บททั้งหมดของ ยอดดวงใจนายพยัคฆ์(18+): บทที่ 61 - บทที่ 70

ทันทีที่ฉันกำลังจะยกมือไหว้สวัสดี คุณป้าก็ตะโกนเสียงหวานดังลั่นมาแต่ไกลแล้วถลาร่างเข้ามากอดรัดฉันด้วยความดีใจทันที จนฉันนี่นิ่งอึ้งกันไปเลยทีเดียว นี่ท่านรู้แล้วงั้นเหรอ“ตกใจเหรอลูก ยืนตัวเกร็งเชียว” ท่านปล่อยกอดออกแล้วส่งยิ้มหวาน“คุณป้า รู้แล้วเหรอคะ?” ทำตัวไม่ค่อยถูกเลยฉัน“เรียกแม่สิ!” คุณป้าพูดเสียงเข้ม “ไม่ให้เรียกป้าแล้ว อันนี้บังคับ”“ค่ะ คุณแม่” พูดไปก็เขินไป หน้าเห่อนี่ร้อนเห่อไปหมดเลย แต่ก็นึกขำเพราะรู้แล้วว่าคุณเสือเหมือนใคร“รู้สิ หูตาแม่เยอะจะตาย” ท่านมองไปยังสามพี่น้องที่ยืนยิ้มแป้นโดยเฉพาะน้องหงส์ แล้วก็บรรดาแม่บ้านกับการ์ดที่ยืนอยู่ด้วยก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกนะที่ท่านจะรู้ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าหากท่านรู้แล้วแม่ของฉันล่ะ จะเหลือเหรอ ท่านทั้งสองสนิทกันมากด้วยสิ“แหม ไม่เห่อว่าที่ลูกสะใภ้เลยนะคะคุณมัมขา ลูกสาวยืนอยู่นี่ค่ะ ไม่คิดถึงกันหน่อยเหรอ” น้องหงส์พูดแหย่แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้เป็นแม่และพ่อที่ยืนคลี่ยิ้มอยู่ด้านหลังอย่างออดอ้อนตามนิสัยของเธอ“คิดถึงสิ ลูกสาวตัวแสบแบบนี้มีอยู่คนเดียวจะไม่ให้คิดถึงได้ไงกัน” คุณป้าพูดพลางดึงน้องหงส์เข้ามากอดมาหอมแก้ม“เข้าบ้านเ

สามคนนั้นโดนจับล็อกและถูกมัดเข้ากับเสาหน้าห้องพักห้องหนึ่ง ส่วนพวกเราที่เหลือก็รีบตรงมาที่ห้องพักห้องสุดท้าย จากที่ฉันตื่นเต้นและเป็นกังวลเพราะเป็นห่วงจนใจอยู่ไม่สุข ตอนนี้ใจมันกลับเต้นระส่ำกว่าเดิมเมื่อยิ่งเดินเข้าไปใกล้ จนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเล็ดลอดออกมาเบา ๆ แต่ถึงจะเบาแค่ไหน เสียงนั่นมันก็ทำให้ใจฉันสั่นได้อยู่ดี.. ...เสียงแบบนี้มัน… โครม!พี่สิงห์กับพี่กรพร้อมใจกันออกแรงถีบประตูห้องนั้น แรงของผู้ชายตัวโตล่ำบึกทั้งสองคนทำให้บานประตูไม่ใช่แค่เปิดออก แต่มันพังหลุดจนบานประตูล้มเข้าไปข้างในห้องพักเสียงดังตึ้ง“ว้าย!” มีเสียงผู้หญิงกรีดร้องอย่างตกใจดังออกมาจากในห้องนั้น พี่ ๆ รีบรุดเข้าไปในห้องนั้นตามมาด้วยฉัน น้องหงส์และการ์ดที่ตามหลังเข้ามา แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้ามันกลับทำให้ฉันพูดไม่ออกกันเลยทีเดียว“นี่มันอะไรกัน!” ผู้หญิงคนนั้นร้องตะโกนออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นพวกเราหลายคนพังประตูเข้าไปในห้องพักภาพที่ฉันเห็นตอนนี้คือเธอร่างกายเปลือยเปล่านั่งคร่อมผู้ชายร่างสูงเสื้อผ้าหลุดลุ่ยที่นอนหอบหายใจอย่างหมดเรี่ยวแรงอยู่บนเตียง“ฉิบหายละ” พี่มังกรสบถแล้วรีบเข้าไปกระชากแขนยัยนั่นให

“สวัสดีค่ะ พี่เรย์มาทานข้าวเหรอคะ” ฉันถามเป็นมารยาท ถึงจะไม่อยากคิดถึงคุณเสือแล้วแต่เพื่อนเขาก็คนละคนกัน “ครับ พี่นัดกับเพื่อนไว้ แต่เหมือนพี่จะมาเร็วไปหน่อย ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย” พูดไม่ทันจบคนร่างสูงก็ลากเก้าอี้ออกและหย่อนก้นลงนั่งข้าง ๆ ฉันแล้ว แบบนี้ไม่ต้องถามก็ได้มั้ง “แล้วไอ้เสือไม่มาด้วยเหรอ ปกติเห็นตัวติดกันจะตายไป” เขาถามยิ้ม ๆ เหมือนจะเอ่ยแซว แต่แล้วก็หุบยิ้มมุมปากลงในทันทีเมื่อหันมาสบตา ฉันที่พยายามเก็บกดความรู้สึกไว้ก็ได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเลือกที่จะไม่พูดอะไรฉันพยายามจะปรับสีหน้าท่าทางและทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สุดท้ายมันก็ทำไม่ได้ง่ายไปนี่สิ อยู่ ๆ สมองมันพลันคิดถึงภาพเหตุการณ์นั่นไม่หยุด หูก็จดจำเสียงร้องครางกระเส่าพลันทำให้น้ำตาที่เพิ่งแห้งเหือดเอ่อล้นออกมาคลอเบ้าตาเอาเสียดื้อ ๆ จนฉันต้องหันหน้าหลบเลี่ยงไปอีกทางเพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมาต่อหน้าคนอื่น และไม่ชอบให้คนอื่นรู้เรื่องราวส่วนตัวอะไรมากมายนักบ้าจริงทำไมอยู่ ๆ ถึงมาอ่อนไหวกับเรื่องบ้า ๆ นี่กันนะ ตอนเลิกรากับแฟนเก่าที่คบกันมากว่าสองปียังไม่ได้รู้สึกเสียใจ

เช้าวันจันทร์พรนับพันเช็กเอาท์ออกจากโรงแรมที่หนีมาพักใจตั้งแต่หกโมงเช้า เพราะต้องใช้เวลาในการเดินทางขับรถข้ามจังหวัดกลับไปอีกร่วมชั่วโมงกว่าจะถึงบริษัทเนื่องด้วยตำแหน่งหน้าที่ในงานที่ต้องรับผิดชอบเธอเลือกที่จะกลับไปทำงานตามปกติเพราะไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวกระทบกับงานจนทำให้ตัวเองดูไม่มีความเป็นมืออาชีพตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยเอาปัญหาไม่ว่าเรื่องอะไรมาทำให้มีผลกระทบต่อหน้าที่การงานเลย ยกเว้นอยู่แค่เรื่องเดียวที่ทำให้เธอติดสินใจลาออกจากงานที่ต่างประเทศอย่างกะทันหัน นั่นคือเรื่องแม่ที่กำลังป่วย นั่นก็เป็นเรื่องจำเป็นเพราะแม่สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดในชีวิตของเธออยู่แล้วแต่ครั้งนี้มันแตกต่างกันออกไป เพราะถึงเธอจะรู้สึกยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าใครบางคนมากแค่ไหนแต่ก็เลี่ยงไม่ได้โดนผู้ชายนอกใจ เราก็แค่กลับมาใช้ชีวิตตัวเองต่อไป พรนับพันขับรถตรงดิ่งไปยังบริษัท ไม่คิดจะแวะไปที่คอนโดก่อนเพราะเธอซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยนสำหรับใส่ทำงานเรียบร้อยแล้ว เมื่อถึงที่จอดรถ สายตาเธอก็อดไม่ได้ที่จะสอดส่ายหันมองไปยังที่จอดรถประจำตัวของผู้บริหาร เมื่อไม่เห็นว่ามีรถของเขาจอดอยู่เธอก็นึกโล่งใจขึ้นมานิดหน่อยคิ

การกระทำที่แสดงออกชัดเจนว่าเขาปกป้องพรนับพันและคำพูดเสียงดังฟังชัดประกาศกร้าวว่าใครคือเมีย ทำเอาดาลันปรี๊ดแตกกรีดร้องไม่พอใจกลบเกลื่อนความอับอายจากสายตานับยี่สิบคู่ของพนักงานที่จ้องมองมาการกระทำเยี่ยงนางร้ายปัญญาอ่อนในพล็อตละครน้ำเน่าเล่นเอาพรนับพันถึงกับเอือมระอา คลื่นไส้จนแทบอยากจะอ้วก“ดาก็เมียคุณ! คุณได้ดาแล้วนะคุณต้องรับผิดชอบ” เมื่อไม่มีเรื่องอะไรให้พูดคนที่กำลังจนมุมจึงเลือกที่จะใช้ไม้นี้“อย่าให้ผมต้องประจานคุณตรงนี้เลยนะดา” “โอ้ย เอากันครั้งเดียวยังหวงขนาดนี้ เอากลับไปล่ามไว้ที่บ้านเหอะ น่ารำคาญ!” พรนับพันตัดบทด้วยความรำคาญ ไม่อยากทนยืนฟังเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ ให้ปวดใจเล่น อยากออกไปจากสถานการณ์บ้า ๆ นี่เต็มทนแต่ประโยคถัดไปที่ได้ยินจากปากของดาลันทำเอาเธอหน้าชา ใจหน่วงปวดหนึบยิ่งกว่าเดิมเสียอีก“ใครบอกว่าครั้งเดียว เธอเห็นแค่ครั้งเดียวไม่ได้หมายความว่ามันมีแค่นั้นสักหน่อย” รอยยิ้มเย้ยหยันผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าของดาลัน“หยุดนะดา!” พยัคฆินทร์พูดโพล่งออกมาอย่างหัวเสีย เขาแทบจะยกส้นเท้าเอามาปิดปากยัยนี่เหลือเกินหากไม่ติดว่าเป็นเพศแม่ และยังเกรงใจพ่อของเธอ ความวัวไม่ทันหายความควายอย่