู้สึกงง ๆ กับการกระทำของเขา เดี๋ยวเย็นชา เดี๋ยวดูเป็นห่วง เดี๋ยวถอยห่าง เดี๋ยวมอบจูบ ตามอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ไม่ค่อยจะทัน แต่เมื่อเขาสัมผัสมาทีไรก็พร้อมจะเอนอ่อนไปตามอารมณ์ทุกครั้ง...

"อือ..." กลีบปากอุ่นของทั้งสองบดคลึงกันและกันอย่างมีจังหวะ ปลายลิ้นร้อนสอดประสานเกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนความหวานตามธรรมชาติ

แม้ว่าเขาจะเคยคิดว่าเธอจูบได้ห่วยแตกที่สุดที่เคยเจอมา...แต่พอได้จูบเป็นครั้งที่สามก็กลับรู้สึกว่าเธอมีความกล้าขึ้นเยอะ

เขาก็ไม่รู้ทำไมว่าอยากใกล้ชิดกับเธออีกหลังจากผ่านความเร่าร้อนกันมาเมื่อคืน...เห็นปากแดง ๆ นั้นแล้วอยากจูบจนอดใจไม่อยู่ เนื้อตัวนุ่มนิ่มนี่ก็น่ากอดน่าซุกไซ้ไปหมด ทำอย่างไรเขาถึงจะควบคุมตัวเองไหว?

"อ่า..." หลังจากแลกจูบกันอยู่นานหลายนาที คนตัวสูงก็ประคองร่างยัยตัวเล็กให้ลงมานอนราบบนโซฟาขนาดใหญ่ เขาก้มลงไปไซ้ที่ซอกคอขาวหอมกรุ่น และออกแรงดูดดึงเบา ๆ ก่อนจะลากริมฝีปากพรมจูบมาตามแนวไหปลาร้าโค้งงามลงมาถึงส่วนทรวงอกนุ่มเด้งที่มีชุดเดรสบดบังอยู่

เขาไม่รอช้ารีบจัดการปลดเปลื้องเดรสสีฟ้าอ่อนและชั้นในตัวนิ่มลงมากองไว้ตรงบั้นเอว เผยให้เห็นเต้าตูมทรงสวยที่ยังคงมีรอยแดงอ่อน ๆ จากการดูดเม้มเมื่อคืน

"อ๊ะ...เฮียคะ อย่าค่ะ" หญิงสาวรู้สึกได้สติจึงพยายามร้องห้ามสามี ให้ตายสิ นี่เธออยู่ในห้องทำงานที่หน้าห้องเต็มไปด้วยบอดีการ์ดตั้งหลายคน จะให้มาทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน!

"ทำไม"

"นะ-นี่มันในห้องทำงานนะคะ..." เธอกล่าวด้วยความเขินอายขั้นสุด

"แล้วยังไง ฉันจะเอาเมียที่นี่แล้วใครจะทำไม"