All Chapters of พยศรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“ไม่กิน” ต้องดาวตอบกลับเสียงราบเรียบ ใบหน้าเธอแดงก่ำไปด้วยความอับอาย เธออาศัยอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ และร้านนี้อาหารเขาอร่อยมากแค่ไหนเธอก็ยังไม่ได้ลอง แต่ที่แน่ๆคือเธอจะไม่มาเป็นลูกค้าร้านนี้ตลอดชีวิตแน่นอน            “ขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนเราทั้งสองคนนะครับ แต่การ กระทำของผมทำให้เธออายจนเราสองคนต้องขอตัวครับ” ไบรอัลพูดจบล้วงหยิบกระเป๋าเงินออกมา และหยิบธนบัตรสี่ใบจ่ายค่าอาหารและจูงมือต้องดาวเดินออกจากร้านไปพร้อมๆ กัน ต้องดาวเดินก้มหน้าเร่งฝีเท้าติดตามเรือนกาย ไบรอัลไปอย่างรวดเร็ว เพราะไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาอิดออดเล่นท่าในตอนนี้ เธออยากออกจากร้านนี้ให้เร็วที่สุด            ฮา ฮา ฮา ฮา เสียงหัวเราะร่วนของไบรอัลดังออกมา เมื่อทั้งสองเดินห่างจากร้านมาสองสามบล็อค            “ไอ้บ้า หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ คิดได้ไง ฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว”       

“ทานได้น้อยจังเลยค่ะ” พยาบาลที่เข้ามาเอายาหลังอาหารมาให้ และเห็นว่าอาหารลดลงไปแค่เพียงนิดเดียว เมื่อวานแทบไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ            ต้องดาวยิ้มและรับยามาทาน เมื่อวานเธอไม่ได้ทานอาหารที่โรงพยาบาลจัดมาให้หมดหรอก ที่มันไม่เหลือเพราะคนเฝ้าไข้ต่างหาก เขาทานเยอะมาก ทั้งๆ ที่ส่วนของเขาหมดไปแล้ว เขายังมาทานส่วนที่เธอทานไม่หมดด้วย และอีกอย่างอาหารที่โรงพยาบาลไม่ถูกปากเธอเลยจริงๆ เธอเป็นประเภทอยู่ง่ายแต่กินยากมาก            “คุณกินน้อยไปมั้ย” เขาเอ่ยออกมาเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองถาดอาหารของเธอเมื่อวานนี้            “พอแล้ว ฉันอิ่มแล้ว” สิ้นคำของเธอ เขาจึงเลื่อนถาดอาหารของเธอไปทานหน้าตาเฉยเลย            หลังจากที่พยาบาลขอตัวออกไปแล้ว ต้องดาวเหงาจริงๆ อย่างที่เขาว่าไว้ แต่พรุ่งนี้เธอก็ออกจากที่นี่ได้แล้ว แล้วจะย

ไบรอัลถอดถอนริมฝีปากออกมาอย่างแสนเสียดายแปลกๆ แต่ถ้าเขาไม่ปลดปล่อยโพรงปากนี้เป็นอิสระมีหวังเธอได้ขาดใจบนอกเขาตอนนี้แน่ๆ            “ผมขอแนะนำตัว ผมไบรอัล ผมไม่มีชื่อเล่นชื่อสั้นๆ แล้วคุณละต้องดาว คนจีนต้องมีชื่อเล่น ของคุณคืออะไร หรือว่าคือ  ชิงชิง ที่แปลว่าดาว เหรอเปล่า หรือถ้าคุณไม่บอกผมก็จะเรียกคุณว่าที่รักในทุกๆที่...”            “อืม” ต้องดาวรีบตอบรับเสียงในคอทันที เอ่ยเรียกชื่อเล่นกันธรรมดาดีกว่า เพราะคนอย่างเขาพูดจริงทำจริงแน่ บ้าจริงๆ แล้วทำไมเธอต้องเขินด้วยนะ เธอไม่แปลกใจที่ไบรอัลจะเดาถูก ก็ความสามารถภาษาจีนกลางของเขาอยู่ในระดับที่ดีมาก “ปล่อยฉันได้แล้ว” ต้องดาวร้องบอกเมื่อไบรอัลไม่ยอมคลายอ้อมแขน เธอพยายามเก็บอาการเขินอายไว้            “เฮ่ยยยยย ผมก็หลงคิดว่าคุณอยากจะให้ผมเรียกคุณว่าที่รักเสียอีก”     &n

“ชิงชิง” ต้องดาวเงยขึ้นจ้องหน้าไบรอัลทันทีด้วยดวงตาที่โตขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับใบหน้าที่แสดงถึงความขุ่นเคือง “มีอะไรเหรอ” จนไบรอัลต้องเอ่ยถาม            “ชื่อนั้นเขาไว้สำหรับญาติหรือคนสนิทกันเท่านั้น” ไบรอัลยิ้มและพยักหน้า            “ชิงชิง ออกเสียงถูกเนอะ”            “นี่คุณ! ฉันพูดไปเมื่อกี้ไม่เข้าใจเหรอ ว่าญาติหรือคนสนิท”            “ก็เพราะว่าเข้าใจไงถึงเรียกว่าชิงชิง คุณป่วยจนสมองเบลอแล้วเหรอไง ว่าผมเป็นผู้ชายของคุณไปแล้ว ไข่แดง ไข่แดงของใครโดนผมเจาะไปแล้ว”            “อร้ายยยยย ไอ้บ้า ไอ้ลามก” ต้องดาวลุกจากเก้าอี้และเดินหนีไปเลย ปล่อยให้ไบรอัลหัวเราะไล่หลังมา   &nb

“อร้ายยยยย ปล่อยนะ” ต้องดาวร้องทันที เมื่อเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของเขาแล้ว แต่ทุกอย่างสายไปแล้ว ไบรอัลรัดเอวบางเข้ามาแนบกายไว้ เมื่อต้องดาวพยายามจะสะบัดแขนให้หลุด “ชิงชิง จะร้องทำไม ทำอย่างกับไม่เคย” “ปล่อยนะ ไอ้หื่นบ้ากาม ไม่เอาออกไปเลยนะ” ฮา ฮา ฮา ไบรอัลหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “ด่วนตัดสินเร็วไปหน่อยแล้วที่รัก ท่วงท่าลีลารักผมยังมีอีกเยอะที่คุณยังไม่ได้ลอง” “ไม่ลอง ไม่ ไม่ ปล่อยฉันนะ” “แต่ผมอยากลองกับคุณ” “อี๋ ไอ้โรคจิต ปล่อยฉันนะ” “ปล่อยแน่ถ้าคุณอนุญาตให้ผมปล่อยในตัวคุณอีกนับไม่ถ้วน” ! ต้องดาวชะงัก หน้าแดงก่ำเมื่อภาพคืนนั้นปรากฎอยู่ในหัวส่วนความทรงจำอีกครั้ง หัวใจเธอเต้นแรง ไบรอัลขยับทรุดนั่งลงบนเตียงโดยที่ต้องดาวนั่งอยู่บนตักเขา แผ่นหลังแนบแผ่นอกกว้าง วงแขนแข็งแรงกอดรัดร่างบางไว้แน่น “ผมยังยืนยันที่จะเสนอว่าเราน่าจะลองคบกันดู” “ไม่ ทำไมคุณถึงพูดไม่รู้เรื่องว่าฉันไม่ได้อยากคบกับคุณ” “ตามใจ ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย และผมก็พูดไปแล้ว ไม่อยากคบก็ไม่ต้องคบ และ