บทที่ 6 ช่องว่างระหว่างเรา

กว่าจะฝ่าบรรยากาศรถติดกลับมาถึงที่พักก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ตอนนี้หญิงสาวเหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจเป็นอย่างมาก ร่างกายรุม ๆ เหมือนจะเป็นไข้ เธอเปิดประตูเข้าห้องมาด้วยใจที่ห่อเหี่ยว สุดท้ายก็ต้องหาอะไรกินเอง เจ็บป่วยก็ต้องไปหาหมอเอง นี่น่ะเหรอชีวิตหลังแต่งงานของเธอ ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัว แต่สายตาก็สะดุดไปยังโซฟาที่ห้องนั่งเล่นเมื่อเห็นใครบางคนนั่งอยู่ตรงนั้น

“พี่ทิณ”

“ทานอะไรมาหรือยัง”

“ยังเลยค่ะ”

“คุณแม่เป็นยังไงบ้าง”

“ปลอดภัยดีค่ะ ว่าง ๆ พี่ทิณกลับไปเยี่ยมท่านบ้างนะคะ”

“ขอบคุณนะมัช ขอบคุณที่ดูแลแม่พี่” เทวทิณณ์พูดพร้อมกับเดินเข้ามาสวมกอดภรรยา มัชชุพรเป็นหลังบ้าน เป็นภรรยาที่เข้มแข็ง ด้วยเหตุนี้เขาถึงวางใจและออกไปทำงานข้างนอกได้อย่างหมดห่วง จนเผอเรอละเลยคนรอบข้างไปจนหมด เขาเป็นทั้งลูกที่แย่ เป็นสามีที่เห็นแก่ตัว เอาเป้าหมายของตัวเองเป็นที่ตั้ง เขาคิดไม่ออกเลยว่าหากมัชชุพรไม่เลือกสายงานฟรีแลนซ์ จะเป็นยังไง…

หลายคนต้องสละสายงานและสังคมที่มีเพื่อออกมาเป็นแม่บ้าน สละความก้าวหน้าของอาชีพการงานเพื่อมาเสี่ยงกับการแต่งงานที่ไม่รู้อนาคต ผู้หญิงมีความเสี่ยงหลายทาง และมักจะได้รับคำพูดเย้ยหยันจากสังคมอยู่เสมอ

เทวทิณณ์ใจหาย…หากเขาหันหลังกลับมามองภรรยาคนนี้ช้าออกไปอีกนิด บางทีเขาอาจจะไม่มีโอกาสที่จะปรับความเข้าใจและอาจไม่มีโอกาสอยู่ร่วมฉลองความสำเร็จกับคนที่รักอีกก็เป็นได้

“มัช…พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มสวมกอดภรรยาแน่นขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ พูดสิ่งที่อยู่ในใจ และเขาก็นั่งตกผลึกกับความคิดนั้นมาหลายวัน

“พี่ขอโทษที่ทำแต่งาน ขอโทษที่ละเลยมัช แต่พี่ไม่เคยไม่รักมัช ไม่คิดที่จะทอดทิ้ง มัชให้โอกาสพี่ได้ไหม” เทวทิณณ์ค่อย ๆ ปล่อยร่างในอ้อมกอดพร้อมกับก้มลงมาประทับจูบที่หน้าผากเนียนนั้นอย่างแผ่วเบา

มัชชุพรอ้ำอึ้ง สมองตื๊อจนคิดอะไรไม่ออก ใจหนึ่งก็รู้สึกดี แต่อีกใจหนึ่งหากมันดีเพียงแค่ตอนแรกเล่า เธอไม่กล้าจะวาดฝันอะไรอีก “แล้วพี่ทิณคิดว่าจะทำได้อย่างที่พูดไหมคะ” ชายหนุ่มนิ่งเงียบ มัชชุพรยิ้มให้ตัวเองก่อนจะถอยออกมา จ้องมองใบหน้าสามีที่เหมือนจะซูบผอมลงไปเล็กน้อย

“มัชไม่ได้อยากให้พี่ทิณตัวติดกับมัชตลอดเวลา แต่ขอแค่อย่างน้อยในหนึ่งสัปดาห์มีเวลาให้กันบ้างก็พอ เรื่องงานมัชเข้าใจ… ถ้าไม่มีอะไรแล้วมัชขอตัวนะคะ”

“มัช…คืนนี้นอนกับพี่นะ”

นานแค่ไหนแล้วที่สองสามีภรรยาไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้ แค่ทานข้าวด้วยกันอย่างน้อยสามสิบนาที พูดคุยแลกเปลี่ยนสารพันปัญหาก่อนเข้านอน มันนานมากแล้วที่พวกเขาทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้ใช้ชีวิต และทำกิจกรรมง่าย ๆ พวกนี้ด้วยกัน แถมยังเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่นอนดูหนังด้วยกันแบบนี้

ชายหนุ่มมองภรรยาที่กำลังนอนดูหนังอยู่ข้าง ๆ เหมือนว่ามัชเองก็ยังมีทีท่าปั้นปึ่งอยู่บ้าง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เทวทิณณ์สะดุ้งโหยง

“เปล่าค่ะ พี่แค่…กลัวว่ามัชจะยังโกรธพี่อยู่”

“แล้วมัชโกรธไม่ได้เหรอคะ”

“ไม่ใช่แบบนั้น” ชายหนุ่มเริ่มลนลานทำตัวไม่ถูก ก่อนจะกดรีโมทหยุดภาพยนตร์ในจอก่อนจะหันมาพูดคุยกับคนข้าง ๆ อย่างจริงจัง

“มัช” เทวทิณณ์พูดพร้อมกับลูบศีรษะนั้น เท้าแขนมองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังมองมาที่ตนเช่นเดียวกัน

“รอจบโปรเจกต์นี้เราไปเที่ยวกันไหม มัชอยากไปที่ไหน”

“ถ้ามัชไม่พูด ไม่เอ่ยออกมาก่อน พี่ทิณจะหันมามองมัชเมื่อไหร่คะ”

“มัช”

“ความจริงมัชก็ไม่อยากจะงี่เง่าใส่พี่ทิณหรอกนะคะ มัชรู้ว่าพี่ทิณทำงานหนักก็เพื่อเรา แต่พี่ทิณอย่าลืมนะคะว่าเวลามันเดินหน้า ไม่มีถอยหลัง คุณแม่แก่ลงทุกวัน บางทีอาจจะไม่ได้อยู่รอวันที่พี่ทิณประสบความสำเร็จก็ได้”

“มัช”

“การมีเป้าหมายในชีวิตเป็นสิ่งที่ดีนะคะ แต่บางทีเราอาจไม่มีเวลามากพอที่จะเฉลิมฉลองความสำเร็จนั้นกับคนที่เรารัก หรือครอบครัวได้มากพอ ค่อย ๆ ก้าวไปด้วยกันไม่ได้เหรอคะ เหนื่อยก็พัก แล้วค่อยจับมือกันวิ่งไปข้างหน้าต่อ เก็บเกี่ยวความสุขเล็ก ๆ ไปตลอดทาง ช่วยกันฝ่าฟันอุปสรรคความยากลำบากไปด้วยกัน

ความสำเร็จนั้นมันคุ้มค่าจริงเหรอคะ ถ้าเราถึงเส้นชัยนั้นเพียงลำพัง…ส่วนมัชก็อาจรอไม่ถึงวันที่เห็นพี่ทิณวิ่งเข้าเส้นชัย รวมถึงคุณแม่เองก็ด้วย”

“มัช”

“คนเรามันไม่มีอะไรจะสมหวังไปหมดทุกสิ่งหรอกค่ะ ความจริงมัชรับงานเพิ่มกว่านี้ก็ยังได้ แต่มัชอยากใช้เวลากับครอบครัว อยากไปเที่ยว อยากใช้เวลากับพี่ทิณให้คุ้มค่า มัชอยากเป็นหลังบ้านให้พี่ทิณ พี่ทิณจะได้ออกไปทำงานได้อย่างสบายใจ มัชไม่มีใครแล้วนะคะ” มัชชุพรน้ำตาคลอ

“มัช”

“พี่มันแย่จริง ๆ พี่ผิดเอง วันหน้าหากมีอะไรที่มัชไม่สบายใจ มัชบอกพี่ได้ตลอดเลยนะ อย่าเก็บไว้แบบนี้เอง บางทีพี่ก็มองในแง่ของผู้ชาย ในแง่ของหัวหน้าครอบครัว เลยละเลยเรื่องพวกนี้ไป…แต่พี่ไม่เคยเสียใจเลยสักครั้ง ที่ตัดสินใจแต่งงานกับมัช พี่รักมัชมากนะ”

“มัชก็รักพี่ทิณค่ะ”

“ต่อจากนี้ไปพี่จะบาลานซ์งานและครอบครัวให้ดี มีอะไรพี่จะติดต่อมาบอกมัชล่วงหน้า ขอโทษ…พี่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะละเลยมัชถึงเพียงนี้” เทวทิณณ์โอบร่างบางของภรรยามาอยู่ในอ้อมแขน ยกมือซ้ายที่สวมแหวนแต่งงานนั้นขึ้นมาจุมพิตอย่างแผ่วเบา คลึงแหวนที่สวมอยู่นิ้วนางข้างซ้ายนั้นอยู่สักพัก

“นอนเถอะค่ะ รู้ว่าผิดพลาดก็แก้ไขให้ดีขึ้น อย่าไปจมกับความรู้สึกผิดเลย เราแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่กับอนาคตเราสามารถเลือกได้นะคะ มัชเองก็มีส่วนผิด…เพราะฉะนั้นถอยกันคนละก้าว มัชก็ต้องขอโทษพี่ทิณด้วยที่ระเบิดอารมณ์ใส่เมื่อวันก่อน” มัชชุพรพูดจบก็ผงกหัวขึ้นมาจุ๊บคางสามีของตน เธอยิ้มหน้าทะเล้น พลันบรรยากาศที่อึมครึมก่อนหน้าสดใสขึ้นมาทันตา

“ตัวรุม ๆ ไม่สบายเหรอมัช”

“น่าจะค่ะ แต่มัชกินยาไปแล้ว พรุ่งนี้ก็คงจะดีขึ้น”

“แต่พี่ว่ามัชต้องฉีดยาถึงจะหาย” หญิงสาวทำหน้างง แต่ก็ต้องเป็นเขินอายเมื่อสามีขึ้นมาทาบทับ ป้อนจูบให้แก่กันอยู่อย่างนี้

“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวติด”

“ติดก็ดี พี่จะได้พักสักที”

“ขี้โกงนี่ค่ะ”

“อื้อ”