บทที่ 7 เด็กนั่งดริงก์

เขายกยิ้ม แล้วยักไหล่

“ถ้าอย่างนั้นจะเป็นไรไป แค่เข้าไปในห้อง” เลิ่กคิ้วมอง ธีภพจ้องมองใบหน้ากำลังเผือดลง ผู้หญิงคนนี้แปลกกว่าทุกคนที่เขาเคยซื้อมา ในแววตามีความหวั่นไหว ทั้งกล้าและกลัวผสมกัน

อา.. เธออาจเป็นรสชาติแปลกใหม่ที่เขาตามหา

“ไปได้สิคะ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย”

“ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ” ธีภพลุกยืนเต็มความสูง แล้วผายมือเชิญให้เธอนำหน้า

เจ๊ราตรีเดินนำทุกคน ผ่านเด็กนั่งดริงก์หลายคนซึ่งทำงานอยู่ นาริสาชะงักงันเมื่อเห็นเพื่อนกำลังเดินเคียงคู่ลูกค้าที่เธอหมายตามาหลายปี ธีภพ ปรัชมานต์ นักธุรกิจผลินรถยนต์สำหรับแข่ง รวย หล่อ เร้าใจ เป็นที่ใฝ่ฝันของสาวๆ เหตุใดไม่ใช่เธอ ทุกครั้งเขามาที่นี่ไม่เคยหิ้วหญิงคนไหนเข้าห้องส่วนตัวแม้แต่น้อย

ทำไมคนอย่างญรินดาต้องได้ดีไปกว่าเธอเสียทุกอย่าง

“หยุดนะ!”

เสียงตะโกนจากใครบางคนดังขึ้น ญรินดาชะงักคุ้นในน้ำเสียง หันกลับไปมองเห็นอดีตแฟนยืนหอบหายใจ แล้ววิ่งเข้ามาหากวาดตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า

“รินทำบ้าอะไร ทำไมทำแบบนี้!” เขาร้องถาม แล้วกระชากท่อนแขนเรียวลากไปด้วยกัน

“ปล่อยนะพี่วิน รินบอกให้ปล่อยไง!” หญิงสาวร้องแล้วดิ้นรน

กวินทรไม่ฟังเสียงยังคงลากร่างบางให้ตามไป จนกระทั่งมือของเขาถูกจับไว้ ธีภพจ้องมองชายแปลกหน้าแววตาเย็นชา แล้วแกะมือชายคนนั้นออกจากเด็กที่ตนซื้อมา

“อยู่ๆ จะมาลากเด็กที่ผมซื้อมาได้ยังไง” เขาบอกเสียงเรียบ

“แกว่ายังไงนะ แกซื้อรินงั้นเหรอ อย่ามาพูดบ้าๆ รินเป็นแฟนฉัน!” กวินทรตะโกนลั่น

“ฉันไม่ใช่แฟนของคุณ เราจบกันไปแล้ว!”

“พี่ไม่เคยบอกเลิกกับรินเลยนะ” สีหน้าแววตาบอกถึงความรู้สึกภายใน ใช่เขาผิด แต่นั้นเป็นเพราะนาริสาวางยาเขาต่างหาก

“ไม่บอกเลิกก็เหมือนเลิก เมื่อคืนคุณไม่ได้นอนกับเพื่อนฉันหรือไง ลืมไปหรือเปล่าว่าฉันเห็นมันทั้งหมด!” น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ

เขาเอื้อมมือหมายจับมือบาง ทว่าคนตัวเล็กกลับหลบไม่ให้อีกฝ่ายทำได้อย่างใจ

“ริน พี่ไม่ได้ตั้งใจ ทั้งหมดเพราะสาวางยาพี่”

หญิงสาวกล้ำกลืนน้ำตา “อย่าพูดเลยค่ะ เพราะถ้าพี่มีจิตสำนึก คืนนั้นพี่คงหยุด ไม่มองหน้ารินแล้วทำเรื่องทุเรศต่อ ถ้าพี่ต้องการเรื่องแบบนั้นขนาดนั้น ก็ทำมันได้ตามใจพี่เลยค่ะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้ว” คนมีแผลตัดบท ก

ธีภพฟังบทสนทนาพอเข้าใจอะไรลางๆ ดูเหมือนไอ้หมอนี่กำลังเสียของดีไปแล้วสินะ

“หมดธุระแล้วไปกันเถอะ” ธีภพบอกแล้วจับมือบางให้ก้าวตาม ญรินดาไม่ได้สะบัดหนี ต้องการทำให้เขารู้ ว่าเธอไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดน้องพึ่งพาคนทุเรศแบบนั้น

“รินอย่าทำแบบนี้เลย รินได้ยินพี่ไหม!” เขาตะโกนไล่หลัง แต่เจ้าของชื่อไม่ได้สนใจฟัง

กวินทรจ้องมองเรือนร่างเย้ายวน กลืนน้ำลายลงคอ เสียดายจนพูดออกมาไม่ได้ ทำไมเขาต้องหลงกลนาริสาด้วย ทำไมกัน!

ห้องส่วนตัวถูกเปิดออก ภายในเป็นห้องบุผนังด้วยกำมะหยี่สีดำ คล้ายห้องคาราโอเกะ โซฟาสีแดงดูราคาไม่เบาเลย ที่สำคัญมันสามารถปรับเป็นเตียงได้ บอดี้การ์ดของธีภพถูกสั่งให้เฝ้าข้างนอก ธีภพเข้าข้างในแล้วทิ้งกายลงบนโซฟา ส่วนเธอยังคงยืนเก้ๆ กังๆ เจ๊ราตรียืนชั่งใจพักใหญ่ก่อนรั้งข้อมือหญิงสาวไว้

“คุณธีภพคะ เจ๊ขออนุญาตพาตัวเด็กไปสักครู่นะคะ เดี๋ยวเจ๊พามาส่งค่ะ”

เขาพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ ญรินดาถูกลากออกมาด้านนอก เจ๊ราตรีส่งยาให้หนึ่งเม็ดพร้อมน้ำดื่ม

“กินซะริน”

“ยาอะไรคะเจ๊” หญิงสาวย้อนถามสีหน้ากังวล

“ยาเพิ่มความกล้าไง กินเข้าไปแล้วจะได้ไม่ประหม่า เชื่อเจ๊เถอะ คืนนี้คืนเดียวรินก็ทำเงินแทบใช้หนี้หมดแล้ว”

“แต่ว่า...”

ราตรียัดยาลงในมือแล้วดันให้เธอใส่มันเข้าปาก ญรินดาจำใจต้องกลืนมัน แล้วกระดกน้ำดื่มตาม

“กลับเข้าไปทำงานให้ดีนะริน จะได้ใช้หนี้แทนพี่ชายให้หมด หนี้หมดรินก็ไม่ต้องลำบากแล้ว”

“จ้ะเจ๊” ญรินดารับคำแล้วกลับเข้าไปด้านใน

เธอยืนไม่กล้านั่งลง เห็นเขาช้อนสายตามองมา มือใหญ่ตบลงบนโซฟา ร่างบางหย่อนกายลงข้างเขา เวลานี้ร่างกายมันร้อนผ่าว ไม่ได้รู้สึกเขินอายเหมือนตอนแรกแล้ว เมื่อดวงตาคมสบมา คนตัวเล็กกล้าสู่สายตา ธีภพชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามันฉ่ำวาวกว่าเมื่อตอนแรก

“อยากดื่มอะไรดี”

หญิงสาวยิ้ม โดยไม่รู้ตัวว่ามันเหมือนกำลังยั่วอีกฝ่าย คนตัวใหญ่ขบกรามแล้วยกแก้วเหล้ากระดกดื่ม

“อะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณจะให้”

“ถ้าฉันสั่งให้ จะไหวหรือเปล่า” เขาย้อนถาม แล้วขยับกายเข้ามาใกล้มากขึ้น ดูเหมือนคราวนี้เด็กใหม่ไม่ยอมขยับหนีเหมือนตอนแรก กลับบดเบียดเข้าหาเสียอย่างนั้น

“ไหวสิคะ ไม่ว่าคุณให้อะไรริน รินก็ไหวหมดล่ะค่ะ” เธอตอบเสียงแหบพร่า ทำไมรู้สึกว่าอยากสัมผัสชายคนนี้เสียเหลือเกิน

เขากดปุ่มในห้อง ไม่นานนัก พนักงานเสริฟ์เดินเข้ามาพร้อมรับออเดอร์

“รับอะไรดีครับ” พนักงานเอ่ยถาม

“ขอเซ็กส์ ออน เดอะบีชแก้วหนึ่ง”

พนักงานค้อมศีรษะ “ได้ครับ” ตอบแล้วเดินออกจากห้อง

ดวงตาเรียวสวยจ้องมองใบหน้าหล่อคมไม่กระพริบ มัดกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว ยามกระดกเหล้าเข้าปากลำคอเคลื่อนไหวเวลากลืน หากได้ลูบไล้คงดีไม่น้อย ญรินดาชะงักเมื่อเขาสบตาเธอพอดี ผิวแก้มมันอุ่นขึ้น

ธีภพหรี่ตามองก่อนเอื้อมมือลูบไล้ใบหน้างามแผ่วเบา คนถูกลูบเอียงแก้มตามการเคลื่อนไหวของมือ มือใหญ่เลื่อนไล้ลงมาตามลำคอ ค่อยๆ ขยับลงมาเรื่อย ทว่าประตูห้องกลับเปิดออกก่อน บริกรวางเครื่องดื่มเรียบร้อยจึงออกจากห้องไป

“เครื่องดื่มของเธอ ดื่มเสียสิ”