บทหก

บทหก

หย่งเสียน ใต้หล้านี้เป็นของเสด็จพ่อต่างหาก

การโรยราในฤดูใบไม้ร่วงเป็นเรื่องน่าเศร้าใจ

เจินจิ่วหรงคิดเช่นนั้น แล้วตัดสินใจข้ามผ่านฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาว เพื่อรั้งรอฤดูใบไม้ผลิ นัยน์ตาเรียวดั่งหงส์มองควันขาวขุ่นที่พวยพุ่งจากถ้วยชา เรียวนิ้วมือสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาซึบซับกับความอบอุ่น ริมฝีปากแต้มสีชาดเหยียดเป็นรอยยิ้ม เปลือกตาปรือปิดลงอย่างเชื่องช้า

“รั่วซิน”

“เจ้าคะ” รั่วซินตอบรับเสียงใส ดวงตาดำขลับจดจ้องผู้เป็นนาย “มีอะไรหรือเจ้าคะ”

“เสด็จพ่อมีพระธิดามากมาย ดังนั้นข้าจึงอยู่ท่ามกลางผู้คน แย่งชิงความโปรดปราน” นางเอ่ยอย่างเลื่อนลอย “องค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานหาใครเสมอเหมือนจะต้องเป็นที่สนใจ ส่วนองค์หญิงที่ไม่ได้รับความโปรดปรานจะเป็นที่น่าเอ็นดูและเวทนาจากเหล่าข้ารับใช้ ขณะที่องค์หญิงซึ่งได้รับความโปรดปรานครึ่ง ๆ กลาง ๆ อย่างข้าจะถูกลืม”

รั่วซินเงียบ ตระหนักถึงเรื่องพวกนี้ดีกว่าใคร เพราะอีกฝ่ายติดตามรับใช้นางตั้งแต่ยังมิออกเรือน

“กระนั้นเสด็จแม่กลับตรัสว่า ข้าโชคดีที่อย่างน้อยก็ได้รับความโปรดปราน อาจเพราะตอนนั้นข้ายังเด็กจึงฉีกยิ้มอย่างโง่งม” เจินจิ่วหรงขยับตัว เรียวขาเหยียดกว้าง “ทว่าแท้จริงแล้วมันกลับมิใช่…มิใช่เลยแม้แต่น้อย”

“ท่านแม่ทัพกลับมาไยดีท่านแล้ว ทุกอย่างกำลังดีขึ้นนะเจ้าคะ” รั่วซินฉีกยิ้มกว้าง “หากฮูหยินพยายามอีกหน่อย แม้นฮูหยินรองก็คงไร้ความหมาย”

นางเปิดเปลือกตาครึ่ง แลเห็นรอยยิ้มประดับอยู่ทั่วดวงหน้าของรั่วซิน “ข้ากำลังรั้งรอฤดูใบไม้ผลิ”

สำหรับเทพเซียน เพียงพริบตาเดียวโลกนี้คงผันเปลี่ยนไปมากมาย แต่กับมนุษย์เช่นนางแล้ว การรอคอยนั้นยาวนานเสมอ แต่ใช่ว่าจะมามิถึงเสียทีเดียว ผ่านไปอีกหลายเดือน หยาดหิมะหลอมละลาย มวลบุปไม้ภายในจวนเบ่งบานในที่สุด สัญญาณของฤดูใบไม้ผลิที่มาถึงแล้ว

เมื่อเห็นว่านางดีขึ้น ไท่หย่งเสียนจึงมิตามติดนางอีกต่อไป แล้วกลับไปอยู่กับบุตรชายตัวน้อยของเขา เจินจิ่วหรงยืนนิ่ง ท่ามกลางเสียงหัวเราะใสกังวานของไท่ตงเจิน โดยมีสายตาจากไท่หย่งเสียนจดจ้องอยู่ตลอด เห็นได้ชัดว่าเขากำลังพยายามเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างนางกับเด็กน้อย แต่นั่นดูจะมิเป็นผลสำเร็จ

ประการแรกคงเป็นเพราะตงเหลียนฮวาที่สั่งสอนเด็กคนนี้มา ดูจากดวงตาที่ทอประกายวาวโรจน์ของเขาก็เดาได้มิยากนักหรอก

ประการที่สองนางมิได้เอ็นดูเด็ก หรือมากเมตตาดั่งพระพุทธองค์

และสุดท้ายมันก็มิได้ก่อประโยชน์อันใดมากกว่าที่เป็นอยู่

“หย่งเสียน ท่านควรจะดูสีหน้าของตงเหลียนฮวา ก่อนนำเขามาหาข้า” เจินจิ่วหรงกล่าวเสียงเรียบ ปรายตามองตงเหลียนฮวาที่ทำหน้าตาราวกับนางเป็นฆาตกรที่หมายหัวบุตรชายของตน ไท่หย่งเสียนถอนหายใจยาวเหยียด เดินเข้าไปโอบอุ้มเด็กชายเอาไว้

“ข้าพูดกับนางก่อนหน้านี้แล้ว”

นางเลิกคิ้วสูง “กระนั้นหรือ”

ตงเหลียนฮวารีบหลุบตาต่ำลง หาทางรอดให้แก่ตนเอง แล้วใช้ไท่ตงเจินเป็นเครื่องมือ “ตงเจิน…”

เจินจิ่วหรงกลอกตา เรียวขางามขยับก้าวออกไปอย่างมิไยดี น้อยครั้งที่พวกเขาจะรวมตัวกัน ยิ่งกับการพบหน้าไท่ตงเจิน นับแต่นั้นนางก็ไม่เคยเฉียดใกล้อีกฝ่าย หากมิใช่เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของไท่ฮูหยิน ระยะหลังนางมักจะเมินเฉย ทว่าปีนี้เป็นครั้งสุดท้าย…

กระนั้นการร่วมฉลองก็ยังเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย ตงเหลียนฮวากลายเป็นผู้ผูกขาดการสนทนาไปโดยสิ้นเชิง มิรู้ว่าตั้งแต่ เมื่อไหร่ที่ไท่ฮูหยินเริ่มยินดีและสนิทสนมกับอีกฝ่าย อาจตั้งแต่ที่ไท่ตงเจินลืมตาตื่นขึ้นมาบนโลก นางมองรอยยิ้มกว้างของพวกเขา แล้วฉีกยิ้มให้แก่ตนเองอย่างโง่งม ครั้นหันไปดูไท่หย่งเสียนจึงได้พบว่าเขามองนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกลับไปสนใจไท่ตงเจิน

ครั้นเงยหน้าขึ้นจึงได้เห็นสายตาเรียบเฉยของอดีตแม่ทัพประจิม “องค์หญิงเก้า”

พวกเขาต่างเรียกนางด้วยนามเช่นนั้น

จอกสุราถูกยกจรดริมฝีปากแล้วกลืนลงไป “เจินจิ่วหรงต่างหากเล่า”

บุรุษสูงวัยโคลงหัวลงครั้งหนึ่ง “งั้นหรือกระหม่อม”

นางมิตอบ เพียงคีบเนื้อเป็ดเข้าไปในปาก ทว่ากลับมิอาจรับรู้ถึงรสชาติของมันได้ มีแค่ความจืดชืด…

ใช่ จืดชืดนั่นแหละ

แท้จริงแล้วการตระเตรียมตนเองมิจำเป็นต้องใช้เวลานานถึงเพียงนี้ ทว่าการหายไปนั่นเป็นเรื่องใหญ่ และนางก็ใช้เวลาคิดทบทวนมาถึงสามปีเต็ม ยามเมื่องานฉลองดำเนินมาถึงค่อนคืน เจินจิ่วหรงขอตัวกลับมายังเรือนของตน ปลายเท้าเหยียบย้ำลงบนกลีบดอกท้อซึ่งโปรยปรายลงมา ดวงจันทร์กลมโตเด่นสง่ากลางท้องนภา

ได้ยินเสียงฝีเท้าของรั่วซินเดินตามอยู่มิห่าง

“คืนนี้เจ้ามิต้องปรนนิบัติข้า” นางยกมือทัดเส้นผมกับใบหู “เช้ามาก็มิต้องล้างหน้าให้ข้า”

“หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

“เพราะเจ้าต้องไปทำอย่างอื่นให้ข้า” เจ้าของร่างอรชรขยับตัวออกไป ชายอาภรณ์ยาวประพื้นดิน “ไปตามองค์ชายสิบสาม เขารู้ดียิ่งกว่าใครว่าควรใช้ประโยชน์จากข้าอย่างไร เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด”

รั่วซินมิใช่สาวใช้ผู้โง่เขลา บางทีอาจทำเป็นเหมือนมิรับรู้อะไร แต่มันช่างตลกร้ายที่อีกฝ่ายกลับเข้าใจนางได้ดีที่สุด “ตอนข้ามสะพานไน่เหอ ท่านอาจต้องการเพื่อนร่วมทาง ไว้บ่าวจัดการหน้าที่ของตนให้เรียบร้อย…”

นางชำเลืองมองรั่วซิน ก่อนผลักประตูไม้เข้าไปในเรือน “ตามใจเจ้า แต่ข้าเตรียมเงินหลายตำลึงทองกับลู่ทางในอนาคตให้เจ้าแล้ว”

สิ่งแรกที่สัมผัสได้ยาวก้าวเข้าในเรือน คือความมืดสลัว นางวาดมือไปกลางอากาศ พลางจุดตะเกียงไฟ ให้พอเห็นสิ่งของต่าง ๆ ภายในห้อง ผ้าแพรขาววางอยู่บนเตียง เก้าอี้ตัวเล็กอยู่ตรงผนัง แล้วจดหมายถูกวางไว้ตรงที่สังเกตได้ง่าย ปลายนิ้วมือไล่ไปตามกระดาษคัดลายมือที่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน แท่งน้ำหมึกยังมิถูกฝน พู่กันตกอยู่ใต้โต๊ะ

เจินจิ่วหรงทิ้งตัวนั่งลงหน้ากระจกทองเหลือง ค่อย ๆ ปลดเครื่องประดับตามตัวออก เรือนผมปล่อยสยายลงมาคลอเคลียแผ่นหลัง ฝ่ามือวางทาบบนดวงหน้า “หย่งเสียน ข้ามองเห็นทางออกของสถานการณ์รอบตัวเสมอ แต่ข้ากลับมิเคยมองเห็นทางออกของตนเอง”

ตามด้วยอาภรณ์ตัวนอกที่ถูกถอดออก ผ้าแพรขาวพาดบนคานไม้ เก้าอี้ตัวเล็กถูกเลื่อนออกมา ก่อนเหยียบลงไปบนนั้น แลเห็นสิ่งต่าง ๆ ภายในห้องจากด้านบน ตอนที่มือจับผืนผ้า ตอนนั้นนางนึกถึงความหวาดกลัวอันน่าสมเพชของตนเอง ในช่วงวัยเยาว์

ตำหนักกว้างใหญ่นั้นเคยถูกใช้เป็นสถานที่สำหรับการโรยรา มันเป็นเรื่องน่าหวาดกลัวเมื่อต้องยืนอยู่บนเก้าอี้ โดยมีผ้าแพรพาดไว้ที่ลำคอ เวลานั้นองค์หญิงเก้าร้องไห้ ปลายนิ้วมือสั่นระริก เสียงสะอื้นดังทั่วตำหนัก ราวหนึ่งชั่วยามที่ยืนอยู่แบบนั้น ก่อนยอมสยบให้กับความหวาดกลัว

ทว่ามันจะมิเป็นเช่นนั้นอีก

“แท้จริงแล้วข้าชอบกริชมากกว่า” นางเอ่ย พาดผ้าขาวกับลำคอ “แต่เพราะข้าเป็นองค์หญิง เหล่านางในมักเลือกผ้าแพร เพราะมันแค่หลับตาลง ราวภาพฝันที่ค่อย ๆ จมดิ่ง”

มันมิได้ทรมานอย่างที่ใครคิดเอาไว้นัก

หลับตาลง แล้วก็ก้าวออกไปกลางอากาศ ปล่อยให้เส้นผมและอาภรณ์ลู่ตกลงมา

น่าตกใจที่นางกลับมิได้คิดถึงเสด็จแม่หรือใคร เพียงความว่างเปล่าและรอยยิ้มซึ่งขยับกว้างขึ้นเรื่อย ๆ พรุ่งนี้จะต้องมีข่าวขององค์หญิงเก้าแพร่ออกไปทั่วเมือง พวกเขาอาจเสียใจเล็กน้อย แล้วก็หมกหมุ่นอยู่กับบัลลังก์ทอง เวลานั้นเสด็จพ่ออาจให้องค์ชายสิบสามเป็นคนจัดการงานของนาง จากนั้นก็ฝังนางลงใต้ผืนดินเหมือนคนอื่น ๆ

มิมีอะไรผิดแปลกออกไป ก็แค่การโรยรา เสด็จแม่จะต้องมิเสียใจ ส่วนไท่หย่งเสียน เขาอาจมีลูกอีกคนกับตงเหลียนฮวา มันคงดีหากเขาจะยังระลึกถึงนางอยู่บ้าง แม้นจะบอกว่าตระเตรียมเอาไว้แล้ว ทว่ามันคือจิตใจของมนุษย์ สิ่งที่คาดเดาได้ยากที่สุด และนางมิเคยชนะมันได้เลยสักครั้งเดียว

ท้องฟ้าและผืนหญ้าเป็นของเจ้า

ประโยคนั้น แท้จริงนางมิเคยเข้าใจมันเลยแม้แต่น้อย มันอาจเป็นถ้อยคำล่อลวงองค์หญิงผู้น่าสงสาร หลอกล่อให้ออกมาจากรงทอง ดิ้นรนและบาดเจ็บ จากนั้นก็ค่อย ๆ ตาย

หย่งเสียน ใต้หล้านี้เป็นของเสด็จพ่อต่างหาก

ลาก่อนองค์หญิงเก้า เจินจิ่วหรง