Episode 9 เทสต์กลิ่นน้ำหอม

Episode 9

เทสต์กลิ่นน้ำหอม

Heal: นอนไหน

Minnie: บ้าน

ฉันพิมพ์ไลน์ตอบฮีลไปหลังจากนั้นมันก็อ่านแล้วเงียบ ไอ้นี่! เป็นแบบนี้ตลอด ฉันว่าบางทีบุคลิกของฮีลก็ทำให้ฉันรู้สึกขัดใจ คือมันจะคิดถึงฉันเฉพาะตอนอยากไม่ได้ไหม

โวะ!

ถึงจะแอบหงุดหงิดแต่ฉันก็คิดว่ามันโอเคกว่า เพราะมันก็สนองความอยากของฉันได้เช่นกัน แล้วยังไม่มากวนใจกันอีกต่างหาก

ช่วงนี้ฉันมานอนกับแม่ทุกวันแต่อีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปนอนคอนโดแล้วเพราะใกล้เปิดเรียน ไม่รู้ว่ายัยน้องสาวที่อยู่คนเดียวจะแอบพาผู้ชายเข้าห้องบ้างหรือเปล่า

เหอะ!

“ดึกแล้วลูก นอนได้แล้ว” เมื่อฉันยังไถโทรศัพท์เล่นจนดึกดื่นแม่ก็รีบปราม จริง ๆ ก็ไม่ได้ดึกมากนะ เที่ยงคืนเอง ป่านนี้ฉันยังโบ๊ะบ๊ะกับไอ้ฮีลอยู่เลยหากได้นอนด้วยกัน แต่คนแก่ก็เงี้ยแหละ เที่ยงคืนก็บอกว่าดึกแล้ว

“ค่ะ แม่ก็นอนได้แล้ว”

“จ้า” ฉันจุ๊บแก้มแม่แล้วแกล้งหลับ แต่จริง ๆ แล้วกำลังพยายามฝืนตาแข็งเพื่อสังเกตว่าท่านหลับไปจริงหรือเปล่า หมอบอกว่าแม่เครียดมากจึงให้ยานอนหลับมาซึ่งไม่ได้ออกฤทธิ์แรงสู้ตัวเก่าที่แม่แอบกิน แต่ใช้เวลาไม่นานท่านก็หลับสนิท

เฮ้อออ เอาไงดี

ถ้าฉันเปิดเทอมก็ต้องไปอยู่คอนโดแล้ว คงมานอนด้วยทุกวันแบบนี้ไม่ได้ แล้วท่านก็ไม่ยอมบอกอีกว่าเครียดเรื่องอะไร หรือเรื่องพ่อนะ?

Rrrr Rrrrr

ฉันควานมือหาโทรศัพท์ในเช้าวันใหม่เมื่อได้ยินเสียงริงโทนเพลงแบล็กพิงก์ดังขึ้น

“อือ”

[ตื่นสายจัด] เสียงหวานขนาดนี้คงไม่พ้นยัยลูกพีช

[ไปซื้อชุดกันไหม ฉันอ้วนขึ้นใส่ไม่ได้แล้ว]

“โอเค พาไปกินอะไรหวาน ๆ ด้วยนะหิว”

[โอเค]

“มารับด้วย” ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันให้ฮีลมาส่งก็ไม่ได้ไปกลับคอนโดอีกเลย วันนี้ก็เลยต้องทำเสียงอ้อน ๆ ใส่ยัยลูกพีชมันหน่อย

[เค ชวนคนอื่นก่อน]

“อื้อ”

หลังจากวางสายไปฉันก็ดีดตัวลุกก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแม่กำลังเล่นกับเจ้าเปียกปูนอยู่หน้าบ้านด้วยรอยยิ้มฉันก็พลอยยิ้มไปด้วย ท่านอาจจะไม่เครียดแล้วก็ได้ หรือกำลังแสดงออกต่อหน้าฉันอันนี้ไม่รู้

“แม่!” ฉันโบกมือให้ ต่อด้วยเรียกชื่อเจ้าหมาแสนซน “เปียกปูน!”

ได้ยินมันเห่าโฮ่งตอบรับจากนั้นฉันจึงไปอาบน้ำแต่งตัว เรานอนกันสองคนที่บ้านเล็ก ส่วนพ่อน่ะ พอแม่ไม่เป็นอะไรมากเขาก็กลับไปนอนกับเมียรักเขา ซึ่งฉันไม่ได้สนใจ

ถูกแล้ว เขาทำถูกแล้วและควรทำต่อไป ฉันไม่ได้ร้องขอไออุ่นจากผู้ชายคนนั้นอีกต่อไปแล้ว

ขออย่างเดียว ทิ้งฉันกับแม่สักทีเถอะ

“มินไปไหนลูก” พอเดินลงมาข้างล่างแม่ก็เอ่ยทัก เมื่อเห็นว่าฉันแต่งตัวอย่างสะสวย

“ไปเดินห้างค่ะ อีกไม่กี่วันก็เปิดเทอมแล้วมินต้องไปซื้อชุดใหม่ เสื้อนักศึกษาเหลืองหมดแล้ว นี่ก็ไม่รู้ว่าไซซ์เปลี่ยนหรือเปล่า”

“จ้า ไปเถอะ”

“ค่ะ ตอนกลับหนูจะซื้อขนมมาฝากนะคะ” ฉันส่งยิ้มให้แม่ ก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดท่านอย่างหวงแหน

รักจัง รักมากกกกก

จากนั้นก็เดินออกไปรอลูกพีชที่บ้านหลังใหญ่ซึ่งมีรถยนต์คันหรูจอดอยู่ แต่เจ้าของรถกลับกำลังยืนคุยกับพ่อของฉันอย่างอารมณ์ดี

อยากจะบอกลูกพีชว่าไม่ต้องไปคุยกับเขามาก เดี๋ยวก็หน้ามืดตามัวจับเพื่อนลูกไปเป็นเมียอีกคนหรอก

“ลูกพีช ไป!” ฉันเข้ามาคว้าแขนลูกพีชให้เดินออกมา ฉับพลันมันก็สะบัดมือออกก่อนจะยกมือไหว้ตามประสาคนนุ่มนิ่มมารยาทงาม

“มารยาทงามจริง!” ฉันแขวะเบา ๆ รู้สึกขัดหูขัดตาเหลือเกินที่เขายังดูน่านับถือ ทว่าสำหรับฉันไม่เลยสักนิด

“มินนี่ ถึงพ่อมินนี่จะไม่ใช่คนดีแต่เขาก็เป็นพ่อที่ดีได้นะ” ในตอนนี้ฉันยังไม่เก็ตคำพูดของลูกพีช

“ตัวอย่างที่ไม่ดีก็นับว่าเป็นพ่อที่ไม่ดีเหมือนกัน” หางตาฉันแอบเห็นว่าลูกพีชส่ายหน้าเมื่อฉันไม่ยอมรับฟัง ก่อนจะขับรถออกไปตรงไปยังห้าง

“มาสักที ลีลาจริง ทั้งผัวทั้งเมีย” ฉันมองหน้ายัยลูกปลา อะไรคือคำว่า ‘ทั้งผัวทั้งเมีย’

“งง ๆ ก็ผัวแกก็พึ่งมาเหมือนกัน นัดไว้ตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน”

“อือ” ฉันมองหน้าไอ้ฮีล ทั้งฉันและมันต่างก็ไม่ได้ปฏิเสธคำนี้

ด้วยรู้ว่าดีเพื่อนมันชอบเอามาแขวะเล่นก็เลยไม่ได้อะไร แถมยังแขวะไม่ดูสถานที่อีก แต่เพราะเราซี้กันในรั้วมหา’ลัยคนอื่น ๆ ถึงได้คิดว่าคำนี้เป็นคำพูดเล่น ๆ ระหว่างกลุ่มเพื่อน

ที่ไหนได้ ฉันกับมันอะลึกซึ้งไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

ฉันเริ่มปรายตามองโดยรอบ ตรงนี้มีลูกปลา ฮีล ไอดีและแสนดีอยู่ด้วยซึ่งเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน เมื่อเห็นว่าทุกคนมาครบก็เริ่มชวนกิน

“หิว กินข้าวก่อนไหม”

“จัดดิครับ อยากกินสุกี้” ไอดีตอบพลางบุ้ยปากไปทางร้านเอ็มเค

“โอเค ตามใจไอ้ดีมัน”

“เอ๊ะ! บอกกี่ทีละว่ากูชื่อไอดี ไม่ใช่ไอ้ดี” เวลาเรียกชื่อมันผิดทีไรไอดีก็ขึ้นมึงกูตลอด “เรียกแบบไหนมันก็เหมือนกันแหละ” ฉันไหวไหล่ การอยู่กับเพื่อนคือความสุขของฉันรองจากแม่

“เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวให้ไอ้ฮีลจัดการ” คราวนี้ฉันหันไปมองหน้าไอ้ฮีลแล้วก็ทำเสียงเล็กเสียงน้อยใส่ “กล้าเหรอ? นี่เมียนะ”

“แรด!” มันด่าเบา ๆ ก่อนจะเดินนำไปยังร้านเอ็มเค

ถามว่ามันยอมรับคำนี้ไหมก็ไม่นะ แต่เพื่อน ๆ รวมถึงฉันก็ชอบคุยกันเล่น ๆ แกล้งมันตลอด

เราทั้งหมดกินข้าวกันต่อด้วยซื้อชุดนักศึกษาใหม่ หลังจากนั้นก็สัพเพเหระก่อนจะแยกตัวกลับ ซึ่งขากลับไอ้ฮีลมันอาสามาส่งฉันที่บ้าน

ในตอนแรกฉันไม่ได้ยินดีแต่พอหวนนึกถึงหน้าพ่อวันนั้นก็เลยตกลงไป รู้หรอกว่ามันคิดอะไร แต่กับฉันเรื่องนั้นฉันยอมตามใจมันได้อยู่แล้ว โดยมีเจตนาแอบแฝงคือให้มันแวะไปปั่นประสาทพ่อสักหน่อย

ฉันอมยิ้มเมื่อมันแวะเข้าม่านรูด

“ห้องมหาสมุทร” อู้ววววว พึ่งเคยสัมผัสอะไรแบบนี้ครั้งแรก พนักงานนำเราไปยังห้องห้องหนึ่งซึ่งป้ายข้างหน้าเขียนไว้ว่าคือห้องมหาสมุทร

“ลง” มันสั่งค่ะ แต่ฉันก็ดันตื่นเต้นเพราะกำลังจะได้ไปท่องมหาสมุทร จึงเดินนำมันเข้าไปในม่านรูดก่อนจะกระโดดลงบนเตียง

ที่นอนเด้งดึ๋ง ๆ เลยแฮะ

“อ๊ะ อะไรของนายเนี่ย!” ลุกขึ้นนั่งไม่ทันไรก็ถูกมันรั้งเข้าหาตัว ไอ้ฮีลดึงตัวฉันให้เอนลงซบไหล่ในขณะที่แขนกำยำกำลังประคองศีรษะฉันไว้

เป็นบ้าอะไรของมันเนี่ย!

ในตอนที่ฉันพยายามดันตัวเองออกมันก็ออกแรงรั้งไม่ให้ฉันทำสำเร็จ หัวใจพลันเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เพราะจู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมันอยากกอดฉัน

กอดแบบ…

“หอมไหม”

“ไม่” ฉันขืนตัวออกอีกครั้ง “ปล่อยดิ๊!”

“ดมใหม่” แล้วฉันจำเป็นต้องเชื่อไหม จึงดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดมัน เป็นบ้าอะไรเนี่ยถึงได้บังคับให้ฉันดมกลิ่นตัว

“เร็ว” มีการเร่งรัดอีก ฉันจึงสูดกลิ่นตัวมันเข้าไปเต็มปอด

“อือ ก็หอมดี” เผลอคิดไม่ได้เลยว่ามันหาเรื่องกอดฉันในตอนที่ไม่ได้ทำอะไรกัน ก็แค่กำลังจะทำ แต่สัมผัสครั้งนี้มันแปลกไปนิดหน่อย

ทำไมฉันถึงคิดแบบนี้นะ

“โอ๊ย! ไอ้บ้า” หลังจากฉันตอบว่าหอมมันก็รีบผลักออกแทบจะทันที จนฉันแทบจะหงาย

เป็นบ้าไปแล้วจริง ๆ

“เมื่อกี้แค่ให้เทสต์น้ำหอม”

“เทสต์บ้าอะไรของนายฮะ!” มาทำให้คนอื่นเผลอคิดไปไกลว่ามันแอบรู้สึกอะไรอยู่หรือเปล่า แต่ตอนที่มันดันตัวฉันออกแบบไม่ทะนุถนอมก็ลบล้างความคิดบ้า ๆ ทิ้งได้ภายในเสี้ยววินาที “แทนที่จะเอาขวดมาให้ฉันดม จะมาให้ฉันดมกลิ่นตัวทำไม”

“มันต้องลองฉีดว่าเข้าไหม” อืม เข้าใจ น้ำหอมถึงจะกลิ่นดีแค่ไหนแต่มันก็ต้องลองเทสต์กับกลิ่นเหงื่อของคนใช้อีก อันนี้รู้ แต่ฉันไม่ใช่เมียมันสักหน่อยที่จะมาทำแบบนี้ ตลกร้ายแบบหน้านิ่งไปอีก

ไอ้ห่านี่!

“ดมเองดิ จะให้คนอื่นมาช่วยดมทำไม”

“ก็แค่ให้ดม บ่นไรนักหนา” มันว่าให้ มุมปากยกยิ้มขึ้นนิดหน่อยแต่สีหน้าก็ยังตายด้านอยู่เหมือนเดิม

“ตอนอมไม่เห็นจะบ่นเลย”

“…!” ไอ้บ้านี่! เชื่อเลยว่าตายด้านแต่หน้าแต่ความรู้สึกน่ะไม่ใช่ พูดคุยกันไม่กี่ประโยคมันก็วกเข้าเรื่องสิบแปดบวกตลอด