All Chapters of ซาตานเด็ดปีกนางฟ้า: Chapter 1 - Chapter 10

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูเบาๆ จากด้านนอกทำให้คนที่ง่วนอยู่กับแฟ้มเอกสารเงยหน้าขึ้นมอง... ปรกติเลขาของเขาจะโทรบอกผ่านอินเตอร์คอมว่ามีแขกคนใดมาขอพบ แต่หากเป็นการเคาะประตูเช่นนี้ย่อมแสดงว่าคนที่รอเขาอยู่ข้างนอกเป็นแขกพิเศษที่รู้เฉพาะเขาและเลขาว่าเป็นใคร... “เข้ามาได้” พงศกร อโณทัย ผู้บริหารหลักสายการบินเอเชียแอร์ไลน์เอ่ยบอกเสียงเรียบ... หน้าประตูห้องมีการเคลื่อนไหว แล้วลูกสาวคนโตของเขาก็เดินเข้ามาหาเขา... หล่อนคือ รินรดา อโณทัย โคลล์ ลูกสาวที่เกิดจากโรเชลีน่าภรรยาคนแรกของเขา หลังจากที่พวกเขาหย่ากันโรเชลีน่าเลือกที่จะไปใช้ชีวิตใหม่แล้วให้เขาเลี้ยงลูกสาวคนนี้ตามลำพัง แต่เนื่องจากเขาไม่มีเวลาได้เลี้ยงดูลูกสาวสักเท่าไหร่ มารดาของเขาเลยแนะนำให้เขาแต่งงานใหม่เพื่อหาคนมาช่วยเลี้ยงลูก เขาแต่งงานใหม่อีกครั้งกับลูกสาวเพื่อนมารดาซึ่งเป็นคนไทยด้วยกันแล้วจึงมีลูกสาวอีกหนึ่งคน คือ ระรินทิพย์ อโณทัย ถึงแม้เขามีลูกสาวสองคนแต่ทั้งคู่หน้าตาและนิสัยแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง! วันนี้พงศกรไม่รู้ว่าลมอะไรหอบลูกสาวคนโตของเขาให้มาหาเขาที่นี่ได้... เพราะ

ออกมาจากบริษัทบิดารินรดาก็มาเดินซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าก่อน... หล่อนอยากเปลี่ยนบรรยากาศหาที่เลือกซื้อของใหม่บ้าง เพราะหล่อนเดินที่ร้านค้าปลอดภาษีที่สนามบินตามประเทศต่างๆ จนเบื่อ วันนี้จึงอยากลองมาหาซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้านอกสนามบินบ้าง...ร่างสูงเพรียวระหงเดินเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์โปรดของหล่อน... แต่พอเข้ามาแล้วหญิงสาวมองเสื้อผ้าที่ออกคอลเลคชันใหม่แล้วก็ส่ายหัว ทั้งเซตที่ว่านั้น ไม่ถูกใจหล่อนเลย... แต่ว่ามันคงเป็นที่ถูกใจของใครอีกหลายคน“สวัสดีค่ะ” พนักงานในร้านเดินออกมาต้อนรับ หญิงสาวยิ้มให้คนนั้นน้อยๆ ตามแบบฉบับของหล่อน การยิ้มให้คนอื่นอย่างเสียไม่ได้อย่างนี้ทำให้รินรดาไม่ค่อยมีเพื่อน หล่อนก็รู้ว่าทุกคนคิดกับหล่อนยังไง หล่อนไม่คิดจะปรับปรุงนิสัยให้เพื่อนมากขึ้นเพราะชอบความเป็นส่วนตัว ความเย่อหยิ่งจึงมีเท่าเดิมเรื่อยมา“ขอเดินดูคนเดียวก่อนนะคะ...” บอกก่อนจะเดินมาที่มุมเสื้อสูทสตรี... เสื้อสูทผ้าสีครีมเนื้อดีแต่งริมขอบคอเสื้อและแขนเสื้อด้วยผ้าสีอิฐสวมบนหุ่นทับเสื้อตัวในที่เป็นสีดำ พร้อมกางเกงสีเข้าชุดกัน หุ่นใส่รองเท้าสีอิฐและกระเป๋าสีเดียวกัน... ชุดนี้คงเป็นชุดที่ออกมาก่อนหน้า

วันนี้หล่อนมีไฟลท์พิเศษ ลูกค้าจองเครื่องบินลำเล็กเพื่อเดินทางเป็นส่วนตัวโดยจองแบบเช่าเหมาลำ รินรดาชอบการเป็นแอร์ให้เที่ยวบินแบบนี้เพราะว่าหล่อนจะได้ไม่ต้องวุ่นวายกับคนให้มากนัก... หล่อนอุตส่าห์คิดว่าวันนี้ตัวเองโชคดีแล้วที่ได้ทำงานสบายๆ สุดท้ายหล่อนก็มาซวยที่ต้องมาเกิดอุบัติเหตุ... ทำให้เสียเวลาซ้ำต้องเอารถไปซ่อมเองอีกต่างหาก แล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะต้องออกเงินเองหรือเปล่าด้วยเพราะเช็คที่ได้มาง่ายดายทำให้ไม่ค่อยมั่นใจว่ามันจะใช้ได้หรือเปล่า เผลอๆ อาจจะเป็นเช็คเด้งด้วยซ้ำ“วันนี้มันวันซวยอะไรของเธอนะเนี่ยหนูดี” รินรดาขับรถไปเซ็งไปตลอดตั้งแต่จุดเกิดเหตุจนไปถึงสนามบิน...ร่างสูงใหญ่ในชุดสีเทาเดินเข้ามาที่อาคารผู้โดยสารที่เมื่อก่อนคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย หากแต่ตอนนี้มีการเปิดใช้สนามบินแห่งใหม่ สนามบินดอนเมืองจึงมีเที่ยวบินน้อยลง สำหรับเขานั้นเขาชอบขึ้นเครื่องบินที่สนามบินดอนเมืองมากกว่าเพราะรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่ ก่อนหน้านั้นเทียวบินไปโน่นมานี่ตั้งแต่ยังเด็กจนรู้สึกว่าที่นี่เป็นบ้านอีกหลังไปแล้ว ดีที่ตอนนี้สายการบินต้นทุนต่ำและสายการบินชาร์เตอร์ไฟลท์ย้ายฐานมาบินที่ดอนเมืองทำให้สนามบินคึกคักไม

“นี่คุณทำอะไร” เขาลุกขึ้นยืนค้ำหัวหล่อนแล้วตวาดเสียงดัง... แต่หล่อนก็มองหน้าเขาอย่างไม่หวาดกลัวสักนิด“ขอโทษค่ะ” หล่อนบอก แต่หน้าไม่ได้สำนึกผิดสักนิด “คุณอยากให้ขอโทษไม่ใช่หรือคะ เมื่อครู่ฉันไม่ได้ผิดขอโทษไม่ออก แต่ตอนนี้ฉันทำผิดแล้วเลยขอโทษได้ไงคะ”“อยากตายหรือไง... อย่าคิดนะว่าคุณไม่ได้เป็นลูกน้องผมแล้วผมจะเล่นงานคุณไม่ได้หรือ ผมอยากรู้นักว่าคุณพงศกรรับคุณเข้ามาทำงานได้ยังไง”“ถ้าคุณจะฟ้องไปที่ต้นสังกัดก็เชิญตามสบาย... อย่าลืมบอกด้วยว่าชื่อฉันคือรินรดา อโณทัย โคลล์ ลูกสาวคนโตของคนที่คุณเพิ่งพูดถึงนั่นแหละ...” ปรกติหล่อนทำงานจะไม่เคยเบ่งกับผู้โดยสารเลย แต่นายนี่เบ่งมาก่อนว่ารู้จักเจ้าของบริษัทและจะเล่นงานหล่อน... ก็เลยประกาศเลยว่ายังไงเขาก็ทำอะไรไม่ได้ มีไม่มีใครไล่หล่อนออกได้นอกจากหล่อนจะลาออกเอง“อยากกินอะไรก็กินเอง ไม่มีอารมณ์ เก็บรถเข้าที่ด้วย”หล่อนบอกแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ท้ายเครื่องอย่างสบายอารมณ์ลูกน้องหันมามองที่คุณใหญ่แห่งอมรกรุ๊ป พวกเขานึกว่าคุณชายจะซัดหญิงสาวไม่เลี้ยงที่บังอาจทำอย่างนี้ แต่คุณชายกลับยืนนิ่ง ดวงตาวาวโรจน์ของเขามองคนที่นั่งเอาผ้าปิดตาแล้วกอดอกนอนโดยที่

หม่อมราชวงศ์อรรถากรกลั้นยิ้มเกือบตายเมื่อเห็นท่าทางเหมือนลูกกวางตื่นป่าของหล่อน... หญิงสาวทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างประหลาดทั้งๆ ที่เมื่อครู่หล่อนทำให้โกรธแทบตาย...ดวงตาคมหรี่มองที่ริมฝีปากสั่นระริกของหล่อน... เรียวปากอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีส้มอ่อน... หล่อนมีผิวสีน้ำตาลอ่อนไม่ใช่ขาวจัดตามสเป็คผู้หญิงของเขา แต่รอบตัวหล่อนก็มีแรงดึงดูดเพราะใบหน้าสวยหวานและความที่เขาอยากเอาชนะหล่อนเพื่อให้หล่อนได้สำนึกกับการกระทำของตัวเองทำให้เขาสนุกที่จะยั่วอารมณ์หล่อนซึ่งผิดปรกติวิสัยของเขาเป็นอย่างมาก...“คุณสัญญานะว่าทำแล้วจะปล่อยฉันไป”คิ้วหนาๆ ของเขายักขึ้นเป็นการตอบรับ... ใบหน้าหล่อคมของเขาไม่ได้มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อะไรทำให้หล่อนตัดสินใจที่จะเสี่ยง... เสียจูบแรกในชีวิตเพื่อที่จะได้ออกไปพ้นจากเหตุการณ์บ้าๆ นี้สักที หล่อนหวังว่าเขาจะรักษาคำพูดทั้งที่ได้ยินมาตลอดว่าไม่เคยมีสัจจะในหมู่โจร...มือน้อยๆ สั่นระริกของหล่อนยกขึ้นไปวางที่ต้นคอเขา หล่อนโน้มศีรษะเขาลงมาหล่อนซึ่งก็ทำไม่ยากนักเพราะว่าหล่อนก็ตัวสูงเช่นกัน... เขาก้มลงมานิดเดียวริมฝีปากเขาก็อยู่ระดับเดียวกันกับริมฝีปากหล่อนแล้ว...ลมหายใจของเขาริ