All Chapters of ขอโอกาสรักอีกครั้ง: Chapter 51 - Chapter 60

เนื่องจากร้านอาหารของชายผู้นั้นใหญ่โตมาก อยู่ในย่านการค้าที่ดีอันดับต้นๆ ของเมือง มีผู้คนผ่านทางมากมายนัก และส่วนใหญ่ก็เห็นร้านเขาชัดเจนกว่าร้านใด จึงตัดสินใจเข้าร้านเขาโดยไม่ต้องคิดเรื่องการได้ส่วนแบ่งสามส่วนนับว่าคุ้มค่าเมื่อเทียบกับกึ่งหนึ่งของโรงน้ำชาเล็กๆ ที่รายได้ไม่อาจเทียบเท่าร้านใหญ่ ทั้งนี้ยังผูกขาดขายขนมให้ร้านอาหารได้ทุกวัน ต่อให้ที่โรงน้ำชามิได้ขายเองหน้าร้าน ก็ยังขายให้ร้านอาหารของอีกฝ่ายได้สบาย“คนดี...ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัว”เสียงทุ้มสั่นเล็กน้อย ยามเอ่ยปลอบภรรยา เมื่อได้อยู่เพียงลำพังสองต่อสอง ตั้งแต่ต้นจนจบ หลี่ชางมิได้คลายวงแขนออกจากเอวบางของเฮ่อเหลียนเลยแม้แต่เสี้ยวเวลาเดียวหญิงสาวเงยหน้าช้อนตามองชายหนุ่ม สลัดความกลัวที่มีต่อชายเจ้าของร้านอาหารทิ้งไป พลางเอื้อมมือขึ้นแตะสันกรามของสามี เพื่อดูว่าอีกฝ่ายยังมีไข้หรือไม่“ท่านหายป่วยแล้วหรือ? ถึงได้ตามข้ามาเช่นนี้”ฝ่ามือนุ่มนิ่มที่สัมผัสแก้มสาก ทำเอาสายตาคมไหวระริกยามจับจ้องที่ดวงหน้างาม ในอกยังตระหนกไม่หายที่เห็นภรรยาถูกชายอื่นข่มขู่เช่นนั้น ฝ่ามืออุ่นจึงยกขึ้นมาลูบแก้มนางเบาๆ อย่างอ่อนโยน หมายส่งกระแสความอบอุ่น

เฮ่อเหลียนมิรู้ได้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีหลี่ชางมักเป็นเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรตั้งแต่เจอกันเมื่ออายุสิบสี่ย่างสิบห้า เขาก็ตามเกี้ยวนางและหึงหวงนางนับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา จนกระทั่งได้แต่งงานกันก็เก็บนางเอาไว้ที่หลังเรือน ด้วยกลัวเหลือเกินว่านางจะไปถูกตาต้องใจชายใดเข้าทว่าหลังจากเจอโจรปล้นชิงแล้วฟื้นคืนสติ เขาก็เปลี่ยนไป ไม่คิดเก็บนางเอาไว้เพียงหลังเรือน พานางไปด้วยทุกที่ไม่ยอมห่าง กระทั่งป่วยไข้ก็ยังรีบตามมา คล้ายกลัวนางจะหายไป แต่กระนั้นความหึงหวงยังคงเท่าเดิมไม่เคยลดลง“ข้าล่ะอิจฉาท่านจริงๆ ที่ได้อยู่กับคนรักตลอดเวลา”เส้นเสียงห้าวใหญ่ของโต่วหนานเปรยออกมาเมื่อดื่มเหล้าจนหมดจอกพวกเรากำลังนั่งเสวนากันอยู่ที่โต๊ะด้านในของโรงเตี๊ยม มองออกไปยังเห็นด้านหน้าโรงเตี๊ยมชัดเจน ดูแลลูกค้าได้ทั่วถึง แม้กำลังนั่งดื่มเหล้ากับสหาย โต่วหนานยังคงเป็นผู้เอ่ยวาจาแม้อีกฝ่ายเพียงนั่งนิ่ง“คนรักของข้า ยังไม่ยอมตบปากรับคำขอแต่งงานกับข้าเสียที นางบอกว่ารอให้ข้าร่ำรวยมากกว่านี้ก่อนถึงจะดี ลูกๆ ที่เกิดมาจะได้ไม่ลำบาก” กล่าวจบก็ยกเหล้าขึ้นดื่มอึกใหญ่แม้ว่าร้านอาหารของโต่วหนานจะใหญ่โตมาก หากแต่เขาก็มีเพียงร้

เมื่อร่างสูงเข้าถึงร่างเล็ก ฝ่ามือหนาก็รีบกอดกระชับเอวบางอย่างนุ่มนวล แล้วโอบประคองนางอย่างเอาใจ พากันเดินเข้าด้านใน ไม่สนสายตาใครทั้งสิ้นและการกระทำนั้นล้วนตกอยู่ในสายตาของฟางเอ๋อร์กับฟูหรง ทั้งสองพลันมีสีหน้าดำคล้ำในบัดดล ผิดหวังอย่างรุนแรงบรรดาลูกค้าที่เป็นหญิงสาว เห็นชายหนุ่มผู้หล่อเหลาเฝ้าเอาใจภรรยาไม่ห่าง ก็ให้รู้สึกอิจฉายิ่งนักชั่วจังหวะนั้น เสียงหนึ่งพลันเอ่ยแทรก“คุณชายหลี่รักฮูหยินของเขามาก ยากที่ใครจะแทรกกลาง ทว่ากลับมีสตรีไร้ยางอายบางคน กำลังพยายามเหลือเกิน! ทั้งพยายามเจอ พยายามเข้าหา โดยไม่มองสีหน้าของภรรยาเขา ช่างน่ารังเกียจยิ่ง ระริกระรี้จนตัวสั่น อยากเป็นอนุของสามีผู้อื่นเสียยิ่งกว่าอะไร!”ประโยคหยุดเพียงเท่านั้น เพื่อให้ทุกคนต่อความเอาเองเมื่อได้ยินชัดเจนประหนึ่งผู้พูดมายืนกรอกหูอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าเรียวเล็กของฟางเอ๋อร์พลันมืดครึ้มคล้ายกินยาขมทั้งหม้อ นางหันขวับไปทางเสียงนั้น เห็นเป็นสตรีหลายคนมองมาทางนาง ด้วยสายตาเหยียดหยามเย้ยหยัน ไม่ต้องสืบความก็พอรู้ได้ ว่าคำพูดเมื่อครู่นั้นหมายถึงใคร และทุกคนก็พร้อมเชื่อทุกคำใบหน้าของฟางเอ๋อร์พลันชาวาบไปครึ่งซีก อีกครึ่งซีกพลันแ

เฮ่อเหลียนเข้าใจความนัยซ่อนเร้นได้ทุกประโยคอย่างถ่องแท้ รวมถึงรู้ซึ้งถึงการถูกต่อว่าแบบอ้อมๆ ว่าตนเองเป็นสตรีไร้ความสามารถ อีกทั้งถูกสอนสั่งว่าห้ามเป็นสตรีจิตใจคับแคบ ควรหาอนุให้สามีเพื่อสืบทายาทโดยเร็ว อย่ามัวเห็นแก่ตัวทุกสิ่งหญิงสาวย่อมตระหนัก แต่กระนั้นก็เพียงนิ่งเฉย มองเห็นอีกฝ่ายเป็นเพียงเสนาธิการหัวหมา[1]แต่ทว่าหลี่ชางหาได้นิ่งฟังเยี่ยงเฮ่อเหลียนไม่ เขาพูดขัดไปหลายประโยคบนเส้นกั้นแห่งมารยาท หาได้ล่วงเกินกัน“ตัวข้ายังไม่พร้อมมีบุตรขอรับ” ชายหนุ่มเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ยกยิ้มบางเบาที่ไปไม่ถึงดวงตาฝ่ายหานหวู่เซิงก็แย้งกลับมาว่า “ไอ่หย๋า! จะไม่พร้อมได้อย่างไร ผู้เฒ่าหลี่ทั้งสองมิกังวลแย่แล้วรึ?”หลี่ชางเพียงตอบกลับเสียงทุ้มนุ่มว่า “ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าสบายดี หาได้กังวลต่อสิ่งใดขอรับ” แม้น้ำเสียงยังคงน่าฟังดุจเดิม ทว่าใบหน้าหล่อเหลาเริ่มราบเรียบไร้คลื่นอารมณ์ร่วมแต่หานหวู่เซิงยังคงกล่าวว่า “อ่า...อันใดกันหลานชาย หากพวกเขามิได้เป็นกังวล แล้วจะออกตามหาสตรีเพียบพร้อมเพื่อเจ้าทำไมกัน”หลี่ชางยิ่งมีสีหน้าเย็นเยียบลงเรื่อยๆ ยามเอ่ย “เห็นได้ชัดว่าอาจจะมีคนเสนอความคิดให้ท่านพ

เฮ่อเหลียนคิดในใจไปร้อยแปดอย่างหวาดหวั่นขวัญสะเทือน นอกเหนือจากความหึงหวง ล้วนมีความห่วงใยเต็มเปี่ยมในจังหวะที่คิดจะออกจากที่ซ่อนเพื่อไปตามหาหลี่ชาง ริมฝีปากอิ่มเล็กของเฮ่อเหลียนพลันถูกตะปบปิดเอาไว้ด้วยฝ่ามือปริศนา ซือจิงเองก็ถูกปิดปากเอาไว้เช่นกัน สตรีทั้งสองถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ทว่ากลับไร้เสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาเมื่อเบนสายตาไปชำเลืองมองเจ้าของฝ่ามือ จึงได้เห็นเป็นหลี่ชางกับอาจิ้นฝ่ามือร้อนผ่าวมากผิดปกติของหลี่ชางปิดปากเฮ่อเหลียนเอาไว้ พร้อมยกปลายนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากได้รูปสีแดงสดของเขา เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าห้ามส่งเสียงดวงเนตรงามที่มีน้ำสีใสรื้นขึ้นมาเมื่อครู่จึงไหลย้อนกลับไปอย่างง่ายดาย หญิงสาวให้รู้สึกคล้ายยกภูเขาออกจากอก โล่งใจอย่างที่สุดส่วนอาจิ้นถูกซือจิงยกศอกกระแทกจนจุกล้มกลิ้งไปนอนกับพื้นพลางร้องโอดครวญอยู่ในใจอย่างน่าสงสารถัดจากชายสองคนนี้ เฮ่อเหลียนก็เหลือบไปเห็นผู้คุ้มกันอีกห้าคน อำพรางตัววูบไหวในความมืดของราตรีกาลยังมิทันได้ประมวลผลอันใดให้รู้แจ้ง ด้านหน้าของเรือนหลังนี้ก็มีเสียงเอะอะโวยวาย เฮ่อเหลียนพลันถูกหลี่ชางจับอุ้มไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ ส่วนอาจิ้นถูกซือจิงลา