All Chapters of ยอดชายาจอมจักรพรรดิ: Chapter 41 - Chapter 50

แสงสีแดงสว่างเจิดจ้าไปทั่วทั้งโถงถ้ำ หลังจากที่ซินเยว่กลืนลูกแก้วลงไป พลังงานอย่างหนึ่งก็พุ่งออกมาจากร่างของนาง แล้วหยุดลอยวนอยู่รอบๆ ตัวอย่างอ้อยอิ่งจากนั้นรวมกันเป็นกลุ่มควันพุงหายเข้าไปที่หน้าอกด้านซ้ายตำแหน่งหัวใจของนางหลังจากแสงสีแดงสลายไปทุกอย่างกลับคืนสู่สภาวะปกติ'ยินดีต้อนรับ'เฟิ่งหวงเอ่ยกับซินเยว่อย่างยินดี‘เจ้าได้พลังคืนมาครึ่งหนึ่งแล้ว เจ้าต้องตามหาหัวใจของเจ้าอีกครึ่งดวงข้ามั่นใจว่ามันยังอยู่ที่แผ่นดินไป๋หลง’เจ้านกน้อยเฟิ่งหวงบินวนไปมาพลางอธิบายไปด้วย"เดี๋ยวก่อนนะแผ่นดินไป๋หลงอันใดของเจ้าข้าไม่เคยได้ยิน"ซินเยว่ถามออกไปอย่างสงสัยเพียงแค่เรื่องราวของแผ่นดินที่นางยืนอยู่ ความรู้ที่นางมีเกี่ยวกับมันตอนนี้ก็ช่างน้อยนิดจนน่าสงสารแล้วยังจะมีแผ่นดินไป๋หลงอะไรนั่นอีก หัวใจอีกครึ่งอันใดกันเรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว มันคงไม่แฟนตาซีแล้วดึงไปดราม่าหรอกนะซินเยว่อยากจะดึงทึ้งหัวตัวเองยิ่งนักตอนนี้ เหมือนชีวิตของนางจะยุ่งเหยิงวุ่นวาย ทั้งอดีตทั้งปัจจุบันไหนจะอนาคตอีก ตอนนี้นางไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรกับชีวิตอีกต่อไปดี นี่มันยากจะรับมือเกินไปแล้วนางช่างเป็นคนที่เกิดมาพร้อมชะตาชี

ซินเยว่สั่งอาหารเพิ่มอีกหลายชุดที่เหมือนกับของนาง เมื่ออาหารถูกวางขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ซินเยว่เทเหล้าลงในจอกของตนเองแล้วยกขึ้น"ข้าขอดื่มให้พวกท่านทั้งหลายมื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง"ซินเยว่ยกจอกสุราขึ้นเทลงคอรวดเดียว เหล้าที่นี่แรงชะมัดเลยครั้งแรกที่ซินเยว่ได้ลองดื่มเหล้าของแคว้นจิ่งช่าง แตกต่างจากเหล้าที่นางขายยิ่งนัก หลังจากดื่มเหล้าเข้าไปนางก็ลงมือทานอาหารทันที ตอนนี้ซินเยว่หิวเป็นอย่างมากไม่สนใจมารยาทบนโต๊ะแล้ว นางลงมือทานอาหารอย่างรวดเร็วไม่สนใจถึงสายตาของบุรุษหนุ่มทั้งสองที่มองนางอย่างตกตะลึง ซินเยว่เป็นสตรีที่งดงามมากที่สุดที่พวกเขาเคยพบเจอ แต่นางช่างทำตัวเรียบง่ายไร้จริตมารยา พวกเขามองนางทานอาหารอย่างเพลิดเพลินปากเล็กๆ ของนางขยับไม่หยุดบางครั้งก็ผลัดกันคีบอาหารให้นาง ซินเยว่หาได้มีความรู้สึกเขินอายต่อบุรุษทั้งสอง เขาคีบอาหารให้นางนางก็คีบเข้าปากไม่ได้เงยหน้ามองใครก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว ยี่เมี่ยวจินมองซินเยว่อย่างไม่วางตานางยอมรับว่าซินเยว่ช่างมีใบหน้าที่งดงามหาที่เปรียบมิได้นางงดงามมากกว่าตนเองอยู่หลายส่วน แต่นางแปลกใจเป็นอย่างยิ่งสตรีนางนี้งดงามแต่ลักษณะไม่คล้ายคุณหนูตระกูลให

"เจ้าไม่คิดจะเเนะนำคุณหนูท่านนี้แก่พี่สามของเจ้าให้รู้จักบ้างหรือ"จิ่งเม่ยรู้จุดประสงค์ขององค์ชายสามผู้นี้ในทันที"นางคือสหายของข้าจากแคว้นฉิงนามหยางซินเยว่"จิ่งเม่ยเเนะนำซินเยว่แบบขอไปที ดูอย่างไรองค์ชายผู้นี้ก็ไม่ได้บังเอิญผ่านมาอย่างแน่นอน"ข้าคือองค์ชายสามนามว่าจิงซานเยี่ยยินดีที่ได้รู้จักคุณหนูหยาง"จิ่งซานเยี่ยรีบแนะนำตัวเองแก่สาวงามที่เขาพึงใจตั้งแต่เเรกเห็น และด้วยอำนาจขององค์ชายสามเช่นเขาที่ไม่น้อยหน้าไปกว่าองค์รัชทายาทอย่างจิ่งเหลยนางไม่มีทางปฏิเสธเขาแน่ จิ่งซานเยี่ยคิดไปเองคนเดียวองค์ชายจิ่งซานเยี่ยยังคงยืนอยู่เพื่อรอที่จะสร้างความสัมพันธ์อันดีกับหญิงงามที่เขาพึงใจ แต่ซินเยว่ที่มองลักษณะท่าทางของจิ่งเม่ยออกว่านางมิใคร่จะชอบใจบุรุษผู้นี้ดังนั้นซินเยว่จึงไม่แม้แต่จะปรายตามองเชื้อพระวงศ์หนุ่มคนนั้น นางรู้สึกรังเกียจสายตาที่เขามองมาที่นางอย่างเปิดเผยว่าต้องการอะไร สร้างความอึดอัดใจให้แก่ซินเยว่ยิ่งนัก ก่อนที่จะได้คุยกันไปมากกว่านี้ จิ่งเหลยและจิ่งเฟิงก็เดินเข้ามาช่วยนางอย่างรู้เวลา"ข้ารู้สึกแปลกใจยิ่งนักที่เห็นน้องสามอยู่ที่นี่ เจ้ามาทำอันใดหรือ"จิ่งเหลยถามออกไปเสียงเรียบป

ซินเยว่ที่ยังคงตกตะลึงอยู่นางจำได้กลิ่นอายของเขาเสียงของเขาบุรุษผู้นั้นที่นางคะนึงหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ซินเยว่ไม่ได้ขืนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา นางเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอยผู้คนรอบด้านเองต่างก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ที่เห็นเจ้าผู้ครองแผ่นดินไป๋หลงเดินเข้าไปสวมกอดสตรีที่มีใบหน้างดงามปานเซียนสาวผู้นั้นแต่ก็มิมีผู้ใดกล้าปริปากเพราะพวกเขายังคงรักชีวิตตนเอง เมื่อซินเยว่ได้สติกลับคืนมานางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วตะโกนอย่างสุดเสียงอย่างลืมตัว"ไป๋เยี่ยนหลงเจ้าคนหน้าตายเจ้าหลอกลวงข้าเจ้าหักหลังข้า ข้าจะฆ่าเจ้า"ซินเยว่คว้ากริชออกมาจากมิติกำลังจะแทงไปที่ไป๋เยี่ยน หลง แต่ก่อนที่กริชนั้นจะแทงเข้าที่หน้าอกของเขาพลังปราณสีม่วงจากด้านหลังของเขากระแทกเข้าที่หน้าอกของซินเยว่ที่ไม่ทันระวังตัวอย่างจัง นางกระเด็นออกไปหลายจั้งแล้วกระอักเลือดออกมา เสี่ยวเป่าที่นอนหมอบอยู่บนโต๊ะกระโดดออกมากลายร่างเป็นสัตว์อสูรสีดำคำรามเสียงดังกึกก้องทะลุฟ้าจนผู้เข้าร่วมงานชุมนุมประลองยุทธต้องยกมือขึ้นปิดหูซินเยว่ใช้เเขนยันกายตัวเองลุกขึ้นมองผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังไป๋เยี่ยนหลงอย่างโหดเหี้ยม สตรีนางนั้นที่เขาเห็นไป๋เย

"เช่นนั้นหมายความว่าที่น้ำตกนั่นข้าไม่ได้ฝันไปเจ้าไปที่นั่นใช่หรือไม่ บอกข้ามานะถ้าขืนกล้าโกหกกริชของข้าจะไม่ได้ปักที่อกของเจ้าจะเป็นที่หัวของเจ้าแทน"ซินเยว่แยกเขี้ยวขู่ฟ่อเป็นลูกแมวแต่ไป๋เยี่ยนหลงหาได้กลัวการขู่ขวัญของลูกแมวน้อยตัวนี้ไม่ เขายังคงใช้สายตามองนางอย่างรักใคร่บุรุษผมสีเงินกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ ทำให้ใบหน้าของซินเยว่ที่กำลังมองเขาอยู่นั้นแดงซ่านอย่างช่วยไม่ได้ ชิ เจ้ากล้าเอาใบหน้าอันหล่อเหลานั่นมาล่อลวงข้าเช่นนั้นหรือข้าไม่หลงกลเจ้าหรอกไป๋เยี่ยนหลงพยักหน้าเป็นเชิงบอกนางว่านางไม่ได้ฝันไป สายตาที่ยังมองปากเล็กๆ ที่อวบแสนอิ่มของนางเคี้ยวขนมหมุบหมับอย่างเพลิดเพลิน มือข้างหนึ่งหยิบขนมเข้าปากมืออีกข้างก็ถือถ้วยชาที่ไป๋เยี่ยนหลงคอยบริการรินให้นางอยู่ตลอด ผู้ติดตามและเหล่าองครักษ์ของไป๋เยี่ยนหลงมองการกระทำของทั้งสองด้วยสายตาแปลกประหลาดนายท่านเหตุใดต้องคอยนั่งรินน้ำชาให้สตรีนางนี้ ถึงนางจะงดงามมากเพียงใดแต่ก็ใช่ว่าไม่เคยมีสตรีที่งดงามเข้าหานายท่านเลย แล้วนางเป็นผู้ใดพวกเขาไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของนาง หรือว่านางจะเป็นองค์หญิงของแคว้นจิ่งพวกเขาได้เเต่คิดกันไปต่างๆ นานาเยี่ยจื่อมองกา