Episode 10 จั๊กจี้

Episode 10

จั๊กจี้

ไม่ต้องสืบว่าหลังจากฮีลให้ฉันช่วยดมกลิ่นน้ำหอมต่อจากนั้นเราจะทำอะไรกัน ก็แค่แอบแซ่บตามประสาเพื่อนสนิทแบบเนื้อแนบเนื้อไปยกหนึ่ง ย้ำ! แค่ยกเดียวเท่านั้น เพราะตอนที่ออกมาจากห้างก็เริ่มมืดแล้ว ฉันเกรงว่าแม่จะรอทานขนมก็เลยขอให้มันหยุดเพียงเท่านี้แล้วไปส่งบ้าน

“จอดตรงนี้เลย ดับเครื่องด้วย เดี๋ยวลงไปทานข้าวหน่อย”

“กินมาแล้ว” ฮีลตอบเสียงเรียบ ๆ ฉันจึงหันขวับไปมองแทบจะทันที “ลงมากินอีกได้ไหมล่ะ”

“อือ” ว่าง่ายจริง

ทว่าก่อนที่เราจะลงจากรถมันก็คว้าตัวฉันให้ซบลงตรงหน้าอกแกร่งเสียก่อน

อีกละ!

“อะไรของนายเนี่ย!” ฉันพูดอู้อี้อย่างรำคาญ

“อยู่เฉย ๆ สิ” มันล็อกตัวฉันไว้แน่น “บอกก่อนว่าความหอมมันหายไปยัง”

เฮ้ออออ มุกหรือเปล่าเนี่ย แอบคิดว่ามันต้องหาเรื่องแต๊ะอั๋งฉันอยู่แน่ ๆ เพราะรับรู้ว่าปลายจมูกคมโค้งเฉียดที่ผิวแก้มฉันเบา ๆ คล้ายอยากจะหอมแก้มกัน

ไม่ได้อยากคิดไกลเล้ยยยย จริง ๆ นะ

“ดมใหม่สิ” พอฉันหยุดนิ่งมันก็สั่งอีก แล้วฉันจะทำอะไรได้นอกจากหาคำตอบให้มัน ไม่งั้นมันคงไม่ปล่อยให้ฉันได้เป็นอิสระ ก็เลยสูดกลิ่นกายของฮีลเข้าไปเต็มปอด

“อืมมม ยังหอมอยู่” ยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่ากลิ่นตัวของมันยังหอมฟุ้ง

“อีกฝั่งล่ะ” เมื่อกี้ฉันฝังจมูกลงตรงซอกคอ แต่เหมือนมันอยากจะได้อีกข้าง “เยอะไปเปล่า?”

“ไม่เยอะ เพราะมากกว่านี้เธอยังทำมาแล้วเลย”

อ๊ะ ๆ ยอมก็ได้ จึงฝังจมูกลงไปทั่วซอกคอ แก้มทั้งสองข้างลามไปถึงหน้าอก การกระทำนี้ทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ

“จั๊กจี้” พอฉันผละหน้าออกมันก็รีบบอกเหตุผล ฉันจึงเบะปากใส่หนึ่งหน โอเคแหละ เหตุผลมันได้ ฉันไม่ควรคิดไปไกลเลยจริง ๆ

หลังจากเสร็จการเทสต์กลิ่นรอบสองเราก็เดินเข้าไปบ้านใหญ่ เห็นแม่นมวิ่งปรู๊ดพร้อมกับรอยยิ้มมาแต่ไกล

“คุณหนูมาแล้วเหรอคะ อุ๊ยตาย! เพื่อนคนนี้ดูสนิทกันจังเลยนะคะ” นมถามยิ้ม ๆ พอเห็นว่าคนข้างหลังฉันเป็นใครก็อุทานเบา ๆ

“สวัสดีครับ”

“จ้า ไม่ต้องไหว้ป้าหรอกพ่อหนุ่ม นมเป็นแค่คนใช้”

“นมก็เหมือนแม่มิน ฮีลมันจะเคารพก็ไม่แปลกหรอกค่ะ”

“มาให้นมหอมแก้มทีสิคะ” ว่าแล้วก็เข้ามาสวมกอด ก่อนจะใช้สันจมูกอันเหี่ยวย่นกดลงตรงซีกแก้มด้านซ้าย

ฉันปรายตามองรอบ ๆ บ้าน เห็นเพียงแต่แม่เลี้ยงดัดจริตที่นั่งดูทีวีพร้อมทำหน้าเย่อหยิ่งอย่างกับนางพญา สงสัยคงจะรอให้ไอ้ฮีลเข้าไปทัก เห็นแล้วก็ต้องเบะปากมองบน “นั่นแม่เลี้ยง ไม่ต้องทัก ฉันไม่ญาติดี” พูดแค่นี้มันก็เข้าใจโดยง่าย

“เจ้าของบ้านไปไหนล่ะคะ” กะว่าจะให้ฮีลมาช่วยปั่นประสาทพ่อสักหน่อยแต่เขาไม่อยู่ตรงนี้ เฟลเฉยเลย

“ไปนอนเรือนเล็กกับคุณนายค่ะ ตอนนี้น่าจะกำลังทานข้าวกันอยู่ คุณหนูรีบไปไหมคะจะได้ไปทานพร้อมหน้าพร้อมตา” นมเองก็ใช่ย่อย ตอบกลับฉันอย่างเน้น ๆ คำว่า ‘พร้อมหน้าพร้อมตา’ แล้วหันไปมองยัยแม่เลี้ยงดัดจริต

“กำลังหิวเลยค่ะ ไปฮีล” แล้วฉันก็จูงมือมันเข้าไปบ้านเล็ก

แต่ไม่ได้เข้าไปในทันที เพราะกำลังแอบมองท่านทั้งสองอยู่ คุณแม่มีสีหน้าครุ่นคิดตลอดเวลาจนทำให้ฉันจับสังเกตได้ว่าต้นเหตุแห่งความเครียดคงไม่พ้นเขาคนนั้น

“แม่ขา มินมาแล้ว” ฉันจูงมือฮีลเข้าไปหาแม่พลางส่งยิ้มให้

“ปล่อย” น้ำเสียงเรียบเอ่ยบอก หลังจากนั้นมันก็สะบัดมือทิ้งแล้วยกขึ้นไหว้พ่อกับแม่ “สวัสดีครับ”

“แก!” พ่อชี้หน้าพลางมองด้วยสายตาจงเกลียดจงชัง “มาทำไม!”

“มาส่งมินครับ”

“ส่งแล้วก็กลับไป!” ท่านทำเสียงดุต่อ จนคุณแม่ต้องรีบปราม “คุณคะ นี่เพื่อนลูกนะ”

เหมือนว่าพ่อเองก็ห่วงความรู้สึกแม่ก็เลยยอมสงบลง ถัดจากนั้นฉันจึงจูงมือฮีลให้นั่งลงบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะบอกให้คนในบ้านตักข้าวให้อีกสองจาน

“คนนี้หรือเปล่าลูก ที่บอกว่าเพื่อนซี้น่ะ”

“ใช่ค่ะ ชื่อฮีล ซี้กันตั้งแต่มัธยมปลายแล้วไงคะ”

“อ้อ ฝากดูแลด้วยนะฮีล มินนี่น่ะดื้อ เรียนด้วยกันก็ช่วย ๆ กันเนอะ”

“ครับ”

หลังจากนั้นก็คุยสัพเพเหระไปเรื่อย ไอ้ฮีลนี่มันพูดน้อยก็จริง แต่เวลามันให้คำตอบผู้ใหญ่อย่างแม่ฉันคำว่า ‘ครับ’ ก็มาพร้อมกับสีหน้าจริงจังจนแม่ฉันโล่งใจไปหนึ่งเปลาะ

ฉันแกล้งยื่นขาไปสะกิดพ่อเบา ๆ จงใจให้พ่อเข้าใจว่าคนตรงข้ามเป็นคนทำ

ปัง!

พ่อวางแก้วกระทบกับโต๊ะดังปึงปังพลางมองหน้าฮีลไปด้วย แต่ผู้ชายที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ทำหน้าตายแล้วทานข้าวต่ออย่างสบายใจเฉิบ ไม่นานนักเพราะมันไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้พ่อก็หายใจฟึดฟัด

โอเคแหละ ฉันสะใจแล้ว แต่คนที่ไม่ค่อยจะโอเคก็คงจะเป็นพ่อนั่นแหละที่ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ หลังจากทานข้าวอิ่มพ่อก็ขอคุยกับฮีลเป็นการส่วนตัว แต่มีหรือฉันจะยอม ตัดฉับโดยการบอกกล่าวให้มันรีบกลับบ้านไปเลย

ก๊อก ๆ

“มิน พ่อขอคุยด้วยหน่อย” ฉันกำลังจะนอนดูซงจุงกิในเรื่องวินเซนโซอยู่แล้วเชียว แต่พ่อก็เข้ามาเคาะประตูเสียก่อน ส่วนเรื่องที่อยากจะคุยด้วยคงไม่พ้นเรื่องนั้นแน่ ๆ ดังนั้นฉันจึงยอมเปิดประตูห้องให้พ่อเข้ามา

แกร่ก

“เข้ามาสิคะ”

“มิน…” พ่อมองฉันด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“อะไร”

“พ่อขอโทษนะที่เป็นตัวอย่างที่ไม่ดี แต่พ่อไม่อยากให้มินคิดว่าผู้ชายทุกคนเลวเหมือนพ่อ พ่ออาจจะเป็นสามีที่ดีไม่ได้แต่พ่อก็อยากเป็นพ่อที่ดีของลูกนะ”

“ยังไงคะ คุณเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงแล้วดูแลดียิ่งกว่าลูกในไส้ตัวเองซะอีก” ฉันไม่ได้ว่าเกินจริง ก่อนหน้านี้ฉันพยายามยื้อเขาไว้ให้กลับมาอยู่กับแม่โดยการเอาตัวเองเข้าไปเชื่อม ขอให้พ่อพาไปเที่ยว ชวนออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันบ่อย ๆ แต่คำตอบที่ได้รับก็คงไม่พ้นงานยุ่งกับต้องดูแลเมียรองและลูกติดของเมียรอง

“คะ…คือตอนนั้นบุษท้องไง พ่อก็เลยต้องเอาใจ” ใช่ ตอนนั้นน่ะเมียรองเขาท้อง ฉันถึงได้กลายเป็นลูกพ่อไม่รัก ครั้นพออยากจะมาดูแลฉันในตอนหลัง มันก็ช้าไปแล้ว

แต่มันใช่เหตุผลไหมที่ต้องปล่อยให้ฉันกับแม่รู้สึกเหมือนเราอยู่กันสองคน

“อย่าคิดจะมีเมียเยอะเลยค่ะ ถ้าดูแลไม่ทั่วถึง”

“มิน…” พ่อตาแดงเหมือนคนจะร้องไห้ ฉันเองก็ได้แต่มอง สีหน้านั้นมันไม่ต่างจากเมื่อสองปีก่อนเลยที่ฉันมองเขาอย่างออดอ้อน แต่เขาเคยสนใจกันบ้างไหม

“พ่อขอนะลูก หยุดคิดแบบนั้น หยุดไปมีความสัมพันธ์บ้า ๆ กับผู้ชายคนนั้น”

“คุณกลับไปเถอะค่ะ อย่ามาสอน” ฉันไม่ได้อยากหยุดความสัมพันธ์นี้เลย เพราะมันคือความสุขของฉันอย่างหนึ่ง นอกจากฮีลจะสนองความต้องการของฉันได้แล้วมันยังคอยรับฟังแบบเงียบ ๆ ถึงมันจะพูดน้อย อมพะนำ ซึนเดเระหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่มันก็คือคนที่รับฟังจริง ๆ

ฉันชอบนะ ชอบระบายความรู้สึกกับมัน เพราะไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงปัญหาฉันจึงเพ้อเจ้อเลื่อนลอยแบบบ้า ๆ บอ ๆ แล้วมันก็ฟังเงียบ ๆ ซึ่งนั่นคือข้อดี

“มิน” พ่อเรียกชื่อฉันอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

เฮ้ออออ จะให้ฉันหยุดความสัมพันธ์นี้เหรอ ขอมากไปหรือเปล่า ขนาดฉันขอเขาให้เลิกเจ้าชู้มาหลายครั้งแล้วเขายังทำไม่ได้เลย

ฉันส่ายหัวอย่างเอือมระอา ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาหลังจากเสียงประตูปิดลง จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้เข้มแข็งเลยสักนิด แต่เพราะอ่อนไหวเกินไปจนฉันกลายเป็นคนแข็งนอกแบบนี้ไง

ฉันก็ได้แต่ภาวนาขอให้เขาเจ็บ เจ็บที่รู้ว่าฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อ

สักวันหนึ่ง…

บ้าบอ ฉันจะร้องไห้ทำไม รีบกวาดน้ำตาบนแก้มออก พยายามปรับอารมณ์ตัวเองแล้วโทรหาคนที่คอยรับฟังฉันอย่างเงียบ ๆ

“ไอ้ฮีล ป้ะ! กินเหล้า” ไหน ๆ วันนี้พ่อก็มานอนกับแม่แล้ว งั้นฉันขอออกหน่อยแล้วกัน วันนั้นที่บอกว่าจะเลี้ยงเหล้ามันยังไม่ได้เลี้ยงเลย วันนี้ต้องจัดหน่อย