All Chapters of ขอโอกาสรักอีกครั้ง: Chapter 41 - Chapter 50

ยามดึกสงัดมากแล้ว รอบด้านล้วนเงียบกริบเข้าขั้นวังเวง บรรยากาศเย็นเยียบปานถูกแช่แข็งมานานนับพันปี มีหิมะสีขาวโปรยปรายตัดกับสีดำมืดแห่งค่ำคืนจนเต็มพื้นที่ลานกว้างหน้าเรือนของนายท่านผู้เฒ่าหลี่ ที่เดิมทีมีบ่าวชายเดินยาม บัดนี้ล้วนว่างเปล่า รอบด้านปราศจากผู้ใด ไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาตให้คอยรับใช้ทั้งสิ้น ทั้งยังถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้หรือช่วยเหลือใดๆ กับชายที่กลางลานหน้าเรือนที่กลางลาน...มีร่างสูงสง่ากำลังคุกเข่าอยู่นิ่งๆ ไม่ไหวติงแม้เพียงนิด ประหนึ่งกลายเป็นศิลากลางบึงน้ำแข็งขนาดใหญ่กายแกร่งสวมอาภรณ์สีครามเนื้อดี ด้านในสวมผ้าเพียงสามชั้นดังเช่นปกติ มิได้มีเสื้อคลุมตัวใดห่มทับให้ความอบอุ่น แผ่นหลังกว้างมีริ้วรอยสีแดงของหยาดเลือดประปราย มีเกล็ดหิมะเย็นเยียบเกาะพราวอยู่เต็มบ่ากว้างและตามลำตัว ศีรษะที่เดิมทีมีเส้นผมดำขลับมัดรวบเพียงครึ่ง บัดนี้ขาวโพลนไปหมด เพราะถูกปุยหิมะร่วงหล่นใส่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาขาวซีด ริมฝีปากเขียวออกคล้ำ ทั้งยังขบกรามกัดฟันจนสั่นระริกเพราะความหนาวเหน็บ ลมหายใจมีไอเย็นสีขาวพวยพุ่งออกจากปลายจมูกและเรียวปากซีดเซียว สายตาคู่คมหลุบต่ำมองเพียงพื้นดินที่มีเกล็ดหิมะปกคลุ

วันนี้อากาศดีกว่าวันก่อน มีแสงแดดอ่อนๆ นับว่าดีต่อสุขภาพหลี่ชางได้ท่านหมอยื้อชีวิตจนสำเร็จ อวัยวะภายในที่หดตัวจนเลือดลมติดขัดก็คลายออก หายใจได้เป็นปกติ แต่ก็ยังต้องพักผ่อนให้มาก ต้องดื่มยาอีกหลายเทียบเฮ่อเหลียนแม้เป็นห่วงสามี แต่กับบุพการีก็ไม่อาจไม่ดูแล นางจึงต้องพาร่างบอบบางเดินทางไปที่เรือนของนายท่านผู้เฒ่า เพื่อเยี่ยมเยือนอาการท่านในทุกวันฮูหยินน้อยผู้มีอุปนิสัยเรียบร้อยอ่อนหวาน สุภาพอ่อนโยน เอาใจใส่เสมอต้นเสมอปลาย ทำหน้าที่ลูกสะใภ้ที่ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยเห็นสีหน้าขุ่นเคืองแม้แต่น้อยจากนางเลย แม้แต่ความเหนื่อยล้าใดๆ ก็ไม่เห็นจากแววตานาง“ลำบากเจ้าแล้ว เหลียนเอ๋อร์”ฮูหยินผู้เฒ่าทักทายลูกสะใภ้ทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่ายเดินเข้าห้องมา พลางลุกขึ้นยืนจากขอบเตียงสามี เพื่อให้สะใภ้จับประคองไปนั่งยังเก้าอี้อีกฝั่งหนึ่งเฮ่อเหลียนคลี่ยิ้มละมุนละไมส่งให้แม่สามี ก่อนจะมองไปทางเตียงใหญ่ที่มีพ่อสามีนอนหลับอยู่เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัยของท่านยังคงซีดเซียวจากอาการเจ็บป่วย หนวดเคราขาวขึ้นอีกหลายเส้นทีเดียว “ข้าไม่ลำบากเลยเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าได้กังวล” หญิงสาวตอบค

ภายในห้องกว้างขวางที่มีเตาอุ่นขนาดใหญ่วางเอาไว้รอบทิศทางตามคำสั่งของเฮ่อเหลียนร่างสูงบนเตียงนอนอบอุ่นยังคงเจ็บป่วยด้วยพิษไอเย็น ใบหน้านิ่งสงบ เปลือกตายังคงหนักอึ้งทำให้นอนหลับมิได้สติ นัยน์ตาคู่คมจึงถูกซ่อนเร้นเอาไว้ จึงไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นว่าเขากำลังเผยความเจ็บปวดทรมานอยู่ในแววตาคู่นั้นครั้งหนึ่งหลี่ชางเคยเจ็บป่วยปางตายมาแล้ว เพียงแต่เขาไม่อาจนอนซม เพราะเขาต้องฝืนร่างปวดหนึบให้ลุกขึ้นมา เพื่อออกตามหาภรรยาสุดที่รักในห้วงมายาแห่งนิทรา ปรากฏความทรงจำอันเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วหนึ่งครั้ง เป็นครั้งที่หลี่ชางเคยทำเรื่องผิดพลาด ก่อนที่จะย้อนกลับมาแก้ไข เขาเห็นภาพตนเองวิ่งพล่านตามหาเฮ่อเหลียนที่หนีเขาไปหลายเดือนที่เขาแทบไม่เป็นผู้เป็นคน เอาแต่ตามหาภรรยาอย่างบ้าคลั่ง กระทั่งหลงทางเข้าไปในป่าใหญ่ ไร้แสงสว่าง ไร้หนทางให้หันกลับท่ามกลางความมืดมิด ปราศจากความคิดในทุกสิ่ง เบื้องหน้าของเขาพลันปรากฏเงาร่างของคนผู้หนึ่งคนผู้นั้นสวมใส่อาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ดุจเทพเซียนจำแลง แผ่กำจายความเย็นเยียบออกมา เส้นผมและหนวดเคราล้วนขาวโพลน ลักษณะคล้ายนักพรตชราผู้มีตบะสูงส่ง กำลังเยื้องกรายคล้ายลอยตัวได้ขึ้

แม้กาลเปลี่ยน เหตุแปรผัน หากแต่โชคชะตาไม่อาจหลีกเลี่ยง คนที่ควรเจอย่อมต้องเจอเฮ่อเหลียนได้เจอกับฟางเอ๋อร์ในที่สุด สตรีนางนี้เหมือนในฝันของนางทุกอย่าง ดวงหน้าเรียวเล็ก เส้นเสียงน่ารัก ช่างออดอ้อนฉอเลาะ น่าหลงใหลทะนุถนอมเป็นอย่างมากเพียงแต่การเจอหน้ากันคราแรกหนนี้ ช่างแตกต่างจากในห้วงฝันมากโข เพราะนี่มิใช่คืนที่หลี่ชางแต่งนางผู้นี้เป็นอนุเข้าบ้านแบบสายฟ้าฟาด และร่วมรักเร่าร้อนทั้งคืนจนนางร้าวรานใจแทบขาดหญิงสาวพลันหรี่ตามองอีกฝ่ายนิ่งนาน บังเกิดความรู้สึกแสบร้อนขุมหนึ่งตรงกลางอกตน มิรู้ได้ว่าเหตุใด ภาพมายาในห้วงนิทรา ช่างสมจริงและติดตรึงฝังแน่นมิรู้ลืมร่างระหงยืนนิ่งขรึมอยู่บนรถม้าคันใหญ่ สีหน้าเย็นเยียบแลดูสูงส่งสะกดสายตาใครต่อใคร สายลมพัดโชยพาชายผ้าสะบัดพลิ้วแผ่สยาย เส้นผมที่ถูกม้วนรวบตึง ยิ่งเสริมเรียวหน้างามให้เฉิดฉาย พลันแผ่กำจายอำนาจข่มขวัญสายหนึ่งออกมาอีกฝ่ายที่กำลังถูกจับจ้องก็ให้รู้สึกตระหนกในอกไม่น้อย สายตาถึงกับสะดุด หยุดออดอ้อนทันที เมื่อเจอเข้ากับสตรี หาใช่บุรุษดังคาดไม่ ฟางเอ๋อร์ต้องการมาพบเจอกับคุณชายหลี่ชาง วาณิชหนุ่มรูปงาม ผู้ที่พี่ชายคุยให้ฟังว่า นายท่านผู้เฒ่าห

ทันทีที่เฮ่อเหลียนเดินทางถึงโรงน้ำชาเฉินเฟิน ก็ลงจากรถม้าแล้วเดินเข้ามาด้านในทันทีโดยมีซือจิง อาจิ้น และผู้คุ้มกันอีกสองคนเดินตามในระยะสามก้าว คงเหลืออีกหลายคนยืนรออยู่ด้านนอกหญิงสาวได้เจอกับชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขาสวมอาภรณ์สีม่วง เนื้อดี อายุราวยี่สิบห้าปี รูปร่างกำยำ สีหน้าถมึงทึง ท่าทางไร้มิตรไมตรีใดๆ และกำลังด่าทอหลงจู๊อยู่กลางโถง ทำให้ลูกค้าออกไปจากร้านจนหมด โรงน้ำชาแห่งนี้มิได้กว้างมาก มีโต๊ะเล็กๆ เพียงสิบโต๊ะเท่านั้น เฮ่อเหลียนที่กำลังเดินเข้ามาจึงได้ยินทุกประโยคจากชายชุดม่วงชัดเจน ล้วนเกี่ยวกับว่า โรงน้ำชาของนางแย่งลูกค้าจากร้านอาหารของเขา ขนมของที่นี่ล้วนแต่ทำให้ลูกค้าของเขาหายไปหญิงสาวมาทันได้ยินทุกคำกล่าวหาพอดิบพอดี นางได้แต่ถอนหายใจเบาๆ และสงสัยว่า เหตุใดเขาถึงไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าร้านของเขามีปัญหาตรงที่ใด อาหารหรือก็ฝืดคอปานนั้นซึ่งแน่นอนว่าเฮ่อเหลียนไม่อาจเอ่ยปากออกไปตามตรง ถึงข้อบกพร่องของอีกฝ่าย เพราะมันมิใช่ธุระกงการอันใดของนาง ที่จะไปยุ่มย่ามร้านค้าของผู้อื่นได้ จึงเดินเข้าหาแล้วเอ่ยปากทันที“พี่ชายท่านนี้ มีสิ่งใดให้ข้าช่วยเหลือหรือไม่?”น้ำเสียงนุ่มนวลเย็นฉ่ำหวา