Semua Bab จิ่วหรง: Bab 1 - Bab 10

ผ่านไปสามเดือนนับแต่ตงเหลียนฮวาเข้ามา เจินจิ่วหรงยังคงใช้ชีวิตตามปรกติ ในฐานะฮูหยินตราตั้งของแม่ทัพประจิม ท่ามกลางสายตาหลากหลายคู่ซึ่งจดจ้องมองมา แต่แรกนางนึกว่าจะเป็นเหมือนบทละครที่เคยอ่าน แม่สามีมิชอบอนุต่ำต้อย ทว่ามันกลับมิได้เป็นเช่นนั้น จวนตระกูลไท่สุขสงบ มารดาและบิดาของไท่หย่งเสียนทำตัวลอยเหนือเรื่องพวกนี้ มิรังแกตงเหลียนฮวา ขณะเดียวกันก็มิได้เข้าข้างหรืออะไร ซึ่งนับว่าเป็นการวางตัวที่ดี อย่างไรเสียด้วยฐานะของนาง ปฏิเสธมิได้ว่ามันต้องเกี่ยวพันถึงในวัง หากแต่งเป็นอนุภรรยาคงมิมากเรื่อง แต่นี่กลับแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินรอง ทั้งที่ฐานะทางครอบครัวแต่เดิมก็มิได้ดีนัก ย่อมกลายเป็นที่ติฉินนินทาไปทั่ว นางเสียเวลาอยู่หลายคืนเพื่อจัดการเรื่องนี้ การรักษาหน้าตาและชื่อเสียงของสามี นับเป็นเรื่องที่สมควรทำ เรียวนิ้วมือยกขึ้นนวดขมับที่ปวดร้าว นัยน์ตาเรียวดั่งหงส์คล้ายพร่ามัวไปชั่วขณะ สิ่งใดที่สมควร นางก็ทำไปหมดแล้ว โชคดีที่ไท่หย่งเสียนมิได้เป็นบุรุษในบทละครพวกนั้น เขาแลเห็นคุณค่ารวมถึงตัวตนของนาง จึงมิได้ทอดทิ้งนาง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เพียงแต่ต้องมีการแบ่งปั่นสามีให้กับสตรีอื่น ไท่หย

บทสี่ เจ้ากับเสด็จแม่จะได้มิลำบาก เจินจิ่วหรงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก นางนั่งนิ่งท่ามกลางสายตาหลากหลายคู่ซึ่งจดจ้องมา เสียงหวานของตงเหลียนฮวาเอื้อนเอ่ยออกมามิหยุด พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลอาบลงมาทั้งสองข้างแก้ม มันช่างแลดูน่าสงสาร ทว่ากลับว่างเปล่าในสายตานาง ขณะที่นางเอาแต่นิ่งเงียบ รั่วซินกลับออกตัวปกป้องนาง ต่อเถียงกับตงเหลียนฮวามิขาดปาก หากนั่นเหมือนไร้ค่า เหล่าข้ารับใช้ส่วนใหญ่ในจวนถูกตงเหลียนฮวาซื้อตัวไป เห็นได้จากที่พวกเขากลายเป็นพยานใส่ความนางว่าผลักไท่ตงเจินตกลงไปในสระ เรียวนิ้วมือสัมผัสลงบนหว่างคิ้ว นางกัดปาก พลางลอบมองไท่หย่งเสียนครั้งหนึ่ง เขายังคงนิ่งเฉย เช่นเดียวกับไท่ฮูหยินและอดีตแม่ทัพ “ข้าต้องการความเป็นธรรม” ตงเหลียนฮวากรีดร้องเสียงแหลม หันขวับไปหาไท่หย่งเสียน “ท่านแม่ทัพ...” พวกคนตระกูลไท่ย่อมมิใช่คนโง่เขลาเบาปัญญา ไท่หย่งเสียนหรี่ตาลง ก่อนโบกมือไปมา “ทุกอย่างต้องมีการตรวจสอบอย่างเป็นขั้นตอน” “มีพยานเห็นเหตุการณ์มากมาย ยังต้องตรวจสอบอะไรอีกเจ้าคะ” “ฮูหยินเป็นถึงองค์หญิงเก้า มีหรือต้องลดตัวไปทำเรื่องชั่วช้าเยี่ยงนั้น” รั่วซินกลอกตาไปมา “อย่าคิดว่

บทหก หย่งเสียน ใต้หล้านี้เป็นของเสด็จพ่อต่างหาก การโรยราในฤดูใบไม้ร่วงเป็นเรื่องน่าเศร้าใจ เจินจิ่วหรงคิดเช่นนั้น แล้วตัดสินใจข้ามผ่านฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาว เพื่อรั้งรอฤดูใบไม้ผลิ นัยน์ตาเรียวดั่งหงส์มองควันขาวขุ่นที่พวยพุ่งจากถ้วยชา เรียวนิ้วมือสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาซึบซับกับความอบอุ่น ริมฝีปากแต้มสีชาดเหยียดเป็นรอยยิ้ม เปลือกตาปรือปิดลงอย่างเชื่องช้า “รั่วซิน” “เจ้าคะ” รั่วซินตอบรับเสียงใส ดวงตาดำขลับจดจ้องผู้เป็นนาย “มีอะไรหรือเจ้าคะ” “เสด็จพ่อมีพระธิดามากมาย ดังนั้นข้าจึงอยู่ท่ามกลางผู้คน แย่งชิงความโปรดปราน” นางเอ่ยอย่างเลื่อนลอย “องค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานหาใครเสมอเหมือนจะต้องเป็นที่สนใจ ส่วนองค์หญิงที่ไม่ได้รับความโปรดปรานจะเป็นที่น่าเอ็นดูและเวทนาจากเหล่าข้ารับใช้ ขณะที่องค์หญิงซึ่งได้รับความโปรดปรานครึ่ง ๆ กลาง ๆ อย่างข้าจะถูกลืม” รั่วซินเงียบ ตระหนักถึงเรื่องพวกนี้ดีกว่าใคร เพราะอีกฝ่ายติดตามรับใช้นางตั้งแต่ยังมิออกเรือน “กระนั้นเสด็จแม่กลับตรัสว่า ข้าโชคดีที่อย่างน้อยก็ได้รับความโปรดปราน อาจเพราะตอนนั้นข้ายังเด็กจึงฉีกยิ้มอย่างโง่งม” เจินจิ่วหรงขยับตัว

บทแปด หนทางสู่อิสระ การแก้ไขปัญหาอย่างยั่งยืนคืออะไร เจินจิ่วหรงเป็นพวกลงมือจัดการต้นเหตุก่อนเสมอ ในเมื่อการแก้ไขปัญหาที่ปลายเหตุนับว่าไร้ประโยชน์ นางก็มิควรจะเสียเวลามากเกินความจำเป็น แรกเริ่มทุกอย่างเป็นเพราะเสด็จแม่ต้องการใช้นางเป็นฐานอำนาจหนุนน้องสิบสาม เพื่อชิงตำแหน่งรัชทายาท นั่นหมายความว่าต่อให้หย่ากับไท่หย่งเสียนไป มารดาก็ยังคงให้นางแต่งงานกับคนอื่นอยู่ดี สุดท้ายย่อมกลับสู่วังวนเดิม ๆ มิมีจุดสิ้นสุด สิ่งที่ควรทำมากยิ่งกว่าอะไร คือการนำตนออกห่างจากพวกเขา จะน้องสิบสามหรือมารดา หากพวกเขาต้องการแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาท นางจะมิขอเข้าไปยุ่งอีก พวกเขาต้องเรียนรู้ที่จะมิใช้ประโยชน์จากนาง ส่วนเรื่องของไท่หย่งเสียน มันมิใช่เรื่องยากนัก ด้วยนิสัยของเขาแล้ว แต่คงต้องใช้เวลาพอสมควร รั่วซินเป็นอีกหนึ่งคนซึ่งมิเข้าใจวิธีการของเจินจิ่วหรง อีกฝ่ายทำตัวราวกับจะเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ ดวงหน้าขาวผ่องเต็มไปด้วยร้อนรน แม้นจะผ่านไปถึงสามวันนับแต่ตอบจดหมายเสด็จแม่ นั่นช่างแตกต่างกับท่าทีสงบนิ่งที่นางแสดงออก “ไยต้องร้อนรนเพียงนั้น”นางกล่าวเสียงเรียบ ทำลายความเงียบสงบ พลางเดินไปเปิ

บทสิบ ความเจ็บปวดของไท่หย่งเสียน นี่เป็นอ้อมกอดเย็นชาและเฉยชาที่สุดของเจินจิ่วหรง และไท่หย่งเสียนสัมผัสถึงมันได้อย่างชัดเจน นางไม่ยกมือโอบกอดเขาด้วยซ้ำ เพียงยืนนิ่งกลางอ้อมเสมือนไร้ค่านี่ ไท่หย่งเสียนผลักตัวออกมาเบา ๆ จดจ้องดวงตาไร้แววดุจก้นเหวลึกของนาง พลันหัวใจแตกสลายทีละนิด ช่างเหมือนกับแววตาก่อนนางจะปลิดชีวิตลงเมื่อชาติที่แล้ว เจินจิ่วหรงในวัยสิบห้าปี เป็นช่วงวัยที่สดใสและผลิบานอย่างสง่างาม นางไม่มีทางมีสภาพเป็นเช่นนี้ หลังเจินจิ่วหรงจบชีวิตลง ทุกอย่างในชีวิตของเขาก็พังทลาย แผนการขององค์จักรพรรดิกินระยะเวลายาวนานเกินไป แม้นสุดท้ายตงเหลียนฮวาจะถูกจับกุมในฐานะสายลับของแคว้นฝูเยว่ที่ทำสงครามมาช้านาน แต่ชีวิตของนางกลับปลิดปลิวไปแล้ว เพราะแบบนั้นหลังได้รับข่าวลือของตงเหลียนฮวา เขาถึงตัดสินใจจะจัดการตั้งแต่แรก ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเพียงกลลวงของใครบางคน จนกลับมาหาเจินจิ่วหรงล่าช้ากว่ากำหนดถึงห้าวัน เจินจิ่วหรงไม่มีทางเคืองโกรธในเรื่องนี้ พวกเขาผูกพันกันมานาน… ไท่หย่งเสียนสบตาเจินจิ่วหรงอีกรอบ มันยังคงเป็นแววตาเช่นเดิม สะท้อนความเจ็บปวดออกมาเล็กน้อย แล้วกลืนหายไป หรือว่