All Chapters of ยอดดวงใจนายพยัคฆ์(18+): Chapter 81 - Chapter 90

พยัคฆินทร์ยกฝ่ามือหนาขึ้นมาปิดบังใบหน้าแล้วร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง ราวกับว่าฝ่ามือนั้นจะช่วยปิดบังน้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลให้ใครเห็นออกมาได้ “ใจเย็นก่อนนะคุณ” วาคิมทำได้เพียงแค่ปลอบใจภรรยาและปล่อยให้ลูกชายได้อยู่กับความเสียใจไปอีกครู่อย่างไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนกันในขณะที่ทุกคนในห้องกำลังยืนนิ่งอยู่ในภวังค์ความคิด ปล่อยให้มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของพยัคฆินทร์ดังขึ้นเพียงเท่านั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยบุรุษพยาบาลที่กำลังเข็นเตียงผู้ป่วยเข้ามาในห้องพยัคฆินทร์ค่อย ๆ ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าสวยซีดเผือดที่กำลังหลับอยู่อย่างแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าจะทำเธอเจ็บ สายตาคมเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บปวด อยากจะขอโทษเธอแต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำขนาดไหนถึงชดใช้ให้เธอได้ ทำไมความวุ่นวายและเรื่องราวร้าย ๆ ถึงได้รุมกันถาโถมใส่เขาทั้งคู่ถึงขนาดนี้กันนะ แล้วเรื่องร้ายที่ว่า มันดันเกิดมาจากเขาทั้งนั้น แต่คนที่รับกรรมมันดันเป็นเธอกับ.. ลูก ของเขากับเธอ ลูกของเรา“ขอโทษ พี่ขอโทษ...” พยัคฆินทร์ทรุดนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหมดมาด มือหนากอบกุมมือบางมาประทับจูบบนหลังมืออย่างแผ่วเบาแล้วพร่ำเอ่ยคำขอ

ตราบใดที่พรนับพันยังคงนอนอยู่ที่โรงพยายาลเขาจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าอาการเธอจะดีขึ้น พูดจบเขาก็กลับไปนั่งเฝ้าคนรักตรงที่เดิม“โอ๊ย! จะกินอะไร เอากาแฟมั้ย เดี๋ยวลงไปซื้อให้” ถึงจะหงุดหงิดแค่ไหนก็ยังจะใจดีเป็นห่วงถามต่อ แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้คำตอบจากร่างสูง กรรวีจึงลุกเดินออกไปเพื่อจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทำธุระส่วนตัว และจะไปหาซื้อกาแฟกับของรองท้องให้พี่ชายคนโตด้วยเพราะเห็นว่าพรนับพันยังคงไม่ตื่นพรนับพันตื่นมาก็ได้เจอกับสมาชิกในบ้านกิตติไพศาลที่ยกโขยงกันมาทั้งตระกูลเพื่อมาเยี่ยมไข้เธอ ทั้งคุณลุงวาคิม คุณป้าเวเนสซ่าและลูกชายอีกสองคนตามมาติด ๆ “ตื่นแล้วเหรอ ยังเจ็บอยู่มั้ยครับ” เสียงทุ้มแหบแผ่วเบาที่แสนคุ้นเคยเอ่ยขึ้นข้างหูทำให้หญิงสาวต้องหันไปมองตามเสียงที่ดังออกมาใกล้ ๆ แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าเขาเธอถึงกับต้องเมินหน้าหนีด้วยไม่อยากเห็นหน้า พยายามสะบัดมือหนาให้หลุดออกจากการเกาะกุม แล้วเขาก็ยอมปล่อยมือเธอออกอย่างง่ายดายเพราะกลัวว่าจะทำเธอเจ็บอีก “เป็นไงบ้างลูก” เมื่อเห็นว่าพรนับพันตื่นแล้ว มาดามเวเนสซ่าจึงเข้ามาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไร ประตูห้องพักฟื้นก็โด

เขาหยิบแหวนในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากำเอาไว้ แหวนที่เขาตั้งใจสั่งทำมาเพื่อเธอโดยเฉพาะตั้งแต่เดือนที่แล้ว เขาไม่เคยขอเธอคบ ไม่เคยเอ่ยปากขอเป็นแฟนเพราะที่ผ่านมาคิดว่าการกระทำสำคัญที่สุดทั้งเขาและเธออายุไม่ใช่น้อยเธอก็แสดงออกเสมอว่าไม่แคร์เรื่องแบบนั้น คนปากหนักแถมยังขี้รำคาญให้พร่ำพูดอะไรมากมายก็ไม่ใช่สไตล์เสียด้วย และเขาก็ตั้งใจเอาไว้นานแล้วว่าหากถึงวันเกิดเธอเมื่อไหร่เขาจะขอเธอแต่งงานแต่แล้วสุดท้ายมันก็ไม่ทัน มันดันมามีสารพัดปัญหาเข้ามาเสียก่อนจนได้ ทำไมเรื่องดี ๆ ที่เขาคิดจะทำให้คนรักมันกลับกลายเป็นผิดแผนไปเสียหมด เริ่มตั้งแต่เรื่องของดาลัน แต่จะให้โทษคนอื่นเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้ เพราะคนที่ทำให้พรนับพันจากไปมันดันเป็นเขาเอง @หนึ่งเดือนต่อมา…กลางวันพยัคฆินทร์ใช้เวลาทุ่มให้กับบริษัท เนื่องจากเขายกเลิกสัญญาทั้งหมดที่ทำกับบริษัทของดาลัน นั่นจึงทำให้เขาจำเป็นต้องเร่งจัดการหาแหล่งวัตถุดิบใหม่ให้เพียงพอต่อการผลิต เพราะก่อนหน้านี้พรนับพันได้ดีลกับลูกค้าหาออเดอร์เข้าบริษัทไว้เป็นจำนวนมหาศาล ถึงสภาพทางจิตใจจะยังคงไม่ปกติสักแค่ไหน แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่ไม่อาจละทิ้งได้เขาจึงจำเป็นต้องทำงาน

ลงจากรถ เราสามคนก็เดินเข้าบ้านมาทางประตูข้างที่เชื่อมต่อกับโรงจอดรถ จะเดินอ้อมกันขึ้นไปข้างบนโดยไม่คิดจะผ่านห้องรับแขก เพราะไม่อยากรบกวนแขกของคุณแม่ ด้วยปกติแล้วที่บ้านใหญ่นี้มักจะมีแขกของคุณพ่อคุณแม่แวะมาเยี่ยมเยียนกันอยู่บ่อย ๆ อยู่แล้วเป็นปกติ บางครั้งก็มีพวกเศรษฐีไฮโซมาเจรจาซื้อขายเครื่องเพชรเป็นการส่วนตัว และตั้งแต่มีข่าวออกไปว่าฉันกลับมาอยู่บ้านแล้ว ก็มีพวกเพื่อน ๆ และคนในวงธุรกิจของคุณพ่อกับคุณแม่ที่อยากพาลูกชายมาแนะนำให้รู้จัก ซึ่งพี่เพชรโดนบ่อย มันถึงไม่ค่อยชอบอยู่บ้านเพราะเหตุนี้ ที่พวกเราจะไม่เฉียดไปใกล้มันดีที่สุดแต่ทันทีที่กำลังก้าวขาขึ้นบันได กลับโดนแม่บ้านเรียกเอาไว้ก่อน“คุณหนูขา คุณผู้หญิงให้เรียนว่ามีแขกมารอพบค่ะ”“ฉันเหรอ?” ยกนิ้วขึ้นมาชี้ที่ตัวเองแล้วเอ่ยถาม“ค่ะ”“ขอบใจจ้า” ตอบรับคำแม่บ้านจบฉันก็หันตัวกลับไป แต่ทันใดนั้นเองก็เจอเข้ากับใครบางคน ที่คุ้นเคย และไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเขาที่นี่“เพียว” เสียงทุ้มนิ่งแต่ยังคงแฝงไปด้วยความอบอุ่นเอ่ยเรียกชื่อฉันขึ้น “มะ มาที่นี่ได้ยังไงคะ?”“นั่งเครื่อง แล้วเช่ารถขับมา”“แล้วมาเพื่อ?”“มาหาเราไง พาแม่มาเยี่ยมเรา” พี่มังกรตอบ

“เอ่อ... คุยกันเองนะลูก พวกแม่ ๆ ขอตัว” ทิพวรรณเอ่ยบอกว่าที่ลูกเขยเสียงหวานพลางพเยิดหน้าให้ ราวดั่งคำอนุญาตกลาย ๆ พยัคฆินทร์ถึงได้เดินตามเธอไปจนถึงหน้าประตูห้องนอนหมับ! มือหยาบจับขอบประตูไว้ในตอนที่มันกำลังจะถูกปิด เขาใช้แรงอันน้อยนิดก็สามารถดันมันจนเปิดออกมาได้อย่างง่ายดายถึงแม้ร่างบางจะออกแรงต่อต้านแค่ไหนก็ตาม“มาคุยกันให้รู้เรื่อง”“ไม่!”“...”“ออกไป ว้าย!” มือหนาผลักประตูให้ปิดลงพร้อมล็อกประตูเสร็จสรรพ ร่างสูงเข้าไปช้อนร่างเพรียวอุ้มเธอจนลอยวืดขึ้นแล้วก้าวเท้ายาว ๆ มานั่งลงบนเตียงโดยวางร่างบอบบางให้นั่งลงบนตักของเขาอีกทีอย่างถือวิสาสะ“ทำบ้าอะไรของคุณ! ออก ไป!” พรนับพันกัดฟันออกปากไล่ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจกลับโอบกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม“จะคุยกันได้ยัง?” คนถามเอาคากเกยไหล่บอบบางไว้ แต่เธอยังเงียบ“...”“ทำแบบนี้กับพี่ทำไม”“...”“อยากเห็นพี่ขาดใจตายมากเลยเหรอถามจริง” เสียงทุ้มที่สั่นเครือกับแววตาที่วูบไหว แสดงออกถึงความน้อยใจและตัดพ้อ ทำให้พรนับพันใจเขวไปไม่น้อยจากที่ยังโกรธเขาแต่การแสดงออกของคนตรงหน้าเล่นเอาเธอไปต่อไม่เป็น ทำไมเขาไม่แสดงความโกรธ ทำไมเขาถึงไม่คาดโทษหรือดุด่า แต่กลับ