Episode 7 แค่เพื่อน

Episode 7

แค่เพื่อน

Rrrrrr Rrrrrr

เสียงริงโทนดังขึ้นในเช้าวันใหม่ เมื่อคืนหลังจากที่ฮีลเทสต์เตียงเสร็จสุดท้ายก็คะยั้นคะยอให้ฉันไปดื่มกับมันจนได้ พอกลับมาก็มาเทสต์เตียงกับฉันอีกรอบจนในที่สุดฉันก็ได้นอนกอดมันอีกครั้งแบบนี้ไง

ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เวลาเราหลับเราไม่มีทางรู้ตัวหรอก จริงไหม?

“ฮัลโหล” ฉันรับสายนั้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

[นั่นใคร มารับโทรศัพท์ฮีลได้ไง] ฉันเบิกตาโพลง ก่อนจะดึงโทรศัพท์ออกมาจากหูก็พบว่ามันเป็นเครื่องสีดำของไอ้ฮีล แต่ที่ตกใจไปยิ่งกว่าก็คือเจ้าของสายนั้นเป็นแม่ของฮีล

‘แม่สุดที่รัก’ ฉันละอยากจะแหวะ ปกติฮีลมันนิ่งจะตาย ไม่คิดว่าจะเมมเบอร์แม่ได้น่ารักขนาดนี้

ฉันทาบมือถือหูอีกครั้ง “มะ…มินเป็นเพื่อนฮีลค่ะ”

[เพื่อน?] แม่ฮีลทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ ก่อนจะ… [อ้อ แม่เข้าใจแล้วลูก เด็กสมัยนี้จะรักจะชอบกันก็ตอบเหมือนดาราอะเนอะ สมัยนี้แล้ว จะคบกันแม่ไม่ห้ามเลย]

“มะ…ไม่ใช่ค่ะ”

[ตื่นมารับโทรศัพท์แทนลูกชายแม่ยังปฏิเสธอีกเหรอลูก]

“อะ…เอ่อ อ๊ะ!” แล้วฮีลก็แย่งโทรศัพท์จากมือไป ดวงตาคู่คมมองค้อนมาที่ฉันแทบจะทันทีก่อนจะทักทายผู้เป็นแม่ “ครับ”

มันหลบสายตาฉันไปแป๊บเดียว ก่อนจะหันมามองกันอีกครั้งแล้วตอบคนในสายว่า “ครับ” อีกแล้ว

ครับอะไรวะ มึงจะครับอะไร!

ฉันอยากรู้นะ เมื่อกี้ยังคุยกับแม่ไม่เคลียร์เลย

“ครับผม”

“รออีกหน่อยนะครับ”

ฉันกัดปากแน่นแล้วจ้องสีหน้ามันเหมือนอยากรู้ไปด้วย แต่มันดันดีดตัวลุกแล้วเดินออกไปริมระเบียง คว้าบุหรี่กับไฟแช็กไปด้วย ท่าทางแบบนี้ทำให้ฉันเข้าใจได้ในทันทีว่าคงไม่อยากให้รับรู้ จึงหยัดกายลุกก่อนจะคว้าโทรศัพท์ตรงหัวเตียงมาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้ามันเสียเลย ต่อไปนี้คงไม่มีทางหลงผิดไปรับสายแทนมันอีกแน่ จากนั้นก็กดโทรออกหาลูกพีชเรื่องนัดหมอในวันนี้

“ลูกพีช เป็นไงบ้าง วันนี้นัดหมอได้ไหม” ที่ต้องถามแบบนี้เพราะลูกพีชเป็นน้องเล็กของเจ้าของโรงพยาบาลหิรัญสกุล โรงพยาบาลที่ขึ้นชื่อเรื่องการแพทย์ในไทย ฉันเลยวานให้ช่วยติดต่อหมอให้ เผื่อทางนั้นจะดูแลแม่ฉันแบบวีไอพีหน่อย

[นัดแล้ว วันนี้พี่เดย์ว่างตรวจกับพี่เดย์นะ]

“ทำไมเป็นพี่ชายแก”

[พี่ชายฉันเก่งกว่าที่แกรู้ เขาจะหาทางรักษาแม่แกเองไม่ต้องห่วง]

“…” ฉันครุ่นคิด เคยได้ฟังเรื่องพี่หมอเดย์มาบ้างนิดหน่อย เขาไม่ใช่หมอศัลฯ ด้านสมองแต่เป็นหมอศัลฯ ออร์โธปิดิกส์ แต่เพราะทดลองกับร่างกายมนุษย์ซึ่งได้มาผิดวิธีทำให้เขาเก่งและรู้ลึกกว่าศาสตราจารย์บางคนเสียอีก

[พี่ฉันไม่เอาแม่แกไปทดลองหรอก วางใจได้] รู้อีกว่าฉันกำลังคิดอะไร สุดท้ายจึงเออออตามไป

“อืม เจอกันนะ” ฉันตอบรับ ถัดจากนั้นคนที่เดินไปสูบบุหรี่ก็กลับเข้ามาพอดี

“แค่นี้นะลูกพีช แล้วเจอกัน”

ตัดสายลูกพีชเสร็จฉันก็เดินหนีเข้าไปอาบน้ำ ถัดจากนั้นฮีลก็เข้าไปอาบต่อ นี่มันไม่คิดจะกลับขึ้นห้องตัวเองเลยหรือไงฉันก็ไม่เข้าใจ ทำไมถึงได้มาอาบน้ำอาบท่าคอนโดคนอื่นแบบนี้

จะด่ามันมากก็ไม่ได้ เพราะฉันก็เคยอาบน้ำที่คอนโดมันเหมือนกัน จึงแต่งตัวแต่งหน้าต่อไป จนในที่สุดทุกอย่างก็เรียบร้อยพร้อม ๆ กับฮีลที่ตอนนี้แต่งตัวเสร็จพอดิบพอดี โดยใส่เสื้อผ้าชุดเดิม

“เน่า!” ฉันปิดจมูกแล้วแขวะมันเล่น ๆ แต่ร่างสูงทำเพียงแค่คว้ากระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถมาถือไว้ก่อนจะเปิดประตูออกไป

“อะไร” ยัยน้องสาวคนดีของฉันกำลังยืนอยู่หน้าประตู มือของมันยกขึ้นเหมือนกำลังจะเคาะเรียกฉัน

“ไม่ยักรู้ว่าพี่ฮีลก็ยังอยู่” ก็อย่างที่บอก เมื่อคืนเราออกกันไปรอบหนึ่งแล้วและกลับเข้ามาใหม่หลังจากยัยมิรินหลับไป

หึ! ตกใจละสิ

“ทำไม จะฟ้องพ่อไง!” ถ้าฉันโดนผู้ชายคนนั้นสั่งสอน สาบานเลยว่ามันต้องเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เขาเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าใครจะมาสอนฉันได้ยังไง

“มะ…ไม่ค่ะ มิรินไม่บอกคุณพ่อแน่นอน ที่มาเคาะเนี่ยเพราะว่าคุณแม่โทรมาบอกว่าพี่มินจะพาคุณน้าไปหาหมอ” แล้วมันก็ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ “มิรินอยากไปด้วย มิรินเป็นห่วงคุณน้า”

“อ้อเหรอ อะ” ฉันยื่นกุญแจรถตัวเองให้มัน ก่อนจะคว้าแขนฮีลเอาไว้ ยัยมิรินมองไปที่มือของฉันซึ่งกำลังเกาะแขนกำยำของฮีลอยู่เหมือนไม่ชอบใจ ประมาณสามวิฯ เห็นจะได้สายตาก็กลับมาเป็นปกติ

ชอบสินะ ผู้ชายคนนี้

แต่เสียดาย พี่มึงกินแล้ว

ถึงแม่จะใจดียอมแบ่งพ่อให้แต่สำหรับฉันไม่มีทางใจดีแบ่งผู้ชายของตัวเองให้มันหรอก

“อยากไปก็ขับรถไปเองนะ พอดีว่ารถเต็ม ป้ะฮีล!” ฉันเกาะแขนฮีลแน่นขนาดนี้ก็เพื่อให้มันรู้ว่าฮีลจะไปกับฉัน และรถยนต์สองที่นั่งก็คงไม่มีที่ว่างให้น้องสาวสุดรักนั่งไปด้วยแล้ว

บอกแล้วให้ไปเรียนขับรถเอง เหอะ!

ยัยมิรินรับกุญแจรถมาถือไว้อย่างอึน ๆ ฉันจึงกดยิ้มร้ายในตอนที่คว้าแขนฮีลเดินออกมา ก่อนจะบังคับให้มันขับมาส่งบ้าน “จอดตรงนี้แหละ เหยียบคันเร่งดัง ๆ หน่อย”

“…” มันเงียบ แล้วยังไม่ตามใจฉันอีก

เออแล้วแต่มึงเหอะ! ฉันถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูรถออกไป แต่ไอ้บ้าฮีลมันดันดับเครื่องรถแล้วลงมาด้วย

“สวัสดีครับ”

อ่า โอเค มันคงอยากจะทักทายพ่อฉันสินะถึงได้ดับเครื่องยนต์แล้วเดินตรงไปหาคนที่กำลังยืนกอดอกอยู่หน้าบ้าน เดาจากสีหน้าก็รู้ว่ายัยมิรินมันต้องฟ้องพ่อแล้วแน่ ๆ

“…” พ่อมองฮีลแต่ไม่ยอมรับไหว้ ถามว่ามันหน้าเสียไหมก็ต้องตอบว่าไม่

อยากถามว่ามันมีความรู้สึกบ้างไหมมากกว่า ถึงได้ทำหน้าตายตลอดเวลาแบบนี้

“กลับไปได้แล้ว”

“ยังไม่ต้องกลับ เราต้องคุยกันหน่อย” แล้วพ่อก็พูดแทรก

ฉันถอนหายใจ “โทษทีนะที่พามาเจอเรื่องยุ่ง ๆ” แล้วฉันก็เดินออกไปปล่อยให้ไอ้ฮีลมันคุยกับพ่อต่อ ยังไงมันก็รับมือกับพ่อฉันได้อยู่แล้ว ฉันเชื่อ เดี๋ยวมันก็โชว์มึนใส่ เดี๋ยวพ่อก็ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ นึกแล้วฉันก็แอบยิ้มในใจ รู้สึกขอบคุณบุคลิกของฮีลที่สามารถปั่นประสาทพ่อได้

“นมคะ ช่วยบอกลุงเข้มให้หน่อยค่ะ มินจะพาแม่ไปหาหมอ” ฉันเอ่ยบอกแม่นมให้ช่วยบอกคนขับรถไว้ จะได้ให้ไอ้ฮีลมันกลับ ๆ ไปหลังจากปั่นประสาทพ่อเสร็จ

“ค่ะ แล้วนั่นแฟนคุณหนูเหรอคะ”

“เพื่อนค่ะ”

“หล่อจังเลยนะคะ น่าเสียดาย”

“เสียดายอะไรคะ ถ้ามีแฟนหน้าตาดีแบบนั้นแต่นิสัยแบบพ่อมินก็ไม่อยากมีหรอก นมเลิกหวังได้เลย” ถึงฮีลมันจะไม่เคยแสดงอาการเจ้าชู้เหมือนพ่อ แต่ฉันก็ไม่อยากมีใคร

“อย่าพูดให้คุณนายได้ยินเชียวนะคะ” ฉันหยุดเดินก่อนจะหันไปมองแม่นมของตัวเอง สีหน้าของนมแสดงออกว่าตั้งใจจะสั่งสอน “คุณนายคงเสียใจแย่ถ้ารู้ว่าคุณหนูคิดแบบนี้เพราะมีปมเรื่องพวกท่าน”

“ค่ะ” ฉันรับปากแม่นม ก่อนจะเดินตรงไปหาแม่ต่อ

ครอบครัวคือสิ่งสำคัญอันดับแรกจริง ๆ สำหรับการที่เด็กคนหนึ่งจะเติบโตมาเป็นแบบไหน แล้วฉัน…ก็เลือกแล้วว่าจะไม่มีทางมีครอบครัวเป็นของตัวเองเด็ดขาด หากต้องมานั่งทุกข์ใจแบบแม่