บทเก้า

บทเก้า

ช่างกลับกลอกเสียจริง

เจินจิ่วหรงได้ทำในสิ่งที่สามารถทำได้ และอาจเรียกว่าสมควร ทว่านั่นทำให้นางมิรู้สึกติดค้างอีกต่อไป เพราะรู้ดีว่าตนเองเป็นคนเช่นไร หลายครั้งที่การมีหัวใจ เพื่อรักคนอื่นมากเกินไปทำให้นางเจ็บปวด ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว เสด็จแม่มิได้มีอะไรน่ากลัว

มารดาของนางเป็นเพียงเสียนเฟยผู้ถูกขังอยู่ในกำแพงวังหลวง กรงทองราคาแสนแพง มิอาจออกมาข้างนอกได้ตามใจชอบ ยามแต่งออกมาเป็นภรรยาของผู้อื่น ยังมีอะไรให้นางต้องหวั่นเกรงอีกกัน

นับแต่แรกทุกอย่างเป็นเพียงความรู้สึกรวมถึงความผูกพันระหว่างพวกเขา

หากมองว่านี่คือชาติภพใหม่ที่คล้ายคลึงกัน แทนการย้อนอดีต บางทีมันอาจทำให้ทุกอย่างง่ายดายขึ้น

เสด็จแม่ดูจะมิสนใจสิ่งที่นางกำลังพูดนัก ความสนใจทั้งหมดทั้งมวลถูกยกให้แก่ความสงสัยมากมายซึ่งก่อตัวขึ้นก่อนหน้านี้ แต่นั่นออกจะมิสำคัญ ระยะเวลาหลายปีผ่านมาทำให้นางได้เรียนรู้ว่าตนเองมิสามารถใช้ทั้งชีวิตเพื่อใครหรืออะไรได้

นอกจากเรื่องพวกนี้แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับไท่หย่งเสียนก็ยังต้องจัดการให้เรียบร้อย เชื่อได้เลยว่าจุดจบของบทสนทนาคงมิสวยนัก และยังยุ่งยากมากอีกด้วย

“ไหนบอกแม่ ใครรังแกเจ้า”เสด็จแม่ผละตัวออกมาจากอ้อมแขน จดจ้องนางราวต้องการคำตอบให้ได้ในพริบตานั้น

นางขยับยิ้มอ่อนหวาน เสมือนว่านี่เป็นรอยยิ้มที่งดงามที่สุดในเวลานั้น แน่นอนว่าเสด็จแม่มิได้สนใจมันเช่นกัน

“อย่าคาดหวังกับลูกมาก”นางกล่าวเสียงเรียบ ทาบฝ่ามือลงบนดวงหน้างดงามของเสด็จแม่ “น้องสิบสามเองก็ควรมีฐานอำนาจเป็นของตนเอง อนาคตเป็นสิ่งมิแน่นอน ทั้งลูกเองก็มิสามารถใช้ทั้งชีวิตเพื่อใครได้อีกแล้ว”

เรียวคิ้วของเสด็จแม่ขมวดเป็นปม “ไยกล่าววาจาเช่นนั้น ต้องเป็นไท่หย่งเสียนที่ดูแลเจ้าได้มิดี”

เจินจิ่วหรงตระหนักว่าต่อให้พูดต่อไป เสด็จแม่ก็ยังคงทำเสมือนมิเข้าใจสิ่งที่นางพูด ด้วยสติปัญญาของอีกฝ่ายแล้ว ย่อมมองออกมิยาก ทว่าการหลอกตนเองว่านางยังเหมือนเดิม ก็นับเป็นตัวเลือกที่ทำให้ใจเป็นสุข เพราะตลอดมานางก็เป็นเช่นที่เสด็จแม่ต้องการ

นางกำนัลข้างกายพระสนมเสียนเฟยเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง พลันสัมผัสถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปภายในตำหนัก โชคดีที่องค์หญิงเก้าหันมาพร้อมกับรอยยิ้ม ทำให้ความกดดันมากมายแลเบาบางลง

“ลูกต้องกลับแล้ว”

ทั้งที่เป็นประโยคธรรมดา ทว่ากลับแลดูเหมือนบุตรีของนางกำลังห่างไกล ราวบางสิ่งกำลังล่องลอยจากไป

พระสนมเสียนเฟยกะพริบตา “ช่วงนี้แม่นอนมิค่อยหลับ อยากได้เจ้ามาอยู่เป็นเพื่อน พรุ่งนี้เข้าวังมาอีกได้หรือไม่”

“ลูกมิได้ไปไหน คืนนี้ลูกจะแต่งกลอนเขียนส่งมาให้เสด็จแม่ ก่อนนอนท่านก็ให้นางกำนัลอ่านให้ฟัง จะได้นึกถึงลูกกับน้องสิบสาม”

หมายว่าเจินจิ่วหรงจะมิมา

“เจ้าแต่งงานแล้ว คงมิสามารถมอบเวลาให้แม่เหมือนเดิมได้”พระสนมเสียนเฟยฉีกยิ้มกลบเกลื่อนความกังวลของตน “แต่ถ้าว่าง เจ้าต้องมาหาแม่ อย่าได้ทอดทิ้งแม่เข้าใจหรือไม่”

“ลูกมิเคยทอดทิ้งท่าน”

นางก็แค่มิได้มองพวกเขาเป็นเหมือนโลกทั้งใบอีกต่อไป มิได้มองว่าน้องสิบสามจะเป็นเช่นไร หรือว่าเสด็จแม่จะทำอย่างไรต่อไป

“ขอเสด็จแม่อย่าทรงเป็นกังวล”

มันก็แค่ความเห็นแก่ตัวในอีกรูปแบบหนึ่งเท่านั้น

ยามกลับถึงจวนตระกูลไท่ ไท่ฮูหยินพร้อมบ่าวไพร่ส่วนหนึ่งยืนอยู่หน้าจวน ในมือของพวกเขาถือข้าวของมากมาย ทั้งยังสวมใส่อาภรณ์สีมงคล เจินจิ่วหรงนึกสงสัย ก่อนจะคลายลงเมื่อรั่วซินบอกว่าพวกเขากำลังไปงานแต่งของญาติผู้น้องคนหนึ่ง

จำได้ว่ารั่วซินเคยเปรยเรื่องนี้กับนางอยู่ แน่นอนว่าตามมารยาทแล้วนางควรไปด้วย เดินคู่กับแม่สามี ทว่ามันก็แค่ตามมารยาท มิได้เชิงธรรมเนียมเสียทีเดียว ดังนั้นหากจะมองผ่านไปย่อมมิใช่เรื่องผิด

เจินจิ่วหรงเพียงยกยิ้มบางเบา เมื่อเผชิญหน้ากับแม่สามี ไท่ฮูหยินมิได้มีท่าทีบีบบังคับนางแต่อย่างใด เหมือนกับทุกครั้งที่คนตระกูลไท่ ทำเป็นมิเห็นการกระทำอันเอาแต่ใจ หรือมิสมควรของนาง

และนั่นต้องขอบคุณตำแหน่งองค์หญิง

“ข้าให้คนจัดเตรียมอาหารสำหรับองค์หญิงไว้แล้ว”ไท่ฮูหยินกล่าว ขณะนางกำลังเคลื่อนตัวผ่าน “เมื่อครู่พึ่งมีจดหมายจากหย่งเสียนส่งมา อีกมิถึงสิบวันเขาน่าจะถึงเมืองหลวง”

“ขอบคุณ ท่านแม่”นางเอ่ยคล้ายมิได้ใส่ใจมันมากนัก แต่ก็มิถึงกับไม่ไยดีมันเสียทีเดียว

เมื่อเข้ามาในเรือน รั่วซินถอดเสื้อคลุมขนสัตว์ของนางออก รีบตระเตรียมน้ำแกงอุ่นร้อน พร้อมสำรับอาหารให้นาง ช่างแลดูวุ่นวายยิ่ง

เจินจิ่วหรงหรี่ตาลงมองซองจดหมายสีขาวที่เขียนด้วยลายมือของไท่หย่งเสียน มันค่อนข้างมิเป็นระเบียบสวยงามดีนัก แตกต่างจากนางโดยสิ้นเชิง

หย่งเสียนกำลังจะกลับแล้ว

“รั่วซิน”เรียวนิ้วมือสัมผัสลงบนผืนกระดาษพลางชำเลืองมองหีบไม้ที่ใช้เก็บของมีค่ามากมาย “จ้างคนให้กระจายข่าวว่าตงเหลียนฮวายังมีชีวิตอยู่”

“องค์หญิงจะทำอะไรเพคะ”

นางมิได้ตอบคำถามนั้น “แต่จะใช้องครักษ์เงาก็ได้ พวกเขามิค่อยพูดมากอยู่แล้ว”

ครั้งหนึ่งเสด็จพ่อเคยประทานให้นาง ตอนตอบคำถามถูกเมื่อวัยเยาว์ แต่น่าเสียดายที่พอนางแต่งเข้าจวนตระกูลไท่ก็มิได้สนใจพวกเขาอีก อาจลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยมีองครักษ์เงา นั่นเพราะความสนใจทั้งหมดถูกมอบให้กับการดูแลครอบครัว

‘ตงเหลียนฮวา’ นามของสตรีผู้นั้นทำให้รั่วซินกระจ่างได้มิยาก องค์หญิงเก้าทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ ในมือถือจดหมายจากไท่หย่งเสียน นัยน์ตาเรียบเฉยจนมิอาจคาดเดาอะไรได้

“เปิ่นกงทนอยู่กับเขามิได้ อย่างน้อยก็ในตอนนี้ หากยังหย่ามิได้ก็ต้องแยกกันอยู่ จนกว่าจะหย่าได้”

‘เปิ่นกงทนอยู่กับเขามิได้’

ประโยคอันแสนธรรมดา ทว่านางกลับตระหนักรู้ดีกว่าใคร เพราะแท้จริงแล้วในยามค่ำคืน องค์หญิงเก้าต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับฝันร้าย และคราบน้ำตา จากนั้นก็จะเริ่มตะเกียกตะกายอยู่บนเตียง เหมือนคนที่กำลังหายดี หากกลับเต็มไปด้วยบาดแผล

“ทางใต้อากาศอบอุ่น ดอกไม้ผลิบานสะพรั่ง มีทุ่งหญ้าเขียวขจี แล้วก็ม้า เปิ่นกงอยากไปอยู่ที่นั่น”

‘ท้องฟ้าและผืนหญ้า’

สามวันต่อมา หิมะแรกโปรยปรายปกคลุมไปทั่วจวน องค์หญิงเก้าสวมเสื้อคลุมขนสัตว์และถุงมือนั่งเท้าคางอยู่นอกตัวเรือน รั่วซินฉีกยิ้มขณะใช้มือโกยกองหิมะขึ้น เกล็ดของมันล่องลอยอยู่กลางอากาศ ตัดกับสีแดงของดอกเหมย

อาการขององค์หญิงเก้าเหมือนจะดีขึ้น อย่างน้อยเมื่อสองวันก่อนก็พอจะข่มตาหลับได้บ้าง มิถึงขั้นนอนมิได้ตลอดทั้งคืน แต่มันก็แค่เหมือน เพราะท้ายที่สุดแล้ว มันก็แค่ภายนอกซึ่งดูต่างออกไป

จดหมายที่ส่งโดยม้าเร็วจากท่านรองแม่ทัพไท่มาถึง และถูกนำมาให้องค์หญิงเก้าอย่างรวดเร็ว ปลายเท้าของรั่วซินพลันหยุดชะงัก ครั้นเห็นสายตาเรียบนิ่งขององค์หญิงก็หลบออกไปทันที

น่าแปลกใจที่เจินจิ่วหรงมิได้สนใจมันมากนัก เพียงใช้สายตากวาดมองมันรอบหนึ่ง ก่อนฉีกทิ้งแล้วโปรยมันไปกับหิมะขาวโพลน

‘สภาพอากาศมิค่อยดี ข้าอาจกลับล่าช้ากว่ากำหนด’

ไท่หย่งเสียน ท่านช่างกลับกลอกเสียจริง

อันที่จริงแล้วมีหนึ่งสิ่งที่เจินจิ่วหรงค่อนข้างกังวล และพยายามทำเป็นมินึกถึงมัน ทว่าหากในอนาคตนางต้องแยกกันอยู่กับไท่หย่งเสียน นางก็ควรรับรู้เอาไว้เพื่อจะได้ตระเตรียมตัว อย่างไรก็ตามมันจะมิใช่เหตุผลทำให้นางต้องอยู่กับเขา

นางเหลือบมองดวงหน้าของรั่วซินสลับกับท่านหมอหลวง เห็นได้ชัดว่ารั่วซินค่อนข้างวิตก เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันราวกำลังเผชิญกับปัญหายุ่งยาก แต่นั่นช่างแตกต่างจากดวงหน้าเจือไปด้วยความยินดีของบุรุษวัยกลางคน

“เจ้าออกไปก่อน”นางกล่าว สายตาหยุดนิ่งที่รั่วซิน “ไปบอกให้โรงครัวเตรียมน้ำแกงไว้”

รั่วซินมิเคยขัดคำสั่งของนางเลยสักครั้งเดียว แน่นอนว่ามันเป็นเช่นนั้นอยู่เสมอ “เพคะ”

เพียงมินานทั้งห้องก็เหลือแค่นางกับท่านหมอหลวง มันควรเป็นเรื่องน่ายินดี ทว่ากลับมิมีรอยยิ้มประดับบนดวงหน้าขององค์หญิงเก้าแม้แต่น้อย เขาเกิดอาการพูดไม่ออก มิรู้ว่าควรจะทำเยี่ยงไร

“กระหม่อมจะจัดเตรียมยาบำรุง”

เรียวขางามตวัดลงบนพื้น ก่อนเหยียดตัวขึ้นเต็มความสูง องค์หญิงเก้าเคลื่อนตัวผ่านเขา แหวกผ้าม่านผืนบางออก ให้แสงแดดสาดส่องเข้ามา กระทบกับเครื่องเรือนภายใน

“ท่านคิดว่าการเลี้ยงเด็กคนหนึ่งลำบากมากเพียงใด”

“องค์หญิงมีแม่นมและข้ารับใช้มากมาย กระหม่อมเชื่อว่ามิใช่เรื่องยาก”เขาตอบ นัยน์ตาหลุบมองพื้น แลเห็นชายอาภรณ์สีเขียวอ่อน “ขอองค์หญิงโปรดวางพระทัย”

“เปิ่นกงอยากเป็นคนบอกเรื่องน่ายินดีกับทุกคน หวังว่าเจ้าจะมิพลั้งปากออกไป”

“กระหม่อมเข้าใจแล้ว”

นางปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า “เช่นนั้นก็ดี”

ไท่ฮูหยินค่อนข้างเป็นห่วง ยามได้ยินว่านางตามหมอหลวง อีกฝ่ายเรียกนางมาถามไถ่ ทำให้บทสนทนาตลอดมื้ออาหารเย็นกลายเป็นเรื่องของนางเสียส่วนใหญ่ สลับกับเรื่องของไท่หย่งเสียนและแม่ทัพประจิม รวมถึงไปเรื่องงานแต่งงานของญาติผู้น้อง

นางมิได้ต่อความอะไรมากนัก เพียงแค่พยักหน้า หรือไม่ก็กล่าวมิกี่คำ ส่งผลให้บทสนทนาจบลงอย่างง่ายดาย

เมื่อกลับมาถึงห้อง นางเลือกจะเก็บตัวอยู่ตามลำพัง มิยอมให้ใครเข้ามายุ่ง แม้นแต่รั่วซินเองก็ตามที แท้จริงแล้วเจินจิ่วหรงเป็นกังวลอยู่พอสมควร แน่นอนว่าการมีภาระเพิ่มมาหนึ่ง ย่อมทำให้ภาพที่วาดฝันไว้ต่างออกไป เหนืออื่นใดมันอาจทำให้การหย่าร้างเป็นเรื่องยากขึ้น

คราก่อนเพราะนางมิทันระวัง ทำให้พลัดตกลงมาจากบันไดสูงชัง และเสียเด็กคนนี้ไป หลังจากนั้นมิว่าจะพยายามบำรุงมากเพียงใด นางก็มิตั้งครรภ์อีกเลย มันมีสองเหตุผล

หนึ่งคือสวรรค์มิเมตตา ส่วนสองคือการวางยา ซึ่งนั่นย่อมเกี่ยวข้องกับเรื่องในวังหลวง แน่นอนว่ามันคือสิ่งที่นางคิดเอาไว้ แต่พยายามหลับหูหลับตา มิได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมัน และมันอาจจะเป็นเพียงการคิดไปเองเท่านั้น

‘เจินจิ่วหรงจะได้มิมีข้อตำหนิ’

ประโยคนั้นของเขาตรึงอยู่ในหัว ยากจะลบเลือน

ดวงหน้างดงามฟุบลงบนเตียง มือเลื่อนปลดปิ่นปักผมและเครื่องประดับบนตัวออก นอกเหนือจากไท่หย่งเสียน การมิเอาตัวเข้าไปยุ่งกับการเมืองถือเป็นเรื่องดีที่สุด ทุกอย่างถูกตระเตรียมเอาไว้พร้อมหมดแล้ว นางแค่หยิบยกเรื่องตงเหลียนฮวาขึ้นมา

ด้วยนิสัยของไท่หย่งเสียน ได้แต่หวังว่านางจะมิได้มองเขาพลาดไป

มนุษย์คาดเดาได้ยากยิ่ง

ห้าวันต่อจากนั้น ไท่หย่งเสียนกลับถึงเมืองหลวง ซึ่งนั่นเร็วกว่าที่คาดการณ์เอาไว้

ไท่หย่งเสียนกลับมาพร้อมกับหิมะที่ตกหนัก คราแรกไท่ฮูหยินจะให้นางไปยืนรอเขาหน้าจวน แต่ด้วยสภาพอากาศที่เลวร้าย จึงเลือกมานั่งรอที่ห้องโถงใหญ่ในเรือนแทน นางมิรู้ว่าควรแสดงสีหน้าเช่นไร

มันก็เหมือนทุกครั้งที่เขาไป แล้วก็กลับมา

สายตาของคนมากมายต่างจดจ้องไปยังบานประตูซึ่งปิดสนิท ยามที่มันถูกเปิดออก ไท่ฮูหยินเป็นคนแรกที่ขยับลุกขึ้น ริมฝีปากของสตรีวัยกลางคนฉีกยิ้มกว้างและโผล่กอดผู้เป็นสามี — แม่ทัพประจิม

ณ ตอนนั้น นางนั่งนิ่งและใช้สายตาเรียบเฉยจดจ้องเขาซึ่งยืนอยู่ด้านหลังบิดา ไท่หย่งเสียนสบตานาง ก่อนก้าวขาเข้ามาใกล้ ดวงหน้าคมคายดูอ่อนวัยลง กระนั้นแล้วนัยน์ตากลับมิได้แปรเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

จำได้ว่าคราก่อนนางเป็นฝ่ายเดินเข้าไปสวมกอดเขา สวมใส่อาภรณ์สีม่วงปักลายดอกรุ่ยเซียงที่เขาชอบ เรือนผมเกล้าเป็นมวยปักปิ่นระย้า แล้วก็แย้มยิ้มอ่อนหวาน แลดูน่าทะนุถนอม

ช่างน่าเสียดายยิ่งที่ตอนนี้ แม้นเพียงรอยยิ้มบางเบาก็มิอาจมอบให้เขาได้

ฝ่ามือหยาบกร้านของเขาทาบลงบนแก้ม ไท่หย่งเสียนฉีกยิ้ม ดึงนางเข้าไปกอด “เจินจิ่วหรง”

“หย่งเสียน”

นางมิอาจสัมผัสสิ่งใดได้อีก นอกเสียจากความด้านชาของตนเอง