Lahat ng Kabanata ng สามีตัวหอม: Kabanata 1 - Kabanata 10

ตอนที่ ๑ นานมากแล้วที่บุลินไม่ถูกผู้เป็นย่าอย่างแสงรุ้งเรียกมารับประทานอาหารเช้าร่วมกัน ลางสังหรณ์กำลังบอกกับเขาว่าจะต้องมีเรื่องบางอย่าง อย่างแน่นอน “ตาบุ้งอายุเท่าไหร่แล้ว ไหนแกบอกย่ามาสิ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “สามสิบเจ็ดครับ” “อืม ใกล้สี่สิบแล้วสินะ ถ้ามากไปกว่านี้อาจจะทำให้ลูกที่ออกมาไม่แข็งแรง” บุลินที่กำลังคนข้าวต้มในชามชะงัก “พูดแบบนี้คงไม่ใช่ว่า...” “บอกตามตรงฉันต้องการทายาทสายตรงจากหลานแท้ๆ ฉันไม่ต้องการให้สิ่งที่ฉันกับปู่ของแกสร้างมากับมือมันตกไปเป็นของญาติคนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดของฉัน” คนฟังนิ่งงันก่อนจะถอนหายใจเสียงเบา เพราะพี่ชายอย่างบวรกับภรรยาไม่สามารถมีลูกได้ ดังนั้นจึงเหลือแต่เขาเท่านั้นแล้วจริงๆ ที่จะทำให้ความปรารถนาของแสงรุ้งเป็นจริง “จะมีผู้หญิงคนไหนมารักผมล่ะครับ เอาแบบไม่ได้เห็นแก่เงินน่ะ พอเห็นว่าผมขาขาดไปข้างหนึ่ง พวกเขาก็เริ่มคิดแล้วว่ามันจะคุ้มไหม” ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม และผู้หญิงหลายคนก็เห็นว่าคุ้ม “คนไหนก็ได้ แค่ไม่เกินกว่าฉันจะรับได้ก็พอและฉันก็หาไว้แล้วด้วย รูปร่างหน้าตาใช้

ตอนที่ ๓ บุลินปล่อยให้นิศากรนั่งเล่นอยู่ในสวน ส่วนตัวเองกลับเข้าบ้านไปนอนกลางวันเหมือนเคย พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าว่าที่เจ้าสาวนอนหนุนหนังสือที่เธอพกมาหลับอยู่บนม้านั่งตัวยาวที่ตั้งไว้ใต้ซุ้มดอกเล็บมือนาง ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาอย่างเงียบเชียบ ดวงหน้าอ่อนหวานกำลังหลับตาพริ้ม เขาเลื่อนสายตาไปยังชายกระโปรงซึ่งเผยให้เห็นเพียงข้อขาเล็กก่อนเบือนสายตากลับ ตั้งใจจะยื่นมือไปเขย่าเพื่อปลุกคนซึ่งกำลังยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากทั้งที่หลับ แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจเพราะยังไม่อยากทำให้ห้วงเวลาที่เจ้าตัวอาจจะกำลังฝันหวานต้องหายไป “ทำไมถึงได้ตัวเล็กขนาดนี้ จริงๆ แล้วเธอสูงเท่าไหร่กันแน่...” ยิ่งนอนขดตัวแบบนี้ก็ยิ่งดูตัวเล็กไปอีก ตัวเล็กเท่าลูกหมาจริงๆ ด้วย นิศากรขยับตัวเล็กน้อยเพราะใบไม้ที่ปลิวตกลงมาบนใบหน้าทำให้รู้สึกรำคาญ พอลืมตาขึ้นและเห็นว่าตรงหน้านั้นเป็นช่วงขาของใครบางคน ก็ตกใจจนพลิกตัวหล่นลงมาจากเก้าอี้ “ว้าย!” “เฮ้ย!”บุลินคว้าตัวคนร่างเล็กไว้ไม่ทัน ดังนั้นหญิงสาวจึงหล่นลงมานอนหงายแอ้งแม้งชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ตัวสั่นไปหมดเพราะพยายามกลั้นขำ ทั้

ตอนที่ ๕ ผ่านไปหลายสัปดาห์กว่าบุลินจะได้เจอกับน้องสาวฝาแฝดของนิศากร ส่วนคนเป็นแม่นั้นหญิงสาวก็บอกตามตรงว่าพ่อกับแม่ของตัวเองเกลียดกันมาก หากรู้ว่าพวกเธอทั้งสองมาเจอกันจะเป็นปัญหา ชายหนุ่มได้แต่รู้สึกว่าพวกผู้ใหญ่ช่างไม่แยกแยะเอาเสียเลย “พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่กี่ขวบ” บุลินคุยกับหญิงสาวระหว่างนั่งรถไปด้วยกัน “เจ็ดขวบค่ะ ตั้งแต่ตอนนั้นก็ถูกห้ามเจอกับฝาแฝด แล้วก็คุณแม่ด้วย” ชายหนุ่มนึกถึงพ่อของตัวเองที่เสียไป ตอนนั้นเขาเพิ่งจะสามขวบ ส่วนบวรก็ห้าขวบ เขากับพี่ชายแทบไม่มีความรู้สึกเศร้าเสียใจด้วยซ้ำ เพราะยังไม่มีใครเข้าใจว่าความตายคืออะไร อาจจะคิดถึงอยู่บ้างตอนที่โตขึ้นมาและรับรู้ว่าตัวเองไม่มีพ่อแล้ว “พวกเราเคยนอนด้วยกันทุกคืน พอต้องแยกกันไนท์ก็เอาแต่ร้องไห้จนคุณพ่อรำคาญ” สีหน้าฝืนยิ้มนั้นทำให้บุลินสงสาร “งานแต่งคุณพ่อก็คงไม่ยอมให้คุณแม่มาแน่ๆ ส่วนคุณแม่ก็คงไม่มาเพราะไม่อยากเจอหน้าคุณพ่อ” “พ่อเธอดูเป็นคนใจดีนะ ไม่คิดเลยว่าจะทิฐิแรงอยู่เหมือนกัน” “จริงๆ ก็ทั้งคุณพ่อคุณแม่เลยค่ะ กว่าไนท์กับเดย์จะได้เจอกันก็เมื่อไม่กี่ปีก่อ

ตอนที่ ๗ ถึงจะยังไม่สว่างแต่นิศากรก็ตื่นแล้ว หญิงสาวนอนฟังเสียงลมหายใจของคนที่อยู่อีกฟากของเตียงด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มบางๆ โดยไม่รู้ตัวเพราะไม่ต้องตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าเหมือนเช่นทุกวัน เธอจึงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาเพื่ออ่านกระทู้ซึ่งเธอเคยตั้งเอาไว้เมื่อหลายเดือนก่อน มีความคิดเห็นมาเพิ่มอีกสองสามความคิดเห็น เธอกดตอบกลับความคิดเห็นพวกนั้นแล้วจึงลุกขึ้นทำธุระส่วนตัวอย่างเงียบเชียบ พอกลับออกมาถึงได้พบว่าบุลินลุกขึ้นมานั่งแล้ว แต่ท่าทางเหมือนยังไม่ตื่นเต็มตา“พี่บุ้งจะเข้าห้องน้ำเลยไหมคะ”“ครับ” ชายหนุ่มหยิบไม้ค้ำยันที่วางอยู่ข้างเตียงก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องมีเธอช่วยก็ได้ แต่เธอก็อดเข้าไปช่วยเขาไม่ได้อยู่ดี เขาหันมายิ้ม “ไม่ต้องเข้ามาด้วยกันหรอกนะ พี่ปวดท้อง”คนฟังหน้าเหวอ เธอค้อนใส่เขาเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มเห็นท่าทางนั้นแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเข้าไปจัดการทำธุระส่วนตัวเพียงลำพังคนเดียว เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงออกมาใส่ขาเทียมโดยมีนิศากรมองดูวิธีการใส่อย่างใกล้ชิดหลังจากโทรให้พนักงานขับรถกอล์ฟมารับไปรับประทานอาหารที่ห้องอาหารของทางรีสอร์ตเรียบร้อยแล้ว ก็ถึง

ตอนที่ ๙ บุลินเคยรู้สึกภูมิใจกับความสมบูรณ์แบบของตัวจนถึงขั้นหลงตัวเอง เนื่องจากหน้าตาดี ฐานะดี ทุกอย่างในชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีสิ่งที่อยากได้แล้วไม่ได้ และเพราะแบบนี้นี่แหละพอล้มลงเขาถึงต้องใช้เวลานานกว่าจะลุกขึ้นมายอมรับกับสภาพของตัวเองในปัจจุบันถึงจะยอมรับได้ ก็ไม่ได้คาดหวังว่าตัวเองจะกลับมายืนหยัดอย่างสง่างามจนสามารถทนต่อสายตาของคนที่มองมาแล้วบอกว่าเสียดายที่เกิดเรื่องแบบนี้กับเขา หากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นบางทีเขาอาจจะเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่สมบูรณ์แบบอย่างที่สุดแต่ในวันนี้ วันที่มีนิศากรเคียงข้างเขาก็ไม่รู้สึกว่าต้องแคร์สายตาของคนอื่นอีกต่อไปแล้ว “เมื่อยไหมครับ” ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวที่ยืนต้อนรับแขกร่วมกัน นิศากรอยู่ในชุดเจ้าสาวทรงหน้าสั้นหลังยาว อวดเรียวขาสวยซึ่งทำให้เจ้าตัวดูสูงเพรียวขึ้นเล็กน้อย แต่บุลินก็มองว่ายังเล็กน่ารักอยู่ดี “เมื่อยสิคะ” คนถามหัวเราะ “งั้นนั่งบนตักพี่ก็ได้นะ” “พูดเป็นเล่นไปได้” นิศากรมองตักของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เพราะบุลินยืนนานเกินไปจะทำให้ปวดขา จึงจำเป็นต้องนั่งรับแขก “ว่าแต่แฟนเก