คืนเข้าหอ

หลังจากที่ทำใจกล้าเดินเข้าไปแย่งแก้วเหล้าของเขามาเทลงพื้น ผลลัพท์ก็คือเธอถูกชีวินฉุดกระชากลากตัวเข้ามาในบ้านแล้วพาตรงขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านที่ไม่ใช่ทางไปห้องนอนของเธอ ภัทรพิชาพยายามที่จะแกะข้อมือของตัวเองออกแล้ว แต่ว่ามือของชีวินนั้นก็ยิ่งแข็งแกร่งราวกับปลอกเหล็ก จนกระทั่งถูกดึงมาจนถึงยังหน้าประตูห้องนอนของเขา เธอจึงได้ถูกเขาผลักเข้าไปข้างในเต็มแรง

"คุณชิน นี่คุณจะทำอะไร"

ภัทรพิชาพยายามตั้งสติ ในขณะที่ชีวินกำลังเมามาย จากสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ บางทีเธออาจจะต้องใช้ความสามารถมากหน่อยในการพูดเรียกสติของเขาให้กลับคืนมา ไม่เช่นนั้นใครกันที่จะสามารถรับรองได้ว่าเธอจะยืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างปลอดภัย

"อยากรู้จริงๆเหรอว่าฉันพาเธอเข้ามาในนี้ทำไม ไหนเธอลองเดาดูสิ"

อยู่ๆใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเคร่งเครียดก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มเยาะ จากที่ตอนแรกคิดว่าจะต้องพูดเตือนสติเขาให้ได้ แต่พอเอาเข้าจริงเวลาที่ร่างสูงใหญ่หนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซ็นติเมตรขยับเข้าหา หัวใจดวงน้อยของภัทรพิชาก็เริ่มหวาดหวั่น

"คุณเมามากแล้ว ไพน์ว่าคุณไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะคะ จะสดชื่นแล้วหลับสบาย"

สายตาที่ชีวินมองเธอแบบนี้ภัทรพิชารู้สึกไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย เท้าเล็กค่อยขยับก้าวถอยหลังหนีเมื่อเห็นท่าทีคุกคามที่คนตรงหน้าทำใส่ มิหนำซ้ำอยู่ๆเสื้อยืดที่อยู่บนตัวของชีวินก็ถูกเจ้าตัวถอดออกจนเผยให้เห็นเรือนร่างที่สมบูรณ์แบบ จนภัทรพิชาได้แต่ตกใจจนต้องรีบเบือนหน้าหนีเสมองไปทางอื่น

"อยากให้อาบ งั้นเธอก็ช่วยอาบให้ฉันหน่อยสิ หรือว่าเธออยากจะอาบด้วยกัน"

เพียงเท่านั้นข้อมือเล็กก็ถูกชีวินตรงเข้ามาจับเอาไว้ ภัทรพิชาลองที่จะแกะมันออก แต่กลับถูกเขาดึงตัวเธอเข้าไปกอดจนใบหน้าเธอปะทะเข้ากับหน้าอกแกร่งเต็มแรง ณ ตอนนั้นภัทรพิชาจึงได้ยอมรับกับตัวเองว่าเธอชักเริ่มรู้สึกกลัวเขาขึ้นมา

"คุณชิน นี่คุณเป็นอะไร"

"จนขนาดนี้แล้วเธอก็ยังจะทำตัวใสซื่อบริสุทธิ์หลอกฉันต่อได้อีกอย่างงั้นเหรอไพน์ หรือว่าแม่เธอสั่งสอนมาว่าให้เธอทำกับฉันแบบนี้ เพื่อที่ว่ามันจะสามารถใช้จับฉันได้ง่ายๆ แต่ขอโทษทีฉันไม่ได้โง่พอที่จะถูกหลอกได้ง่ายๆเหมือนพ่อ เธออาจจะต้องใช้ความพยายามมากหน่อยถ้าอยากจะทำแบบนั้นจริงๆ"

"คุณชิน คุณกำลังพูดบ้าอะไร ไพน์ไม่เข้าใจ"

"หึ ไม่เข้าใจ แต่ดูชุดที่เธอใส่ออกมาหาฉันสิ ชุดนอนซาตินสายเดี่ยวสั้นเหนือเข่าบางเบาสีชมพู คงกะว่าแค่ถลกขึ้นแล้วจะได้ไม่ต้องถอดเลยใช่ไหมล่ะ ก็ง่ายดีนะ เริ่มเลยหรือเปล่าล่ะ"

ยิ่งชีวินพูดภัทรพิชาก็ยิ่งงง ทั้งในด้านคำพูดและการกระทำของเขาที่เริ่มรุกรานเธอหนักเข้า ฝ่ามือเขาข้างหนึ่งเลื่อนขยับลงมาลูบสัมผัสลงไปบนเนินสะโพก ลมหายใจเจือด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เข้มข้นผสมด้วยกลิ่นนิโคตินจากบุหรี่ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชีวินแตะต้องของแบบนี้ด้วย

"คุณชินปล่อยไพน์ นี่คุณเมามากแล้วนะคะ"

"ถ้าหากอยากให้ฉันปล่อย ฉันก็จะปล่อย แต่ว่าไม่ใช่ตรงนี้ แต่เป็นที่บนเตียง"

"หมายความว่ายังไง"

"ไหนๆแม่เธอกับพ่อของฉันก็พากันไปฮันนีมูนแล้ว ฉันว่าเราเองก็ลองทดลองมาเข้าหอกันดูหน่อยเป็นไง จะได้ไม่เสียเที่ยวที่แม่เธออุตส่าห์เปิดทางสะดวกให้"

แล้วหลังจากนั้นร่างของภัทรพิชาก็ลอยหวือขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งแบบที่ไม่ทันตั้งตัว ด้วยความตกใจจึงได้ร้องว้ายออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะรีบใช้ทั้งสองแขนโอบรอบลำคอของคนที่อุ้มเธอไว้ด้วยความกลัวตก

"ว้าย คุณชิน"

ชีวินเดินอุ้มร่างงามของคนในอ้อมแขนตรงดิ่งเข้าไปตรงที่ที่มีเตียงนอนขนาดกว้างตั้งอยู่ เขาไม่ได้นุ่มนวลกับเธอเลยสักนิด ภัทรพิชาถูกโยนลงไปกลางเตียง จนกระโปรงชุดนอนตัวที่ใส่อยู่เปิดร่นขึ้นไปกองบนต้นขาขาว แถมยังมีสายตาวาวของคนที่ยืนยิ้มเยาะก็มองมาดูเธอถอยร่นอย่างน่าสะใจ

"หึ ลูกไม้สีขาว ก็ดีนะฉันชอบ"

ชีวินไม่คิดรอช้า ร่างใหญ่ขยับโถมตัวเข้าไปดึงข้อขาของภ้ทรพิชาเอาแล้วก่อนจะดึงเข้ามาหาตัว พอถูกจับได้เสียงหวีดว้ายก็หลุดออกมาจากปากไม่หยุด จนในที่สุดก็มีฝ่ามือใหญ่ตามเข้ามาประกบปิดปากเธอเอาไว้แล้วผลักตัวเธอให้ล้มหงายหลังนอนลง

"อื้อ อื้อ ไอ่อ๊ะอุนอิน (ไม่นะคุณชิน)"

ภัทรพิชาร้องขอ หากแต่ชีวินกลับกำลังอารมณ์มืดบอดจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ใบหน้าหล่อขมวดคิ้มเข้มเข้าหากันจนเป็นปมเมื่อเห็นน้ำตาของคนใต้ร่างเริ่มจะไหล ถึงแม้ว่าอาจเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เขาหยุดชะงัก แต่พอนึกได้ขึ้นว่าเวลาที่เขาร้องไห้ ก็ไม่เห็นจะมีใครสนใจความรู้สึกเขาเลย นั่นจึงทำให้เขาไม่ได้คิดสนใจแล้วเริ่มคุกคามเธอต่อ

"จะมัวมาทำเป็นเสแสร้งแกล้งร้องไห้ออกมาไปทำไมกัน ในเมื่อสิ่งที่ฉันทำอยู่ในตอนนี้นี่มันคือสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่เหรอหรือไง ไม่ต้องกลัวหรอก ยังไงคืนนี้ฉันก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ"

ทันทีที่พูดจบ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดก็ซุกไซ้ลงมาที่ต้นคอขาว สองข้อมือถูกจับมัดไปไพล่กันเอาไว้ที่เหนือศรีษะ ชีวินทั้งจูบและกัดเม้มที่ข้างลำคอเธอเสียแรง จนผิวเนื้อบริเวณนั้นเริ่มเกิดเห็นเป็นรอยขึ้นมา

ภัทรพิชาทั้งดิ้นทั้งร้องไห้ไปด้วย หวังเพียงแค่ว่าเขาอาจที่จะเห็นใจ แต่เปล่าเลยเมื่ออยู่ๆมือข้างที่ปิดปากเธอเอาไว้นั้นเลื่อนลงไปกอบกุมที่บริเวณหน้าอก แล้วริมฝีปากของเขาก็ประกบทาบทับลงมาปิดปากเธอไว้อีกทีจนคนที่กำลังไร้ทางสู้อยู่ยิ่งตกใจ ดวงตากลมโตนั้นเปิดลืมขึ้น ร่างกายหยุดดิ้นไปชั่วขณะ ขนาดที่ว่าตอนที่ชีวินลูบมือจากหน้าอกลงไปยังบริเวณหน้าท้องแบนราบเธอก็ยังไม่รู้สึกสึกตัว

จูบแรกของเธอถูกเขาขโมยไปอย่างซึ่งหน้า ลิ้นร้อนที่สอดเข้าไปภายในโพรงปากหวานยังคงขมปร่าไปด้วยรสชาติของแอลกอฮอล์และบุหรี่ จนกระทั่งถูกเขาลูบสัมผัสลงไปบนความเกลี้ยงเกลากลางกาย ยามที่ชีวินไล้นิ้วร้ายลงไปท่ามกลางรอยแยกที่ปิดสนิทนั่นแหละ คนที่ปล่อยใจไปกับรสจูบดิบเถื่อนถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง

"อื้อ อื้อ"