บททั้งหมดของ อนุของบิดาช่างน่ากินนัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่สิบ สั่งลา เรื่องบนเตียงเหล่านี้เป็นหัวข้อที่เอาไว้คุยโม้โอ้อวดของเหล่าชายฉกรรจ์เพื่อสร้างความอิจฉาริษยา“อนุลู่นางนี้มีลีลาเด็ดดวงนัก นางใช้ลิ้นและปากได้เก่งกาจแล้วยังเร่าร้อนโยกโยนได้ไม่มีเหน็ดเหนื่อย ซาลาเปาสองก้อนของนางก็ช่างนุ่มฟูใหญ่ล้น ร่องกลางกายหรือก็ตอดรัดคับแน่น โชคดีจริงๆที่คว้านางมาได้ก่อน หาไม่คงน่าเสียดายยิ่ง”ทุกครั้งที่ฉู่จิ้นฟงบอกเล่าความเร่าร้อนของอนุลู่ ทั้งท่วงท่าเอาอกเอาใจและลีลาแปลกใหม่ที่ทำให้เขาคึกคักฮึกเหิมในทุกค่ำคืน ย่อมเรียกสายตาริษยาจากพี่น้องชายและเพื่อนฝูงทุกคนจนต้องคิดเสาะแสวงหาอนุคนใหม่ที่ไฉไลร้อนแรงเข้ามาบ้างมีชายใดจะไม่อยากได้หญิงอุ่นเตียงที่ไม่ได้มีเพียงแค่ร่องกลางกายให้ได้ทิ่มแทงแต่สามารถใช้ส่วนสำคัญได้อย่างมีค่าสร้างความหฤหรรษ์รัญจวนใจเต็มอิ่มสองหนุ่มสาวใช้ค่ำคืนแห่งความหฤหรรษ์ต่อเนื่องไปกว่าสองเดือน กว่าฉู่จิ้นฟงจะยอมตอบรับคำสั่งของบิดาให้ออกเดินทางไปตรวจตราการค้าที่เมืองหลวงด้วยไม่อาจอิดออดหลีกเลี่ยงได้อีก“ครานี้พี่จำเป็นต้องไปด้วยตนเองด้วย

ตอนที่สิบสอง อย่าได้เอ่ยถึงพวกนางภาพความวุ่นวายโกลาหลที่เห็นตรงหน้า ดึงสติของนายท่านใหญ่สกุลฉู่ให้กลับมาจัดการกับเรื่องยุ่งยากเบื้องหน้า“พวกเจ้าทำสิ่งใดกัน” เสียงตะโกนที่แสดงถึงอำนาจหยุดยั้งการกระทำทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นลู่ไป๋เยว่ ทิ้งร่างกองลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงด้วยดิ้นรนขัดขืนการจับกุมอย่างสุดกำลังเฮ้อ…มาได้สักทีหลิวซื่อที่ไม่คาดว่าบิดาของสามีจะยื่นแขนเข้ามาเกี่ยวข้องจึงรีบกระซิบให้สาวใช้ไปตามแม่และย่าของสามีมาช่วยเหลือก่อนจะหันมารายงานสถานการณ์ด้วยน้ำเสียงนอบน้อมอย่างสตรีที่ได้รับการอบรมมาดี“ต่างหูของท่านแม่หายไปเจ้าค่ะ ลูกจึงให้สาวใช้ช่วยกันค้นหากระทั่งได้พบว่าซ่อนอยู่ใต้หมอนในห้องของอนุลู่ ลูกจึงเชิญตัวนางมาสอบถาม แต่นางกลับขัดขืนดิ้นรนอย่างน่าสงสัยเจ้าค่ะ”ลู่ไป๋เยว่ ได้ยินคำแก้ตัวซึ่งกลับดำเป็นขาวได้อย่างเหมาะเจาะจึงไม่ยินยอมเอ่ยค้านทันที“พี่หญิงไม่ได้ซักถามข้าสักคำ จู่จู่ก็ออกคำสั่งให้สาวใช้จับข้าคว่ำหน้าเตรียมการโบยแ

ตอนที่สิบสาม นายท่านใหญ่เก่งมาก ยิ่งเจ้าบ้านหนุ่มโยกสะโพกตอบโต้ การมุดเข้าก็ยิ่งลึกสุดใจ เอวหนายกขึ้นกระแทกรัวเร็วคล้ายไม่ทันใจก่อนจะหยุดหอบเมื่อใกล้ถึงเส้นทางแห่งฝั่งฝัน“อ้า...เสียวยิ่ง อาเยว่ หยุดก่อน ข้าอยากเสร็จในร่องของเจ้า”“เช่นนั้นก็เข้ามาสิเจ้าคะ”หญิงสาวเปลี่ยนท่าทางอย่างคึกคัก ร่างเกือบเปลือยลุกขึ้นยืนหันหลังโยกสะโพกร่อนส่งก้นขาวหลอกล่อให้คหบดีหนุ่มทิ่มแทงท่อนกายเข้าใส่“ช่างยั่วนัก อนุลู่ ข้าจะแทงจนเจ้าร้องไม่ออกทีเดียว” ฉู่จิ้นไห่ถูกร่องสวาทเบื้องหน้าท้าทายจนต้องลุกขึ้นยืนจับเอวคอดไว้แน่นใช้มือตีก้นจนแดงแล้วแทงท่อนกายพรวดเดียวเข้าสู่ร่องน้ำฉ่ำจนมิดลำ “อ่า แน่นนัก”แม้จะสัมผัสได้ถึงความคับแน่นที่ตอดรัว แต่คหบดีหนุ่มยังคงโยกร่างขย่มร่องโดยไม่ปรานีจนร่างเล็กโยกโยนหัวสั่นหัวคลอนแท่งกายใหญ่มุดเข้ามุดออกในร่องดอกไม้สีหวานรัวเร็วจนภายในร้อนฉ่าแทบลุกเป็นไฟลู่ไป๋เยว่ได้รับการเสียดสีจนลุกโชนเช่นนี้จึงคึกคักเร่าร้อนออกปากเร่ง“

ตอนที่สิบห้า คิดจะลงมือกับนางหรือ“เรื่องในเรือนหลังเป็นเรื่องของสตรี ไม่ใช่เรื่องที่ฝ่ายชายจะก้าวก่ายได้”“แล้วเรือนหลังไม่ใช่สถานที่ซึ่งฝ่ายชายเข้ามาหาความสุขความสำราญหรือเจ้าคะ ในเมื่ออยากได้ความสุขหรรษาย่อมต้องสร้างสถานที่และบรรยากาศให้ดีที่สุดไม่ใช่ปล่อยให้อนุเหล่านั้นต้องทุกข์ทนอยู่กับความกล้ำกลืนฝืนทน หากพวกนางไม่มีความสุขแล้วจะมอบความสุขกายสบายใจให้กับเหล่านายท่านได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ”“อืม...ก็จริง เหตุผลของเจ้าชวนให้รับฟัง เอาเป็นว่าข้าจะลองนำกลับไปคิดดูก็แล้วกัน” เมื่อเห็นคหบดีฉู่พยักหน้ายอมรับ ลู่ไป๋เยว่จึงปลดปล่อยความติดค้างในใจออกมาจนหมด“อีกอย่างที่ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดฝ่ายชายจึงมีเมียได้หลายคนสามารถวนเวียนเสพสุขได้ตามใจต้องการส่วนฝ่ายหญิงกลับได้แต่รอคอยหยาดน้ำราวข้าวคอยฝนที่ไม่อาจรู้ได้ว่าจะตกลงมาเมื่อใด ทั้งที่ก็อยากมีความสุขในทุกค่ำคืนเช่นกัน”“เจ้ากำลังหมายความว่าเจ้าเองก็อยากจะมีสามีหลายคน แล้ววนเวียนเสพสุขเช่นนั้นหรือ ความคิดนี้

ตอนที่สิบหก รำลึกความหลัง ลู่ไป๋อิงพาฉู่จิ้นไห่เข้าไปพูดคุยสอบถามซักไซ้ความเป็นมาเป็นไปกระทั่งได้รู้ความจริงทั้งหมดรวมทั้งเรื่องบิดาของลู่ไป๋เยว่“ฮูหยินของข้ากับท่านแม่ช่างโหดร้ายนัก” ฉู่จิ้นไห่กำมือทุบโต๊ะเสียงดังปังด้วยความเจ็บช้ำในใจ“เรื่องผ่านไปนานแล้ว ช่างเถอะเจ้าค่ะ” ลู่ไป๋อิงแนบใบหน้ากับอกหนาที่เคยให้ความอบอุ่นอยู่หลายปีด้วยความคิดถึง“เจ้ายังคงแสนดีเช่นเดิมนะ อาอิง” มือใหญ่จับใบหน้าที่ยังคงอ่อนหวานงดงามแม้วัยจะล่วงเลยมาหลายปีให้เงยขึ้นริมฝีปากทั้งสองต่างเคลื่อนเข้าหากันด้วยความหิวโหยแล้วประกบปิดแนบชิดดูดกลืนความชุ่มฉ่ำอย่างไม่อาจยั้งใจไหว“เจ้างดงามเช่นนี้ ข้าไม่แปลกใจที่บิดาของอาเยว่อดใจที่จะมีสัมพันธ์กับเจ้าไม่ได้ เพียงแต่แปลกใจที่เขาไม่คิดเลี้ยงดูจุนเจือสักหน่อย”“เขามีฐานะสูงส่ง ย่อมไม่อาจลดตัวลงมา อีกทั้งไม่อยากให้มีผู้ใดล่วงรู้เรื่องของข้ายังดีที่มอบเงินทองออกมาให้บ้าง มิเช่นนั้นข้าเองก็อาจไม่สามารถเลี้ยงดูอาเยว่มาจนถึงบัดนี้”