Episode 3 ไม่ญาติดี

Episode 3

ไม่ญาติดี

ปึง! ปึง! ปึง!

“จะกินไหมข้าวอะ วันใหม่แล้วพวกแกจะโบ๊ะบ๊ะกันทั้งวันทั้งคืนเลยไง” เสียงประตูดังปึงปังทำให้ฉันตื่นนอนทั้งที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลากี่โมงกี่ยาม ก่อนจะเหลือบไปเห็นตัวเลขที่เรืองแสงในความมืดบ่งบอกว่าเป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว

“อืมมมม” แล้วฮีลก็ครางในลำคอเบา ๆ

พึ่งสังเกตในตอนตื่นว่าตัวเองแอบกอดมันแน่น ส่วนมันก็สอดแขนเข้ามาให้หนุนอีกต่างหาก

พอรู้ตัวว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมานอนกอดกันเล่นถ้าไม่ได้ทำอะไรกัน จึงรีบดีดตัวลุกก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบตัวแล้วเดินไปเปิดประตู โผล่หน้าออกไปเล็กน้อยแล้วคุยกับคนข้างนอก

“เคาะไรนักหนา!” ฉันว่าอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกหงุดหงิดเมื่อมีคนกวน แต่ยัยลูกปลากลับมองหน้าฉันแล้วเหล่ตาใส่ “อะไรของแกลูกปลา”

“เดี๋ยวนี้นอนด้วยกันบ๊อยบ่อยนะพวกแกอะ”

“ก็เหนื่อยไง” เพราะเพื่อน ๆ ทุกคนรับรู้ถึงความสัมพันธ์เกี่ยวกับเซ็กซ์เฟรนด์ดี ดังนั้นฉันจึงไม่ต้องปิดบัง

“จ้า เบาบ้าง บางทีเสียงมันก็ดังไป๊” ลูกปลาตอบเสียงสูง ในห้องนี้เก็บเสียงดีจะตายฉันพิสูจน์มาแล้ว อย่ามาแซวให้ยากเลย

“แล้วแกอะ ไม่คิดว่าตัวเองนอนกับผู้ชายบ่อยเกินไปบ้างเหรอ” ฉันสวนกลับบ้าง คอนโดนี้ไม่ใช่แค่ของฮีลคนเดียว แต่อีกห้องเป็นของพี่ฮัทหรือก็คือคู่นอนของยัยลูกปลานั่นเอง

ไม่รู้จับพลัดจับผลูท่าไหน สองคนนี้เคยคุยกันสมัยมัธยมแต่ยัยลูกปลาก็ถูกพี่ฮัทฟันแล้วทิ้ง แต่ตอนนี้กลายเป็นพี่เขาแทนที่มาตามตื๊อมัน และที่สำคัญ สองคนนี้ก็อยู่ในความสัมพันธ์ไม่ต่างฉันหรอก

เป็นความสัมพันธ์ที่อธิบายยาก ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ก็นอนด้วยกัน

จะโชคดีก็แต่ยัยลูกพีชนั่นแหละที่ถึงแม้จะมีผัวแก่คราวพ่อ เอ๊ย! ไม่ใช่สิ มีผัวเป็นพ่อเลี้ยงของตัวเองที่แซ่บยิ่งกว่าอะไรแถมยังดูแลดีอีกต่างหาก

นี่เป็นกรณีศึกษาที่ดีอีกเคสที่อาจจะทำให้ฉันเปลี่ยนความคิด ว่าความรักแท้จริงแล้วมีอยู่จริงบนโลกใบนี้ แต่เพราะไม่ใช่ทุกคนที่เจอความรักที่ดีและมั่นคง ดังนั้นฉันจึงรู้สึกกลัวถ้าจะต้องรักใครสักคน

ความจริงแล้วลูกพีชก็ไม่ได้บาปขนาดนั้นหรอก มันมีอะไรที่พวกคุณยังไม่รู้อีกเยอะ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนค่อนข้างซับซ้อน

“ไม่ต้องยุ่งเรื่องฉันหรอกถ้ายุ่งแล้วช่วยอะไรไม่ได้” ลูกปลาจิ๊ปากใส่ “ที่ปลุกเนี่ยจะชวนมากินข้าวด้วยกัน กินไหม” ยัยลูกปลาแอบมองเข้าไปข้างในห้องจนฉันต้องหันตาม และก็ได้เห็นว่าฮีลกำลังเปลือยท่อนบนโชว์กล้ามหน้าท้อง มันยืนอยู่ข้างหลังเหมือนกำลังแอบฟัง

“ไม่อะ ฉันจะกลับบ้าน” บอกแค่นั้นก่อนจะปิดประตูห้องแล้วหยิบเสื้อผ้ามาใส่ เสื้อผ้าฮีลนะไม่ใช่เสื้อผ้าตัวเอง

ก็มันดันฉีกของฉันทิ้งหมดจะให้ใส่อะไรกลับล่ะ

“กลับละ”

ว่าจบก็หันหลังออกไปแล้วกดลิฟต์ไปยังชั้นของตัวเองแทน ทั้งฮีล ฉัน ลูกปลาหรือแม้กระทั่งลูกพีชพวกเราอยู่คนคอนโดเดียวกันหมด เพียงแต่คนละชั้น ดังนั้นมันเลยเป็นผลดีกับฉันหากต้องออกจากห้องไปด้วยสภาพตัวลายเป็นตุ๊กแกแบบนี้

พอกลับเข้าห้องก็รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ก่อนจะขับรถตรงไปยังบ้าน

บ้านที่ฉันมองว่ามันไม่น่าอยู่สักเท่าไร

บรึ้นนนน บรึ้นนนน

ฉันเหยียบคันเร่งจนเสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นให้คนในบ้านปวดหัวเล่น ก่อนที่แม่นมจะเป็นคนเดินออกมารับ

“ตายแล้ววว คุณหนู ทำไมขับซิ่งจังล่ะคะ นมหัวใจจะวาย” แม่นมบ่นกระปอดกระแปดให้หลังระหว่างเดินตาม

“ซิ่งที่ไหนคะ นี่เบาแล้วนะ” จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ขับรถเร็ว แต่เพียงแค่กวนประสาทคนในบ้านแค่นั้น

“คุณแม่ล่ะคะ” ฉันกวาดสายตามองรอบ ๆ บ้าน เมื่อไม่เห็นแม่จึงหยุดชะงักฝีเท้า ถัดจากนั้นก็หันไปหาแม่นม ก่อนจะได้เห็นอีกฝ่ายทำหน้าหงอยเหมือนลูกแมว

“แม่ไปไหนคะ?” ฉันขึ้นเสียงอีกนิด ท่าทีแบบนี้ทำให้ฉันใจคอไม่ดีเลย

“คุณนายอยู่เรือนเล็กหลังบ้านค่ะ”

เคร้งงงงงงง!

“ว้ายยย คุณหนู!”

ฉันระบายอารมณ์โดยการปัดข้าวของทิ้งแตกกระจัดกระจาย พาเมียน้อยมาอยู่ในบ้านไม่พอยังจะไล่แม่ฉันไปอยู่หลังบ้านอีกเหรอ แบบนี้ฉันยอมไม่ได้

ไม่มีวันยอม!

ยังไม่ทันได้โวยวายอะไรมากไปกว่านี้ร่างทรงอิทธิพลแต่ไม่น่านับถือก็เดินลงมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด ไม่ทันจะได้อ้าปากสั่งสอนฉันก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ทำไมถึงได้เอาแม่มินไปไว้เรือนเล็กหลังบ้าน!” มองหน้าเขาแล้วส่งสายตาที่ไม่พอใจสื่อสารไปให้ เขารู้สึกอะไรบ้างไหมที่ทำแบบนี้

“พ่อไม่ได้บอกให้กานต์ย้ายนะ กานต์อยากไปอยู่ของเขาเอง”

“ก็ถ้าคุณไม่เอาคนอื่นมาอยู่ในบ้าน แม่ก็คงไม่อยากไปไหนหรอก”

ว่าจบก็หันไปเห็นเขม่นใส่ผู้หญิงหน้าด้านที่กำลังเกาะแขนพ่อด้วยสีหน้าน่าสงสาร เหอะ แสดงละครเก่ง ฉันเคยแอบเห็นว่ามันบิดปากให้ลับหลัง แท้จริงแล้วมันกับลูกก็ไม่ได้เจียมตัวนักหรอก

“ทำไมเราไม่เข้าใจอะไรบ้างมินนี่ แม่เราก็เคยทำผิดต่อบุษเขาอาจจะรู้สึกผิดขึ้นมาก็ได้”

“ถ้าแม่ทำจริง ๆ ผ่านมาตั้งสองปีแม่คงรู้สึกผิดไปนานแล้วมั้ง คงไม่มารู้ซึ้งผิดถูกเอาในตอนนี้หรอก” เรื่องสองปีก่อนคือเมียน้อยของพ่อแท้งแล้วคนที่ถูกกล่าวหาก็เป็นแม่ นางสร้างเรื่องเก่งร้องห่มร้องไห้ทำตัวเป็นคนดี บอกว่าแม่ไม่ยอมรับจนเสียใจแล้วเครียดทำให้เกิดภาวะแท้งคุกคาม

เหอะ!

ตอแหลแหละอีดอก!

ขอด่าหน่อยละกันแค่ในใจก็ยังดี ถ้าไม่ติดว่าทุก ๆ อย่างในบ้านหลังนี้ต้องเป็นของฉันนะ ฉันคงตบมันไปฉาดใหญ่แล้ว

เพราะกลัวว่าพ่อจะหน้ามืดตามัวเข้าขั้นหนักจนยกทุกอย่างให้ลูกสาวนอกไส้ ฉันจึงทำได้เพียงแค่กำหมัดแน่นตลอดเวลาที่ต้องมองหน้ามันสองคนแม่ลูก

แต่สักวันเถอะ

สักวัน….

“มินนี่! หยุดพูดได้แล้ว แล้วก็หยุดมองบุษแบบนั้นนะ”

“หนูเกลียดมัน!” ฉันพูดตรง ๆ

“แต่ยังไงบุษก็เหมือนแม่ของลูก มิรินก็เหมือนน้องสาวของลูก พ่อจะให้มิรินย้ายไปอยู่คอนโดกับลูก จะได้ดูแลน้องด้วยในตอนที่ไปเรียนมหา’ลัย”

“ย้ายมาอยู่ด้วยกัน?” ฉันมุ่นคิ้วแล้วถาม ขนาดหน้ายังไม่อยากจะมองจะให้อยู่ด้วยกันเนี่ยนะ

ตลกดี เอาอะไรคิด

“ใช่! ลูกควรทำหน้าที่พี่บ้าง พ่ออยากให้มินรักน้อง” นั่นเหตุผลเหรอที่เขาบอก ดูเป็นคนดีจังเลยนะ เอาลูกเขามาเลี้ยงเอาเมี่ยงเขามาอมแล้วยังดูแลยิ่งกว่าลูกในไส้ตัวเองเสียอีก

“คุณพ่อ” แล้วยัยน้องสาวแสนดีของฉันก็เดินไปออดอ้อน ทำหน้าตาจะร้องห่มร้องไห้ เหอะ!

แสดงละครเก่งแหละดูออก สงสัยแม่จะสอนมาดี

“ไม่!” ฉันปฏิเสธอย่างหนักแน่น ยังไงก็ไม่มีทางญาติดีกับสองคนนี้ได้หรอก

แค่นี้ก็ถือว่าฉันยอมอย่างสงบแล้ว แต่ถ้าให้ไปอยู่ด้วยกันยังไงก็ไม่มีวันยอม

“มินนี่!” พ่อตะโกนเสียงดังเหมือนหมดความอดทนกับความดื้อรั้นของฉัน “ลูกจะดื้อเกินไปแล้ว”

“ดื้อยังไงเหรอ ก็คนไม่ชอบหน้ากันจะให้มาอยู่ด้วยกันได้ยังไง”

“เวลาพูดกับพ่ออย่าห้วน!”

“อืม” ฉันตอบสั้น ๆ เขาไม่ใช่คนที่น่านับถือสักเท่าไรจะให้พูดเพราะกว่านี้ก็คงไม่ได้

“อย่าอืม แล้วก็ตกลงตามนี้”

“แต่มินยังไม่ได้บอกว่าจะยอมนะ”

“พ่อเป็นใหญ่ในบ้านหลังนี้ พ่อตัดสินใจยังไงก็ต้องตามนั้น ถ้าไม่คิดจะฟังก็ตัดขาดกันซะ!” พ่อยื่นคำขาดนั่นทำให้ฉันกำมือแน่น ส่วนสองแม่ลูกนั่นก็ทำหน้าเหมือนได้รับชัยชนะ

“อืม…” สุดท้ายฉันก็ต้องยอมตกลง อดทนเก็บความเจ็บปวดไว้ข้างในแล้วเลือกที่จะเดินไปหาแม่

“แม่…” เอ่ยเรียกท่านพร้อมรีบวิ่งเข้าไปรับร่างที่กำลังเสียการทรงตัวไว้

“ทำไมไม่ระวัง ช่วงนี้แม่นมยิ่งบอกว่าแม่ล้มบ่อย ๆ อยู่”

“แม่ไม่เป็นไรเลยลูก นี่ไปไหนมาเหรอ แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามัวแต่เที่ยว อีกหน่อยลูกก็จะเข้ามหา’ลัยแล้วแม่ไม่อยากให้เกเร”

“มะ…แม่” ฉันมองแม่อย่างไม่เข้าใจ ปีนี้ฉันจะจบมหา’ลัยแล้วแต่ทำไมแม่ถึงได้พูดแบบนี้ “มินโตแล้วค่ะ กำลังจะจบมหา’ลัยแล้วด้วย”

“อ้อ เหรอ แม่หลง ๆ ลืม ๆ น่ะ”

“ค่ะ” ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่อยากถาม ท่านเป็นแบบนี้ตลอด มีอะไรมักชอบเก็บไว้ในใจ กระทั่งประโยคเมื่อกี้ก็เหมือนเลี่ยงที่จะตอบ

ทำไมนะ

จู่ ๆ ถึงได้รู้สึกกลัวขึ้นมา

ฉันคุยกับแม่แล้วสังเกตอาการหลาย ๆ อย่าง จู่ ๆ ท่านก็สับสนมึนงง ยิ่งพูดคุยก็ยิ่งรับรู้ว่าท่านมีปัญหาด้านการสื่อสาร แต่พอถามก็บอกว่าช่วงนี้เครียดไปหน่อย และก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ท่านย้ายมาอยู่เรือนเล็กหลังบ้านอย่างเงียบ ๆ คนเดียว

ไม่อยากจะคิดไปไกลเลย แต่ฉันว่าท่านคงป่วย

ฉันอยู่กับแม่แค่วันเดียวก็ย้ายตัวเองกลับมาอยู่ที่คอนโด ซึ่งอีกไม่กี่วันน้องสาวนอกไส้ก็จะย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว

คิดแล้วก็เครียดจึงหยิบคีย์การ์ดของฮีลมาถือไว้ก่อนจะขึ้นไปหามันข้างบน แล้วก็ได้เห็นร่างสูงกำลังสูบบุหรี่อยู่จึงเดินเข้าไปคว้าไว้แล้วหยิบมันมาสูบเข้าไปเต็มปอด

“แค่ก ๆ” ฉันไอออกมา ไม่เห็นมันจะมีอะไรดีเลย

“ไม่เป็นแต่ก็ทำเก่ง”

“อือ” ตอบแค่นั้นก็เริ่มทดลองอีกหน ในตอนนี้เราสองคนกำลังยืนชมวิวเมืองอยู่ริมระเบียง บนตึกสูงขนาดนี้วิวข้างล่างจึงสวยงามเป็นพิเศษ

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า…” ฉันตอบฮีล พลางหยิบโทรศัพท์คุยกับลูกพีช เรื่องนี้คงจะต้องให้ลูกพีชช่วยถามญาติที่เป็นหมอเกี่ยวกับอาการของแม่ ในระหว่างพิมพ์อารมณ์ของฉันก็อ่อนไหวขึ้น

“โกหก”

“ฮีล…” เขาไม่ได้ตอบรับแต่ก็หันมามองฉัน

“ฉันคะ…อยาก” แทนที่ตัวเองจะบอกว่า ‘เครียด’ แต่กลับบอกเขาอีกแบบ แล้วไอ้บ้าฮีลมีเหรอถ้าบอกแบบนี้มันจะไม่คว้าโอกาสไว้ รีบดึงตัวฉันมาจูบอย่างดูดดื่มโดยไม่กลัวว่าท้องฟ้า สายลม หรือแม้กระทั่งพระจันทร์กำลังมองอยู่