Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

มัชชุพรตั้งสติให้มั่นก่อนจะบึ่งรถไปยังจังหวัดอยุธยาที่แม่สามีล้มป่วย แม่บ้านคนสนิทที่คอยดูแลติดต่อเทวทิณณ์ไม่ได้จึงรีบติดต่อมัชชุพรด้วยความร้อนใจมัชชุพรยังแวะซื้อผลหมากรากไม้ต่าง ๆ มาฝากแม่สามีอีกด้วย นานแล้วที่ไม่ได้เจอกันกลับต้องมาเจอกันในสถานพยาบาลก๊อก ก๊อก“คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ” มัชชุพรรีบถามทันทีที่เข้าไปถึงภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ“สาลี่นะสาลี่ ฉันแค่หกล้มเธอจะโทรตามคนนั้นคนนี้ให้วุ่นทำไมกัน” สาวิตรีเอ็ดคนสนิททันทีที่เห็นลูกสะใภ้กระหืดกระหอบขับรถจากกรุงเทพฯถ่อมาหาเธอถึงที่นี่“สาลี่ตกใจนี่ค่ะ” สาวิตรีถอนหายให้อีกฝ่ายอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะหันมาตอบและจับมือลูกสะใภ้เอาไว้พร้อมตบเบา ๆ“แม่ลื่นล้มนิดหน่อยน่ะ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แม่รบกวนหนูหรือเปล่า” สาวิตรีลอบสำรวจใบหน้าอ่อนล้าของลูกสะใภ้ไม่ได้ หน้าตาผิวพรรณยังสวยสดงดงามอยู่เสมอ แม้จะแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแต่เธอมองเห็นความเหนื่อยล้าอยู่ในนั้น“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ต้องขอบคุณสาลี่มากกว่าที่รีบโทรหามัช หากคุณแม่เป็นอะไร—”“แม่ไม่เป็นไรแล้ว อีกวันสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้ มีแค่แผลฟกช้ำเล็กน้อยเท่านั้น สาวิตรีเอ่ยปากบอกเพราะไม่อยากให้คน

“คนที่ขี้โกงคือหนูต่างหาก” นิ้วเรียวสวยเกี่ยวสายชุดนอนไม่ได้นอนออกจากบ่าอย่างว่าง่าย แถมมีผูกริบบิ้นตรงหน้าอกอีกด้วย“ไปหาซื้อมาจากไหน” มัชชุพรหัวเราะกับคำถามของสามี สีท่าจะถูกใจอยู่ไม่น้อย “มัชซื้อมาตั้งนานแล้วค่ะ แต่พี่ทิณกลับดึกเองเลยไม่เห็น” เทวทิณณ์เงยหน้าขึ้นมาเมื่อใช้ปากดึงริบบิ้นออกจนเต้าทรงโตโผล่ออกมาท้าทายสายตา“สงสัยพี่ต้องกลับบ้านเร็ว ๆ ซะแล้ว” ต้นคอระหงเชิดแหงนเมื่อลิ้นร้อนละเลงขบเม้มไปยังเม็ดบัวที่ชูชันเมื่อโผล่พ้นออกมาจากร่มผ้า ยามที่หญิงสาวหอบหายใจ สองเต้าก็เขยื้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ ใบหน้าคมคายนั้นแทบจะจมกับสองก้อนนิ่มนั้น เขาขบเม้มหยอกล้อ ฝ่ามือร้อนก็กอบกุมบีบเคล้นไปตามอารมณ์ที่เริ่มเพิ่งสูงขึ้น หญิงสาวเองก็ไม่น้อยหน้าคอยช่วยสามีถอดชุดนอนออกก่อนจะเป็นฝ่ายคุมเกม เธอพลิกขึ้นมาคร่อมชายหนุ่ม ก่อนหน้าได้รับการปรนเปรอแบบไหน หญิงสาวก็ปรนเปรอกลับคืนไปอย่างนั้น ลิ้นร้อนขบเม้มไปยังตุ่มไตที่แข็งชูชัน ฝ่ามือเล็กปัดป่ายไปยังหน้าท้องที่เต็มไปด้วยหนั่นเนื้อ เธอค่อย ๆ พรมจูบไปไปตามหน้าอก ไล่ลงมาจนถึงหน้าท้องน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ขยับลงมาหยอกล้อกับกึ่งกลางกายที่แข็งชูชัน เธอสาวท่อนแข็งนั้นข

“กว่าจะโผล่หัวมาได้” สาวิตรีค่อนแคะลูกชายทันทีที่เห็นหน้า“โถ่คุณแม่ครับ ผมงานยุ่งจริง ๆ”“ยุ่งจนไม่มีเวลาโทรถามสารทุกข์สุกดิบแม่เลยเหรอไง” เทวทิณณ์ทำได้เพียงเข้าไปสวมกอดมารดา ไหว้ที่หน้าขาอย่างนอบน้อม“ผมผิดไปแล้วครับ อย่าโกรธเลยนะครับ”“เฮ้อ! แกก็นะตาทิณโตขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือย ทำอะไรคิดถึงคนรอบข้างบ้าง”“ผมก็แค่อยากจะเร่งสร้างตัว”“อูย…แม่ครับ” เทวทิณณ์แสร้งหลบหนีเป็นพัลวันเมื่อสาวิตรีทำทีเป็นหยิกตรงนั้นตรงนี้ “มันน่านัก”“แกไม่กลัวแม่ตายก่อนเรอะ อีกอย่างปล่อยเมียให้อยู่คนเดียวแบบนั้นได้ยังไง แกยังมีเพื่อน มีสังคม ส่วนหนูมัชเขาไม่มีใคร เขามีแต่แก”“แม่”“คุณแม่” มัชชุพรที่อาศัยจังหวะที่สาวิตรีหันมามองยกมือไหว้พร้อมปรามแม่สามี ไม่อยากให้เรื่องบานปลาย เดี๋ยวจะหาว่าเธอมาฟ้องผู้ใหญ่อีก“หนูมัชเค้าไม่ต้องฟ้องฉันก็รู้ ตอนที่นังสาลี่โทรหาแกไม่ติดแม่ก็รู้แล้วล่ะ”“โถ่คุณแม่ครับ รับรองไม่มีครั้งที่สองอีกแน่นอน โปรเจกต์เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาเยอะแล้ว เลยพอจะมีเวลาว่างบ้าง”“ตาทิณ…แม่เข้าใจนะว่าการเป็นหัวหน้าครอบครัวมันเหนื่อยยังไง แต่ใช่ว่าจะปล่อยละเลยเรื่องในบ้านไปเอาแต่เ

เมื่ออีเว้นท์งานสุดท้ายจบลง ความเป็นพนักงานบริษัทของธิชาก็จบลงไปด้วย แม้จะมีงานเลี้ยงส่งท้ายแต่ธิชาก็บอกปัดด้วยข้ออ้างที่ว่ามีธุระด่วนต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัดงานเลี้ยงยังไงก็ต้องเจอคนรู้จัก หนึ่งในนั้นก็คืออดีตคนรักอย่างพิภพ ก็ให้มันแล้วกันไป เขาจะเริ่มใหม่กับใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน กับใครก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเธออีกเธอโบกลาบริษัทเก่าด้วยความสัมพันธ์อันดีต่อกัน หากวันหน้าไม่แน่…อาจจะมีโอกาสได้กลับร่วมงานกันอีกก็ได้…ใครจะไปรู้ทฤษฎีโลกกลมไม่ได้เป็นเพียงวลี วันใดวันหนึ่งโลกอาจเหวี่ยงมาให้พวกเราได้มาเจอกันอีกครั้งก็ได้ จบสวย ๆ ดีที่สุด!ธิชาตัดสินใจเปลี่ยนเบอร์ ย้ายคอนโดไปอยู่ที่ใหม่แถวชานเมือง เพราะว่าเธอได้งานใหม่พอดี แม้ไม่ตรงกับสายงานเดิม เงินเดือนน้อยกว่าเดิมแต่ก็แลกมากับสุขภาพจิตที่ดีขึ้น สิ่งแวดล้อมใหม่ โทรเม้ามอยบอกข่าวกะยัยเพื่อนรักที่เหมือนจะกลับมาคืนดีกับผัว รักเอยเตยหอมไปละอีกอย่างพี่ทิณก็เป็นคนดีสมกับที่ยัยมัชคิดไม่ผิดที่ฝากชีวิตที่เหลือไว้ได้ ไม่เหมือนกับคู่ของเธอ ยิ่งคบยิ่งมองไม่เห็นปลายทาง เสียใจมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องหันมาดูแลตัวเองเสียบ้าง จากหญิงสาวลุคเปรี้ยว แ

ธิชาเข้ามาในร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง นั่งกินหม้อไฟคนเดียว เข้าร้านของหวานคนเดียว มันดีสำหรับเธอแล้วจริง ๆ ตอนนี้ ออกมาข้างนอกฝนก็หยุดพอดี แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งมาจอดเทียบฟุตบาทที่เธอยืนอยู่ คล้ายว่ารอมานานแล้วเมื่อกระจกเลื่อนลงเธอก็ปรับสีหน้าก่อนจะเอ่ยทัก “สวัสดีค่ะพี่ภพ” ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำแบบนี้หมายความว่าอะไร แต่ถ้าจะหนีไปตลอดก็ไม่ใช่นิสัยของเธอเองเช่นกัน“ขึ้นมาสิพี่ไปส่ง”“ไม่เป็นไรค่ะ” ธิชาปฏิเสธด้วยความสุภาพ แต่เพราะเป็นเส้นทางเดินรถทางเดียว หากพิภพไม่ขยับรถ คันข้างหลังก็ไปไม่ได้“ขึ้นมาเถอะชา ข้างหลังบีบแตรไล่แล้ว” ธิชาเม้มปาก แต่ก็ฉุกคิด มันไม่ใช่ปัญหาของเธอ หากเขาไม่เลื่อนรถอยากจะถูกก่นด่าสาปแช่งก็แล้วแต่“มันเป็นปัญหาของคุณ ลาตรงนี้เลยนะคะ” ธิชาพูดเสร็จก็เดินหันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังสะพานลอย หายไปกับฝูงชน พิภพทำอะไรไม่ได้นอกจากจิ๊ปากอย่างหัวเสีย ก่อนจะเคลื่อนรถจากไปธิชากลับห้องมาด้วยความระแวง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหน แม้ว่าคอนโดที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยอยู่ในมาตรฐานที่ถือว่าดีอยู่ในระดับหนึ่งก็เถอะ หญิงสาวมองซ้าย มองขวาอย่างหวาดระแวงก่อนจะเดินเข้าคอนโดไปโดยไม