Episode 8 คนที่เป็นต้นเหตุ

Episode 8

คนที่เป็นต้นเหตุ

Heal’s Part

ผมมองหน้าพ่อมินนี่ สบดวงตาลุ่มลึกคู่นั้นอย่างไม่เกรงกลัว รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามวางตัวให้ดูน่าเกรงขามมากที่สุดแต่กับผมเขาไม่สามารถข่มให้ผมกลัวได้

ผมมองท่านด้วยแววตาไม่ต่างจากเดิม นิ่งสงบแบบไม่แสดงความรู้สึก

“ฉันรู้เรื่องนายกับลูกสาวฉันแล้ว” มิรินเป็นคนบอกสินะ ผมเคยคิดว่าเธอเป็นคนน่ารัก แต่ตอนนี้คิดว่าเธอก็ตอแหลพอสมควร ผิดกับมินนี่ ถึงจะแรงเกินเบอร์ไปหน่อย แต่ก็ตรงดี

“อ่า…ครับ” ผมครางรับ

“นานหรือยัง!”

“ครับ”

“นี่! จะครับอีกนานไหม ที่ฉันถามเนี่ยหมายความว่าฉันไม่อยากให้แกทำกับลูกฉันแบบนี้!”

“ครับ” ผมก็ยังตอบอย่างเดิม แต่ครั้งนี้ยาวกว่าเดิมหน่อย “แต่มินก็โอเคที่จะอยู่แบบนี้”

“ไอ้นี่!” แล้วพ่อมินก็กัดกรามดังกรอด ดูเหมือนจะโกรธผมมาก

ผมพลาดตรงไหน ผมคิดว่าตัวเองวางตัวดีแล้วนะ ถามอะไรก็ตอบ ‘ครับ’ ตลอด สุภาพทั้งนั้น จึงเงยหน้ามองสบตากับท่านอีกหนพลางอ่านความคิดไปด้วย

พ่อมินก็ดูรักมินออก ทำไมมินถึงได้แสดงออกเหมือนอคติ หรือเป็นเพราะผู้หญิงที่อยู่ด้านหลัง คนนี้หน้าตาเหมือนมิริน สงสัยจะเป็นแม่มิรินสินะ

เรื่องภายในครอบครัวอาจจะมีผลทำให้มินนี่ตัดสินใจที่จะอยู่กับผมแบบไม่มีสถานะ ผมจึงเคลื่อนสายตาจากผู้หญิงคนนั้นมามองพ่อมินอีกครั้ง

“เราไม่ได้เป็นอะไรกันครับ” ตอบรับอย่างหนักแน่นและนั่นก็ทำให้ผมได้รับหมัดหนัก ๆ ของอีกฝ่าย

ผัวะ!

อ่า…ผมพูดตรงเกินไปใช่ไหม

“แกต้องรับผิดชอบลูกฉัน!” พ่อมินชี้หน้าผม ส่วนแม่มิรินก็เดินมากอดแขน “คุณ…”

“ผมขอคุยแบบส่วนตัวนะครับ” พูดง่าย ๆ ก็คือไล่คนที่ไม่เกี่ยวข้องไปนั่นแหละ

“ผมรับผิดชอบเธอไม่ได้” หลังจากเหลือแค่ผมกับพ่อมินผมก็ตอบตรง ๆ เลย

“ไอ้! …”

“ขอโทษด้วยครับ แต่ลูกสาวคุณไม่ได้ต้องการแบบนี้”

“…” แล้วท่านก็พูดไม่ออก

“ลูกคุณไม่ได้ต้องการผู้ชายหน้าไหนมาดูแลทั้งนั้น” ผมตอบเสียงเรียบ ต่อท้ายคำพูดของตัวเองในใจว่า ‘เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ แต่ท่านอาจจะรู้อยู่แล้วโดยที่ผมไม่ต้องอธิบายยาวไปมากกว่านี้

หลังจากที่เจอเธอเหวี่ยงใส่น้องสาวตัวเอง กับเหตุการณ์ที่เจออยู่ตอนนี้ก็ทำให้ผมเดาทุกอย่างได้โดยไม่ต้องสืบสาว

“แล้วแกรักลูกฉันไหม?”

ประโยคนี้ผมไม่ได้ตอบ มันเป็นคำถามที่เอ่ยออกจากปากเขาหลังจากที่ผมหันหลังเดินออกไปแล้ว จึงเลือกเดินหน้าต่อตรงไปยังรถแล้วขับออกไป

ผมคงให้คำตอบไม่ได้ ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่ที่มินนี่นั่นแหละ

Minnie’s Part

“แม่ไม่ต้องเครียดนะคะ หนูจะอยู่ข้างแม่เอง” ฉันบีบมือปลอบแม่ที่กำลังแสดงอาการกังวลออกมา

“จ้ะ ไปกัน”

พอแม่ตอบรับพวกเราจึงเดินมารอรถตรงบ้านหลังใหญ่ ก่อนจะมองเห็นสีหน้าถมึงทึงของเจ้าของบ้าน

หุหุ

คืนนี้ไปเลี้ยงเหล้าไอ้ฮีลดีไหม ต้องขอบคุณมันสักหน่อยที่มันปั่นประสาทเขาได้

“มิน!”

“หยุด!” ฉันรีบปรามแล้วใช้สายตากดดันไม่ให้เขาพูดอะไรออกมา เวลานี้เขาควรจะสนใจคนป่วยที่อยู่ข้าง ๆ ฉันมากกว่า

พ่อถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินตรงมาหาแม่

“เดี๋ยวผมจะไปด้วยนะกานต์”

“ค่ะ”

เราทั้งหมดขึ้นมานั่งในรถตู้คันเดียวกัน เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่พ่อประคองแม่อย่างทะนุถนอม ฉันที่เห็นภาพนั้นหัวใจก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา

“คุณน่าจะบอกผมว่าตัวเองป่วย”

เหอะ แล้วเป็นผัวประสาอะไรถึงไม่รู้ว่าเมียตัวเองป่วย

“ขอโทษค่ะ”

แม่ก็อีกคน ขอโทษทำไมในเมื่อตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด เขาต่างหากที่ผิด

“ไม่เป็นไร ผมก็ขอโทษนะกานต์ ที่ไม่ได้ดูแลคุณ”

แน่จริงก็กลับมาดูแลแม่ฉันคนเดียวสิ

“มินนี่เป็นอะไรลูก” ฉันเลิกคิ้วมองหน้าแม่ เมื่อกี้ถึงจะคิดในใจแต่เพราะหมั่นไส้คนข้าง ๆ อยู่มากจึงแอบกลอกตามองบน

“อ้อ มินง่วงน่ะแม่ เมื่อวานไปดื่มกับเพื่อนมา พักผ่อนน้อยนิดหน่อยก็เลยพยายามถ่างตาอยู่”

“เหรอ เบา ๆ บ้างนะเรื่องเมามายอะ”

“นั่นสินะ ผมว่าคุณกับลูกย้ายมาอยู่บ้านใหญ่ไหม ผมก็ไม่อยากให้มินเกเร แล้วมินก็จะได้ดูแลคุณด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เผลอ ๆ ไปหาหมอครั้งนี้ฉันอาจจะได้นอนโรงพยาบาล” น้ำเสียงของแม่อ่อนลง ท่านกังวลเรื่องตัวเองอยู่ก็จริงแต่ถ้าเดาไม่ผิดท่านกลัวว่าบ้านจะร้อนเป็นไฟมากกว่า ถ้าฉันย้ายเข้ามาอยู่

“อย่าพูดแบบนี้สิคุณ เอาแบบนี้แหละผมว่าดีแล้ว ให้ลูกกลับมาอยู่บ้านบ้าง” มุมปากของฉันยกสูงขึ้น นี่พ่อหวงลูกสาวหรือกำลังคิดว่าเวรกรรมกำลังจะตามสนองตัวเองอยู่ถึงได้พูดแบบนี้

“มินโตแล้วค่ะ” ตัดบทเสียเลย “โตพอที่จะอยู่คนเดียวได้แล้ว”

“โตแล้วไม่อยากมีแฟนเหรอลูก” แม่ยกมือขึ้นลูบหัวฉันเบา ๆ สัมผัสจากท่านยังคงอบอุ่นเสมอ

“ไม่มีแฟนแต่มีเพื่อนค่ะ เพื่อนผู้ชายที่สนิ้ทสนิทเลยค่ะ” ว่าแล้วก็แอบเหล่ตามองพ่อ

“รีบ ๆ มีนะลูกแม่จะได้หายห่วง”

“จะคบใครก็ดูดี ๆ นะลูก” ฉันมองหน้าพ่อ หน้าตาเจ้าชู้แบบนี้ไม่น่าจะสอนฉันได้

“ค่ะ” แล้วฉันก็ตอบรับไปงั้น ทั้งที่ในใจอยากจะเหวี่ยงแล้วตอกกลับให้เขาหน้าหงายว่าไม่ต้องมาสั่งสอน แต่เพราะแม่อยู่ด้วยจึงเลือกที่จะเงียบไปแล้วแกล้งหลับ

ก็ฉันมันคนบาปหนา ถ้าเป็นคำสอนพ่อ พูดอะไรก็ไม่มีทางเข้าหูฉันหรอก

กระทั่งมาถึงโรงพยาบาล หมอตรวจอาการของแม่เบื้องต้นแล้วบอกว่าแม่น่าจะมีปัญหาเกี่ยวกับระบบประสาทดังนั้นจึงต้องทำการ CT Scan เพื่อหาสาเหตุ

“โอเคไหมคะแม่” ฉันมองแม่ที่กำลังนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงผู้ป่วย สีหน้าท่านถึงจะมีความกังวลแต่ก็ยังส่งยิ้มให้

“โอเคจ้ะ”

“กินน้ำหน่อยนะคุณ”

“ค่ะ”

ฉันปล่อยให้พ่อได้ทำหน้าที่สามีบ้าง ส่วนตัวเองก็นั่งกอดอกมองพวกท่านสองคน ฉันขอให้พวกท่านหย่ากันก็จริงแต่ท้ายที่สุดมันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพ่อกับแม่

ผลตรวจบอกว่าไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะแม่พักผ่อนน้อยจนหน้ามืดแล้วล้มบ่อย และที่หลง ๆ ลืม ๆ ก็เป็นเพราะนอนไม่หลับจนต้องแอบทานยานอนหลับโดยไม่ปรึกษาหมอจนเบลอไปหมด บางครั้งก็พูดจาไม่รู้เรื่อง

“ไม่เป็นไรนะลูก แม่ไม่เป็นไรแล้ว”

“อึก…หนูเป็นห่วงแม่มาก กลัวไปหมด ถ้าแม่เป็นอะไรไปมินคงไม่เหลือใคร”

“มินยังมีพ่ออยู่ทั้งคน ทำไมพูดแบบนี้ลูก”

“ฮือออ” แล้วฉันก็เงียบไป ปล่อยให้น้ำตาไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง

ฉันคิดผิดเหรอ ชีวิตนี้ฉันเหลือแค่แม่คนเดียวจริง ๆ