Chapter 14 : ฉันไม่อยากมีลูกตอนนี้

หลังจากจบบทรักสุดร้อนแรงเมื่อครู่ ทั้งสองก็นอนแนบชิดกันอยู่สักพักกว่าที่ลมหายใจจะกลับเข้าสู่ปกติ อินหลงก็ถอดถอนท่อนเอ็นแข็งตึงออกไปแล้ว พิมดาวที่ได้นอนกอดเขาเพียงไม่กี่นาทีก็ต้องรีบพาตัวเองลงไปนอนบนเตียงเหมือนอย่างเก่า

เพราะกลัวว่าถ้าเผลอกอดเขานานเกินไปจะโดนว่าเอาได้ แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าช่วงเวลาที่เธอได้กกกอดร่างกายแข็งแรงนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน...

"เฮียคะ..." พิมดาวนอนรออยู่นานหลายนาทีว่าเขาจะพูดอะไรหลังจากเพิ่งร่วมรักด้วยกันไปหยก ๆ ไหม แต่เขากลับเงียบจนใจหาย หรือว่าเมื่อกี้มันไม่ดีหรือเปล่า เธอตอบสนองเขาได้แย่งั้นหรือ

"อย่าลืมกินยาล่ะ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ป้องกัน" คำพูดสุดไร้เยื้อใยของเขาทำเอาหัวใจของเธอกระตุกวูบ

"ค่ะ..." น้ำเสียงนุ่มนวลเมื่อกี้หายไปแล้วตอนนี้เขากลับมาเป็นจาง อินหลง ผู้เย็นชากับเธอคนเดิมเรียบร้อย สำหรับเขามันก็คงเป็นแค่ Sex ครั้งหนึ่งนั่นแหละ ไม่ได้วิเศษอะไร

แต่สำหรับเธอมันคือการยินยอมเป็นของใครคนหนึ่งโดยสมบูรณ์...คนที่เธอรู้สึกแปลก ๆ ในหัวใจ

"ฉันยังไม่อยากมีลูก หวังว่าเธอจะไม่พลาด" ว่าจบเขาก็ลุกออกไปจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำไปเลย ไม่มองเธอแม้เพียงหางตา ราวกับไม่ใช่คนเดียวกันกับเมื่อกี้

"ค่ะ...เข้าใจแล้วค่ะ" พิมดาวตอบรับอย่างแผ่วเบา พลางเอื้อมไปหยิบชุดนอนที่กองอยู่ข้างเตียงมาใส่แบบลวก ๆ และลุกออกไป แม้ว่าระหว่างที่ขยับตัวจะรู้สึกเจ็บแสบที่บริเวณกลีบผกา แต่เธอก็ต้องรีบเดินกลับห้องตัวเอง เพราะกลัวว่าถ้าเขาออกมาแล้วยังเห็นเธอนั่งเสนอหน้าอยู่คงจะอารมณ์เสียอีกเป็นแน่

จะหวังให้มีการนอนกอดกันหลังมีเพศสัมพันธ์คงใช้ไม่ได้กับคนที่ไม่มีวันจะรักกันหรอก...

"..." ทันทีที่ลงมานอนบนเตียงของตนเอง พิมดาวก็รู้สึกหน่วง ๆ ที่อกราวกับคนเสียใจ มันเป็นครั้งแรกของเธอและเธอก็เต็มใจที่จะทำ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แยแสแม้กระทั่งมองหน้าเธอด้วยซ้ำ

"นี่เธอคาดหวังอะไรอยู่พิมดาว..." เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง อินหลงไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เขาก็เป็นตัวเขาเองเหมือนเดิม แค่มีอะไรกันครั้งเดียวอย่าไปหวังว่าเขาจะใจดีกับเธอขึ้นเลย มันก็แค่ 'Sex' สำหรับเขา ท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจ

แต่ไม่รู้ทำไมน้ำใส ๆ ถึงไหลออกจากตากันนะ....

เช้าวันต่อมา

พิมดาวตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเหมือนเดิม แม้จะยังเจ็บ ๆ ตึง ๆ ตรงกลางร่างกายอยู่บ้าง แต่เธอก็ต้องตื่นมาทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด และที่สำคัญเธอต้องรีบกินยาคุมกำเนิดที่สาวใช้ซื้อมาให้เรียบร้อย เพราะถ้าพลาดตั้งครรภ์ขึ้นมามันจะลำบาก สถานการณ์ชีวิตของเธอในตอนนี้มันยังอยู่ในจุดที่เสี่ยงทุกวินาที

แม้จะได้ข้อมูลจากหลี่หมิงว่าตระกูลที่ทำธุรกิจสีเทานั้นมีอยู่มากมาย แต่ตระกูลที่มีสีเทาจนเกือบดำและมีแววจะเกี่ยวข้องกับการทำธุรกรรมในไทยนั้นมีสองตระกูลนั่นคือ ตระกูลหลัว และตระกูลอู๋

แต่ตอนนี้ทุกคนต่างระวังตัว และเล่นเกมของตัวเองอย่างละเอียดรอบคอบ ไปจับมือใครดมไม่ได้ ก็ได้แต่สืบกันต่อไปจนกว่าจะรู้แน่ชัดว่าใครคือแค่คู่แข่งทางธุรกิจ และใครคือศัตรูตัวจริงที่เธอต้องระวัง

ในตอนที่ทุกคนต่างระวังตัว และเล่นเกมของตัวเองอย่างละเอียดรอบคอบ ไปจับมือใครดมไม่ได้ ก็ได้แต่สืบกันต่อไปจนกว่าจะรู้แน่ชัดว่าใครคือแค่คู่แข่งทางธุรกิจ และใครคือศัตรูตัวจริงที่เธอต้องระวัง

แต่แค่เธอยังมีชีวิตอยู่ในทุก ๆ วันก็ขอบคุณมากแล้ว เพราะเธอรู้ว่าการมีธุรกิจระดับประเทศนั้นไม่ง่ายเลย ถึงพ่อเธอจะยอมขายบริษัทให้พวกมันอย่างที่หวัง แต่ยังไงมันก็ต้องสั่งเก็บทั้งครอบครัวเธออยู่วันยังค่ำเพราะพ่อของเธอกุมความลับเยอะเกินไป

แม้จะคิดถึงและสงสารพ่อจับใจ แต่เธอก็ทำได้แค่มีชีวิตต่อไป...เธอจะใช้ชีวิตทุกก้าวอย่างระมัดระวัง จะไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของพวกมันแน่นอน

แต่ตอนนี้ต้องโฟกัสกับโจ๊กที่บวมอืดเต็มหม้อก่อนนะ...วันนี้เธอนึกครึ้มอะไรไม่รู้ถึงมาต้มโจ๊กและทำหมูแดงซึ่งเป็นเมนูโปรดของใครบางคนที่เขาไม่เคยกินเลยสักครั้ง

ถึงวันนี้เขาจะไม่กินอีกก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงสามเดือนที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยแตะอยู่แล้ว ไม่แตะอีกสักวันก็ไม่เป็นปัญหา

"คุณพิมคะ คุณชายนั่งรอที่โต๊ะอาหารแหละค่ะ" สาวใช้จิงรีบวิ่งมากระซิบนายหญิงในครัว พิมดาวรู้สึกตกใจปนตื่นเต้นไปพร้อม ๆ กัน เพราะร้อยวันพันปีพ่อคุณไม่เคยย่างกรายมาที่ห้องรับประทานอาหารเลย

เธอรีบปิดไฟหม้อโจ๊กและถอดผ้ากันเปื้อนก่อนช่วยกันกับสาวใช้ยกอาหารมาวางบนโต๊ะหินอ่อนสีขาว

"อรุณสวัสดิ์ค่ะเฮีย" พิมดาวรีบกล่าวทักทายสามีและตักโจ๊กร้อน ๆ ท็อปปิงด้วยหมูแดงย่างหอมกรุ่น กับไข่ลวกตอกลงไปจัดวางให้อินหลง

"อรุณสวัสดิ์...ขอกาแฟดำด้วยหนึ่งแก้ว" วันนี้มันแปลกมากจริง ๆ เพราะเขาทานอาหารเช้าของเธอครั้งแรก! แถมขอกาแฟด้วยหนึ่งแก้ว...นี่เขาไปอารมณ์ดีจากไหนมาเนี่ย เธอชักจะตามอารมณ์สวิงของคุณสามีไม่ทันแล้วนะ

"ได้ค่ะเฮีย เดี๋ยวพิมไปชงให้นะคะ"

"ไม่ต้องหรอก นั่งกินสิ...ให้แม่บ้านทำให้" ขมวดคิ้วหนักมาก! ร้อยวันพันปีไม่เคยจะอยากให้เธออยู่ใกล้ สงสัยวันนี้พายุต้องเข้าฮ่องกงแน่ ๆ 

"ค่ะ..." พิมดาวนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง และจัดการตักโจ๊กให้ตัวเอง เธอนั่งรับประทานอาหารร่วมกับผู้เป็นสามีเงียบ ๆ พลางลอบมองเขาอยู่เรื่อย ๆ 

แม้ใบหน้าของเขาจะดูนิ่งเฉยไม่ต่างจากปกติ แต่เธอสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบตัวดูผ่อนคลายลงไปมาก หรือจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน?

คงไม่หรอกมั้ง มันไม่น่าจะสลักสำคัญจนเขาใจเย็นลงหรอกจริงไหม

-beep-

ระหว่างที่นั่งร่วมโต๊ะกับอินหลงและคิดอะไรอยู่เรื่อยเปื่อย โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นมาเบา ๆ เธอหยิบขึ้นมาเปิดดูและพบว่ามีข้อความใหม่เข้ามา

เมื่อเปิดดูหัวใจของเธอตื่นตกใจจนโทรศัพท์ตกลงบนโต๊ะ...เพราะข้อความปริศนานั้นส่งภาพรถยนต์ของพ่อเธอที่เกิดอุบัติเหตุตกเขาข้างทางและเธอไม่มีวันลืม

"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" อินหลงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของพิมดาว เขาจึงหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมาดู

พอเขาได้เห็นภาพนั้นสีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที เขารู้ว่ามันคือภาพอุบัติเหตุของพ่อพิมดาว อินหลงไม่รอช้ารีบลุกขึ้นจากโต๊ะรับประทานอาหารและโทรหามือขวาที่ไว้ใจได้ให้ตามสืบเรื่องนี้ทันที

"พิมดาว...ไปแต่งตัว เดี๋ยวเราจะไปบ้านป๊ากัน"