All Chapters of สายธารน่านนที : Chapter 1 - Chapter 10

@ร้านอาหารริมทะเลจังหวัดเพชรบุรี"เราเลิกกันเถอะ"คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ส่งผลให้ใบหน้าที่กำลังเปื้อนยิ้มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ช้อนที่กำลังตักอาหารเข้าปากสั่นขึ้น แต่เจ้าของมือใหญ่ยังควบคุมมันเอาไว้ได้ พริมามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ดวงตากลมโตหลบตา ที่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาตัดพ้อ เธอเห็นเขากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะวางช้อนในมือ เธอไม่อยากทำลายบรรยากาศที่กำลังมีความสุขกับเขา แต่เธอมีเวลาไม่มาก เพราะหลังจากนี้เธอก็จะไปให้ไกลที่สุด คำสั่งที่ได้รับมาอย่างเร่งด่วนจากคนเป็นพ่อ พริมาเองก็สุดจะทน เพราะเท่ากับว่าเธอต้องทำร้ายหัวใจตัวเองด้วย ตาคู่คมมองหน้าหญิงคนรัก สมองที่ด้านชาจากอาการช็อคเริ่มประมวลผล หัวแกร่งกระตุก เมื่อผลที่ได้ก็คือคำบอกเลิกจากหญิงคนรัก"เกิดอะไรขึ้นครับ"น่านนทีพยายามควบคุมน้ำเสียง เมื่อถามคำถามนี้ออกไป เขากับพริมาคบกันมาตั้งแต่เรียนมหาลัยปี1 และมีแผนจะแต่งงานกัน อยู่ๆเธอมาบอกเลิก เป็นใครก็ตั้งรับไม่ทัน"พรีมกำลังจะแต่งงานค่ะ เหตุผลแค่นี้คงพอ"พริมาตอบแฟนหนุ่ม ที่กำลังจะกลายเป็นอดีตคนรักในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า แค่เธอลุกขึ้นแล้วเดินจากไป น

ขวดน้ำเกลือสีใสที่ห้อยอยู่บนเสา คือสิ่งแรกที่น่านนทีมองเห็น หลังจากพยายามบังคับเปลือกตาที่หนักอึ่งให้เปิดขึ้น ดวงตาคมเข้มมองรอบๆห้องอย่างเลื่อนลอย กลิ่นยาและแอลกอฮอล์ลอยมาเตะจมูก แขนใหญ่ข้างที่อยู่ฝั่งเดียวกับเสาน้ำเกลือ ถูกยกขึ้นดู เข็มที่ปักอยู่บนหลังมือ ก็เป็นอีกอย่างที่ช่วยยืนยันว่า เขาอยู่ที่โรงพยาบาลจริงๆ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เมื่อคืนหลังจากแยกกับคนรัก ชายหนุ่มก็เดินทอดอารมณ์ไปจนถึงชายหาด พยายามขบคิดถึงสาเหตุที่ทำให้พริมาบอกเลิกกับเขา ถ้าไม่ใช่คำสั่งของคนในครอบครัวอย่างที่คิด เธอแอบคบซ้อนจริงหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร เพราะตลอดเวลาที่คบกัน เขามั่นใจว่าเธอมีเขาแค่คนเดียว ชั่ววูบของความคิด ชายหนุ่มก็เข้าใจถึงคำว่าอารมณ์ชั่ววูบ คำว่าฆ่าตัวตายไม่เคยอยู่ในหัว แต่เมื่อชีวิตเดินทางมาถึงจุดดิ่ง ความตายก็เป็นอีกทางเลือก ที่จะทำให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวด ภาพสุดท้ายที่น่านนทีจำได้ก็คือ ท้องทะเลเงียบสงบที่แสนสวยงาม"เป็นยังไงบ้างคะ"เสียงที่ดังมาจากข้างเตียง ดึงสายตาของคนที่กำลังเหม่อลอย ให้มาหยุดที่ใบหน้ารูปไข่เนียนใส ดวงตาคมเข้มมองสบกับดวงตาหงส์ ภายใต้กรอบแว่นตาบางใส

"อืม..."ชายหนุ่มรับคำก่อนจะหลับตาลง เขายังมีบ้าน บ้านที่จากมานาน บ้านที่ไม่เคยคิดจะกลับไป ไร่กาแฟบนเนื้อที่หลายร้อยไร่ คือสถานที่ๆเขาจากมาตั้งแต่อายุได้ 17 ปี กลับไปครั้งนี้ เขาจะขายมันแล้วย้ายไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไปให้พ้นจากความเจ็บปวด ที่มันทำร้ายเขาจนไม่อยากหายใจอีกแล้ว"ติดต่อมาบ้างนะ ถ้าว่างเมื่อไหร่จะไปเยี่ยม"อานนท์พูด เมื่อไม่อาจรั้งเพื่อนเอาไว้ได้ น่านนทีรับปากเพื่อนไปอย่างนั้น ทั้งๆที่ในหัวกำลังคิดตรงข้ามกันสองวันต่อมา"จะไม่บอกลานิสักคำเลยเหรอคะ น่านจะใจร้ายกับนิไปถึงไหน"คำตัดพ้อที่นิรมลส่งมา มีผลกับความรู้สึกของเขาก็จริง แต่ก็ไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนใจได้"ขอโทษนะครับ""นิรู้ค่ะว่าน่านให้นิได้แค่คำว่าเพื่อน แต่น่านลองคิดดูนะคะ มีเพื่อนคนไหนบ้างที่จะไปโดยไม่บอกลาเพื่อนสักคำ นิรู้ว่านิเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ แต่น่านช่วยทำให้นิมั่นใจหน่อยได้ไหมคะ ว่าเราเป็นเพื่อนกันจริงๆแค่บอกลานิ มันทำยากขนาดนั้นเลยเหรอคะ"นิรมลพูดออกมาจากส่วนลึกของความรู้สึก เธอรู้ว่าน่านนทีไม่ต้องการให้เธอรู้ ว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหน"ผมไม่อยากทำให้นิเสียใจไปมากกว่านี้ครับ""มันสายไปแล้วค่ะ นิเสียใจจนชินแล้ว ขอโทษน

น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาอีกครั้ง เมื่อได้รับความอบอุ่นจากอกเพื่อน น่านนทีผู้ชายที่เข้มแข็ง กลับปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาง่ายๆ ทุกคนที่อยู่ตรงนี้คือเพื่อนของเขา เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เรียน ป.1 ไม่จำเป็นต้องปิดบัง เมื่อความอบอุ่นอาบจนเต็มหัวใจ สำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำเอาไว้ แค่คนๆหนึ่งไม่รัก เขาตัดสินใจปลิดชีวิตตัวเอง จนลืมไปว่ายังมีใครอีกหลายคนที่รักเขา จะเป็นเรื่องบังเอิญหรืออะไรก็ตามแต่ ทันทีที่เขาเหยียบแผ่นดินบ้านเกิด ก็ได้เจอกับเพื่อนรักทั้งสามคน ในความโชคร้าย ในความผิดหวัง ก็ยังมีสิ่งดีๆอยู่ในนั้น เมื่อเพื่อนๆทุกคนต้อนรับและดีใจที่เขากลับมา"หายไปนานเลยมึง ไม่ตอบจดหมายมาสักฉบับ"เพชรตัดพ้อ"กูโทรไปที่หอพักของมึง เขาว่ามึงย้ายออกไปแล้ว ก็เลยติดต่อมึงไม่ได้ น่าจะโทรกลับมาหาพวกกูบ้าง"สิงห์เอ่ยสมทบ เมื่อน้อยใจเพื่อน"ไหนดูหน้าสิ หนุ่มนักเรียนนอกจะหล่อสู้ชาวไร่ อย่างกูได้ไหม"ภูชิตกระเซ้า เพราะรู้มาว่าน่านนทีได้ทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศน่านนทีไม่ตอบคำถาม เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน ดีใจและตื้นตันจนบอกไม่ถูก"อ้าวร้องไห้เฉยเลย ตกลงเจอพวกกูมึงดีใจหรือเสียใจวะเนี่ย"สิงห์ถามเมื่อเห็นเพื่อน

"พี่นิ่ม มาทำอะไรตรงนี้คะ"สายธารร้องถาม เมื่อเห็นพี่เลี้ยงมายืนลับๆล่อๆอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน ร่างบางภายใต้เสื้อนักศึกษาพอดีตัวกับกระโปรงยาวกรอมเท้ายิ้มหวาน เมื่อคิดว่าพี่เลี้ยงมารอรับเหมือนทุกวัน"อย่าเพิ่งเข้าไปค่ะ!"นารีวิ่งมาขวางเอาไว้ เมื่อสายธารจะเดินเข้าบ้าน"มีอะไรคะ"หญิงสาวหันมาถาม เมื่อเห็นสีหน้าพี่เลี้ยงสาวก็พาให้สงสัยไปใหญ่ "พ่อเลี้ยงสนิทมาค่ะ กำลังคุยกับคุณปู่อยู่ในบ้าน"คำตอบของนารี ทำให้สายธารหายสงสัย แต่กลับรู้สึกกังวล เพราะรู้สาเหตุการมาของพ่อเลี้ยงสนิท ปู่เธอใช้หนี้พ่อเลี้ยงสนิทยังไม่หมดอีกหรือ หญิงสาวไม่สนใจคำห้ามของนารี เพราะตอนนี้เธอเป็นห่วงคนที่อยู่ในบ้านมากที่สุด พ่อเลี้ยงสนิทมาแต่ละครั้ง คุณปู่ของเธอก็มักจะล้มป่วย"อย่าค่ะคุณธาร"นารีดึงแขนเรียวเอาไว้ เมื่อสายธารจะเดินเข้าบ้าน"ธารเป็นห่วงคุณปู่ค่ะ""พี่รู้ว่าคุณธารห่วงคุณปู่ แต่พ่อเลี้ยงสนิทเขา...""ช่างเถอะค่ะ ธารไม่กลัว"หญิงสาวตอบพี่เลี้ยง เธอรู้ว่าตาเฒ่าหัวงูนั่นมาทำไม พ่อเลี้ยงสนิทต้องการตัวเธอไปขัดดอก หญิงสาวฟังคำพูดนี้มาตั้งแต่อายุ 15 จนตอนนี้อายุ 22 ก็ยังได้ยินคำพูดเหล่านี้ เป็นไงเป็นกัน คุณปู่ของเธอกำลังไม่