บทห้า

บทห้า

ข้าเลือกปลายทางของตนเอง

สิ่งใดกันที่สำคัญต่อการได้รับความรัก เป็นที่หนึ่ง ตัวเลือกแรกในใจของผู้คน

นั่นคือคำถามที่ตั้งไว้เพื่อตนเองของนาง แผ่นหลังบอบบางเหยียดตัวพิงไปปกับเก้าอี้ไม้ตัวยาวด้านหลัง ใบไม้แห้งโปรยปราย มวลบุปผาต่างโรยรา รวมไปถึงอากาศหนาวเย็น และความแห้งแล้ง สัญญาการมาเยือนของฤดูใบไม้ร่วงอันแสนหม่นหมอง

นัยน์ตาเรียวดั่งหงส์หรี่ลง ปลายนิ้วมือสัมผัสลงบนเรือนผมซึ่งถูกปล่อยสยาย ก่อนออกแรงสางมัน แลเห็นเงาร่างของรั่วซินยืนอยู่ตรงบานประตู นางกะพริบตาสองสามครั้ง ก่อนเปล่งเสียงแผ่วเบา พลันตระหนักถึงลำคอที่แห้งเหือดราวขาดน้ำมานาน “ข้าอยากล้างหน้า”

อาจเป็นประโยคแรกที่บอกความต้องการในรอบหลายวัน รั่วซินเบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นตระหนก ตามด้วยรอยยิ้มที่ขยับกว้าง แล้วรีบทำตามคำสั่งของนาง “เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

เพียงมินานก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ เจินจิ่วหรงมองเงาสะท้อนบนผืนน้ำ พลางสูดหายใจเข้าช้า ๆ กวักของเหลวสีใสขึ้นชโลมทั่วดวงหน้า พริบตานั้นสามารถจมดิ่งไปกับภวังค์ได้อย่างง่ายดาย ดวงตาไร้แววเริ่มเจือด้วยอารมณ์ “รั่วซิน ท่านแม่ทัพล่ะ”

หลายวันก่อนไท่หย่งเสียนมาหานาง กล่าวให้ถูกมันเป็นครั้งที่สามหรือสี่ ก่อนหน้าจะไปรบเขาก็เคยมาหานาง แล้วก็หายไปเพราะภาระงานของเขา ทว่ามันกลับไร้ประโยชน์โดยสิ้นดี เมื่อนางมิต้องการพบ เข้ามาเขาก็เห็นเพียงเจินจิ่วหรงที่เลื่อนลอย ไร้สติ มึนเมากับสุรา กระนั้นความพยายามของไท่หย่งเสียนนับว่ายอดเยี่ยม

“บ่าวยังมิเห็นเจ้าค่ะ” รั่วซินเอ่ยมิเต็มเสียง หลุบตาลงต่ำ “ได้ยินว่าหลายวันมานี้ ภาระงานของแม่ทัพมากมายนัก มิแน่ว่า…”

แต่เขาคงเริ่มเบื่อหน่ายแล้วกระมัง

“ข้าต้องการเครื่องประทินโฉม อาภรณ์สีม่วงปักลายดอกเบญจมาศ” นางกล่าวเสียงเรียบ ก่อนขยับลุกขึ้น ตามด้วยผ้าม่านผืนหนาที่ถูกเปิดออกให้แสงสว่างสาดส่องเข้ามาด้านใน “แล้วก็รองเท้าสักคู่”

“ฮูหยินหรือว่าท่านจะ…”

นางชำเลืองมองจดหมายมากมายบนพื้น “ข้าจำเป็นต้องออกไปแล้ว”

จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

ฝ่ามือทาบลงบนผนังเย็นชื้น “เจินจิ่วหรงเลือกจุดจบให้ตนเองเสมอ”

และนางได้เลือกแล้ว

นานเท่าไหร่ที่มิได้ออกมายังโลกภายนอก คำตอบนั้นอาจดูได้จากสายตาของผู้คนที่จดจ้องมาอย่างตื่นตระหนก ตั้งแต่สาวใช้เป็นจนถึงพ่อบ้านหวัง ตกใจที่สุดคงมิพ้นตงเหลียนฮวา นางเพียงมองอีกฝ่ายด้วยความเฉยชา ปลอกเล็บสีเงินครูดลงบนลำแขนของรั่วซิน สาวใช้คนสนิทรู้ดีเสมอว่าควรทำอย่างไรเพื่อความพอใจของนาง

อาภรณ์สีแดงที่สวมลงบนเรือนร่าง เครื่องประทินโฉมที่มากเกินตำแหน่งฮูหยินรอง

หากเป็นเมื่อก่อน นางอาจจะต่อว่าและไยดี

“ไปกันเถอะเจ้าค่ะ”

“อากาศเย็นแล้ว ข้าอยากรีบไปหาหย่งเสียน” เรียวขางามเตรียมขยับก้าวออกไป ทว่าเสียงเล็กแหลมจากตงเหลียนฮวากลับแทรกขึ้น กระนั้นแล้วก็มิสามารถหยุดยั้งฝีเท้าของนางได้

“องค์หญิงเก้า”

“หากเจ้ามิหยุดส่งเสียง เปิ่นกงจะให้คนโบยเจ้าจนกว่าจะตาย”

เพียงประโยคที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ทั่วทั้งร่างกายพลันสะท้าน ตงเหลียนฮวากัดปาก สัญชาตญาณบางอย่างกำลังกรีดร้องว่าสตรีตรงหน้าอันตราย และนางพร้อมที่จะทำตามคำพูดนั้น แม้นรั่วซินยังรับรู้ได้มิต่างกัน สาวใช้ร่างเล็กลอบมองนายสาวครั้งหนึ่ง รีบหลบเลี่ยงสายตาอย่างว่องไว

เสมือนกับว่าองค์หญิงเก้ามิได้ไยดีสิ่งใดอีกต่อไป

ระยะทางไปยังเรือนหลักมิเคยสั้นเท่านี้มาก่อน ยามผลักประตูเข้าไปด้านใน นางกับพบว่าเป็นจังหวะเดียวกับที่ไท่หย่งเสียนเตรียมออกมา ครั้นเห็นพ่อบ้านหวังยืนอยู่ด้านหลังกับดวงตาคู่คมที่วูบไหวของเขา คาดเดามิยากเลยว่าเพราะเหตุใด

เจินจิ่วหรงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา ริมฝีปากสีชาดแย้มยิ้มอ่อนหวาน “ข้าเคยถามตนเองว่าทำไมถึงได้ยอมทำตามความต้องการของผู้อื่น แท้จริงมันมิใช่เพราะการเสียสละ”

ไท่หย่งเสียนขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขามิเข้าใจคำพูดของนาง กระนั้นกลับสวมกอดนางแน่น “จิ่วหรง…เจินจิ่วหรง”

“เมื่อนึกว่าในอนาคตจะไร้คนร่วมฉลอง ข้ากลับรู้สึกเดียวดายยิ่งนัก บางครั้งมันก็จำเป็นต้องยอมเสียสละครึ่งหนึ่ง” ตอนนั้นร่างกายของเขาสั่นระริกอยู่ในอ้อมแขน เจินจิ่วหรงสอดมือเข้าไปใต้เส้นผมดำขลับ ก่อนออกแรงดึงรั้ง “เพราะใต้หล้ามิมีใครที่จะยอมรับเราได้ทั้งหมด กระทั่งชีวิตคู่ยังต้องปรับเปลี่ยนร่วมกัน”

“เจ้าหมายถึงอะไร”

นางขยับยิ้มกว้างขึ้น “ข้าอยากเป็นที่จดจำ มิว่าจะยามเป็นหรือตาย”

การดันทุรังจะทำให้เรายิ่งพังลงไป ดังนั้นข้าจะนิยามมันว่าการถนอมความรักและความเห็นแก่ตัว

ไท่หย่งเสียน

ท่านจะต้องจดจำจุดจบของข้าให้ดี รู้สึกผิดกับมันชั่วชีวิต จนมิสามารถมอบความรักให้ใครได้อีก

ไท่หย่งเสียนจับตามองนางทุกฝีก้าว บางทีเขาอาจคิดว่านางกำลังฆ่าตัวตาย

ปิ่นหยกถูกเสียบลงบนเรือนผม ริมฝีปากแต้มด้วยสีชาด ดวงหน้าคมคายคลอเคลียอยู่ข้างตัว เจินจิ่วหรงชำเลืองมองเขาครั้งหนึ่ง ก่อนฝ่ามือหยาบกร้านทาบลงบนเรียวแขน ตลอดมาเป็นนางที่ไล่ตามไท่หย่งเสียน เฝ้ามองแผ่นหลัง และไยดีเขาอยู่เสมอ การขังลืมตนนานนับหลายเดือน คงทำให้เขาหวาดหวั่นมิใช่น้อย หาไม่คงมิทำตัวคล้ายคลึงสัตว์สี่เท้า

ริมฝีปากบางของเขาประทับลงมาบนกลีบปาก นางพยายามหอบหายใจ ภาพตรงหน้าพร่ามัว หยาดเหงื่อไหลซึมลงมา เล็บจิกลากลงบนอาภรณ์ ทั้งหมดคือการคิดทบทวน คิดแล้วคิดอีก หลายคราจนกว่าจะได้คำตอบที่แน่ชัด ตอนนั้นนางกำลังคิดถึงอะไรกันแน่

คะนึงถึงอดีตหรือความสัมพันธ์อันแสนยาวนาน

การควบคุมให้ไท่หย่งเสียนอยู่ในสายตามิใช่เรื่องยาก เช่นเดียวกับการทำให้เขาตกอยู่ภายใต้ความหวาดกลัว

“ข้าขอโทษ”

, หนึ่งในสิ่งที่นางเกลียดชังที่สุดคือความเห็นอกเห็นใจของเขา ไท่หย่งเสียนมิเคยเข้าใจอะไรเลยสักอย่างเดียว

นางหลับตาลง ผินหน้าไปทางอื่น “ข้าหน่ายกับประโยคนี้ของท่านแล้ว”

เขาสบตานาง แลเห็นอะไรมากมายระหว่างพวกเขาฉายชัดอยู่ภายในนั้น “งั้นหรือ”

“ใช่ เบื่อแล้ว ลืมแล้วด้วย”

พริบตานั้นอาภรณ์เลื่อนตกลงไป ร่างเปลือยเปล่าปรากฏสู่สายตาของเขา เรียวขางามขยับถอยหนี ปิ่นปักผมถูกดึงออก เส้นผมดุจแพรไหมลู่ตกลงมา นางยกมือขึ้นกอดตนเองแน่น ไท่หย่งเสียนจดจ้องนางมิละสายตา ก่อนอาภรณ์ของเขาจะถูกปลดออกเช่นเดียวกับนาง

“เมื่อก่อนข้าเคยเฝ้ามองท้องฟ้าและผืนหญ้าที่ท่านบอกว่ามันเป็นของข้า”

เขากำลังขยับเข้ามาใกล้

“เคยพยายามมากมายเพื่อพิชิตใจผู้คน” เจินจิ่วหรงขยับยิ้ม “หนทางสู่การได้รับความโปรดปรานยังเห็นชัด ทว่าหนทางของการเป็นที่หนึ่งในใจคนนั้นช่างรางเลือน”

ปลายนิ้วมือสัมผัสบนข้างแก้ม “เจ้าช่างเปรียบเทียบเหมือนเคย แต่ข้าก็ยังมิเข้าใจอยู่ดี”

“แต่มิได้คาดหวังว่าท่านหรือจะเข้าใจ” นางกล่าว ก่อนเป็นฝ่ายจูบเขาด้วยตนเอง “มิจำเป็นต้องเข้าใจโสมมของข้าหรอกนะ”

“จิ่วหรง…”

เป็นครั้งแรกในรอบเดือนที่นางเดินทางมาหาเสด็จแม่ถึงในวังหลวง เหล่าข้ารับใช้ตื่นตกใจมิต่างจากที่จวนแม่ทัพ ทว่าผู้ที่ควรตกใจมากที่สุดอย่างเสด็จแม่กลับนิ่งเฉย ดูเหมือนว่าคงรู้เรื่องนี้จากองค์ชายสิบสาม หรือจากคนอื่นมาก่อนแล้ว หูตาของเสด็จแม่กว้างไกลเสมอมา ร่างอรชรขยับลุกขึ้นแล้วสวมกอดนาง แม้นสีหน้าจะยังยิ่งเฉย ทว่าอ้อมกอดนี้กลับรัดแน่นขึ้น มากที่สุดเท่าที่เคยได้รับมาก่อน

นัยน์ตาเรียวดั่งหงส์หรี่มองแสงสว่างซึ่งกระทบกับเครื่องเรือน แล้วได้แต่ยกมือกอดตอบ ราวคนไร้สติที่เลื่อนลอย รู้ตัวอีกที เสด็จแม่ก็นั่งอยู่หน้ากระจก เส้นผมปล่อยสยายลงมา หมายให้นางเกล้ามวยและปักปิ่นให้ เจินจิ่วหรงกะพริบตาครั้งหนึ่ง ก่อนกวาดมองเครื่องประดับภายในกล่อง

สิ่งแรกที่เห็นคือปิ่นดอกไม้ขนนกกระเต็นขององค์ชายสิบสาม กับอย่างอื่นที่ปะปนกันไป ครั้นไล่หาของตนที่เคยให้เมื่อปีนั้น จึงได้เห็นว่ามันซุกซ่อนอยู่ด้านในสุด คงมิคอยได้หยิบออกมาใช้

“เจ้าขังลืมตนเองเช่นนั้น แม่เป็นห่วงยิ่งนัก” พระสนมเสียนเฟยเอ่ยเสียงแผ่ว “จิ่วหรง นั่นมิใช่วิธีการที่เหมาะสมหรือฉลาดเสียเท่าไหร่”

นางตัดสินใจหยิบปิ่นของตนขึ้นมา เริ่มเกล้าผมให้แก่มารดา “ดูเสด็จแม่จะมิคอยได้หยิบปิ่นของลูกออกมาใช้”

“องค์ชายสิบสามไปหาเจ้า เขาบอกว่าเจ้ามิยอมฟังสิ่งใดเลย” เหมือนเสด็จแม่จะมิได้ไยดีที่จะถ้อยคำของนาง นัยน์ตาคู่นั้นทอประกายวาวโรจน์ “แต่เจ้าต้องฟังแม่”

“ลูกเลือกวิธีการที่สมควรและเหมาะสมอยู่เสมอ” นางมองเงาสะท้อนในกระจก “วิธีการที่คนต่างมองว่าเหมาะสมและฉลาด”

“เจ้ากำลังเถียงแม่” น้ำเสียงของเสด็จแม่เข้มขึ้น “นั่นมิใช่พฤติกรรมของเด็กดี เจินจิ่วหรง”

“ทว่าพวกเขาทั้งหลายต่างเป็นเพียงผู้พูด มิใช่คนที่ต้องร่วมยอมรับผลกระทบในอนาคต หรือทรมานไปพร้อมกัน”

องค์หญิงเก้าเคยหวาดกลัวเสมอเมื่อต้องโต้เถียงกับมารดา

“ลูกก็แค่เลือกในสิ่งที่ตนเองมีความสุข แล้วก็มิได้ส่งผลกระทบอะไรมากนัก” ปิ่นปักผมถูกเสียบลงมา “แม่ทัพประจิมก็ยังคงสนับสนุนองค์ชายสิบสาม มิใช่หรืออย่างไรเพคะ”

ปลอกเล็บสีทองครูดลงบนโต๊ะ พระสนมเสียนเฟยกัดริมฝีปากของตนแน่น “อีกแค่ห้าปีเท่านั้น เจ้าต้องอดทนให้ได้ เพื่อแม่กับองค์ชายสิบสาม”

นางย่อตัวตรงหน้าของเสด็จแม่ เรียวนิ้วมือทั้งสิบสัมผัสดวงหน้างดงาม “จิ่วหรง นี่คือความปรารถนาของแม่ เจ้าต้องมิทำให้มันพังพินาศ อดทนเพื่อแม่ได้หรือไม่”

“ลูกใกล้จะเสียสติอยู่แล้ว”

“…”

น้ำตาไหลอาบลงมา “เด็กดีของเสด็จแม่ พยายามอย่างถึงที่สุด”

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สุรากลายเป็นสหายข้างกายองค์หญิงเก้า สุราหนึ่งจอก กับพู่กันและหยาดน้ำหมึก เจินจิ่วหรงยกมือขึ้นปิดปาก จดหมายสามฉบับถึงเหล่าคนสำคัญวางเรียงอยู่ด้านหน้า ก่อนถูกทับด้วยไหสุรา ร่างสูงสง่าขององค์ชายสิบสามยืนอยู่ตรงหน้า ริมฝีปากบางเฉียบเม้มเป็นเส้นตรง สีหน้ามิบ่งบอกอารมณ์

“ข้านึกว่าท่านจะดีขึ้นกว่าเดิม” เขากล่าวเสียงเรียบ กวาดสายตามองนาง “แต่ดูแล้วจะมิต่างออกไปเท่าไหร่นัก”

“เจ้าควรกลับไปได้แล้ว” นางโบกมือไปมา ดวงหน้าแดงระเรื่อ “ผลาญช่วงเวลาไปกับการได้รับตำแหน่งองค์รัชทายาทอย่างไรเล่า”

“ท่านคิดจะทำอะไร”

นางขมวดคิ้ว “กำลังคิดว่าอาจต้องเขียนจดหมายสารภาพผิดอีกสักฉบับ”

ณ ตอนนั้นนางเริ่มเปล่งเสียงร้องเพลง เคลื่อนตัวไปทีกูเจิงแล้วดีดมัน บรรเลงทวงทำนอง แม้นองค์ชายสิบสามก็คร้านจะพูดกับนาง ผ่านไปครึ่งชั่วยามเขาถึงได้หนีหายไปในที่สุด ดวงตะวันลาลับไปจากท้องนภา แทนทีดวงจันทรานวลลออ นางขยับยิ้มอ่อนหวาน ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น เรียวขางามเหยียดกว้างออกไป

เจินจิ่วหรงหลับตาลง รับรู้ถึงเสียงฝีเท้าของเขา ปรกติแล้วเขาควรอยู่กับตงเหลียนฮวา นึกย้อนอีกทีฝ่ายตรงข้ามก็มักชอบเก็บเขาไว้คนเดียวในวันของนาง นัยน์ตาเรียวดั่งหงส์ปรือขึ้น ไท่หย่งเสียนทรุดตัวนั่งลงข้างนาง เขาหยิบไหสุราก่อนรินมันลงในจอก โดยไร้คำพูดใด

“ข้าสงสัยเรื่องหนึ่งมาโดยตลอด แม้นจะพยายามตรวจสอบเท่าใด ก็ยังมิได้รับคำตอบ”

นางโคลงหัวลง ตัดสินใจนอนลงบนตักอุ่นของเขา เพื่อจดจ้องว่าเขากำลังปดนางหรือไม่ ฝ่ามือบอบบางลูบบนหน้าท้องแบนราบ “ทำไมข้าถึงตั้งครรภ์มิได้เลยนับแต่นั้น ทั้งที่หมอหลวงบอกว่าข้าแข็งแรงดี จะว่าท่านไร้ความสามารถ ตงเหลียนฮวาก็ตั้งครรภ์ไปแล้ว”

สุราสีใสไหลลงมาตามลำคอ ไท่หย่งเสียนวางจอกสุรา ก้มหน้าสบตานาง “นั่นสำคัญด้วยหรือ ท้ายที่สุดเจ้าก็ยังเป็นภรรยาของข้า”

“มิคิดหรือว่าข้าควรได้รับคำตอบกลับมา”

นึกหวาดหวั่นกับความจริง

เขาถอนหายใจยาวเหยียด “แท้จริงแล้วปีนั้นหมอหลวงบอกข้าว่าเจ้าจะตั้งครรภ์มิได้อีก เพื่อกันมิให้เกิดปัญหาในอนาคต ข้าจึงคิดว่ามิควรบอกความจริง ปล่อยให้เรื่องนี้ถูกลบหายไป”

“…”

“เจินจิ่วหรง จะได้มิมีข้อตำหนิ”