All Chapters of กฎหลักคือห้ามรักมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

ร่างสูงโปร่งของอินหลงรีบก้าวลงจากบันไดและตรงมาที่หน้าบ้านก่อนออสตินจะไปด้วยความรวดเร็ว"เดี๋ยว..." อินหลงเอ่ยทักเสียงเข้ม"กูขอคุยกับมึงหน่อย พิม...เธอเข้าบ้านไปก่อน" เขาหันไปหาพิมดาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แม้คนตัวเล็กจะมองด้วยความลังเล แต่น้ำเสียงเด็ดขาดของเขาก็ทำให้เธอเดินเข้าไปแต่โดยดี เมื่อได้อยู่กันสองคนก็ถึงเวลาเอ่ยเตือน"ดูเหมือนว่ามึงจะยังไม่รู้นะว่าพิมดาวเป็นเมียกู" อินหลงแสดงความเป็นเจ้าของทันทีอย่างไม่อ้อมค้อม"กูรู้แล้ว""รู้แล้วก็ดี จะได้ไม่ทำตัวเกินหน้าเกินตา กูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับผู้หญิงของกู""มึงก็ลองปฏิบัติกับเธอดี ๆ บ้างสิ จะได้ไม่มองว่าการกระทำของกูมันเกินหน้าเกินตา" ออสตินจงใจเอ่ยแขวะอย่างเหลืออด เขาเป็นเพื่อนกับอินหลงมาตั้งแต่เด็ก ทำไมจะไม่รู้ว่ามันเอาแต่ใจและขี้เหวี่ยงจะตายและที่สำคัญ...เขาสังเกตเห็นท่าทีเหินห่างที่อินหลงทำกับพิมดาวตั้งแต่วันที่เจอกันที่งานแต่งแล้ว แถมวันงานเลี้ยงเปิดตัวบริษัทก็ยังคงทำนิสัยเดิม หน้าบูดบึ้งไม่มองแม้เแต่เสี้ยวหน้าพิมดาวทั้งงาน ใคร ๆ ก็ดูออกว่าชีวิตคู่ของทั้งสองคนขมขื่นแค่ไหนภรรยาที่ชีวิตน่าสงสารขนาดนี้ มันยังแสดงความเอาแต่ใจได้ เขาก็ไ

"อย่าพูดอะไรที่ทำให้บรรยากาศมันเสียเลยดีกว่า" หลังจากตอบคำถามอย่างเย็นชาและไม่ใยดี ท่าทางของเขาก็ดูเหมือนจะหัวเสียพอสมควร เพราะแต่เดิมที่กำลังนอนกอดก่ายกันอยู่ เขาก็คลายอ้อมกอดและลุกไปนั่งอยู่ปลายเตียง "แต่เมื่อกี้เฮีย..." พิมดาวพยายามจะพูดถึงการร่วมรักแสนหวานเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนเขาจะขัดขึ้นมาก่อน"ฉันบอกว่าเธอเป็นของฉัน...แต่ไม่ได้หมายความว่าเรารักกัน" คำพูดนั้นเจ็บแสบราวกับฟ้าฟาดที่กลางใจ หัวใจของเธอร่วงหล่นลงไปความผิดหวังจนบรรยายแทบไม่ได้เขาไม่ใยดีเธอเลยสักนิด...ราวกับว่าคำบอกรักของเธอเมื่อกี้เป็นแค่สายลมผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่ได้สลักสำคัญอะไรขนาดนั้น"ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด...ถ้าอยากอยู่ด้วยกันดี ๆ ก็อย่าพูดเรื่องพวกนี้ให้เสียบรรยากาศอีก" ว่าจบเขาก็ลุกออกไปจากห้องโดยไม่ชายตามามองหน้าเธอเลยแม้แต่นิด...ทิ้งให้พิมดาวนอนน้ำตาเอ่อคลออยู่บนเตียงที่ว่างเปล่าคำพูดที่แสนเยือกเย็นและไร้เยื่อใยของเขาทำเอาเธอรู้สึกแหลกสลายและหน้าแตกที่สุดในชีวิต ไม่คิดเลยว่าเขาจะใจร้ายกับเธอขนาดนี้...เพราะเธอมันดันโง่งมคิดไปเองว่าช่วงหลัง ๆ ที่ความสัมพันธ์ของเขากับเธอดูดีขึ้น เป็นเพราะเขาอาจจะรู้สึกอะไร

"พิมก็มีเพื่อนอยู่แค่นี้คือคุณออสติน , คุณเอวาลินและพี่ ๆ ในบริษัท การออกไปเดินเล่นมันก็เป็นแค่ความสุขเพียงเล็กน้อยของพิม ถ้ามันทำให้เฮียไม่พอใจพิมก็ไม่รู้จะพูดยังไงค่ะ""อ๋อ ฉันเพิ่งรู้นะว่าความสุขของเธอคือการออกไปเดินระริกระรี้กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเอง ทำเป็นมาบอกว่ารักฉันอย่างนั้นอย่างนี้แต่ใจจริงก็อยากอยู่กับมันใช่ไหม!" อินหลงแค่นหัวเราะหยันใส่เธอ เมื่อได้ยินว่าหญิงสาวมีความสุขโดยที่ไม่ได้มาจากเขา อินหลงก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจและโกรธจนพ่นคำพูดแย่ ๆ ใส่พิมดาวด้วยความเคยตัวเพียะ!พิมดาวตบไปที่ใบหน้าหล่ออย่างหมดความอดทน เสียงฝ่ามือน้อยกระทบแก้มดังก้องไปทั่วห้อง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอฝืนทนต่อฝีปากอันเจ็บแสบของเขาได้ตลอด พยายามคิดในใจเสมอว่าที่เขาพูดจาแบบนี้เพราะเธอไปพรากอิสระจากเขามันเลยทำให้เขาไม่มีความสุข แต่การเอาคำว่ารักของเธอมาดูถูกย่ำยีแบบนี้มันเกินไป"หยุดพูดจาแย่ ๆ ใส่พิมได้แล้ว!" หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตา ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำจากความโกรธและเสียใจที่ปะทุอยู่ข้างใน เธอตั้งใจซื้อของขวัญวันเกิดมาให้เขาแท้ ๆ แต่กลับมาเหยียดหยามราวกับเธอไม่ใช่คน"..." คนถูกตบหันมามองหน้าเธอด้วยนัยน์ตา

ดวงตาคู่สวยบวมเป่งคลอไปด้วยหยาดธารา แก้มใสมีแต่คราบน้ำตา จมูกและหูน้อยแดงก่ำที่ดูก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก พิมดาวรีบเดินเข้าไปกอดเกศมณีและร่ำไห้ออกมาทันที"ผมกลับก่อนนะครับคุณลุง, คุณป้า ฝากคุณพิมด้วยนะครับ" ออสตินที่ยืนมองสถานการณ์น่าเศร้า จึงตัดสินใจปลีกตัวมาให้เป็นเรื่องของครอบครัว เขาวางกระเป๋าสีขาวของพิมดาวลงบนโต๊ะ และก้มหัวให้คุณลุงคุณป้าที่เคารพ ก่อนเดินออกมา อย่างน้อยเขาก็อุ่นใจว่าเธออยู่ในมือของหลี่หมิงและเกศมณีแล้ว"ฮึก""เป็นอะไรน่ะพิม เล่าให้ฉันฟังสิ" เกศมณีโอบกอดลูกสะใภ้ด้วยความเป็นห่วง หัวใจของเธอเต้นแรงพลางนึกคิดว่าลูกชายตัวดีไปทำอะไรพิมดาวไว้ เธอถึงได้มีสภาพแบบนี้"พิม...ทนไม่ไหวแล้วค่ะ" พิมดาวเงยหน้าจากอ้อมกอดแสนอุ่นของแม่สะใภ้ เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และตั้งสติเล่าเหตุการณ์ที่พบเจอในหลายเดือนนี้ให้เกศมณีและจาง หลี่หมิงฟังเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยเล่าอะไรออกไปเลย ไม่เคยแม้แต่จะร้องไห้ให้ใครเห็น แต่วันนี้มันหมดทุกอย่างแล้วจริง ๆ ความอดทนที่สั่งสมมามันพังทลายหมดแล้วเนิ่นนานกว่าที่พิมดาวจะกลั้นก้อนสะอื้นและเล่าเรื่องราวทั้งหมดจบ เธอพูดไปพลันน้ำตาไหลไป

อินหลงขับรถออกมาจากคฤหาสน์ด้วยความร้อนใจ เขามุ่งตรงไปที่เพนต์เฮาส์สุดหรูใจกลางเมืองซึ่งเป็นที่อยู่ของออสตินทันที ชายหนุ่มมั่นใจว่าออสตินน่าจะพาพิมดาวไปพักที่นี่แน่ ๆ เพราะมันเป็นที่พักส่วนตัวของเขาทันทีที่จอดรถอยู่หน้าทางเข้าชายหนุ่มก็รีบเดินไปยังล็อบบีทันที"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะท่าน" พนักงานแผนกต้อนรับรีบวิ่งมาทักทายด้วยความรวดเร็ว"แจ้งออสติน หยางให้ทีว่าผมมาหา" ที่เพนต์เฮาส์แห่งนี้มีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดมาก เพราะมีแต่มหาเศรษฐีและเหล่าผู้มีหน้ามีตาทางสังคมพักอาศัยอยู่ เขาจึงบุกรุกขึ้นไปเลยไม่ได้"ให้แจ้งว่าใครขอพบคะ" แม้ว่าพวกเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นใคร แต่ก็ต้องทำตามขั้นตอนอย่างละเอียด"จาง อินหลง""ค่ะ นั่งรอสักครู่นะคะคุณจาง" อินหลงพยักหน้า และเดินวนไปวนมาแถวหน้าลิฟต์รอ ตอนนี้เขาร้อนใจจนนั่งรอไม่ไหวแล้ว แค่พิมดาวหายจากสายตาไปไม่กี่ชั่วโมงยังเป็นบ้าขนาดนี้ ถ้าเธอทิ้งเขาไปอยู่กับมันจริง ๆ คงได้มีการปะทะเกิดขึ้นเพราะเขามันเป็นคนหวงของยิ่งกว่าใครในโลก และออสตินก็ย่อมรู้ดีว่าหมาบ้าแบบเขา...เวลามันคลั่งมัน 'โหด' ขนาดไหน"เร็ว ๆ สิ! มาหรือยัง" เขาเดินไปตวาดใส่พนักงานอย่