All Chapters of ขอโอกาสรักอีกครั้ง: Chapter 31 - Chapter 40

มีบางอย่างบอกแก่เฮ่อเหลียนว่า อีกไม่นาน ทุกความดีที่ชายผู้นี้มี กำลังจะทำร้ายนางเรียวคิ้วของหญิงสาวยิ่งขมวดพันกัน ฝ่ามือน้อยๆ ที่วางเอาไว้บนหน้าขาเริ่มสั่นเทานางกำลังคิดมากและกำลังกลัวว่าอาจจะมีเหตุการณ์ร้ายๆ ที่คล้ายในห้วงฝันเกิดขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนกับเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนที่นางเพียรสังเกตตามลำดับโดยละเอียดเฮ่อเหลียนในยามนี้หมกมุ่นเป็นที่สุด นางไม่อาจหยุดความคิดเหล่านั้นได้เลยแม้แต่เวลาเดียว ทั้งยังไม่อาจสลัดความรู้สึกเศร้าลึกโกรธกรุ่นทั้งหลายออกไปยิ่งได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของสามียิ่งนึกขัดเคือง โทสะพลันพวยพุ่งทุกครั้งอย่างไม่อาจห้ามใจได้ในขณะที่หญิงสาวกำลังฟุ้งซ่าน เสียงทุ้มต่ำน่าฟังก็ดังขึ้นที่ประตูหน้าห้อง“เหลียนเอ๋อร์...”หลี่ชางพาใบหน้าหล่อเหลาที่ภรรยากำลังนึกขัดเคืองกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ภรรยานึกขัดใจเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว แล้วโน้มตัวลงต่ำแนบชิดกระทั่งขโมยหอมแก้มนางได้ไปหนึ่งทีเฮ่อเหลียนถึงกับหลบไม่ทันชั่ววูบหนึ่งนั้น นางนึกหวงแหนเนื้อตัวเหลือเกิน นางไม่อยากใช้สามีร่วมกับสตรีใดทั้งสิ้นทั้งจมูก ทั้งริมฝีปาก รวมทั้งฝ่ามือและร่างกายของเขา หลี่ชางเคยใช้กับหญิงอื่นอย่างดูด

เฮ่อเหลียนได้ฟังก็นึกสนใจขึ้นมา จึงไม่สนใจหลี่ชางอีกเพราะมัวแต่มองตามมือของหลงจู๊และคนงานที่เป็นสตรีคอยหยิบจับผืนผ้าให้ดูทีละแบบเมื่อก่อนหลี่ชางมักจะเก็บเฮ่อเหลียนเอาไว้ในเรือน ไม่ค่อยจะยอมพาออกมาธารกำนัล เพราะเขาหึงหวงนางที่มักจะเรียกสายตาของบุรุษได้ทุกครั้งยามปรากฏกายซึ่งเขามักจะบอกเพียงว่าเกรงนางจะเหน็ดเหนื่อย ทว่านั่นกลับทำให้นางเป็นสตรีฟุ้งซ่าน เอาแต่คิดเล็กคิดน้อยเรื่อยเปื่อยนางอยากบอกว่านางไม่กลัวเหนื่อย และยิ่งไม่มีทางนอกใจเขา ที่สำคัญนางเองก็ต้องการออกมาทำการค้ากับเขาแต่สุดท้ายนางก็ไม่เคยเปิดปากบอกออกไปเหตุผลที่นางไม่กล้ายุ่มย่ามเรื่องการค้าของบ้านหลี่ก็เพราะมันมิใช่งานของสตรี ตามจารีตแล้วสตรีไม่อาจออกหน้าท่านแม่สามีเองก็อยู่แต่คฤหาสน์ มีเพียงท่านพ่อสามีเท่านั้นที่เหน็ดเหนื่อยเดินทางนางรู้มาว่า เมื่อก่อนบ้านหลี่ย่ำแย่มาก มิได้ร่ำรวยเช่นนี้ท่านพ่อต้องลำบากมากกับการวางเส้นสายการค้ามาโดยลำพังตั้งแต่ยังไม่มีหลี่ชาง พอเมื่อมีเขา ท่านพ่อก็สอนสั่งทุกอย่างไม่มีหมกเม็ด เพราะท่านแม่ก็ไม่มีบุตรธิดาอีกทั้งสองมีหลี่ชางตอนอายุมากแล้ว และต้นตระกูลหลี่ก็มีสมาชิกน้อยมาก ท่านพ่

ในที่สุดแสงแรกรุ่งอรุณก็เปิดเบิกฟ้า นำพาความอบอุ่นส่องสะท้อนไปทั่วห้องผ่านหน้าต่างแย้มอ้าเฮ่อเหลียนตื่นจากฝันร้ายได้ในที่สุด น่าแปลกใจยิ่งนักที่นางมักจะฝันเยี่ยงนี้ แม้ว่านางกับสามีจะยังอยู่อย่างปกติดีทุกประการ ทว่านางกลับเสมือนฝันเห็นอนาคตอย่างแจ่มชัดทุกสิ่งหากฝันเพียงเลือนราง พอตื่นมาแล้วลืมเลือนไปก็คงดี แต่มันไม่ใช่ ทุกภาพยังคงติดตา ทุกความรู้สึกยังคงติดตรึง กระทั่งทุกความเจ็บอย่างลึกล้ำยังคงฝังแน่นจนน่ากลัวและที่สำคัญ ทุกเหตุการณ์คล้ายกับจะเกิดขึ้นตามความฝันรำไร นางไม่แน่ใจว่าตนคิดไปเองหรือไม่ นางคิดว่ากำลังฝันเห็นอนาคต หรือไม่ก็ย้อนกลับมาแล้วเดินหน้าซ้ำรอยเดิมน่ากลัวยิ่ง!หญิงสาวนึกตระหนกหวาดหวั่นอยู่ในอกลึกๆ ...เนิ่นนานทีเดียวจึงค่อยๆ กะพริบตาเพื่อปรับแสงที่ตกกระทบใบหน้า แต่ยังไม่ทันเห็นเพดานห้องได้อย่างแจ่มชัด ในครรลองสายตาก็เห็นเป็นริมฝีปากสีแดงสดเคลื่อนลงมา แล้วประทับจุมพิตที่หน้าผากนางแผ่วเบา มอบความอุ่นซ่านไปทั่ววงหน้า ก่อนค่อยๆ ถอนคืนพร้อมคำถามทุ้มนุ่มว่า“ตื่นแล้วหรือ?”เฮ่อเหลียนมองหลี่ชางอย่างเหม่อลอย เขามิได้ใจร้ายเหมือนในฝันเลยแม้แต่น้อย แต่กระนั้นนางกลับทำได้เพีย

กาลก่อนเฮ่อเหลียนมักจะถูกเก็บเอาไว้หลังเรือน ความสามารถใดๆ ล้วนถูกเก็บงำ จึงฟุ้งซ่านไปบ้างเรื่องนี้หลี่ชางมิใช่ว่าจะดูภรรยาของตนเองไม่ออก เฮ่อเหลียนเป็นสตรีดีพร้อม งดงามบริสุทธิ์ปานดอกบัวขาว ทั้งเรียบร้อยทั้งอ่อนหวาน นิสัยอ่อนโยนน่ารัก เขาจึงอยากเก็บนางเอาไว้เพียงหลังเรือน ไม่อยากให้บุรุษใดได้พบเจอนางทั้งนั้นทว่ายามนี้เขาไม่อาจปล่อยนางให้จมดิ่งตกในภวังค์อยู่หลังเรือนอย่างเดียวดายอีกต่อไป เขาจึงพานางออกมาท่องเที่ยวและให้ร่วมทำการค้าเสียด้วยกันคิดเพียงว่าไม่อยากอยู่ห่างและไม่ต้องการให้นางต้องเก็บกดกลายเป็นคนคิดมาก โดยเฉพาะเรื่องราวแห่งความฝันอันแสนร้ายกาจนั่นเป็นความจริงที่ว่า เขารู้ดีว่าในฝันของนางมันคืออะไร และมันอาจจะเป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่ที่รบกวนจิตใจนาง ให้มองเขาด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไปนางไม่ไว้ใจเขา ทั้งยังไม่เชื่อมั่นในตัวเขาเช่นกาลก่อน ความรักในหัวใจนางที่มีต่อเขากำลังสั่นคลอน และแน่นอนว่าเขาไม่มีวันยอมให้เรื่องราวต้องซ้ำรอยเดิมเขาตัดสินใจพานางออกมาเที่ยวชมร้านค้าของเขาเพียงแค่สามร้านเท่านั้น มิคาดว่าภรรยาตัวน้อยจักมีความรู้ล้นเหลือ เรียกได้ว่าทำให้พ่อค้าเช่นเขาที่ร่วมด้วยช

หลังจากการกินอาหารเช้าผ่านไป กระทั่งบ่าวรับใช้มาเก็บสำรับจนสิ้นคล้อยหลังลูกชายและลูกสะใภ้ที่เดินออกไปจากห้องโถง นายท่านผู้เฒ่าก็ถอนหายใจหนักอกจนหนวดยาวกระเพื่อมไหวเบาๆ แล้วเปรยกับฮูหยินผู้เฒ่าว่า“ดูเถิด เรามัวแต่อ้อมไปอ้อมมาไม่เอ่ยตามตรง เจ้าลูกชายตัวดี ก็พาภรรยาอ้อมหนีไปเสียไกล”“ท่านพี่ใจเย็นเถิดเจ้าค่ะ เรื่องหลานคงมีในสักวัน” ฮูหยินผู้เฒ่าเพียรปลอบใจสามีเหมือนเช่นทุกครั้งดวงตาที่รายรอบไปด้วยริ้วรอยตามอายุขัยของนายท่านผู้เฒ่าฉายแววเหนื่อยล้าจากอาการเจ็บป่วยเรื้อรัง ที่พยายามซ่อนงำเอาไว้มิอาจเผย เขาเพียงเอ่ยประโยคกดดันภรรยา“ข้าใจเย็นไม่ได้หรอกหรงเอ๋อร์ สุขภาพข้ามิใคร่ดี จะตายวันตายพรุ่งก็ยังไม่แน่ แค่หวังว่าก่อนตายจะเห็นหน้าหลานชายสักครา จะได้ตายตาหลับ หมดห่วงเจ้าชางเอ๋อร์ปะไร”“โธ่เอ๋ย! ท่านพี่ยังแข็งแรง อย่ากล่าวเช่นนั้นอีกนะเจ้าคะ”ฮูหยินผู้เฒ่าทำได้แค่นี้เท่านั้น มิใช่ว่านางไม่รู้ถึงความห่วงใยของสามีและมิใช่ไม่รู้ถึงความรักของบุตรชายต่อภรรยา แต่ทว่าเรื่องใดสมควรย่อมต้องเป็นไป การรับอนุมิใช่เรื่องร้ายแรงอันใด ถึงแม้ว่านางจะมิได้สนับสนุนสักเท่าใดก็ตามทีชั่วขณะที่ฮูหยินผู้เฒ่