All Chapters of ขอโอกาสรักอีกครั้ง: Chapter 21 - Chapter 30

หญิงสาวยืนอยู่หน้าเตียงฉ่ำเลือดที่เมื่อครู่มีศพของเจ้านายอันเป็นที่รักอยู่ สายตาเลื่อนลอยมองเหม่อเอื่อยเฉื่อยไปที่ผืนผ้าบิดเบี้ยวบนคานหลังคาผ้าผืนนี้ เมื่อห้าวันก่อนหน้า ยังเป็นสิ่งที่เฮ่อเหลียนใช้ยึดเหนี่ยวเพื่อเบ่งคลอดคุณชายน้อยออกมาแต่ยามนี้ ซือจิงจะใช้มันเพื่อปลดปล่อยตนเองไปพี่ซือจิง ข้าหิวข้าวพี่ซือจิง ข้าเก่งหรือไม่พี่ซือจิง ข้ารักพี่ที่สุดเลยพี่ซือจิง ข้า...ไม่ไหวแล้ว ทรมานเหลือเกินเส้นเสียงกังวานใสในวันวาน สุดท้ายคงเหลือเพียงน้ำเสียงสั่นเครือร่ำไห้ในวันนี้โธ่เอ๋ย! เด็กดีของพี่ซือจิง...สาวใช้ผู้ภักดีไม่คิดจะใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างเดียวดาย นางคิดจะตามไปดูแลนายสาวยังที่ไกลแสนไกล ไม่แม้แต่จะคิดใคร่ครวญบ้านหลังน้อยเก่าคร่ำ พลันปรากฏศพของหญิงสาวผู้หนึ่ง ตายในสภาพแขวนคอที่ขื่อเรือน…...บนเส้นทางทอดยาว สองข้างทางรกร้างว่างเปล่า มีเพียงทุ้งหญ้าเหี่ยวเฉา แห้งแล้งอ้างว้าง ไร้ชีวิตชีวาร่างสูงรู้สึกชาหนึบครั้งแล้วครั้งเล่า และยิ่งโศกเศร้าเมื่อครั้งนี้เขาตามภรรยากลับมาได้สำเร็จหากแต่นางกลับไร้ลมหายใจไม่คิดอยู่กับเขาเหมือนเช่นวันวานการเดินทางผ่านไปไม่กี่วัน หลี่ชางก็นำศพของเฮ่

ภายในห้องมืดสลัว ที่โต๊ะหนังสือมุมเดิมยังคงมีเงาร่างสูงใหญ่ดุจขุนเขา แฝงด้วยความโศกเศร้าทุกอณู รอบกายล้วนเปล่าเปลี่ยวไร้ที่สิ้นสุดหลี่ชางยังนั่งนิ่งพิงเก้าอี้อยู่เงียบๆ ประหนึ่งหุ่นผ้าผืนหนา เขาหลับตาลงช้าๆ อย่างอ่อนล้าเกินทานทน ในวันที่ไม่มีคนคุ้นเคยอยู่ข้างกาย ให้รู้สึกถึงความมืดหม่นสุดจะหยั่งเหลือคณาชายหนุ่มยังคงคิดถึงคืนวันเก่าๆ สาเหตุแห่งความเศร้า ที่เขาทำสตรีอันเป็นที่รักต้องหลั่งน้ำตาแม้ว่าเขาจะพานางกลับมาอยู่เคียงข้าง ร่วมรักกันเช่นเดิม นอนกอดกันได้เหมือนเดิม คิดว่าจะมีความสุขได้เหมือนเดิม แต่ทว่าภายในบ้านกลับมิอาจเป็นเช่นเดิมได้อีกต่อไปเมื่อเขายังต้องรับผิดชอบดูแลสตรีอีกคน ซึ่งกำลังตั้งครรภ์ทายาทให้เขา หน้าที่ของสามีต่อภรรยาทั้งสอง ตัวเขาย่อมต้องกระทำ มิให้ตกหล่นหรือเป็นที่ครหา เพราะฟางเอ๋อร์เป็นถึงบุตรสาวของญาติฝั่งบิดา เขาไม่อาจไม่ใส่ใจยามนั้นตัวเขายังคงคิดว่าเฮ่อเหลียนย่อมเข้าใจในตัวเขาเป็นอย่างดี เพียงแต่รอยยิ้มของนางจางหายไปเมื่ออยู่กันสองต่อสอง เรายังคงมีกันและกันแค่เพียงเรา หากแต่ยามอยู่ต่อหน้าบิดามารดา เขาไม่อาจไม่ดูแลฟางเอ๋อร์ได้ ในบางครายังเผลอหยอกเย้า ด้วย

เวลาแห่งความเสียใจของคนสูญเสียที่ไม่อาจหวนคืนยังคงผ่านไป วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่าในเรือนหลังน้อย มีความวุ่นวายเกิดขึ้นเหมือนทุกวัน แต่ที่แตกต่างกันคือฟางเอ๋อร์ไม่ยินยอมอีกต่อไปหญิงสาวกรีดร้องดังลั่น กล่าวโทษอวี้ชิงไม่ขาดปาก“นังสารเลว กล้าดีอย่างไร มาใส่ร้ายข้า นังบ้า”ฟางเอ๋อร์ชี้หน้าไปทางอวี้ชิงที่ถูกตบถูกข่วนจนใบหน้าขึ้นริ้วแดงยาวเส้นผมรุงรัง ส่วนนางก็มีสภาพไม่ต่างกัน “คุณชายน้อยดื่มน้ำสำลักเอง เกี่ยวอะไรกับข้าไม่ทราบ” หญิงสาวกล่าวพลางเขวี้ยงถ้วยใส่น้ำต้นเหตุใส่หน้าอวี้ชิงจนแตกกระจายหวังให้อีกฝ่ายเสียโฉม ก่อนมองไปทางเด็กชายตัวน้อยน่ารักอายุประมาณสามเดือน อย่างนึกขัดเคือง ว่าเหตุใดต้องสำลักน้ำเด็กน้อยคือบุตรชายของหลี่ชางกับเฮ่อเหลียนเด็กชายที่มารดาอุ้มท้องอย่างทรมานและตายจากไปอย่างทุกข์ระทมยามนี้เด็กชายตัวน้อยกำลังสำลักน้ำจนหน้าแดงปากแดงและสุดท้ายก็หมดสติไป พี่เลี้ยงซึ่งทำหน้าที่ดูแลถึงกับทำสิ่งใดไม่ถูกในบัดดล และสตรีบ้าสองคนก็ยืนขวางทางคล้ายจงใจจะวิ่งออกไปบอกฮูหยินผู้เฒ่าก็ทำไม่ได้ เพราะถูกสตรีสองคนนี้ ยืนขวางทางเอาไว้ แล้วก็ด่าทอตบตีกันไปมาอยู่ตรงทางเข้าออกของห้องนาง

เมื่อคำพิพากษาออกมาเช่นนั้นอนุทั้งสองคนย่อมถูกขับออกจากคฤหาสน์หลี่ เพื่อเข้าคุกรอตัดสินโทษประหารทันที ระหว่างนี้ให้ทนรับทัณฑ์ทรมานเสมือนตายทั้งเป็นไปก่อนอย่างสาสมเพราะชีวิตย่อมแลกด้วยชีวิต ผู้กระทำผิดไม่มีสิทธิ์ต่อรองนายท่านผู้เฒ่าหลี่และฮูหยินผู้เฒ่าหลี่พากันเป็นลมล้มพับตั้งแต่ก่อนไปและกลับจากศาล พวกท่านทั้งสองสิ้นสติและเจ็บป่วยยังไม่หายดีตั้งแต่รู้ว่าหลานชายสิ้นลมหายใจเมื่อคดีถึงเวลาตัดสิน แล้วได้ร่วมรับฟัง ก็หมดสติไปอีกครั้ง อาการป่วยกำเริบอีกครา เดือดร้อนบ่าวไพร่ต้องพากลับบ้านอย่างทุลักทุเล หลี่ชางพาร่างสูงที่สิ้นไร้เรี่ยวแรงเดินทางออกจากศาลอย่างเหม่อลอย คล้ายวิญญาณหลุดลอยละล่องออกจากร่างไปไกลแสนไกลเมื่อชายหนุ่มกลับเข้าบ้านมา ยังเจอข่าวร้ายอีกหนึ่งประการ ธิดาตัวน้อยที่เจ็บป่วยนอนซมก็สิ้นลมจากไปเงียบๆ เนื่องจากมิได้รับความใส่ใจเท่าที่ควรความวังเวงเศร้าโศกปกคลุมไปทั่วคฤหาสน์หลี่ ทุกที่ภายในอาณาเขตนี้ ล้วนมีเพียงความตรอมตรม ไม่มีสิ่งอื่นใดเหล่าบ่าวรับใช้ได้แต่ยืนมองพลางทอดถอนใจร่ำรวยแล้วอย่างไร มีเมียมากมีทายาทพร้อมแล้วอย่างไร?ไหนเล่าความสุข!ฮูหยินผู้เฒ่าตรอมใจเพราะเรื่องร

เฮ่อเหลียนกับหลี่ชางแต่งงานกันในช่วงกลางเหมันตฤดูอันเป็นช่วงเทศกาลเฉลิมฉลองประจำปี มีงานเลี้ยงสังสรรค์และมอบของขวัญให้แก่กัน สองสามีภรรยาจึงได้รับมอบของขวัญสำหรับคู่แต่งงานมาแล้วตามจำนวนปีที่ได้ครองเรือนบนฝาผนังห้องหอจึงแขวนกระดาษกรอบไม้สลักขัดเงามันวาวที่สั่งทำเป็นพิเศษจากนายท่านผู้เฒ่าและฮูหยินผู้เฒ่า เป็นภาพวาดลายเส้นประณีตจากจิตรกรเลื่องชื่อสำหรับคู่รัก ซึ่งมีความหมายมงคลมากๆ อยู่สองภาพด้วยกันหญิงสาวบนเตียงนอนพลันหยัดกายลุกขึ้นอย่างตกใจ ทันใดนั้นจึงรู้สึกปวดเสียดที่ศีรษะอย่างยิ่ง“อ๊ะ!”เฮ่อเหลียนอุทานออกมาพลางยกมือขึ้นกุมศีรษะตนเองเอาไว้ พบว่ามีผ้าพันรอบด้าน ปวดตุบๆ บริเวณท้ายทอย“คุณหนู!” ซือจิงรีบพุ่งตัวมาจับประคองอย่างห่วงใย “เป็นอย่างไรบ้าง?”“พี่ซือจิง” หญิงสาวกัดฟันทนเจ็บแล้วถามเสียงสั่น “เกิดอะไรขึ้นกับข้า เวลานี้ยามใด ทำไมข้าถึงอยู่ที่นี่”เพราะความฝันเมื่อครู่เหมือนความจริงมากเหลือเกินทั้งความรู้สึกเจ็บปวดรุนแรง ความรู้สึกโกรธกรุ่นสิ้นหวัง ความรู้สึกเศร้าโศกเมื่อรักพังทลายทุกความรู้สึกหลากหลายทำให้เฮ่อเหลียนไม่อาจเชื่อว่าตนเองยังอยู่ที่เรือนหอของตนกับหลี่ชาง“คุณห