All Chapters of กฎหลักคือห้ามรักมาเฟีย: Chapter 41 - Chapter 50

"กูขอร้อง บอกกูเถอะว่าพิมอยู่ไหน""..." ออสตินนิ่งเงียบ ถึงแม้สภาพของอินหลงตอนนี้จะเหมือนหมาบ้าแต่เขาก็ไม่สามารถบอกได้จริง ๆ ว่าพิมดาวไม่ได้ไปไหนไกลแต่อยู่ที่คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลจาง เขาต้องการให้พิมดาวได้ใช้เวลาอยู่ห่างจากไฟอย่างอินหลงสักพัก เพราะการที่เธอเดินออกมาจากบ้านแบบนั้นแสดงว่าอินหลงมันต้องทำร้ายจิตใจเธอมาอย่างหนัก"เธอปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วง และเธอก็ไม่ได้อยู่กับกู น้องกู หรือพ่อแม่กูแบบที่มึงคิดด้วย ไม่เชื่อก็ไปตามดูได้" "กูไม่เชื่อ!" อินหลงแผดเสียงลั่น นัยน์ตาของเขาวาวโรจน์ไปด้วยความร้อนใจ"หัดสงบสติซะบ้างเถอะ! ปล่อยเธอเป็นอิสระบ้าง มึงจะบังคับเธอไปจนตายเลยหรือไง เธอเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของที่มึงจะคอยควบคุมอยู่ทุกอย่าง ในเมื่อเธอเลือกที่จะออกมาแบบนี้ก็แสดงว่าเธอไม่อยากเจอ มึงตอบกูได้ไหมล่ะว่ามึงทำอะไร...เธอถึงวิ่งหนีแบบนี้!"คนร้อนใจทำได้เพียงชะงักกึกแม้จะโดนออสตินกระชากคอเสื้ออย่างแรง เพราะคำตอบของเรื่องนี้มันคือความเลวของเขาเอง…ทั้งปากหมา ๆ และอีโก้ล้นฟ้าในการไม่ยอมรับว่ารักเธอ แถมสันดานเสีย ๆ ก็ดันกำเริบเมื่อเห็นเธออยู่กับคนอื่นจนเอ่ยไล่พิมดาวผู้รักเขาด้วยใจที่บริสุทธิ์ออกไป

พี่น้องตระกูลจางนั่งดื่มกันอยู่นานหลายชั่วโมง พวกเขาพูดคุยให้ข้อคิดน้องชายคนเล็กมากมาย ทั้งการใช้ชีวิตแบบมีสติ และความอดทนกับความรัก รวมถึงรำลึกเรื่องราวน่าขบขันเก่า ๆ ที่พวกเขามีวีรกรรมร่วมกันในตอนเด็ก ๆ ถึงแม้ว่าชีวิตของอินหลงจะขมยิ่งกว่ากาแฟ แต่พอเหล่าพี่ชายมาอยู่เป็นเพื่อนมันก็ทำให้เขาพอจะยิ้มกับเรื่องเก่า ๆ ได้สามหนุ่มดื่มแอลกอฮอล์ด้วยกันแก้วแล้วแก้วเล่าจนกระทั่งถึงเวลาตีสาม แต่ละคนจึงพากันขึ้นไปนอนที่ห้องพักแขกในคฤหาสน์ในส่วนของอินหลงนั้นก็เดินเข้ามานอนแล้วเช่นกัน แต่เขาเลือกที่จะนอนในห้องของพิมดาว ด้วยเหตุผลที่ฟังดูอาจจะน่าสมเพชคืออยากได้กลิ่นเธอสักนิดก็ยังดี"..." แม้ฤทธิ์แอลกอฮอล์จะชวนให้สติเลือนราง แต่ภาพของทุกอย่างยังชัดเจนในความทรงจำ ทุกอย่างในห้องยังคงเหมือนเดิม เตียงนอนนุ่มที่เธอเคยนอน ผ้าห่มที่เธอเคยใช้ ภาพสุดท้ายที่เธอบอกรักเขาในห้องนี้ยังคงจำชัดฝังใจ"ขอโทษ..." เสียงทุ้มต่ำกระซิบออกมาเบา ๆ เขาหลับตาลงและภาวนาให้หัวใจของตนเองอดทนรอวันที่เธอจะพร้อมคุยกันไหว เพราะตอนนี้เขาช่างอ่อนแอเหลือเกินเมื่อขาดเธอไปคนแตกสลายทำได้เพียงขอให้คืนนี้ได้นอนหลับเพื่อจะฝันถึงเธอ...เขาอ้

"พิมจะหย่า""..." ประโยคนั้นทำเอาอินหลงแทบล้มทั้งยืน หัวใจของเขาเจ็บปวดเหมือนถูกค้อนยักษ์ทุบจนแหลกละเอียด เพราะนอกจากพิมดาวจะไม่ให้โอกาสแล้วเธอยังกำลังจะตัดขาดกับเขาในทุกทางอีกด้วยอินหลงส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมรับกับสิ่งที่พิมดาวพูด เขาทำใจไม่ได้จริง ๆ ถ้าจะต้องเสียเธอไปตลอดกาล แค่คิดก็อยู่ไม่ได้"เฮียไม่หย่า" เขายืนกรานเสียงหนักแน่น ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมหย่าเด็ดขาด เพราะมันคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจะสามารถผูกมัดเธอไว้ได้"ไม่เป็นไรค่ะ เพราะในสัญญาข้อหนึ่งที่เฮียเคยระบุไว้จะทำให้พิมหย่าได้""!!!" อินหลงถึงกับชะงักกึก เพราะวันนี้สัญญาบ้าบอที่เขาเคยร่างเอาไว้ได้เป็นเหมือนเวรกรรมติดจรวจย้อนกลับมาเล่นงานเขาเองแล้ว'คู่สมรสทั้งสองฝ่ายตกลงร่วมกันว่าการสมรสจะมีผลเฉพาะระหว่างการดำเนินคดีของนาย ชาญ จึงศิริพานิช เท่านั้น หลังจากคดีสิ้นสุดทั้งสองฝ่ายต้องดำเนินการหย่าร้างตามกฎหมาย'"ไม่ เฮียไม่หย่า เฮียไม่สนหรอกนะว่าค่าปรับมันจะกี่ร้อยกี่พันล้าน เฮียให้พิมได้ทั้งชีวิต พิมจะเอามรดกของเฮียไปให้หมดจนเฮียเหลือแต่ตัวเลยก็ได้ แต่เฮียจะไม่ยอมหย่ากับพิม""ทำไมเฮียไม่ยอมจบสักที! ตลอดเวลาที่เราอยู่ได้กัน เฮียเป็น

"สวัสดีครับทุกท่าน" ร่างสูงของโจเซฟเดินขึ้นไปบนเวทีและเริ่มการกล่าวปิดงานทันที"ก่อนอื่นผมต้องขอขอบพระคุณทุกท่านที่มาร่วมยินดีกับงานเปิดไนต์คลับของผมในวันนี้ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมาก ๆ ที่เรามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างตระกูลจางเข้ามาในงานด้วย" มือใหญ่ส่งสัญญาณให้สปอตไลต์ส่องไปยังตระกูลจางที่ยืนอยู่ทั้งครอบครัวคนในงานต่างพากันซุบซิบถึงพวกเขากันใหญ่ เพราะการที่โจเซฟประกาศออกไมค์แบบนี้มันทำให้ตระกูลจางดูเป็นตัวตลกที่ไม่ได้รับเชิญจริง ๆ และนั่นทำให้โจเซฟรู้สึกสะใจเป็นอย่างมากแต่ทำไมสีหน้าของครอบครัวนั้นถึงไม่ได้สะทกสะท้านเลยล่ะ...โดยเฉพาะราชสีห์อย่างจาง หลี่หมิง ที่ยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจราวกับว่าเขาคือผู้คุมเกมที่แท้จริงและในจังหวะที่โจเซฟกำลังเริ่มครุ่นคิดว่าอาจมีความอันตรายมาเยือนในเร็ว ๆ นี้ หลี่หมิงก็ยกมือส่งสัญญาณอะไรบางอย่างขึ้นมา!ทันใดนั้นเองภาพจอมอนิเตอร์ของเขาก็เปลี่ยนเป็นความมืดและมีเสียงบทสนทนาแทรกเข้ามาแทน'ตกลงจะรับงานนี้ไหม''...มันผิดกฎหมายไหมครับนาย''มึงนั่นแหละที่ทำงานอย่างผิดกฎหมาย จะทำงานให้นายท่านดี ๆ หรือต้องให้ลูกเมียมึงลำบาก''ระ-รับครับ ๆ แค่ไปส่งเขาก็พอใช่ไหมครั

อินหลงนั่งยิ้มอยู่ในรถทั้งทางเมื่อรู้ว่าพิมดาวกำลังจะเดินทางกลับไปที่บ้านด้วยกัน หลังจากเขาตามเฝ้าเธอนานนับอาทิตย์ แม้จะปวดหลังไปบ้างกับการนอนบนโซฟา แต่ก็ถือว่าคุ้มค่าที่ได้เห็นหน้าเธอในทุก ๆ วันในตอนแรกที่เขาเข้าไปในคฤหาสน์ใหญ่นั้นแทบจะโดนพ่อกับแม่ไล่ตะเพิดออกมา เขาเอ่ยขอโอกาสและความเห็นใจกับพ่อและแม่อยู่นานจนกว่าพวกท่านจะใจอ่อนและยอมรับฟังคำพูดจากลูกชายเอาแต่ใจอินหลงเปิดอกถึงความทุกข์ที่พิมดาวจากไปให้พวกท่านฟัง และกล่าวขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับการเป็นลูกชายที่แสนเอาแต่ใจและไม่ยอมฟังใครชายหนุ่มรู้ตัวแล้วว่าทำให้คนรอบข้างเสียใจมามากแค่ไหน และสำนึกแล้วจริง ๆ ว่าอารมณ์ชั่ววูบของเขามักทำร้ายคนที่รักเขาด้วยใจอยู่เสมอ ทั้งครอบครัว และภรรยาที่รักทุกคนล้วนแล้วแต่หวังดีและรักเขามากกว่าใคร ๆ แต่เขาก็ยังคอยปล่อยให้ความเอาแต่ใจมาทำลายทุกสิ่งเพราะคิดว่ายังไงทุกคนก็รัก ทุกคนก็ย่อมทนได้แต่พอพิมดาวมาจากเขาไปจริง ๆ เขาถึงได้สติว่าไม่มีใครจะสามารถอดทนกับความอารมณ์ร้ายของคน ๆ หนึ่งได้ตลอด และไม่มีมนุษย์คนไหนเกิดมาเป็นที่รองรับความเจ้าอารมณ์ของใครทั้งนั้นแม้จะเป็นเวลาเพียงไม่นานแต่เขาก็เหมือนบรรลุอะไ