ตอนที่ 28 เกือบ

“ไม่ผ่าน”

เสียงของท่านประธานหนุ่มไฟแรงนามว่านนท์ธิวรรธน์ดังกึกก้องอยู่ในหัวของพราวลลิลมาตั้งแต่บ่ายแก่ๆของเมื่อวานจนกระทั่งเช้าวันใหม่

เมื่อเธอนั้นส่งร่างสัญญาแล้วไม่ผ่านทั้งที่พยายามรวบรวมสติให้กลับมาแล้วก็พยายามทำอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังไม่ผ่านอยู่ดี

และไม่ว่าจะพยายามแก้ไขยังไงสติมันก็ไม่เคยอยู่กับตัวเธอเลย เตลิดไปไหนนักก็ไม่รู้จนแก้ยังไงก็แก้ไม่ผ่านสายตาของท่านประธาน จนเมื่อวานนั้นเธอยอมแพ้

“โอ๊ยยยย ใครมันจะไปร่างสัญญาผ่านกันวะ หึ๋ย ไอ้รูปบ้านั้นก็ลบออกจากหัวไม่ได้ซะด้วย”

และนั้นก็ทำให้เธอมานั่งหน้าบูดแต่เช้าด้วยไม่อาจทวงเงินสองพันของตัวเองคืนมาได้ แถมยังมีภาพติดตาแถมมาด้วยอีกตั้งหาก

ภาพที่เธอนั้นหอมแก้มเขายังคงชัดเจนอยู่ในความรู้สึกนึกคิดของเธอ จนเธอนั้นไม่กล้าเปิดรูปจริงขึ้นมาดูเพื่อลบมันออกจากโทรศัพท์

“เป็นอะไร โอวันตินลวกปากหรือไง”

นนท์ธิวรรธน์เดินเข้ามาภายในห้องอาหารอย่างเงียบๆทำให้เขานั้นได้ยินเสียงบ่นพึมพำของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ก่อนที่เขาจะแสร้งทักทายอีกฝ่ายด้วยถ้อยคำชวนหาเรื่องเมื่อเธอนั้นหันมาเห็นว่าเขาเดินเข้ามาพอดี

“นี่คุณ ฉันถามอะไรหน่อยซิ”

พราวลลิลตาเหลือกใส่เขาเล็กน้อยก็กะจะเถียงเขากลับไปนั่นแหละ แต่ก็ตั้งสตินึกขึ้นมาได้ว่าเธอมีเรื่องอยากจะถามเขา ด้วยเขาเป็นคนเดียวที่ให้คำตอบกับเธอได้

“อืม ว่ามา”

ร่างสูงหย่อนก้นนั่งลงข้างๆเธอเพราะแก้วกาแฟของเขาถูกตั้งเอาไว้ตรงนั้นคงเป็นแม่ของเขาที่เจาะจงทำให้เป็นแบบนี้ แล้วหยิบเอากาแฟดำที่ถูกตั้งเอาไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาจิบไปพลาง พูดคุยกับเธอไปพลาง

“เมื่อคืนวันก่อน ฉันเมายังไง  แล้ว....”

“แล้วอะไร”

“แล้วฉันทำอะไรลงไปบ้าง”

“จะอยากรู้ไปทำไม ยังไงเธอก็ยังร่างสัญญาไม่ผ่าน เงินเดือนก็ต้องถูกหักอยู่ดี”

เขาเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามอะไรของเธอมากมายนัก มันไม่ใช่เรื่องที่จะนำมาพูดคุยกันได้ด้วยฐานะของเขากับเธอก็แค่คู่สามีภรรยาปลอมๆ เพื่อไม่ให้ถูกจับแต่งงานซับซ้อนอีกก็แค่นั้น

ขืนเขาพูดออกไปก็มีแต่จะสร้างความอับอายให้กับเธอ และเขาก็ดูเป็นคนฉวยโอกาสเป็นอย่างมากอีกด้วยที่จูบตอบเธอไป

“บอกหน่อยซิ”

เธอมองไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยของเธอเองเป็นนัยบอกให้เขารู้ว่าเธอมีรูปอยู่ในโทรศัพท์มือถือนั้น และเขาก็คงจะรู้ด้วยเพราะเขามีสติตลอดเวลาไม่เคยเมาแบบเธอ

“ก็มีแค่นั้นนั่นแหละ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก หรืออยากให้มีล่ะ”

“แค่นั้นเหรอ”

“เสียดายหรือไง”

วางแก้วกาแฟในมือลงแล้วขยับใบหน้าหล่อคมเข้าไปใกล้ๆหญิงสาวอย่างจงใจจะแกล้งเธอ

แก้มขาวๆตรงหน้าเขาส่งกลิ่นหอมอ่อนๆออกมาชวนให้เขาใจเต้นแรงและเริ่มขยับเข้าไปใกล้อย่างคนขาดสติ

“ปะๆ เปล่า”

หญิงสาวก้มหน้าลงอย่างเอียงอายไม่กล้าสบสายตาของเขาที่ขยับมาใกล้ๆ ตาตี่ๆนั้นทำเอาใจเธอเต้นแรงเป็นบ้าเลย

และยิ่งใกล้กันกลิ่นน้ำหอมของเขาก็ยิ่งชัดเจน ผู้ชายอะไรนอกจากหล่อแล้วยังตัวหอมอีกตั้งหาก รู้ไหมว่าตอนนอนนั้นเธอทำตัวลำบากแค่ไหน ต้องเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้เบาๆตลอดเลยกว่าจะนอนหลับได้

“ให้แม่ตั้งโต๊ะเลยไหม อุ๊ย”

คุณหญิงวรรณวิภาพอทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาหาลูกชายกับลูกสะใภ้ที่ในห้องอาหารทันที ด้วยวันนี้สายแล้วเธอก็เลยเร่งรีบที่จะจัดโต๊ะอาหารเช้าแข่งกับเวลา

แต่ทว่าเธอกลายเป็นแม่ที่ดูจะทะเล่อทะล่าไปมากเลยในวันนี้ ดันเข้ามาในจังหวะที่เขากำลังจะหอมแก้มกันพอดี

“ตารางงานเช้านี้ของฉันมีอะไรบ้าง”

นนท์ธิวรรธน์รีบดีดตัวกลับมาที่แก้มกาแฟของตัวเองในทันที แล้วถามหาตารางงานของเขาที่เขานั้นรู้ดีอยู่แล้วเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศในห้องอาหาร

“วันนี้คุณมีนัดตรวจงานก่อสร้างโรงงานแห่งใหม่ตอนเก้าโมงครึ่ง และตอนบ่ายวันนี้มีประชุมย่อยกับฝ่ายการตลาด”

พราวลลิรีบหยิบเอาไอแพคที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาเปิดดูอย่างรวดเร็ว กดผิดกดถูกไปหมดเพราะความมือสั่น กว่าจะเจอตารางงานของเขาก็ใช้เวลาอยู่สักพัก

“อืม ถ้าอย่างนั้นวันนี้ไปรถตู้แล้วกัน พี่เนตรรบกวนด้วยนะครับ”

เป็นจังหวะดีที่คนขับรถของเขาเดินเข้ามาภายในบ้านพอดิบพอดี เขาก็เลยเอ่ยเรียกคนขับรถแทนการอยู่นิ่งๆให้แม่ของเขาจับผิดอะไรเขาได้ และเรียกเขาไปสอบถึงความสัมพันธ์กับพราวลลิลทั้งที่มันไม่มีความคืบหน้าอะไรทั้งนั้น เขาหาทางเอาเงินร้อยล้านคืนกลับมาได้เมื่อไหร่ พราวลลิลก็กลับบ้านได้เมื่อนั้น

“ได้ครับคุณนนท์”

“เดี๋ยวแวะเข้าบริษัทก่อนแล้วกัน คุณกล้าแจ้งมาว่ามีเอกสารที่ต้องเซ็นด่วน”

แล้วมื้ออาหารก็จบลงอย่างเร่งด่วน ท่านประธานและเลขากินมื้อเช้ากันอย่างรีบร้อนและมองหน้ากันไม่ค่อยติดเท่าไหร่ เพราะมันติดตรงที่ภาพยังไม่ได้หอมแก้มมันติดตากันอยู่

พอขึ้นรถได้ก็พากันเงียบไม่มีใครพูดกับใครก่อนราวกับมีคุณหญิงวรรณวิภามาคอยจับตามอง จนท่านประธานต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ไม่อย่างนั้นวันนี้ไม่ได้ทำงานแน่ๆ

“อืม”

มองหน้าเขาอย่างงงๆเมื่อเธอนั้นก็ควรเข้าบริษัทไปทำงานก็ถูกต้องแล้ว และเขาก็ควรแวะไปส่งเธอก็ถูกต้องแล้ว เพราะเธอคงไม่ตามเขาไปหน้างานก่อสร้างนั้นหรอก แต่ทำไมถึงบอกว่าจะแวะไปแค่เซ็นเอกสารกันล่ะ

แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร เพราะหลังจากนั้นก็มีโทรศัพท์เกี่ยวกับเรื่องงานโทรเข้ามาไม่ขาดสายจนกระทั่งถึงบริษัท

“เอกสารที่เธอต้องถือไปด้วย”

กล้าหาญรีบดึงตัวยัยคนสวยไปเทรนงานในทันทีที่มาถึง เพราะนี่เป็นงานแรกที่ยัยคนสวยจะได้ออกไปเฉิดฉายนอกบริษัท

เขาในฐานะคนที่คอยสอนงานเธอจะไม่ให้เกิดความผิดพลาดขึ้นเป็นอันขาด

“หนูเนี้ยนะ”

พอได้รู้แล้วว่าต้องเป็นเธอที่จะต้องเดินทางไปยังหน้างานก่อสร้างกับท่านประธานบ้างานคนนั้น พราวลลิลถึงกับขาอ่อนทรุดกายนั่งลงกับเก้าอี้ทำงานในทันที

ช็อกเรื่องเมื่อเช้ายังไม่พอ นี่เธอต้องมาช็อกเรื่องนี้อีกเนี้ยนะ

“ก็ใช่ไง เธอนั่นแหละยัยคนสวยที่จะต้องไปกับบอส”

“ไม่ใช่เจ๊หรอกเหรอที่ต้องออกไปตรากตรำหน้างานก่อสร้างนั้นน่ะ”

“จะบ้าเหรอ แกจะให้คนบอบบางอย่างฉันไปทำอะไรแบบนั้น ไม่มีทางซะหรอก อีกอย่างถ้าฉันไปฉันก็ไปเกะกะเขาเปล่าๆ แบบก่อสร้างอะไรนั้นก็ดูไม่เป็น งานอิฐหินปูนทรายก็ไม่รู้เรื่อง เธอไปนั่นแหละถูกแล้ว”

“หนูก็ทำอะไรแบบนั้นไม่เป็นหรอกนะ”

มือเล็กๆขยับอย่างช้าๆไปหยิบเอายาดมขวดสีเขียวขึ้นมาสูดดมอย่างออกรสออกชาติ เติมลมหายใจให้กับตัวเองไม่ให้เป็นลมหน้าคว่ำลงไป

“เธอทำไม่เป็นแต่เธอเป็นเลขา ยังไงเธอก็ต้องไป”

“อีเจ๊อ่ะ หนูไม่ได้เตรียมตัวมาเลยนะ ดูสภาพหนูสิจะให้ไปหน้างานก่อสร้างได้ไงอ่ะ”

เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะต้องไปทำงานอะไรแบบนั้นกับเขา วันนี้เธอก็แต่งตัวด้วยชุดเดรสรองเท้าส้นสูงสามนิ้วตามปกติ ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจอะไรมาเลย

“บอสออกมาแล้ว รีบเอาเอกสารแล้วก็รีบตามไป”

ยังไม่ทันที่กล้าหาญจะได้พิจารณาการแต่งตัวอะไรให้กับหญิงสาว เจ้านายของเขาก็เดินออกมาพอดี

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่มีความอ่อนหวานราวกับผู้หญิงรีบพยุงแม่เลขาสาวให้ลุกขึ้นยืนพร้อมให้เดินตามเจ้านายของเขาไป

“อีเจ๊กัส”

พราวลลิลยังคงมีอาการแข้งขาอ่อนแรงให้ได้เห็นอย่างชัดเจน เธอยืนไม่อยู่เลยเมื่อนึกถึงสภาพที่ตัวเองจะต้องไปเจอ

แต่ถึงกระนั้นก็ถูกอีเจ๊กัสผลักไสให้ออกเดินตามเขาไปอยู่ดีอย่างเลี่ยงไม่ได้พร้อมกับเอกสารที่เป็นแบบก่อสร้างอีกหอบใหญ่

เธออยากเป็นลมตายก็วันนี้แหละ

สูดยาดมอีกครั้งจนมันแทบหลุดออกจากขวดสีเขียวๆนั้นไปติดที่จมูก ก้าวเดินต่อไปอย่างคนไร้วิญญาณ