All Chapters of Just Friends ระหว่างเราแค่เพื่อนกัน : Chapter 31 - Chapter 40

Episode 32ปองร้าย“มองอะไร! ทำไมต้องมาทำสายตาแบบนั้นใส่ฉัน” เชิดหน้าขึ้นแล้วถามน้องสาวตัวเอง ก็วันนี้พอกลับเข้าคอนโดก็เจอมันทำหน้าขึงขังใส่ ปกติจะอ่อนหวานและเจียมตัว แต่ดูวันนี้ดิ มองฉันด้วยสายตาเคียดแค้นฉิบหรืออยากจะเผยธาตุแท้ออกมาแล้วก็นะ...คนมันตอแหล เฟก! สิ่งที่ไม่เป็นธรรมชาติยังไงสักวันก็ต้องระเบิดออกมา อย่างวันนี้ไง“...” มิรินเงียบ มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น แววตาประกายกร้าวมองมาที่ฉันทั้งที่ขอบตาเริ่มปริ่มน้ำอะไรของมันเห็นละลำไย จึงเข้าห้องนอนแล้วกระโดดขึ้นเตียงด้วยอารมณ์ที่เซ็งสุดขีด ฉันยิ่งของขาดอยู่มาเจอยัยน้องตัวเองทำแบบนี้ใส่ก็ยิ่งเซ็งเข้าไปใหญ่นี่ก็เกือบเดือนแล้วที่ไอ้ฮีลมันไม่ยอมแตะต้องตัวฉันสักแอะ จากตอนแรกที่มันใช้วิธีการหลบหน้าเป็นการกระตุ้น ตอนนี้มันย้อนตัวเองกลับไปตอนที่เราอยู่ปีหนึ่ง ฉันอยู่ตรงไหนมันก็อยู่ด้วย แต่อยู่แบบไม่มีตัวตนอะนะ ไม่พูดไม่จา นั่งน้ำลายบูด หากไม่มีใครถามก็ไม่ยอมปริปากพูดออกมา ฉันล่ะเบื่อนิสัยมันจริง ๆถ้าถามว่าเวลาที่ให้มันมากพอในการทบทวนตัวเองหรือยัง ก็ต้องตอบว่ายังไม่รู้ดิ จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่รู้ใจอะไรเลยนี่ก็กะว่าถ้าถึงหนึ่งเดือน

Episode 34ไม่อยากคลาดสายตา“ฮีลไปทำแผลเถอะ เดี๋ยวทางนี้ลูกปลาจัดการเอง” ลูกปลาบอกกับผมในตอนที่นั่งรอหมอพามินนี่ย้ายไปห้องพักฟื้น จากตอนแรกที่ผมเตรียมจะซัดหน้าหมอ คุณป๋าของลูกพีชก็เข้ามาขวางเอาไว้เสียก่อน พร้อมบอกให้ใจเย็นลง ดังนั้นหมอถึงได้รอดตัวไป“อือ ฝากด้วยนะ” ใช้มือกดที่แผลเบา ๆ ซึ่งตรงนั้นแค่เฉียดเฉี่ยว มีเลือดไหลเล็กน้อยแต่ก็ทำให้แสบพอตัว“เดี๋ยวพาไป” ไอดีเสนอ ผมจึงพยักหน้าตอบโชคดีที่แผลตรงนั้นไม่เป็นอะไรมาก ใช้เวลาไม่นานก็ทำแผลเสร็จ ผมเดินมารอพี่ฮัทที่ล็อบบี้ ตอนนี้พี่เสร็จงานจากโรงพักแล้วและกำลังมาหาผม และอาจจะมารับลูกปลากลับไปด้วย“ฮีล”“เป็นไงบ้าง” เอ่ยถามความคืบหน้ากับทางนั้นไป พี่ฮัทหย่อนกายลงบนโซฟา พร้อมทั้งถอนหายใจเฮือก ก่อนอธิบายสถานการณ์คร่าว ๆ“แจ้งความไปแล้ว หลักฐานแน่นหนามากเพราะมันบันทึกวิดีโอเอาไว้ พวกมันดิ้นไม่หลุดแน่”แล้วตอนแรกจะถอนหายใจทำไม ไอ้เราก็นึกว่ามีอะไรผิดพลาดซะอีก “อือ”“พรุ่งนี้นายคงต้องไปให้ปากคำ”“อือ”“แล้วนี่เป็นไงบ้าง”“มินนี่ปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวรอฟื้นแล้วหมอจะเช็กอาการอีกรอบ”“แล้วนายล่ะ”“โอเค”“อือ งั้นไปดูมินนี่กัน” พี่พูดพร้อมหยัดกายลุก ใน

Episode 36ขอเป็นแม่“โอเคยัง” เนิ่นนานกระทั่งคนที่ทาบมือกับพวงแก้มเอ่ยถามขึ้น ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ โดยที่ฮีลยังใช้มืออีกข้างช่วยปาดน้ำตาที่มันเริ่มแห้งเหือดออกไปให้ “หายปวดหัวยัง”“อือ”ดีดตัวลุกมองหน้ามัน โดยที่อีกฝ่ายก็มองฉันไม่ยอมละสายตาไปไหน“มีอะไร”“ก็แค่...อยากเป็นแม่เธอ”“...!” มันบ้าหรือมันบ้ากันแน่ถึงได้พูดออกมาแบบนี้ เมื่อเช้าอยากเป็นผัวตกเย็นอยากเป็นแม่ อะไรของมัน จนฉันต้องทำสายตางง ๆ พร้อมทั้งสีหน้าอึ้ง ๆ ส่งไป เห็นท่าทีนี้แล้วมุมปากของอีกฝ่ายก็ยกสูงขึ้น ฮีลลอบอมยิ้มอ่อน ๆ ให้“ฉันแค่อยากโดนกอดบ้าง”เฮ้ออออ ไอ้บ้านี่ นี่มันกำลังเต๊าะฉันอยู่ใช่ไหม จะบอกว่าอิจฉาแม่ฉันว่างั้นที่โดนทั้งกอดทั้งหอมแก้ม จนต้องส่ายหน้าให้มันแล้วหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ฮีลโหมดนี้ไม่ค่อยได้เห็นจริง ๆ ฉันจะยิ้มออกมาก็ไม่แปลก“เป็นแม่นมฉันไหม แก่ดี”“เป็นอะไรก็ได้ที่ได้อยู่ใกล้เธอ”“ไอ้บ้า!” ด่าไปเบา ๆ หนึ่งแมตช์ด้วยรอยยิ้ม“ยิ้มแล้ว”“แล้วไม่ให้ฉันยิ้มได้ยังไงล่ะ ก็นายเล่นพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้”“เธอว่าฉันบ้า อยากมีผัวเป็นคนบ้าเหรอ”“เดี๋ยว! ฉันยังไม่ยอมรับสักหน่อย” ยู่จมูกใส่พลางมองค้อนไปทันที “น

Episode 38รักกับเซ็กซ์“ถึงแล้ว” เสียงทุ้มเรียกให้ฉันมีสติอีกครั้ง ตั้งแต่รถเคลื่อนตัวออกจากม. กระทั่งถึงคอนโดฉันก็ไม่มีสติเอาเสียเลย เอาแต่คิดมากกับเรื่องที่เจอวันนี้ เหตุการณ์ร้าย ๆ ที่เคยเกิดขึ้นแทนที่จะผ่านพ้นไปกลับกลายเป็นว่ามันยังอยู่ ถึงครั้งนี้จะรู้ตัวว่ามีคนจ้องจะทำให้ฉันเจ็บตัวทว่าก็ไม่อาจทราบได้จริง ๆ ว่าคนคนนั้นเป็นใครกัน นั่นทำให้ฉันยิ่งหวาดระแวงสีหน้าของฉันบ่งบอกว่าคิดมากเกินไปจนคนข้าง ๆ บีบมือแน่นเหมือนเป็นการปลอบ จึงเงยหน้ามองฮีลที่ตอนนี้พยักหน้าให้แล้วให้สายตาสื่อสารออกมา ประมาณว่า ‘ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง’ นั่นทำให้ฉันใจชื้นขึ้น“ฉันอยากรู้ว่าใครทำ”“เดี๋ยวมันคงแสดงตัวเร็ว ๆ นี้ เธอก็ระวังตัวเอาไว้ให้มาก ๆ และอย่าห่างฉัน”“ข้ออ้างหรือเปล่า”“คิดว่าฉันปกป้องเธอไม่ได้?”“นายปกป้องฉันได้อยู่แล้ว” หากนึกย้อนดี ๆ ฮีลก็เปรียบเสมือนฮีโรประจำกายของฉัน ตอนที่เกิดเรื่องร้าย ๆ ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบันก็เป็นมันนี่แหละที่คอยช่วยเหลือเอาไว้น่าประทับใจจัง คิดแล้วก็อมยิ้มออกมา ตอนนี้ฉันเหมือนคนบ้าไปแล้ว แค่คิดยังไม่พอ จู่ ๆ ก็อยากพูดให้คนข้าง ๆ รู้ตัวไปด้วย “นายนี่เหมือนฮีโรขอ

Episode 40ไม่ใช่รักยัง“กว่าจะออกมาได้อะเนอะ” ลูกปลาแขวะเบา ๆ เมื่อเราสองคนใช้เวลาเตรียมตัวกันนานมาก ตั้งแต่มันโทรปลุกกระทั่งถึงตอนนี้ก็น่าจะพักใหญ่ ๆ แล้ว“คนรอก็รอไปเหอะ” คราวนี้เป็นพี่ฮัท ที่พูดออกมาพร้อมทั้งทำสีหน้าเหมือนกำลังหนักใจกับอะไรบางอย่าง ก่อนดีดตัวลุกแล้วโคลงหัวให้ไอ้ฮีลหนึ่งหน แล้วมันก็พยักหน้าให้“เดี๋ยวมา อยู่นี่นะอย่าออกไปไหน” ใบหน้าคมคายหันมามองฉันแล้วกล่าวทิ้งท้าย“อือ”ตอบรับสั้น ๆ ฮีลก็เดินออกไปพร้อมพี่ฮัท ในขณะที่ดวงตาของฉันจ้องมองแผ่นหลังกว้างที่ไกลออกไปจนลับตา“ยืนอยู่ทำไม ไม่ไปกับพี่ฮัทเหรอ” ฮีลกับพี่ฮัทออกไปแล้ว แต่ยัยลูกปลายังยืนอยู่ที่เดิมฉันจึงต้องถามสักหน่อย ทว่าหลังจากนั้นก็มีโอกาสได้สังเกตคนตรงหน้า ไล่สายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าก็พบว่าเพื่อนอยู่ในชุดลำลองชิล ๆ ราวกับไม่ได้เตรียมการที่จะออกไปข้างนอก“ไปเบื่อละ อยากอยู่นี่บ้าง”“อะไรของแก ยัยคนนี้ ปกติตัวติดกันแจ”“แล้วอะไรของแกกับมันอะ ยังไงมาเล่า” ลูกปลาเชิดหน้าถามราวคาดคั้นเอาคำตอบ ท่าทางนั้นหากว่าฉันไม่ได้เป็นเพื่อนกับมันก็คงคิดว่าตัวเองโดนหาเรื่องไปแล้ว“แกรู้นานแล้วไง” ถามสักหน่อย อยากรู้ว่าตัวเองโง่ไป