ตอนที่ ๖

ตอนที่ ๖

 “ถ้าอยากไปเที่ยวตรงไหนภายในรีสอร์ตก็โทรไปที่เคาน์เตอร์ เดี๋ยวเขาจะส่งพนักงานขับรถกอล์ฟมารับครับ”

          “ขอบใจ”

          “จากข้อมูลเห็นว่าสาวๆ ชอบน้องแกะ พี่ก็อย่าลืมพาไปล่ะ”

          บุลินเลิกคิ้ว “นายคิดว่าฉันเป็นผู้ชายที่เพิ่งเริ่มหัดจีบสาวหรือไง ตอนอายุเท่านายฉันก็ผ่านการมีแฟนมาสิบกว่าคนในขณะที่นายยังไม่เคยมีแฟนจริงๆ จังๆ สักคน เพราะไม่เลิกคร่ำครวญถึงเพื่อนสนิทที่ไม่เคยเหลียวแลนายเลยสักนิด”

          “เกินไปแล้ว! พี่เอาเรื่องนี้มาพูดได้ไง” เลอศิลป์ขึงตาใส่อีกฝ่ายที่แก่กว่าตัวเองสิบปีด้วยความลืมตัว

          “ให้ฉันแนะนำอะไรหน่อยไหม”

          “อะไรล่ะครับ” ชายหนุ่มที่อายุอ่อนกว่าอีกฝ่ายเอ่ยเสียงห้วน

          “ตัดใจซะเถอะ ล่าสุดฉันอ่านเจอข่าวเขาขึ้นห้องดาราชายที่แสดงละครคู่กัน ถ้าขึ้นไปถึงที่นั่นความสัมพันธ์คงไม่ธรรมดาแล้ว”

          เลอศิลป์เถียงไม่ออก เพราะเขาเองก็เห็นข่าวและรู้ด้วยว่าอันนี้ข่าวจริง ไม่ใช่แค่เรื่องกุขึ้นมาขายข่าว

          “ก็อยากจะตัดใจอยู่หรอก แล้วพี่มีผู้หญิงแนะนำให้ผมสักคนไหมล่ะ”

          “ก็มีอยู่นะ”

          “ใครครับ”

          “น้องสาวฝาแฝดของไนท์”

          “หือ น้องไนท์มีฝาแฝดด้วยเหรอครับ”

          “หน้าตาเหมือนกันอย่างกับพิมพ์ เอาไว้มีโอกาสจะแนะนำให้รู้จักกัน”

          “แต่น้องไนท์ไซซ์นี้ ฝาแฝดก็น่าจะไม่ต่างกันหรือเปล่าครับ”

          “เห็นไนท์บอกว่าตัวเองสูงกว่าน้องสาวสองเซน”

          “ผมชอบสูงยาวเข่าดีหุ่นนางแบบนะครับ ไซซ์มินิขอผ่านเถอะ”

          บุลินยิ้ม แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “จะไซซ์ไหนก็ให้มันได้สักคนก่อนเถอะ”

          “วาจาร้ายกาจจริง” เสียงสูง “ผมไม่อยากคุยกับพี่แล้ว กลับก่อนดีกว่า” เลอศิลป์ทอดถอนหายใจ ก่อนจะจากไปด้วยความอิจฉาบุลินเล็กน้อย เพราะเจ้าตัวดูท่าทางระรื่นและมีความสุขกว่าที่เคยจนน่าหมั่นไส้

          เมื่อเห็นว่าผู้เป็นทั้งลูกน้องและพี่น้องไปแล้ว บุลินก็เดินกลับไปยังส่วนของห้องนอนซึ่งนิศากรนอนหลับอยู่บนเตียงหลังกินมื้อเที่ยงเข้าไปและอากาศก็ดีจนอดใจไม่ไหว

          ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งยังโซฟาภายในส่วนของห้องนอนพลางหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาดูข้อมูลของรีสอร์ตซึ่งมีสถานที่ให้เลือกไปหลากหลายทั้งฟาร์มแกะ ฟาร์มม้า กระต่าย หงส์ดำหงส์ขาว บ่อปลาสวยงาม สวนองุ่น สวนกุหลาบ ซาวน่า คาเฟ่ และ...

          “อื้อ...” เสียงครางเบาๆ ของหญิงสาวที่พลิกตัวกลับทำให้ชายหนุ่มคิดว่าเธอจะตื่นนอน แต่แล้วเธอก็ยังคงหลับสนิท

          บุลินยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากก่อนจะลุกเดินไปนั่งลงข้างเตียงใกล้กับหญิงสาวที่นอนหลับตาพริ้มพลางโน้มหน้าต่ำลงไปหาแล้วงับเบาๆ ที่ใบหูเล็กน่ารัก

          “ตื่นได้แล้วครับ...”

          นิศากรยกมือขึ้นกุมใบหูของตัวเองที่ถูกรบกวน พอลืมตาตื่นขึ้นจนเห็นภาพชัดเจนก็เบิกตากว้างเพราะใบหน้าของบุลินอยู่ใกล้มาก

          ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ในลำคอและตัดสินใจจะไม่แกล้งเธอไปมากกว่านี้ “ใกล้ๆ บ้านพักของเรามีคาเฟ่กระต่าย อยากไปหรือเปล่าครับ” เขากลับมานั่งตัวตรง

          คนถูกถามมัวแต่ตกใจก็เลยประมวลคำถามของคนถามไม่ได้ “อะไรกระต่ายนะคะ...”

          “พี่ถามว่าอยากไปคาเฟ่กระต่ายไหม มันอยู่ใกล้ๆ นี่เอง เดินไปก็ถึง” บุลินกลั้นขำพลางมองสีหน้าตื่นตกใจของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

          “อ๋อ...ไปค่ะ” นิศากรถอยหลังลงจากเตียงอีกด้าน หัวใจเริ่มเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ เคยรู้สึกว่าอยู่ใกล้ๆ บุลินก็แค่สบายใจ แต่ตอนนี้มันแปลกและปั่นป่วนไปหมด เธอรับรู้ได้ว่าเริ่มมีความรู้สึกอื่นเข้ามาปะปน

         

          หลังจากซื้ออาหารสำหรับกระต่ายซึ่งใส่ไว้ในตะกร้าเล็กๆ ฟังกฎและข้อปฏิบัติในการเล่นกับกระต่ายอย่างละเอียดจากพนักงานเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็เข้าไปภายในรั้วซึ่งล้อมรอบบริเวณที่ค่อนข้างกว้างมาก กระต่ายเลยมีพื้นที่ในการวิ่งเล่นอย่างกว้างขวาง

          บุลินนั่งลงบนพื้นหญ้าพลางมองไปยังผู้คนซึ่งส่วนใหญ่ก็พาเด็กๆ มาด้วย มีคู่รักอยู่บ้างประปราย แต่มองผู้คนได้เพียงไม่นานสายตาก็วนกลับไปหาหญิงสาวที่ถูกกระต่ายรุมเข้ามาหาเพราะอาหารในมือและเนื่องจากเขามองอีกฝ่ายอยู่ตลอดก็เลยได้เห็นว่าเธอแอบเหลียวมามองตัวเอง พอรู้ว่าเขามองอยู่ก็ตกใจจนไม่กล้าหันกลับมามองอีก

          เหลือเวลาอีกราวเดือนกว่า ถ้าเขาเริ่มจีบอย่างจริงจังตั้งแต่ตอนนี้ วันแต่งงานก็น่าจะเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบ เพราะว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวไม่ได้แต่งเพราะไร้ซึ่งความรักเสียหน่อย เรื่องหนี้ก็แค่องค์ประกอบที่ไม่สำคัญอีกต่อไป

          เขาไม่ใช่คนที่ปากไม่ตรงกับใจตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ถ้าไม่รังเกียจก็จะเริ่มสนิทด้วย ถ้าชอบก็จะเข้าหา ถ้าถูกใจก็จะรุก หากอีกฝ่ายตอบรับก็จะไม่ยอมปล่อยไปอย่างแน่นอน ส่วนจะรักแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับหลังจากคบกัน

แต่ว่าเมื่อก่อนเขาดันเป็นพวกรักง่ายหน่ายเร็ว ผู้หญิงหลายคนก็เสียน้ำตาเพราะเขา บางทีสิบปีที่ผ่านมาอาจจะเป็นเวรกรรมก็ได้ละมั้ง ถึงทำให้เขาหมดความมั่นใจในตัวเองไปเลย

          นิศากรดูเหมือนจะห่างเขาไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังอยู่ในสายตาเขาอยู่ดี เพราะฉะนั้นเลยได้เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันแต่เด็กหนุ่มคนนั้นหัวเราะแล้วก็จากไป เธอหันมามองเขา พอสบตากันจึงเดินกลับมาหา

          “คนรู้จักเหรอ”

          “เปล่าค่ะ” นิศากรย่อตัวลงนั่งข้างๆ ชายหนุ่มพลางเอ่ยเล่าด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเล็กน้อย ท่าทางลำบากใจ “เขาเข้ามาคุยด้วยนิดหน่อย”

          “เขาจีบเหรอครับ” บุลินมองดูหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นก็รู้แล้ว

          หญิงสาวร่างเล็กพยักหน้า “น้องเขาคิดว่าไนท์ยังเรียนอยู่ แล้วก็มาเที่ยวกับคุณพ่อ”

          “เธอดูเด็กเกินไปน่ะสิ” บุลินหรี่ตามองดวงหน้าใสๆ ของอีกฝ่ายซึ่งแต่งหน้าเพียงบางๆ แค่ลงแป้งนิดหน่อยกับลิปสติกสีอ่อน แล้วไหนจะชุดเดรสกับรองเท้าผ้าใบนี่อีก

          นิศากรยิ้มหวาน “ทำไมไม่คิดว่าเขาเห็นว่าพี่บุ้งแก่ล่ะคะ”

          “ขยับมาใกล้ๆ พี่หน่อยสิ” บุลินสั่งเสียงดุ ทำเอาคนฟังหน้าเสีย เริ่มคิดว่าตัวเองไม่ควรจะพูดจาลามปามอีกฝ่ายเลย

          “ไนท์ขอโทษค่ะ...” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อย

          งับ! นิศากรตัวแข็งทื่อเพราะถูกงับใบหู พอหายตกใจจึงมองเลิ่กลั่กไปรอบตัว

          “รู้แล้วครับว่าพี่แก่ แต่เคยได้ยินไหมยิ่งแก่ยิ่งแซ่บน่ะ” ชายหนุ่มไม่ได้โกรธที่ถูกอีกฝ่ายล้อเลียน เขากลับรู้สึกดีมากๆ เลยด้วยซ้ำ เพราะนิศากรเริ่มมีอารมณ์หลากหลายให้เขาได้เห็น นอกจากความเกรงอกเกรงใจที่มีอยู่มากเกินไป จะทำอะไรก็เหมือนจะต้องรอให้เขาอนุญาต ราวกับเขาจะกลายเป็นผู้ปกครองคนใหม่ของเธอ

          พอถูกงับอีกรอบนิศากรก็รู้แล้วว่าตอนก่อนจะตื่นเธอถูก

บุลินทำอะไร หญิงสาวมองชายหนุ่ม หน้าเริ่มร้อนและขึ้นสีแดง ไม่ใช่ว่าไม่เคยแอบชอบใครเลย แต่ก็ไม่เคยถูกใครทำให้ใจเต้นขนาดนี้มาก่อน

          “พี่บุ้ง”

          “ครับ”

          “พี่บุ้งไม่ได้คิดจะซ้อมเข้าหอก่อนจริงๆ ใช่ไหมคะ”

          “...” บุลินนิ่งไป

          “...” นิศากรหน้าแดงกว่าเดิม

          บุลินหัวเราะเสียงค่อนข้างดัง “ก็...หรือจะลองดีล่ะฮึ”

          “...อย่าแกล้งไนท์” หญิงสาวเม้มริมฝีปากเบาๆ ท่าทางเหมือนกำลังรอคำตัดสินชะตาชีวิตจากบุลิน

          “ก็เธอมันเป็นอย่างนี้ถึงได้น่าแกล้ง” บุลินยิ้มอย่างเอ็นดู “กลับกันดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่จะโทรไปสั่งอาหารให้เขามาส่งที่บ้านพัก เย็นนี้เราจะดินเนอร์กันบนดาดฟ้า อิ่มแล้วก็จะนอนด้วยกัน”

          “ไนท์บอกว่าอย่าแกล้งไนท์”

          “นอนด้วยกันเฉยๆ” บุลินยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก ท่าทางเจ้าเล่ห์ “อย่าคิดมาก”

          จริงๆ การอยู่ใกล้กับบุลินไม่เคยทำให้เธอคิดมาก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้วน่ะสิ นิศากรเริ่มเรียนรู้แล้วว่า ว่าที่สามีไม่ได้แค่ใจดีอย่างเดียว แต่ชอบแกล้งเธอด้วย

          บุลินเลือกสั่งทั้งอาหารไทยและเทศที่มีในเมนู ส่วนเครื่องดื่มก็เป็นไวน์องุ่นของทางรีสอร์ต สั่งไปไม่นานนักพนักงานก็เอาอาหารมาส่งถึงบ้านพัก

บรรยากาศยามกลางคืนของที่นี่ดีจริงๆ เพราะเงียบสงบมาก ส่วนหนึ่งเนื่องจากโซนนี้บ้านพักจะค่อนข้างอยู่ห่างจากกัน

          “พรุ่งนี้อยากเล่นน้ำไหม”

          นิศากรที่กำลังเคี้ยวพิซซ่ามองไปยังสระว่ายน้ำเล็กๆ บนดาดฟ้า หญิงสาวรีบกลืนมันลงท้องก่อนจะเอ่ยถาม “พี่บุ้งจะเล่นด้วยกันไหมคะ”

          “อยากให้พี่เล่นด้วยกันหรือเปล่าล่ะ” เขาเลิกคิ้ว “ถ้าไม่อยากพี่ก็คงลงไปนอนพักในห้อง”

          “...” นิศากรคิดว่าตัวเองไม่น่าถามแบบนั้นกลับไปเลย เพราะถ้าตอบว่าไม่อยากให้เขาเล่นด้วยมันก็จะไม่ดีใช่ไหม แต่ถ้าบอกอยากให้เล่นด้วย เธอก็คงอายเกินจะใส่ชุดว่ายน้ำให้เขาดู

          “ต้องคิดเยอะขนาดนั้นเลยหรือไง” บุลินยกไวน์ขึ้นจิบอย่างอารมณ์ดี “ชุดว่ายน้ำที่พี่ซื้อให้มันไม่ได้โป๊อะไรขนาดนั้นสักหน่อย ไม่เห็นต้องอายเลย นั่นอย่างกับชุดที่เด็กๆ ใส่” เขาเอ่ยราวกับเดาความคิดของเธอออก

          “งั้น...เล่นด้วยกันก็ได้ค่ะ”

          บุลินยิ้ม “ตอนเช้าไปเล่นกับพวกสัตว์ในรีสอร์ตก่อน บ่ายๆ ค่อยมาเล่นน้ำกัน”

          “ค่ะ” เธอรับคำอย่างว่าง่าย ในใจกำลังครุ่นคิด นึกอยากแกล้งอีกฝ่ายกลับบ้างเหลือเกิน

         

          นิศากรมองดูบุลินที่ถอดขาเทียมประเภทขาเทียมแบบใต้เข่า เพราะชายหนุ่มถูกผ่าตัดเอาขาออกตั้งแต่ใต้เข่าลงมา เขาวางมันลงในกล่อง

          “ให้ไนท์ช่วยนะคะ ในห้องน้ำมันไม่มีราวเกาะให้พี่บุ้ง”

          ชายหนุ่มพยักหน้ายอมรับความช่วยเหลือแต่โดยดีพลางแกะกระดุมเสื้อออกทันที หญิงสาวมองแล้วก็ตื่นตกใจ

          “พี่บุ้งจะแก้ผ้าตรงนี้เลยเหรอคะ”

          “อ้าว แก้ตรงนี้หรือในห้องน้ำเธอก็ต้องเห็นอยู่ดี”

          “ไนท์...ไนท์คิดว่าแค่จะประคองพี่เข้าไปในห้องน้ำเฉยๆ”

          บุลินส่ายหน้า “ช่วยพี่อาบน้ำด้วยสิ”

          “...” สีหน้าแดงก่ำของหญิงสาวทำให้บุลินกลั้นขำไม่ไหว หญิงสาวก็เลยรู้ว่าถูกแกล้งอีกแล้วนั่นแหละ “พี่บุ้ง!”

          “เอาไว้แต่งงานกันก่อน เดี๋ยวเราค่อยอาบน้ำด้วยกันทุกวันดีไหมครับ” บุลินยื่นมือออกไปหานิศากร หญิงสาวส่งไม้เท้าค้ำยันให้กับชายหนุ่มพลางประคองแขนอีกข้างของชายหนุ่ม

          “วางแผนไว้แบบนั้นเหรอคะ”

          “พี่อาบคนเดียวก็ได้ แต่มีคนช่วยพี่ว่ามันก็ดี” เขาไม่เคยอยากให้ใครมาสงสารหรือเห็นใจ แล้วก็พยายามทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตลอด แต่กับนิศากรเขาอยากจะขอความช่วยเหลือจากเธอไปทุกอย่างเลย ชายหนุ่มล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็พาเขาไปนั่งลงในอ่างอาบน้ำที่ยังไม่ได้เปิดน้ำใส่ นิศากรดึงม่านให้ปิดลง

          “ไนท์จะรออยู่ตรงนี้นะคะ” เธอมองเขาผ่านม่านก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังถอดเสื้อผ้าออก จากนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดน้ำ หญิงสาวค่อยเบือนหน้าหนีไปทางกระจกก็พบว่าแก้มของเธอมันยังแดงเรื่ออยู่เลย ช่วงนี้มันชักจะแดงบ่อยเกินไปแล้ว

          ระหว่างรอนิศากรจึงหยิบเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดใบหน้าของตัวเองออกมาทำความสะอาดใบหน้าและแปรงฟันจนเรียบร้อย ส่วนชายหนุ่มก็อาบน้ำเสร็จพอดี

          นิศากรส่งเสื้อคลุมอาบน้ำให้กับชายหนุ่ม พอเขาใส่เรียบร้อยแล้วเธอจึงประคองเขาไปยังหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

          “ให้ไนท์เป่าผมให้นะคะ”

          “ขอบคุณครับ”

          หญิงสาวใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมให้เขาเบาๆ พอหมาดแล้วถึงได้เริ่มใช้ไดร์เป่าผมเป่าผมให้ชายหนุ่ม บุลินที่รับการบริการอย่างดีจากนิศากรแอบมองเธอผ่านกระจก

          “แห้งแล้วค่ะ” หญิงสาวพาเขาไปที่เตียง ก่อนจะเดินไปหยิบเอากระเป๋าเสื้อผ้าของเขามาวางไว้ใกล้ๆ เจ้าตัว “งั้นเดี๋ยว...ไนท์ไปอาบน้ำบ้างนะคะ”

          “ครับ เดี๋ยวพี่ไปนอนรอก่อนแล้วกัน”

          “พี่บุ้ง...ทำไมอยู่ๆ พี่ถึงกลายเป็นคนชอบแกล้ง”

          “เปล่าครับ” บุลินดึงมือเล็กๆ มากุม “แต่ก่อนพี่ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว รู้แบบนี้ยังอยากแต่งงานกับพี่อยู่ไหม”

          นิศากรนั่งลงข้างชายหนุ่ม เธอตั้งใจว่าจะเอาคืนบ้าง ตั้งใจแบบนั้นจริงๆ นะ แต่ก็ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะรู้สึกอะไรบ้างไหม

          “ยังอยากสิคะ” หญิงสาวกางแขนออกก่อนจะโผเข้ากอดชายหนุ่ม เธอซุกใบหน้าลงบนอกเขาพลางถูไถราวกับแมว "พี่บุ้งตัวหอมจังเลยค่ะ ไนท์ชอบมากๆ เลย"

          “...” ใบหูของชายหนุ่มแดงขึ้นมาทันที

          “ไนท์เป็นคนจมูกดี อยู่ใกล้ๆ ก็ได้กลิ่นตลอดเลย อยากจะกอดแล้วก็ดมให้ชื่นใจแบบนี้มาตั้งนานแล้ว” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา สังเกตเห็นสีที่ไม่เหมือนปกติของหูชายหนุ่มทันที “หืม เขินเพราะถูกชมว่าตัวหอมเหรอคะ”

          บุลินที่แกล้งให้อีกฝ่ายเขินมาทั้งวัน พอตัวเองถูกทำให้เขินขึ้นมาบ้างก็อดที่จะมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความรู้สึกหวานล้ำในอกไม่ได้เลย นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่รู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจตัวเอง ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมใบหน้าเล็กแล้วก้มลงจูบอีกฝ่ายอย่างอ่อนหวาน ดูดซับความสุขจากการสัมผัสอย่างเนิ่นนานจนเกือบที่จะไม่สามารถหยุดไว้เพียงเท่านี้