All Chapters of รอยรักร้าว: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อห้าปีก่อน... ในวันที่เขากับหล่อนยังคงเป็นคนรักกันวันที่ฟ้าสดใส เภตราในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพู สอดชายเสื้อไว้ในกางเกงยีนสีเข้มก้าวลงมาจากบนบ้านเมื่อเสียงรถยนต์คุ้นหูเคลื่อนเข้ามาจอด ดวงหน้าอ่อนเยาว์หวานสดใสเจือยิ้มเมื่อเห็นหน้าเจ้าของรถยนต์ที่ก้าวลงมา‘เสร็จแล้วใช่ไหมหมอก’ ดลภาคย์ถามคนรัก ดวงตาสีเข้มกวาดมองร่างบอบบางปราดเปรียวด้วยสายตาอ่อนโยน แฝงเอาไว้ด้วยความรักใคร่ และเภตราเองก็ดูออก จึงเสมองไปทางมารดาด้วยความรู้สึกร้อนวูบที่ผิวแก้ม‘เสร็จแล้วค่ะ หมอกบอกแม่ก่อนนะ’ ว่าแล้วก็ก้าวไปหลังบ้าน ไม่นานสองแม่ลูกก็ก้าวออกมาพร้อมกัน ชายหนุ่มเห็นนางอุบลแล้วยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้ม‘ขับรถดีๆ นะลูก ไปถึงแล้วอย่าลืมโทร.มาบอกกับแม่ด้วย’‘จ้ะแม่’ เภตรายิ้มให้มารดา แล้วหันไปหิ้วกระเป๋าที่วางเอาไว้บนขั้นบันได ชายหนุ่มรับกระเป๋าจากมือหญิงสาวแล้วเอาเข้าไปเก็บไว้ในรถ ก่อนหันมายิ้มให้นางอุบลอีกครั้ง‘ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลหมอกอย่างดีเลยครับ’นางอุบลพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม‘ฝากด้วยนะดล’นางอุบลขยับเข้าหาอีกนิดเมื่อทั้งลูกสาวและคนรักของหล่อนหายเข้าไปในรถยนต์ของชายหนุ่ม แล้วครู่ต่อมารถยนต์คันนั้นก็

ดลภาคย์ต้องถอนหายใจอีกคำรบ ทว่าเขาไม่คิดยอมแพ้หรือถอดใจกับอะไรง่ายๆ เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา โดยเฉพาะกับคนตรงหน้านี้ ไม่อาจปล่อยให้หล่อนหลุดมือของเขาไปได้อีกอย่างแน่นอนพี่รู้ว่าพี่ผิด แต่จะให้พี่ปล่อยมือจากหมอกอีกครั้ง พี่ทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆดลภาคย์ตั้งปณิธานแน่วแน่เอาไว้ในใจขณะเดินตามแรงรั้งของลูกสาวตัวน้อยตรงไปยังคอกหมูเบื้องหน้าด้วยความเต็มใจ เงาที่สะท้อนออกมาจากนัยน์ตาคม จึงมีเพียงเงาของคนสองคน เงาหนึ่งส่งเสียงเจื้อยแจ้ว อีกเงาสื่อสารอ่อนหวาน คือเงาของคนที่เขารัก...เสียงรถยนต์ดังแว่วมาจากหน้าบ้าน ทำเภตราหันไปมอง เช่นเดียวกับสองพ่อลูกที่กำลังดูลูกหมูตัวน้อยๆ กินอาหารจากรางด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย“ใครมา” หญิงสาวเปรยออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปสบตาชายหนุ่ม “ขอตัวออกไปดูก่อนนะ เผื่อเป็นแม่ค้ามารับกล้วย”“พี่ไปด้วย” เขาบอกพลางอุ้มลูกสาวขึ้นมาในวงแขนแกร่ง หญิงสาวมองภาพนั้นแล้วไม่พูดอะไร เดินนำชายหนุ่มออกไปยังหน้าบ้าน เมื่อเห็นคนที่ออกมาจากรถกระบะหญิงสาวจึงส่งยิ้มให้“พี่แอ๊ดไปเจอแม่ที่ไหนนั่น”“เจอข้างทางนี่เอง” อนุกุลตอบหญิงสาวก่อนปรายตามองไปยังสองพ่อลูก นางอุบลที่ลงจากที่นั่งข้างคนขับก็เอ่ยทั

“สบายดีค่ะ พี่รัตเองก็คงสบายดีใช่ไหมคะ หมอกเห็นแวบแรกแทบจำไม่ได้ นึกว่าสาวสวยที่ไหนเสียอีก” เมื่อถูกชม รัตติกาลก็เชิดหน้ายิ้มกว้างด้วยความภูมิใจ เพราะเทียบกันแล้วสาวทำงานในห้องแอร์เช่นหล่อนมีภาษีเหนือกว่าสาวชาวสวนตรงหน้าจนเทียบไม่เห็นฝุ่น ดูที่ผิวพรรณก็ชัดเจนแล้ว ว่าหล่อนทั้งสาวและสวย ผิวขาวละเอียดดุจหิมะ ขณะที่อดีตคนรักของเพื่อนสนิท แม้จะยังสาวและมีความงามอยู่บ้างแต่ก็หมองคล้ำเพราะกรำแดด บอกตรงๆ ว่าเภตราไม่มีอะไรเทียบหล่อนได้เลย “พี่รัตสบายดีจ้ะ แต่งานก็ยุ่งมากเหมือนกัน เลยไม่ค่อยได้เจอเพื่อนเก่าๆ นัก แต่ถึงงานจะยุ่งมากแค่ไหน เราก็ต้องรู้จักดูแลตัวเองนะจ๊ะน้องหมอก อย่าปล่อยให้ตัวเองดูแก่ก่อนวัย ผิวพรรณกระดำกระด่างเชียว” รัตติกาลปรายตามองเภตราและดวงใจด้วยสายตาราวจะบอกว่าสองพี่น้องมีผิวพรรณเข้าขั้นต้องบำรุงด่วนแค่ไหน แต่เภตรานั้นยิ้มเฉย ส่วนดวงใจถึงกับยกแขนตัวเองขึ้นดูให้รู้ว่ามีตรงไหนที่กระดำกระด่าง “ต่อให้เป็นชาวไร่ชาวสวน แต่น้องหมอกก็อย่าละเลย ไม่อย่างนั้นจะแก่ก่อนวัยรู้ไหม ดูอย่างพี่สิจ๊ะ ต่อให้งานยุ่งแต่ก็ต้องดูแลตัวเอง เจอเพื่อนแต่ละที มีพี่รัตที่ดูเด็กกว่าคนอื่

เภตรานิ่งงัน ดวงตาคู่งามยังคงมองออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย รถราที่แล่นผ่านไปมาไม่ใช่จุดสนใจที่แท้จริง ทว่าคือคนที่นั่งตรงหน้าซึ่งหล่อนไม่อยากสบตาของเขาเลยสักวินาทีต่างหาก ที่ดึงความสนใจไปจนหมด ทว่าเป็นหล่อนที่ยังคงฝืนทนที่จะไม่มองไปยังเขา พยายามทำให้รู้ว่าเขาไม่มีความหมายกับหล่อนอีกต่อไป “ไม่จำเป็นนี่คะ อดีตก็คืออดีต จะฟื้นฝอยหาตะเข็บทำไม สู้อยู่กับปัจจุบันไม่ดีกว่าเหรอ” หญิงสาวหันมาสบตาคนตรงหน้ายิ้มๆ ขณะที่ดลภาคย์มองหล่อนนิ่งนาน ก่อนจะยิ้มออกมาจางๆ คิดว่าถ้าหล่อนทำได้คงดี แต่แค่มองตาก็รู้ว่าคนตรงหน้าไม่เคยลืม นอกจากจะไม่ลืม ยังผูกใจเจ็บ “หากหมอกทำได้อย่างที่พูดมันก็ดีกับตัวหมอกเอง” คนฟังเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยวาววับขึ้นพริบตาก่อนจางหาย ขณะที่ดวงตาคมกริบของคนตัวโตมองนิ่งที่เจ้าของดวงหน้าหวาน “แต่สำหรับพี่ พี่อยากบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองตลอดเวลาที่เราจากกันให้หมอกฟัง บางทีหมอกอาจเลิกเกลียดพี่ แต่ถ้าไม่ อย่างน้อยพี่ก็ได้บอกความจริง” คำบอกเล่าของดลภาคย์ทำให้หญิงสาวมองเขาอย่างเงียบงัน แต่เพียงวูบเดียวก็เมินมองออกไปข้างนอกอีกครั้ง บอกตนเองว่าเขาก็แค่ผู

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เภตราขับรถมอเตอร์ไซค์มาถึงบ้านของดลภาคย์ หญิงสาวหลุบตามองถุงแกงในตะกร้าหน้ารถแล้วถอนหายใจเมื่อคิดถึงคำสั่งของมารดา ‘เอาแกงกับขนมไปให้ดลกับพ่อด้วยนะหมอก พี่เขาอุตส่าห์มาช่วยดูเรื่องติดตั้งแผงโซลาร์เซลล์ตั้งหลายวัน’ ปลัดหนุ่มใหญ่ในชุดกางเกงขาก๊วยกับเสื้อกล้ามก้าวออกมาพร้อมแก้วกาแฟในมือมีอันชะงักกึก เมื่อพบกับสาวสวยในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งสีชมพูคลุมกางเกงขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยกำลังหิ้วของเดินตรงมาพอดี “เอ่อ สวัสดีค่ะ” “ครับ สวัสดีครับ” เตโชยกมือรับไหว้หญิงสาว ดวงตาสีเข้มกวาดมองคนตรงหน้าเร็วๆ กะพริบตาปริบๆ คาดไม่ถึงว่าจะได้พบกับอดีตคนรักของน้องชายในเช้าวันนี้ เพราะเพิ่งพูดถึงอยู่หยกๆ “ลุงสนอยู่ไหมคะ หมอกเอาแกงกับขนมมาให้ค่ะ” “ใครมาล่ะ” เสียงนายสนพร้อมกับเสียงเล็กๆ ของเด็กน้อยดังออกมาจากบ้าน “อาหมอก!” เสียงร้องเรียกชื่อใครบางคนของลูกสาว ทำให้ดลภาคย์ชะงักมือที่กำลังตีไข่ในชาม ก่อนจะวางมือแล้วซอยเท้าออกไปที่หน้าบ้าน ทว่าภาพที่เห็นคือเภตรากำลังส่งของให้กับพี่ชายที่มองหญิงสาวไม่วางตา ด้วยสายตาชื่นชมเป