บทที่ 8 ให้เวลากับตัวเอง

เมื่ออีเว้นท์งานสุดท้ายจบลง ความเป็นพนักงานบริษัทของธิชาก็จบลงไปด้วย แม้จะมีงานเลี้ยงส่งท้ายแต่ธิชาก็บอกปัดด้วยข้ออ้างที่ว่ามีธุระด่วนต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด

งานเลี้ยงยังไงก็ต้องเจอคนรู้จัก หนึ่งในนั้นก็คืออดีตคนรักอย่างพิภพ ก็ให้มันแล้วกันไป เขาจะเริ่มใหม่กับใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน กับใครก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเธออีก

เธอโบกลาบริษัทเก่าด้วยความสัมพันธ์อันดีต่อกัน หากวันหน้าไม่แน่…อาจจะมีโอกาสได้กลับร่วมงานกันอีกก็ได้…ใครจะไปรู้

ทฤษฎีโลกกลมไม่ได้เป็นเพียงวลี วันใดวันหนึ่งโลกอาจเหวี่ยงมาให้พวกเราได้มาเจอกันอีกครั้งก็ได้ จบสวย ๆ ดีที่สุด!

ธิชาตัดสินใจเปลี่ยนเบอร์ ย้ายคอนโดไปอยู่ที่ใหม่แถวชานเมือง เพราะว่าเธอได้งานใหม่พอดี แม้ไม่ตรงกับสายงานเดิม เงินเดือนน้อยกว่าเดิมแต่ก็แลกมากับสุขภาพจิตที่ดีขึ้น สิ่งแวดล้อมใหม่ โทรเม้ามอยบอกข่าวกะยัยเพื่อนรักที่เหมือนจะกลับมาคืนดีกับผัว รักเอยเตยหอมไปละ

อีกอย่างพี่ทิณก็เป็นคนดีสมกับที่ยัยมัชคิดไม่ผิดที่ฝากชีวิตที่เหลือไว้ได้ ไม่เหมือนกับคู่ของเธอ ยิ่งคบยิ่งมองไม่เห็นปลายทาง เสียใจมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องหันมาดูแลตัวเองเสียบ้าง จากหญิงสาวลุคเปรี้ยว แสบซ่าแต่งหน้าจัดก็เปลี่ยนมาเป็นสาวออฟฟิศ แต่งกายเรียบร้อย แต่งแต้มเครื่องสำอางเบาบาง ผู้คนรอบข้างก็ดูเป็นมิตร ไม่เหมือนงานก่อนหน้าที่ล้วนต่างต้องเผชิญสีหน้าและสายตาจากผู้หญิงของพิภพที่คอยจิกกัดต่าง ๆ นา ๆ ชีวิตสาวออฟฟิศก็ไม่ได้แย่ เช้าเข้างาน เย็นตอกบัตร แม้จะมีทำงานล่วงเวลาบ้างแต่ก็ไม่ได้เลิกจนดึกดื่น แถมยังมีเวลาทำกิจกรรมอื่น ๆ ได้อีกเยอะเพราะอยู่ใกล้กับที่พัก

อายุที่มากขึ้นความคิด การมองโลกก็จะเปลี่ยนไปด้วย ธิชาพิสูจน์ข้อนี้ด้วยตัวเอง แม้ว่าแผลใจจะยังไม่หายดี แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้รับการเยียวยาไม่ได้เป็นแผลเหวอะหวะซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนยังแต่ก่อน

เพราะบุคลิกที่ดูแรง เลยทำให้ใครต่อใครคิดว่าเธอเป็นคนเข้มแข็ง และดูเป็นคนไม่มีแผลใจอะไร แต่ทว่าความจริงแผลพวกนั้นมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าต่างหากล่ะ

พี่ภพของเธอพูดเสมอว่ารักชาคนเดียว ชาอยู่บนหิ้ง ไม่มีใครเทียบเท่าชาได้ ถ้าเธอดีขนาดนั้นทำไมแฟนหนุ่มถึงมีเธอคนเดียวไม่ได้? หรือเพราะว่าเขาพูดข้อดีของเธอ เพียงเพื่อให้เธอยอมให้เขามีคนอื่น?

ไม่มีใครอยากจะใช้ของร่วมกันกับใคร ปากบอกว่าไม่เป็นไร แต่ในใจเจ็บจนด้านชา

ทะเลาะกันจนเหนื่อยแต่ก็เป็นเหมือนเดิม เขาเพียงแต่บอกว่ามันเป็นธรรมดาของผู้ชาย กลับกันถ้าเธอขอมีคนอื่นบ้าง เขาก็ไม่ยินดี…

ผู้หญิงเราอายุมากขึ้น ไม่มีใครอยากจะคบเผื่อเลือกหรือเป็นตัวแทนของใคร มันเสียเวลา…อยากจะหาคนที่มองเห็นอนาคตร่วมกันมากกว่า เพราะฉะนั้นเธอจึงตัดสินใจเดินหน้า บางทีการอยู่คนเดียวก็ไม่แย่เท่ากับ…มีคนรักที่ไม่รู้จักพอ!

ถึงเวลาต้องมูฟออน

ธิชาเองก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเอง แต่เธอเพียงปล่อยให้มันเป็นไปตามครรลอง หากจะมีใครสักคนก็ควรจะเป็นตอนที่เธอพร้อมจริง ๆ พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนอีกสักครั้ง

เธอไม่ได้อยากมีใครสักคนเพื่อคลายเหงา แต่อยากมีเพื่อนคู่คิด มิตรคู่สร้าง อยากได้คนที่มองเห็นอนาคตร่วมกัน แต่ว่าชีวิตเธอตอนนี้เพิ่งเข้าที่เข้าทาง การงานก็เริ่มไปได้ดี เวลาผ่านไปไวเกือบหนึ่งปีก็ได้ข่าวว่ายัยเพื่อนรักตั้งครรภ์ได้สี่สัปดาห์แล้ว

“เฮ้ย! จริงดิ ฉันจะได้เป็นแม่ทูนหัวแล้วใช่หรือเปล่า”

“เตรียมของขวัญไว้รับหลานเลยจ้ะ” มัชชุพรตอบกลับในสาย ก่อนจะนัดแนะเพื่อนสนิทที่อยู่ ๆ ก็ย้ายงานหนีไปอยู่ชานเมือง

“เจอกันที่ร้านเดิมนะ”

“ได้!”