ตอนที่ ๙

ตอนที่ ๙

          บุลินเคยรู้สึกภูมิใจกับความสมบูรณ์แบบของตัวจนถึงขั้นหลงตัวเอง เนื่องจากหน้าตาดี ฐานะดี ทุกอย่างในชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีสิ่งที่อยากได้แล้วไม่ได้ และเพราะแบบนี้นี่แหละพอล้มลงเขาถึงต้องใช้เวลานานกว่าจะลุกขึ้นมายอมรับกับสภาพของตัวเองในปัจจุบัน

ถึงจะยอมรับได้ ก็ไม่ได้คาดหวังว่าตัวเองจะกลับมายืนหยัดอย่างสง่างามจนสามารถทนต่อสายตาของคนที่มองมาแล้วบอกว่าเสียดายที่เกิดเรื่องแบบนี้กับเขา หากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นบางทีเขาอาจจะเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่สมบูรณ์แบบอย่างที่สุด

แต่ในวันนี้ วันที่มีนิศากรเคียงข้างเขาก็ไม่รู้สึกว่าต้องแคร์สายตาของคนอื่นอีกต่อไปแล้ว

          “เมื่อยไหมครับ” ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวที่ยืนต้อนรับแขกร่วมกัน

          นิศากรอยู่ในชุดเจ้าสาวทรงหน้าสั้นหลังยาว อวดเรียวขาสวยซึ่งทำให้เจ้าตัวดูสูงเพรียวขึ้นเล็กน้อย แต่บุลินก็มองว่ายังเล็กน่ารักอยู่ดี

          “เมื่อยสิคะ”

          คนถามหัวเราะ “งั้นนั่งบนตักพี่ก็ได้นะ”

          “พูดเป็นเล่นไปได้” นิศากรมองตักของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เพราะบุลินยืนนานเกินไปจะทำให้ปวดขา จึงจำเป็นต้องนั่งรับแขก “ว่าแต่แฟนเก่าพี่บุ้งมาร่วมงานกันหลายคนเลยนะคะ”

          เพราะแขกใกล้จะมาร่วมงานกันครบหมดแล้ว ตอนนี้ทั้งสองจึงมีเวลาพูดคุยโต้ตอบกันอย่างเป็นส่วนตัวเล็กน้อย

          ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “รู้ได้ยังไง”

          “แสดงว่าที่พูดไปไม่ผิดสินะคะ”

          “ครับ” บุลินไม่ปฏิเสธ เพราะผู้หญิงพวกนั้นที่เคยคบกัน บางส่วนก็อยู่ในวงสังคมซึ่งพวกผู้ใหญ่คบหากัน จึงมักจะถูกแนะนำให้ลองทำความรู้จักกันเพราะเห็นว่าเหมาะสม แต่แล้วก็ไม่เคยคบกันรอด ซึ่งส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเขาไม่ได้จริงจังกับความสัมพันธ์พวกนั้นสักเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็เช่นกัน ถึงจะมีบ้างที่จริงจัง แต่สุดท้ายก็ยอมถอยไปเพราะนิสัยและไลฟ์สไตล์มันเข้ากันไม่ได้จริงๆ และเขาก็มักจะไม่ลังเลเลยที่จะบอกเลิก

          “ว่าแต่รู้ได้ยังไงครับ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งไป ยังไม่ตอบข้อสงสัยของเขาสักที ชายหนุ่มจึงถามย้ำ

          “พอแฟนเก่าใกล้เดินมาถึงพี่บุ้งจะมองเขา แล้วก็หันมามองไนท์ทีหนึ่ง มันจะเป็นเฉพาะกับผู้หญิงบางคน เป็นจังหวะแบบเดียวกัน ไม่ใช่แบบที่ว่าพี่หันมามองไนท์เฉยๆ”

          “ช่างสังเกต” ชายหนุ่มหรี่ตา “หึง?”

          นิศากรย่อตัวลง เธอเกาะแขนของชายหนุ่มที่วางพาดอยู่กับพนักเก้าอี้พลางพยักหน้าเบาๆ “ถ้าพี่บุ้งเปิดโอกาสให้กับพวกเขาสักคน คิดไม่ออกเลยว่าพี่จะโสดมาจนเจอไนท์ได้ยังไง เพราะบางคนก็ยังมองพี่แบบที่ดูก็รู้ว่ายังมีเยื่อใย”

          บุลินยกมือขึ้นสัมผัสศีรษะของเจ้าสาว “เพราะมันกำหนดมาแล้วว่าพี่ต้องเป็นของเธอมั้ง”

          “อย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวจับมือใหญ่มาแนบแก้มของตัวเอง “ไนท์โชคดีจัง”

          “พี่ก็ว่าอย่างนั้น”

          “ไม่คิดจะถ่อมตัวสักหน่อยเหรอคะ” นิศากรหัวเราะเบาๆ ก่อนลุกขึ้นยืนเพื่อต้อนรับแขกซึ่งกำลังเดินเข้ามา บุลินเอื้อมมือไปกุมมือหญิงสาวเอาไว้แน่นในขณะที่เธอยืนชิดเขาเพื่อถ่ายรูปกับแขกที่มาร่วมงาน

          งานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสผ่านพ้นไปด้วยดี พอเข้ามายังห้องพักที่ทางโรงแรมจัดไว้เป็นห้องหอ นิศากรก็อยากจะโกยเอากลีบกุหลาบทิ้งไปแล้วล้มตัวลงนอนทันทีเพราะความเหนื่อย

          เสียงเคาะประตูทำให้ทั้งนิศากรและบุลินที่กำลังถอดสูทเจ้าบ่าวสีขาวออกชะงัก ชายหนุ่มหันไปหาหญิงสาวที่ทำท่าเหมือนจะหลับแล้วพลางยิ้ม

          “มานี่ก่อน” เขาดึงเจ้าสาวลุกออกจากเตียงนอน

          “จะพาไนท์ไปไหนคะ”

          “ไม่ได้จะพาไปไหน แต่มีคนอยากให้เจอ”

          นิศากรปล่อยให้เจ้าบ่าวของเธอจับจูงไปที่หน้าประตู พอประตูเปิดออกเธอก็ต้องขมวดคิ้วจนยุ่ง เพราะชายหนุ่มตรงหน้า

          “จะให้ไนท์เจอหน้าพี่ศิลป์ไปทำไมคะ”

          เลอศิลป์ที่กำลังยืนยิ้มแฉ่งหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ ทำให้ได้เห็นใครอีกคนซึ่งยืนอยู่ด้านหลังของชายหนุ่ม นิศากรนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะโผเข้ากอดน้องสาวฝาแฝดที่ส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน

          “เดี๋ยวพี่กับศิลป์จะออกไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย คุยกันตามสบายเลยนะครับ” บุลินว่าก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง

          “พี่บุ้งคะ” แต่นิศากรกลับเรียกเขาเอาไว้ก่อน เธอกลั้นเสียงสะอื้น “ขอบคุณนะคะ”

          บุลินพยักหน้าแล้วปิดประตูห้องพักลงเบาๆ แต่ก่อนจะปิดสนิทลงก็แว่วเสียงของเลอศิลป์ “พวกพี่บีกับพี่ปอนด์รออยู่ที่รูฟท็อปบาร์ครับ”

          เมื่อประตูปิดลงแล้วนิศากรก็พาน้องสาวอย่างทิพากรมานั่งคุยกันยังโซฟาภายในห้องหอ

          “พี่ไนท์สวยจัง” ทิพากรมองดูพี่สาวที่ถูกจับแต่งหน้าจนสวยหวานน่าหลงใหล

          “ถ้าเดย์ได้แต่งบ้างก็ต้องสวยไม่แพ้พี่แน่ๆ เลย”

          “ไม่เอาหรอก เดย์ไม่อยากแต่งงานกับใครทั้งนั้น เดย์จะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต” ทิพากรเบ้ปาก

          นิศากรเอื้อมมือไปกุมมือน้องสาว “พี่รู้ว่าบางครั้งการแต่งงานมันก็ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต แต่เดย์ก็อย่าถึงขั้นปิดกั้นตัวเองเลยนะ เพราะบางทีเดย์อาจจะได้เจอใครสักคนที่พิเศษมากๆ ซึ่งเกิดมาเพื่อเดย์”

          “แบบที่พี่บุ้งเกิดมาเพื่อพี่น่ะเหรอ” ทิพากรยิ้มเจ้าเล่ห์ “ยากไปเปล่า หาแบบนี้ได้ที่ไหนอีก”

          คนเป็นพี่สาวหัวเราะ “แบบพี่บุ้งก็ต้องมีคนเดียวสิ แต่ก็ต้องมีใครอีกคนที่พิเศษสำหรับเดย์”

          “ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว ก็บอกว่าจะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเลย” ทิพากรค้อนใส่พี่สาว ก่อนจะหยิบเอาของออกมาจากกระเป๋าผ้าที่เธอหิ้วมาด้วย “อันนี้ก็ไม่เชิงว่าเป็นของขวัญแต่งงานหรอกนะ เพราะพี่บุ้งคงไม่ได้มาใช้ด้วยกัน”

          ทิพากรส่งกล่องเหล็กทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าซึ่งผูกโบเอาไว้อย่างน่ารักให้กับพี่สาวฝาแฝด เธอแกะมันออกอย่างช้าๆ เมื่อเปิดฝากล่องก็พบว่าด้านในเป็นแพนสีน้ำหลากหลายสี

          “สีน้ำทำมือน่ะ เดย์ทำเองเลยนะ อาจจะไม่สวยสักเท่าไหร่ แต่ก็พยายามจะลองทำให้พี่เป็นของขวัญ”

          “ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ” นิศากรขอบตาร้อนผ่าว “สีสวยมากเลย”

          “เดย์รู้ว่าพี่ชอบใช้สีน้ำที่สุดเลย” เธอยกแขนขึ้นโอบกอดพี่สาวพลางลูบหลังอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรแล้วนะ จะไม่มีใครเอามันไปโยนทิ้งอีกแล้ว” นิศากรสะอื้นเสียงแผ่วกับบ่าของน้องสาว “ต่อจากนี้ไปขอให้พี่ไนท์มีความสุขมากๆ นะคะ”

          นิศากรพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ได้แต่ร้องไห้เงียบๆ และโอบกอดน้องสาวของตัวเองเอาไว้แน่น

          บุลินซึ่งกลับเข้าห้องหลังจากที่ออกไปดื่มนิดหน่อยกับพวกบวร ปภาดาและเลอศิลป์ พบว่าเจ้าสาวของเขาอาบน้ำและนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงไม่คิดจะรบกวนอีกฝ่าย

          ชายหนุ่มเข้าไปอาบน้ำด้วยตัวเองอย่างเงียบๆ แต่ตอนที่เปิดประตูออกมาไม้ค้ำยันก็สะดุดเข้ากับขอบประตูห้องน้ำล้มลง เขาเพียงส่งเสียงร้องเบาๆ แต่ใครอีกคนกลับร้องเสียงดังกว่า

          “ว้าย! พี่บุ้ง” ร่างเล็กๆ ถลาเข้ามาพยุงให้เขาลุกขึ้น ก่อนจะพากันไปที่เตียง

          “ขอโทษครับที่ทำให้ตื่น”

          “ไม่เป็นไรค่ะ ไนท์ตื่นตั้งแต่ได้ยินเสียงอาบน้ำแล้ว” หญิงสาวทำหน้ายุ่ง “ทำไมไม่เรียกให้ไนท์ช่วยล่ะคะ”

          “ก็เห็นว่าหลับอยู่นี่ครับ ท่าทางหลับอย่างมีความสุขด้วย พี่เลยไม่กล้าปลุก” ชายหนุ่มพูดขณะยื่นหน้าเข้าใกล้หญิงสาวมากขึ้นเรื่อยๆ

          หญิงสาวที่ปกติก็รู้สึกว่าบุลินตัวหอมมากอยู่แล้ว ยิ่งหลังอาบน้ำเธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามันหอมมาก

จริงๆ เมื่อครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกัน ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำตามข้อเสนอของเขาหรอกนะที่ว่าจะให้นอนกอดหลังอาบน้ำ แต่ตอนนั้นยังไม่ได้แต่งงานกัน เธอก็เลยไม่กล้ารับข้อเสนอหรอก

          “หอม พี่บุ้งตัวหอมจังเลยค่ะ” นิศากรไม่ได้ถอยหนีตอนที่ริมฝีปากของบุลินประทับลงมาบนปากของเธออย่างนุ่มนวล

          ชายหนุ่มผละออกก่อนจะเอ่ย “งั้นก็มาดมใกล้ๆ สิครับ”

          นิศากรยิ้มอย่างอ่อนหวาน ก่อนทำตามคำเชิญอย่างไม่ลังเล หญิงสาวซบหน้าลงกับอกของชายหนุ่มที่ตอนนี้เปิดเปลือยออกจนเห็นแผงอกกว้าง เธอไม่รู้ว่าเขาแอบปลดสายรัดเอวชุดคลุมออกไปตอนไหน

          บุลินกระซิบ “เธอเองก็ตัวหอมมาก...”

          ‘มึงเบาๆ ล่ะ รู้ว่าอัดอั้นมาสิบปี แต่น้องยังใสๆ ไม่ใช่คืนแรกก็จัดหนักจนน้องกลัว’ ปภาดาว่าก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังจนคนเป็นสามีที่นั่งข้างกันต้องหันไปดุด้วยสายตา

         ชายหนุ่มนึกถึงคำล้อเลียนของเพื่อนสนิทอย่างปภาดาขึ้นมาก็ได้แต่บอกตัวเองว่า มันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ตาแป๋วๆ ของลูกหมาน้อยที่เหมือนกำลังอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาต้องบอกกับตัวเองว่า คืนแรกจะต้องเป็นคืนที่ประทับใจที่สุด เขาจะเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้เด็ดขาดเลย

          หญิงสาวปล่อยให้เขาปลดกระดุมชุดนอนออกอย่างเต็มใจ จากที่มองดวงหน้าของชายหนุ่มอยู่ ตอนนี้ก็ต้องเสมองไปทางอื่นและเพราะปกติเธอไม่เคยใส่ชุดชั้นในนอนอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อปลดชุดนอนออกภายใต้เนื้อผ้านุ่มลื่นนั้นจึงมีเพียงเรือนร่างเล็กบอบบางเปลือยเปล่า

          “น่ารัก” ชายหนุ่มเอ่ยขณะพรมจูบลงบนลาดไหล่เล็ก “มากที่สุดเลยครับ”

          นิศากรรู้สึกว่าเธอเขินจนแทบละลายแล้ว ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงบ้างจึงได้แต่นิ่งเป็นตุ๊กตาที่ถูกกดให้นอนราบไปกับเตียงนุ่ม

          หญิงสาวสะดุ้งตอนถูกบุลินครอบครองยอดอก คลื่นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยได้พบมาก่อนกำลังทำให้ร่างกายของเธอบิดเกร็ง

          “อื้อ...พี่บุ้ง” ในที่สุดนิศากรก็กลั้นเสียงครางเอาไว้ไม่ได้ ชายหนุ่มลากริมฝีปากผ่านลงมายังหน้าท้อง กลั่นแกล้งเธอด้วยการงับเบาๆ ที่ต้นขาด้านใน ฝากรอยรักสีแดงเอาไว้ด้วยความมันเขี้ยว

          นิศากรยันตัวขึ้นมองชายหนุ่มซึ่งตอนนี้อยู่ระหว่างเรียวขาของเธอ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตา ดวงตานั้นส่องประกายแวววาววาบหวามชวนรัญจวนใจ

หัวใจของเธอสั่นระริก

          เธอรู้ว่าเขาจะทำอะไร เธอรู้...

          หญิงสาวหายใจหอบแรงขึ้นในขณะที่มองเรือนผมสีน้ำตาลธรรมชาติพลางยื่นมือออกไปขยุ้มดึงทึ้งอย่างเผลอไผล ภายในหัวของเธอตอนนี้มีแต่ความรู้สึกขาวโพลน เธอคิดอะไรไม่ออกเลยได้แต่ส่งเสียงครวญคราง ก่อนที่ตัวเธอจะสั่นสะท้านอย่างรุนแรงและแตะถึงขอบฝั่งของความสุขสมเพราะพี่บุ้งของเธอ

          เขาขยับกายขึ้นมาแนบชิด จูบเธอ สัมผัสเธอด้วยความรู้สึกที่เร่าร้อนกว่าคราแรก หญิงสาวตอบสนองเขามากกว่าเดิม กอดเขา จูบตอบและสัมผัสเขาตามใจปรารถนา

          นิศากรรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เธอเตรียมใจว่าจะต้องพานพบ แต่มันก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่คิด ความเจ็บนั้นหายไปไวราวกับโกหก อาจเพราะถูกบุลินหลอกล่อด้วยจูบที่ชวนหวามไหวและร้อนแรงกว่าทุกที ตอนที่คลื่นความรู้สึกเสียวซ่านรัญจวนโถมเข้าใส่เธออีกครั้งนั้น เธอได้ยินเสียงครางของตัวเองและเสียงจากชายหนุ่มที่อยู่เหนือร่างกายเธอ เขาทาบทับลงมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนทิ้งตัวลงใส่ แต่เธอไม่รู้สึกว่าหนักเลยสักนิด กลับรู้ดีและอบอุ่นอย่างประหลาด

          เสียงหายใจเร็วแรงของบุลินค่อยๆ คืนกลับเป็นปกติ เขาขยับตัวออกจากเธออย่างช้าๆ และทิ้งตัวลงข้างกัน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้เธอ

          เธอกับเขาสบตากัน นิศากรเม้มริมฝีปากเข้าหากันเบาๆ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ส่วนเขาได้แต่จูบเธอที่หน้าผากและไม่พูดอะไรออกมาเช่นกัน

          ภาพสุดท้ายก่อนที่หญิงสาวจะหลับไปก็คือบุลินกำลังขยับริมฝีปากพูดอะไรสักอย่าง แต่เธอก็ง่วงเกินกว่าจะจับใจความได้ อีกอย่างเหมือนเขาบ่นกับตัวเองมากกว่าจะพูดกับเธอด้วย

          ข้างฝ่ายชายหนุ่มนั้น ถอนหายใจหนักๆ ออกมา “มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกตั้งเยอะ คืนนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน”

          แต่ว่า...

          ความจริงเขาก็เหนื่อยจนจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ถึงจะอยาก แต่ร่างกายก็สั่งให้พักก่อน ดังนั้นก็เลยหลับตามคนที่หลับไปก่อนในเวลาอันรวดเร็ว