All Chapters of Just Friends ระหว่างเราแค่เพื่อนกัน : Chapter 21 - Chapter 30

Episode 22ตีตราจองคำว่า ‘ฉันเด็ด’ ทำฉันไปไม่เป็นเลยทีเดียว อ้าปากพะงาบ ๆ อย่างเอ๋อเหรอแบบไม่คิดว่ามันจะเล่นมุกแบบนี้ออกมาได้ แถมคำนั้นยังฉุดให้ฉันเลิกคิดเข้าข้างตัวเองในทันทีไม่ใช่แค่มุกของมันนะ แต่ความทรงจำเมื่อคืนที่หลั่งไหลเข้ามาก็ทำให้ฉันเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของเรายังคงเป็นแบบเดิม ต่างฝ่ายต่างไม่ได้รู้สึกเกินเลย เพราะถ้ามันรู้สึกกับฉันสักนิด มันคงได้แสดงอาการหึงออกมาในตอนที่พวกเพื่อนบอกว่าฉันจะหาผัวใหม่แล้วแหละ“เถียงไม่ออกเหรอ” การที่ฉันเงียบแปลว่าฉันอึ้ง ไม่ได้แปลว่าฉันยอมรับสักหน่อยว่ามันเด็ดอืม ๆก็ยังไม่ทันยอมรับแต่ถึงจะเด็ดจริงแล้วเรื่องอะไรจะบอกมันล่ะ เกลียด! หลงตัวเองดีนัก“ไม่เห็นจะเด็ดเลย!”“กล้าพูดทั้ง ๆ ที่นิ้วของฉันยังอยู่ตรงนั้นของเธออะนะ” พูดเลยว่าตอนนี้น้ำเสียงของฮีลเย็นลง แต่กลับทำให้ร่างกายของฉันกระสับกระส่ายเมื่อนิ้วที่กำลังตั้งใจควานน้ำสีขาวออกมาเปลี่ยนจังหวะเป็นชักเข้าชักออก“เออ เด็ด!” นาทีนี้ต้องยอมรับความจริง “เอาออกเลยนะ ฉันเจ็บแล้ว”ก็เพราะมันเด็ดไง ฉันถึงได้ระบมขนาดนี้“ถามจริงนะ นายยังอยากอยู่แบบนี้เหรอ” พอฮีลถอนนิ้วออกฉันก็ถามถึงเรื่องของเรา ก็เมื

Episode 24หึง หวง ห่วง“หวงร่างกายฉัน?”“อือ หวงไปหมด” ฮีลตอบ ประโยคนั้นจะให้ฉันว่ายังไงดี“เมาหรือเขิน?” อะเนี่ย! ฉันแค่เมามันก็คิดว่าเป็นท่าทีเก้อเขินไปได้อะเนอะ“นี่มันร่างกายฉัน อย่าพูดเหมือนนายมีสิทธิ์ อย่ามาหวง!” เลือกที่จะสวนกลับด้วยประโยคที่ย้ำเตือนถึงความสัมพันธ์ ถึงตอนนี้ฉันจะยอมให้มันแตะต้องเพียงคนเดียว แต่ใช่ว่ามันจะมีสิทธิ์มากมายข้อตกลงของเราคือห้ามก้าวก่าย แต่ทำไมฉันถึงเริ่มรู้สึกว่ามันล้ำเส้น เริ่มแทรกซึมบางอย่างเข้ามาในชีวิตฉันทีละน้อย ๆ ก็ไม่รู้“พูดจาไม่เข้าหูอยากโดนจูบทั้งคืน?”“ไปจูบกับน้องฟางดิ”“เนี่ย! เธอหึง หวง”“…”“แต่รู้อะไรไหม ฉันก็เป็นฉัน คนเดียวที่ฉันจะพูดมากด้วยก็คือเธอ” ฮีลตอบแล้วอธิบายเพียงแค่ประโยคสั้น ๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอให้ฉันเข้าใจว่ามันไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าที่น้องฟางร้องขอเดาแล้วอาจจะกดรับสายแล้วตอบรับสั้น ๆ ‘ครับ’ ละมั้ง ถ้ายัยน้องจะตีสนิทก็คงยาก นี่ฉันลืมนึกถึงนิสัยใจคอมันไปได้ยังไง เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี“น้องเขาสวยหน่อยก็ทำมาเป็นหึง”“หยุดพูดคำว่า หึงกับหวงเลยนะ” รู้สึกไม่ชอบใจเลยที่ได้ยินคำนี้ ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นสักหน่อยไม่มีทางด

Episode 26ต้องพิสูจน์“มาทำไมแต่เช้า ขยั้นขยันเนอะ แต่ไม่รู้เหรอว่าอาจารย์ยกคลาส วันนี้มีกิจกรรม” ยัยลูกปลาแขวะเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเช้านี้ฉันเข้าเรียนเร็วว่าละ ทำไมป่านนี้คนอื่น ๆ ยังไม่มากันอีก มีแต่พวกแป้งหอมที่นั่งประชุมกันอยู่ ท่าทางออกจริงจังมาก“อ้าวไม่รู้ พวกแกไม่เห็นบอกเลย” ฉันทำสีหน้างง เมื่อคืนก็เอาแต่ป้อนขนมหวานไอ้ฮีล ถึงจะแค่รอบเดียวแต่ตอนเช้ามันก็จัดไปอีกสองชุดใหญ่ ๆ จนฉันต้องรีบมาเรียนเช้า ๆ แบบนี้ไงคือฉันไม่ไหวนะ ฉันกลัวคำว่าละเลียดของมันอะ“อาจารย์แจ้งทุกคนแล้วนะ ในไลน์กลุ่มอะ” ลูกพีชตอบ ประโยคนั้นทำให้ฉันต้องควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่าเป็นอย่างที่ลูกพีชว่าจริง ๆ“อื้อ งั้นกลับ ป้ะฮีล!” วันนี้ฉันมาพร้อมมัน ดังนั้นก็ต้องกลับพร้อมมัน“เดี๋ยว!” ในตอนที่ฉันกำลังจะเดินออกไปก็ถูกแป้งหอมเรียกเอาไว้เสียก่อน พร้อมกันนั้นก็เดินมาขวางทางฉันคราวนี้อะไรอีก“วันนี้มีประกวดดาวเดือน” พยักหน้าเข้าใจ พร้อมทั้งจ้องหน้าอีกฝ่ายโดยใช้สายตามีคำถามส่งไป มองปราดเดียวก็รู้ว่างานต้องเข้าฉันแน่ ๆ“พอดีวันนี้ไม่มีช่างแต่งหน้า แกไปช่วยน้องมันหน่อย” โอ๊ะโอ! หากฉันเล่นหวยป่านนี้คงรว

Episode 28มินนี่รักฮีล“สวย...แต่สาย” แสนดีมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเอ่ยปากชม ก่อนจะทิ้งท้ายด้วยคำพูดติติงเล็กน้อยเมื่อฉันเป็นคนที่มาสายที่สุดในงาน“ใช่ ชวนคนอื่นแต่ดันสายซะเอง” ยัยลูกปลาที่นั่งสวย ๆ อยู่ข้าง ๆ ผัวแขวะฉันเบา ๆเห็นแล้วก็ต้องเบะปากให้ อะจ้า พอได้มีก็ติดจนเป็นปาท่องโก๋เลยนะ“บ่นไรนัก ฉันก็ต้องแต่งหน้าแต่งตัวไหม พอดีวันนี้มีดาวมหา’ลัยมาร่วมวง เดี๋ยวไม่สู้ ฮี่ฮี่”“เป็นม้าเหรอ!” ยัยลูกปลาสวน อะไรของนาง ฉันกำลังขำ ไม่ได้แอ็กติงเป็นม้าซะหน่อย“อีบ้า!” เขม่นใส่หนึ่งหน ก่อนหันไปยิ้มให้น้องเบเบ้คนงาม“เบเบ้ ตำแหน่งดาวอะเอาไปเลยนะ แต่ตำแหน่งคนสวยประจำวันอะ พี่ขอนะ” โชว์สกิลแอ๊บแอ้หน่อย ทั้งทำเสียงเล็กเสียงน้อย ทั้งทำสีหน้าออดอ้อนเพราะอยากได้ตำแหน่งดาวในวันนี้“ฮิ้ววววววววววว!” ทุกคนโห่ร้องพร้อม ๆ กัน ยัยลูกปลาก็ด้วยแต่มันดันลงท้ายด้วยคำว่า“แหวะ!”อีกละ นังนี่!“อยากมีปัญหาเหรอ ลูกปลา!”“ฉันเปล่า เมื่อกี้เหล้ามันขมไปก็เลยแหวะ”“เหรอ”“อื้อ ๆ”“อ๊ะ ๆ พวกแกสองคนหยุดทะเลาะกันเลย ลำไย” แป้งหอมร้องห้าม ก่อนหยิบแก้วเปล่ามาให้ฉัน “อะ เอาไปชงเอง นังดาวยั่ว”“หูวววว ฝีปากไม่เบานะเราอ

Episode 30ห่างเหิน“มองหาใคร มันไม่อยู่ไปหาแม่”“หาทำไม” รีบปรับสายตาทำทีเป็นไม่สนใจ เมื่อกี้ที่มองก็เพราะไม่เห็นมันมานั่งทานข้าวด้วยเฉย ๆ แหละตั้งแต่วันนั้นที่ฉันบอกขอเวลาให้เรื่องระหว่างเราอีกหน่อยก็ผ่านไปสามวันแล้ว เชื่อไหมว่ามันเงียบไป ทำเหมือนคำที่บอกออกไปวันนั้นไม่ได้จริงจัง เหมือนมันไม่ได้รักฉันจริงอะ แต่แค่บอกให้รับรู้ ไม่ได้มีความพยายามอะไรเลยนอกจากการหลบหน้าเหอะ!ที่คิดแบบนี้เนี่ยเพราะว่ามีเหตุผลกำกับ ปกติเรียนด้วยกันก็แทบจะไม่ปริปากพูดอะไรอยู่แล้ว แต่นี่เวลาพักแทนที่จะให้ฉันละสายตาจากชีตเรียนมามองหน้ามันบ้าง กลับปลีกตัวออกไปเหมือนไม่อยากจะเจอ แบบนี้จะให้คิดยังไงอะถึงแม้ยัยลูกปลามันจะอธิบายว่าฮีลไปหาแม่ก็เถอะ“แม่มันมาทำไรวะ ปกติไม่ค่อยเข้ามาดูไม่ใช่เหรอ” ไอดีหันไปถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งหูผึ่งเขี่ยข้าวในจานไปพลาง ๆ“ก็คงมีธุระล่ะมั้ง เมื่อสองวันก่อนมากับน้องเบเบ้ น่าจะมาเพราะเรื่องวันนั้น แต่ฉันงงนะ ว่าแม่ไอ้ฮีลกับน้องเบเบ้เกี่ยวข้องกันยังไง”“เบเบ้?” หันไปมุ่นคิ้วใส่ลูกปลา เบเบ้เป็นอะไรนะ“อือ เมื่อวันก่อนน้องมันมีเรื่องโดนตบตรงลานเกียร์อะ สงสัยจะ