ตอนที่ ๓

ตอนที่ ๓

          บุลินปล่อยให้นิศากรนั่งเล่นอยู่ในสวน ส่วนตัวเองกลับเข้าบ้านไปนอนกลางวันเหมือนเคย พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าว่าที่เจ้าสาวนอนหนุนหนังสือที่เธอพกมาหลับอยู่บนม้านั่งตัวยาวที่ตั้งไว้ใต้ซุ้มดอกเล็บมือนาง

          ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาอย่างเงียบเชียบ ดวงหน้าอ่อนหวานกำลังหลับตาพริ้ม เขาเลื่อนสายตาไปยังชายกระโปรงซึ่งเผยให้เห็นเพียงข้อขาเล็กก่อนเบือนสายตากลับ ตั้งใจจะยื่นมือไปเขย่าเพื่อปลุกคนซึ่งกำลังยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากทั้งที่หลับ แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจเพราะยังไม่อยากทำให้ห้วงเวลาที่เจ้าตัวอาจจะกำลังฝันหวานต้องหายไป

          “ทำไมถึงได้ตัวเล็กขนาดนี้ จริงๆ แล้วเธอสูงเท่าไหร่กันแน่...” ยิ่งนอนขดตัวแบบนี้ก็ยิ่งดูตัวเล็กไปอีก ตัวเล็กเท่าลูกหมาจริงๆ ด้วย

          นิศากรขยับตัวเล็กน้อยเพราะใบไม้ที่ปลิวตกลงมาบนใบหน้าทำให้รู้สึกรำคาญ พอลืมตาขึ้นและเห็นว่าตรงหน้านั้นเป็นช่วงขาของใครบางคน ก็ตกใจจนพลิกตัวหล่นลงมาจากเก้าอี้

          “ว้าย!”

          “เฮ้ย!”

บุลินคว้าตัวคนร่างเล็กไว้ไม่ทัน ดังนั้นหญิงสาวจึงหล่นลงมานอนหงายแอ้งแม้ง

ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ตัวสั่นไปหมดเพราะพยายามกลั้นขำ ทั้งๆ ที่อยากจะหัวเราะออกมาให้ลั่น ส่วนหญิงสาวก็อายจนทำอะไรต่อไม่ถูก กระทั่งลืมที่จะลุกขึ้นนั่งเลยด้วยซ้ำ

มือคู่ใหญ่ค่อยๆ ยื่นไปประคองให้คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่ง โดยที่ไหล่ยังคงสั่นไม่หยุด นิศากรอายมากจนไม่กล้ามองหน้าของบุลินเลย

“อยากกลับบ้านหรือยังครับ” เขาถาม

“กะ...กลับก็ได้ค่ะ” นิศากรเงยหน้าขึ้นดูสีหน้าของบุลินแวบหนึ่ง ทำให้ยังพอทันเห็นใบหน้าของชายหนุ่มตอนหัวเราะ ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอหล่อจริงๆ นั่นแหละ

“เดี๋ยวพี่โทรเรียกคนขับรถ ส่วนพวกเราไปรอในบ้านกันก่อน” บุลินหงายมือคู่ใหญ่มาตรงหน้าหญิงสาว เธอจึงวางมือเล็กของตัวเองลงบนมือของเขา “พี่ถามได้ไหมว่าเราสูงเท่าไหร่น่ะ”

“...ร้อยห้าสิบสองค่ะ” นิศากรถูกเขาดึงให้ลุกขึ้น

“พี่สูงร้อยแปดสิบสอง” ความต่างสามสิบเซนนี้ ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร

“ไนท์รู้ค่ะว่าตัวเองเตี้ย” หญิงสาวว่าพลางใช้มือข้างที่ว่างปัดใบไม้ออกจากกระโปรง

“เขาเรียกตัวเล็กไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มแก้ให้ ก่อนจะปล่อยมือตัวเองออกจากมือเล็ก แล้วเดินนำเธอไปนั่งรอคนขับรถที่ห้องรับแขก

นิศากรที่เดินตามหลังมานั้นมองแผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงแล้วก็เผลอยิ้ม อดคิดไม่ได้ว่าเขาคือความโชคดีของตัวเอง

บุลินยกมือไหว้แม่เลี้ยงของนิศากรที่เดินมาต้อนรับพร้อมกับมาริษาซึ่งแต่งตัวด้วยชุดพร้อมออกไปปาร์ตี้ ร่างเพรียวบางนั้นมีสัดส่วนชวนมอง หากเป็นเมื่อก่อนชายหนุ่มก็ชอบแบบนี้มากกว่ายายตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างกาย แต่ตอนนี้เขามองผู้หญิงคนไหนก็มองลึกลงไปถึงข้างในมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก ส่วนที่สำคัญคือข้างใน ไม่ว่าภายนอกจะเป็นยังไงก็ตาม

 ทั้งสองคนยิ้มแย้มแจ่มใสทักทายชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง

“เชิญนั่งก่อนค่ะคุณบุลิน เดี๋ยวให้เด็กเอาของว่างมาเสิร์ฟ” สุนิษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอารี

เขานั่งลงบนโซฟารูปตัวยูโดยมีว่าที่เจ้าสาวนั่งลงข้างกัน

บุลินไม่ได้ยิ้มหรือทำหน้าเหมือนยินดีนักที่ต้องมาเยือนที่นี่ ดังนั้นสองแม่ลูกอย่างมาริษากับสุนิษาจึงค่อนข้างรู้สึกอึดอัด และแอบลอบด่าในใจถึงความไร้มนุษยสัมพันธ์ของชายหนุ่ม

“วันพรุ่งนี้ผมขออนุญาตมารับไนท์ไปที่บ้านของผมอีกนะครับ”

“เอ๊ะ วันนี้เพิ่งไปพรุ่งนี้จะไปอีกแล้วเหรอคะ” มาริษาโพล่งถามออกมาทันที

“พอดีว่าคุณย่าท่านอยากเจอครับ วันนี้ท่านติดงานก็เลยไม่อยู่ที่บ้าน” บุลินแจกแจงด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“ถ้าเป็นความต้องการของคุณบุลินก็เชิญตามสบายเลยค่ะ” สุนิษาปั้นหน้ายิ้มพลางเอ่ยเสียงหวาน

“ขอบคุณครับ”

พอจบบทสนทนาทุกอย่างก็เงียบลง สุนิษากับมาริษารู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อยกับความไม่ช่างพูดของชายหนุ่มคนนี้ ดูเหมือนว่าเจ้าตัวพอไม่อยากคุยกับใครก็จะไม่พูดด้วยหรือหาเรื่องมาคุย วันที่เจอกันครั้งแรกเป็นยังไง วันนี้ก็เป็นเหมือนเดิม

“พอดีมิ้นนัดกับเพื่อนว่าจะออกไปข้างนอก ยังไงก็ขอตัวก่อนนะคะ” มาริษาเอ่ยปากขอตัวหนีไปก่อนโดยที่คนเป็นแม่ได้แต่มองตามตาปริบๆ

สุนิษาเหล่มองลูกเลี้ยงที่เอาแต่นิ่งเงียบเป็นท่อนไม้เหมือนเคยแล้วก็รำคาญอยู่นิดหน่อยก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “ดูคุณบุลินกับยายไนท์น่าจะเข้ากันได้ดีนะคะ”

“ก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ”

“แสดงว่าชอบยายไนท์สินะคะ” สุนิษาพยายามชวนคุย

“ก็ไม่ได้ไม่ชอบครับ” บุลินปรายตามองคนที่เอาแต่เงียบตั้งแต่กลับเข้ามาบ้าน แอบกลอกตามองบนอยู่รอบหนึ่งเพราะเรื่องที่เดามันถูกเผงเลย ลูกเลี้ยงกับแม่เลี้ยงใจร้าย

“ยายไนท์เป็นแม่บ้านแม่เรือน ทำอาหารก็อร่อย รับรองว่าอยู่ๆ กันไปคุณบุลินจะต้องชอบมากแน่ค่ะ” สุนิษายังพยายามชวนคุย “ไม่เหมือนยายมิ้น รายนั้นทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ไข่เจียวยังไหม้เลยค่ะ ต่อไปจะหาสามีดีๆ ได้ไหมก็ยังไม่รู้” สุนิษาหัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

“การทำอาหารไม่ใช่ปัจจัยเดียวหรอกครับ เพื่อนผู้หญิงของผมหลายคนที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างก็แต่งงานมีครอบครัวที่ดี เพราะฉะนั้นอย่าห่วงเลยครับ”

“หวังอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ เพราะยังไงยายมิ้นก็ป็นลูกสาวแค่คนเดียว ฉันก็อยากให้ลูกได้สามีที่ดี”

บุลินยิ้มอย่างเย็นชา “คุณมิ้นเป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ ยังไงก็คงต้องได้สามีที่ดีในระดับเดียวกันแน่นอนครับ”

“จะ...จริงค่ะ” สุนิษายิ่งรู้สึกอึดอัดไปกันใหญ่ เมื่อคิดไปเองว่าบุลินหงุดหงิดที่ถูกทางนี้ปฏิเสธเรื่องมาริษา “เออ...คุณบุลินอยู่รับประทานอาหารเย็นด้วยกันสิคะ จะได้เจอกับคุณชัยด้วย”

“ขอบคุณครับ”

“งั้นเดี๋ยวดิฉันขอตัวไปเตรียมมื้อเย็นให้นะคะ” สุนิษาหันไปพูดกับนิศากรที่ยังคงทำตัวเป็นท่อนไม้ “ยายไนท์อยู่รับรองแขกนะ”

นิศากรเงยหน้าขึ้นมองแม่เลี้ยงของตัวเองด้วยสายตางุนงง “แล้วจะให้ใครทำอาหารคะ”

“ก็ฉันกับป้าเมตของเธอน่ะสิ”

“แต่...”

“อยู่นี่แหละไม่ต้องห่วงหรอก” สุนิษายิ้ม “ปล่อยว่าที่เจ้าบ่าวเหงามันไม่ดีนะจ๊ะ”

ป้าเมตตานั้นเป็นคนรับใช้เก่าแก่ของบ้าน อยู่มาก่อนเธอเกิดเสียอีก มีลักษณะทอมบอยและไม่เคยสนใจงานครัว ส่วนแม่เลี้ยงของเธอนั้นก็ไม่ต่างจากลูกสาวสักเท่าไหร่ ดีกว่าหน่อยตรงที่เจียวไข่ไม่ไหม้

หญิงสาวแอบถอนหายใจ ช่างเถอะมันเรื่องของเขา เธอหันไปหาชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะมองเธออยู่ แต่เธอเพิ่งรู้สึกตัว

“เออ...เราจะทำอะไรกันดีคะ” นิศากรไม่รู้จริงๆ ว่าจะหาอะไรทำฆ่าเวลา เพราะตอนอยู่ที่บ้านชายหนุ่ม เขาจะเป็นคนกำหนดทุกอย่าง

บุลินตอบกลับทันที “ไปนั่งเล่นในห้องเธอได้ไหม”

นิศากรมองเขาตาโต ท่าทางอึกอัก

“ห้องรกเหรอครับ เลยไม่อยากให้พี่ขึ้นไป”

“เปล่าค่ะ เพียงแต่ไม่คิดว่าพี่บุ้งจะขอขึ้นห้อง”

“ก็แค่อยากเห็นน่ะ เพราะถ้าแต่งงานกันแล้ว ยังไงก็ต้องขนของบางส่วนไปอยู่บ้านพี่ ห้องก็จะไม่เหมือนเดิมใช่ไหมครับ”

“ก็ได้ค่ะ” นิศากรลุกขึ้น “งั้นเราไปกันเลยนะคะ”

บุลินลุกตามหญิงสาวขึ้นไปยังชั้นสองเพื่อตรงไปยังห้องของเธอ เมื่อประตูเปิดออกก็ทำให้รู้ถึงสิ่งที่น่าจะเป็นงานอดิเรกของเจ้าตัวได้ทันที

“ชอบอ่านการ์ตูนขนาดนี้เลยเหรอครับ” ชายหนุ่มมองดูชั้นหนังสือการ์ตูนที่เต็มไปด้วยหนังสือเป็นพันเล่มได้มั้ง

“ค่ะ” หญิงสาวยิ้ม

“ตอนเด็กๆ พี่ก็ชอบอ่านอยู่เหมือนกัน แต่พอโตแล้วก็เลิกไป เพราะสนใจอย่างอื่นมากกว่า”

“พี่บุ้งชอบทำอะไรเหรอคะ”

“เดาไหม” ชายหนุ่มเดินไปทรุดตัวลงนั่งปลายเตียงของหญิงสาว

“ไนท์เจอพี่บุ้งแค่สองครั้งเอง เดาไม่ถูกหรอกค่ะ”

“แข่งมอเตอร์ไซค์น่ะ แต่ตอนหลังก็เป็นอาชีพด้วย” บุลินยกขาข้างที่ใส่ขาเทียมขึ้น “ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าต่อไปจะลงแข่งไม่ได้ ตอนนั้นก็หมดอาลัยตายอยากไปเลย”

นิศากรมองขาของเขา “พอขาเป็นแบบนี้พี่บุ้งก็เลยไม่ชอบออกไปไหนมาไหนใช่ไหมคะ”

“อืม”

“แบบนี้พี่บุ้งถึงยังโสด เพราะไม่ได้เจอใครเลย ถ้าออกจากบ้านบ่อยๆ ยังไงก็ไม่น่าจะอยู่คนเดียวมาจนถึงตอนนี้แน่ๆ ผู้หญิงหลายคนเลยค่ะที่ไม่ได้มองใครสักคนแค่ภายนอก”

บุลินอมยิ้มก่อนจะเอ่ยปากถาม “เธอก็ไม่ใช่คนที่มองใครแค่ภายนอกใช่ไหม”

“จริงๆ” นิศากรยกมือขึ้นเกาแก้มพลางก้มหน้ามองพื้นอย่างเขินๆ “แอบคิดว่าโชคดีมากๆ เลยที่พี่บุ้งหล่อขนาดนี้”

พรืด! ชายหนุ่มหัวเราะ

เขาเข้าใจว่าเธอกับเขายังพูดกันถึงขาอยู่ แต่ในเมื่อมันเปลี่ยนเรื่องไปแล้วเขาก็ปล่อยเลยตามเลย

ส่วนหญิงสาวก็ไม่เข้าใจว่าเขาขำอะไร เลยได้แต่มองอีกฝ่ายหัวเราะตาแป๋ว

“หล่อสิครับ แต่ก่อนพี่ยังติดอันดับอะไรสักอย่างในนิตยสารอยู่เลย”

“แบบนี้ผู้หญิงก็ต้องชอบพี่บุ้งเยอะน่ะสิ”

ชายหนุ่มนิ่งไป ไม่คิดว่าเรื่องสาวๆ ในอดีตเป็นเรื่องที่ควรจะเอามาเล่าให้ว่าที่เจ้าสาวฟังสักเท่าไหร่  “แต่ก่อนก็มีอยู่เยอะ แต่ตอนนี้คงเหลือคนเดียวแล้วมั้ง”

คนฟังเลิกคิ้วเพราะยังคิดตามไม่ทัน พอคิดได้ขึ้นมาก็อดถามไม่ได้ “คนเดียวที่เหลือ หมาย...ถึงไนท์เหรอคะ”

“แล้วเราน่ะชอบพี่หรือเปล่าล่ะครับ คิดว่าจะอยู่กับพี่ได้ไหม” บุลินยิ้มบาง “ชอบในที่นี้ยังไม่ได้หมายความในทางลึกซึ้งนะ”

ถึงตอนแรกที่เจอกันชายหนุ่มจะดูเย็นชาและเหมือนมีอคติกับตัวเธอก่อนได้พบกัน แต่หลังจากนั้นดูเหมือนเขาจะคลายกำแพงลงอย่างรวดเร็ว

“ก็...ชอบค่ะ ในแง่ที่ไม่ลึกซึ้ง” นิศากรยิ้ม

“บอกตามตรงพี่ยอมแต่งเพราะคุณย่าขอร้อง เพราะพี่ชายกับพี่สะใภ้ของพี่มีลูกไม่ได้ แต่คุณย่าอยากให้มีทายาทที่เป็นสายเลือดแท้ๆ ของตัวเองสืบทอดธุรกิจของครอบครัวที่คุณย่ากับคุณปู่สร้างมาด้วยกันอย่างยากลำบาก”

          “ไนท์เข้าใจค่ะ” เพราะเธอเองก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน ดังนั้นก็เลยเข้าใจเขา

          “ตอนตอบตกลงพี่คิดว่าเป็นใครก็ได้ แต่พอเป็นเธอก็ดีเหมือนกัน” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหัวของหญิงสาว “ไปอยู่กับพี่อยากจะทำอะไรพี่ก็จะให้ทำ อยากไปไหนพี่ก็จะให้ไป”

          นิศากรเผลอจ้องชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกปั่นป่วน เธอไม่เคยฝันหรอกว่าการแต่งงานกันแบบนี้จะนำมาซึ่งความรักที่มั่นคงตลอดไป เพราะตัวอย่างของครอบครัวที่พังทลายลงด้วยการจับคู่ของผู้ใหญ่ก็มีให้เธอเห็นและสัมผัส

แต่ตอนนี้ถ้าเธออยากจะฝัน

มันจะได้ไหม…

          “คิดซะว่าอยู่กับพี่ชายคนหนึ่ง” บุลินรับรู้ได้ถึงความอึดอัดของหญิงสาวที่ต้องอยู่บ้านนี้ บางทีเขาอาจจะคิดมากไปเอง แต่อีกใจก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

          “...ขอบคุณค่ะ” นิศากรเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกตื้นตันในอก เธอจับมือชายหนุ่มขึ้นมา “สัญญาค่ะว่าไนท์จะเป็นภรรยาที่ดี”

          ชายหนุ่มมองดูมือเล็กและมือของเขาที่จับกันราวกับการจับมือแสดงความยินดีหลังเจรจาการค้าสำเร็จ         

“โอเคครับ ตกลงตามนี้ พี่ก็จะเป็นสามีที่ดีเหมือนกัน”

บุลินเขย่ามือของหญิงสาวเบาๆ เป็นอันว่าการเจรจาเรื่องการแต่งงานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

ในที่สุดชัยกรก็กลับมาจากทำงาน บิดาของนิศากรแปลกใจเล็กน้อยที่ได้เจอกับว่าที่ลูกเขยของตน

“มานานแล้วหรือยังครับคุณบุลิน” ชัยกรเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอารี ท่าทางเป็นคุณพ่อใจดีคนหนึ่ง และมันก็ทำให้บุลินคิดว่าผู้ชายที่เป็นแบบนี้คงใจดีไปทั่วและคงไม่เคยรู้ว่าลับหลังลูกสาวต้องเจอกับอะไรบ้าง

“สักพักแล้วละครับ” บุลินนั่งลงบนโซฟาหลังจากว่าที่พ่อตานั่งลงก่อนเรียบร้อยแล้ว เขาอยู่กับชัยกรเพียงลำพัง เพราะนิศากรขอตัวไปดูความเรียบร้อยของมื้อเย็น

“กับยายไนท์เป็นยังไงบ้างครับ คุณกับลูกสาวผมเข้ากันได้ดีหรือเปล่า”

“คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรครับ”

“คุณไม่ติดใจเรื่องการขอเปลี่ยนตัวใช่ไหมครับ เพราะหลังจากได้สัมผัสกับตัวจริงของคุณ ผมว่ายายไนท์น่าจะเข้ากับคุณได้ดีกว่าลูกเลี้ยงของผม รายนั้นออกจะเอาแต่ใจไปสักหน่อย”

“ไม่ครับ” บุลินตอบตามตรงอย่างสั้นๆ ง่ายๆ

“ได้ฟังแบบนี้ผมก็สบายใจ” ชัยกรยิ้มออกมาด้วยความ

โล่งอก

พอหมดเรื่องคุยเกี่ยวกับนิศากรแล้ว ทั้งสองคนก็คุยเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับบริษัทของชัยกรที่อาการไม่ค่อยดี เนื่องจากขาดทุนต่อเนื่องมานาน บุลินรับฟังและออกความเห็นได้แค่เล็กน้อย เพราะเขาไม่ได้รู้สถานการณ์ของบริษัทอีกฝ่ายอย่างละเอียด

บุลินกับชัยกรหยุดคุยกันเมื่อนิศากรมาบอกว่าตั้งโต๊ะรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว