All Chapters of แก้วตาดวงใจ: Chapter 31 - Chapter 40

“พี่อันเดรสขาหาเจอยังคะ” แก้วตาส่งเสียงเรียกหาคนที่เพิ่งจะหายออกไปจากรัศมีสายตาได้ไม่ถึงสองนาที“พี่ยังหาไม่เจอเลยยาหยี ขอเวลาพี่หาก่อนนะครับ เจอแล้วจะรีบออกไปหา” เสียงตอบดังแว่วออกมา“แก้วกลัว ฟ้ามันแล่บใหญ่เลยค่ะ ออกมาเร็วๆได้ไหม ไม่อยากอยู่คนเดียว” คนกลัวฟ้ากลัวฝนกลัวไฟดับนั่งกอดเข่าตัวเองแน่น ไม่กล้ามองไปนอกหน้าต่าง ได้แต่ก้มลงมองพื้น“จ๊ะเอ๋”“กรี๊ดดดด” ร่างเล็กพรวดขึ้นมายืนบนโซฟา หลับหูหลับตากรีดร้องเสียงดังแข่งกับฟ้ากับฝน“ชู่ว์! นี่พี่เอง นิ่งซะเด็กดี พี่ขอโทษนะครับที่เล่นอะไรไม่เข้าท่า” อันเดรสรวบร่างบางเข้ามากอดปลอบขวัญ แค่จ๊ะเอ๋เล่นๆไม่คิดว่าจะกลัวขนาดนี้ หากรู้ว่าจะออกมาเป็นรูปแบบนี้ไม่มีทางที่เขาจะเล่นอะไรบ้าๆอย่างนี้แน่“คนบ้า! ทำไมต้องเล่นอะไรบ้าๆแบบนี้ด้วย แก้วกลัวจริงๆนะไม่ได้โกหก ฮึก ฮือ ไม่ต้องมากอดเลย ปล่อยเค้าเดี๋ยวนี้นะไอ้คนนิสัยไม่ดี” แก้วตาสะอึกสะอื้น พลางฟาดหลังกว้างเป็นพัลวัน อันเดรสนั้นไม่ได้ห้ามปรามอะไร เขารวบร่างบางเบาหวิวขึ้นอุ้มแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาโดยให้คนขี้แยที่กำลังเสียขวัญนั่งบนตักขณะที่แก้วตากำลังทุบอันเดรสจู่ๆไฟก็เกิดดับขึ้นมา อาการดังกล่าวจึงห

หลังจากเมื่อวานตอนเย็นและตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาพายุได้โหมกระหน่ำจนทำให้ไฟฟ้าดับทั้งเกาะ สองร่างที่นอนร่วมเตียงยังคงนอนกอดกันกลมดิก ลมเย็นๆที่โชยมาจากทางหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ให้อากาศถ่ายเทได้สะดวกเย็นสดชื่น สภาพอากาศภายนอกยังคงครึ้มจัด มีก้อนเมฆหนาตัวบดบังแสงอาทิตย์จนไม่มีแสงแดดลอดผ่าน ณ เวลานี้ทำให้ดูเหมือนตอนเย็นมากกว่าตอนเช้าเป็นไหนๆ อากาศแบบนี้จึงเหมาะแก่การนอนอยู่บนเตียงมากกว่าจะออกไปทำกิจกรรมอะไรนอกบ้าน กลิ่นดิน กลิ่นฝน กลิ่นไอทะเลอบอวล สรรพสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่านกร้องจิ๊บๆให้ได้ยินอยู่เนืองๆ“อืม” อันเดรสครางเสียงเบาลึกจากในลำคอ อ้อมแขนกอดกระชับหมอนข้างมีชีวิตเอาไว้แน่น เปลือกตาหนากระพริบติดกันสองถึงสามครั้งก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมารอยยิ้มพึงใจติดที่มุมปากหนา จมูกโด่งคมสันซุกลงบนผมนุ่มสีดำสนิท เกยคางไว้บนกระหม่อมบาง แล้วใช้นิ้วชี้จิ้มลงบนแก้มเนียนเต่งตึงเล่นจนเป็นรอยบุ๋ม การได้ใกล้ชิดกันแบบนี้แล้วไม่ได้ทำอะไรมากกว่ากอดมันเหนือความคาดหมายสำหรับคนอย่างเขามาก ตอนนี้ไม่ใช่แค่อยากจะกอดเพียงอย่างเดียวแล้วล่ะสิ ร่างกายมันเรียกร้องอยากให้ทำอย่างอื่นด้วย เรียวปากสีธรรมชาติที่เผยอออกนิดๆโดย

“ฝนยังไม่ตกถ้ารีบออกไปหาซื้อของกินคงจะยังทัน ยักษ์ก็ยังไม่ออกมาจากห้องด้วย สงสัยจะยังอาบน้ำไม่เสร็จ ไปคนเดียวก็ได้ ขืนรอเขาฝนคงตกก่อนแน่ๆ แต่ก่อนอื่นต้องไปหยิบกระเป๋าตังค์ก่อน” เสียงใสพึมพำกับตัวเอง ปิดประตูตู้เย็นที่เปิดค้างไว้แล้วเดินดุ่มกลับไปทางห้องนอน ออกมาอีกทีก็เห็นอันเดรสยืนมองหน้าต่างอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้ว“จะไปไหนยาหยี” อันเดรสมองกระเป๋าเงินใบยาวในมือคนตัวเล็กอย่างสงสัย“ว่าจะออกไปซื้ออะไรมากินค่ะ ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่าเพียงไม่กี่ขวด”“ไม่ต้องไปเองหรอก พี่โทรสั่งแล้วเรียบร้อย เรามาคุยเรื่องที่ยังคุยไม่เข้าใจกันต่อดีกว่าระหว่างรออาหารที่พี่สั่งไป” มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กให้เดินมานั่งบนโซฟาด้วยกัน“เราคุยกันจบแล้วค่ะ พี่อันเดรสไม่เคลียร์ตรงไหนคะ” แก้วตาเลิกคิ้วถาม แล้วบิดข้อมือออกจากการเกาะกุม ยักษ์ตัวโตตนนี้เข้าใจยากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย“พี่ยังยืนยันที่จะเป็นแฟนกับแก้ว ถ้าจะยกเหตุผลเรื่องฐานะทางสังคม พี่เจ้าชู้ พ่อแม่พี่อาจจะไม่ชอบผู้หญิงที่พี่เลือก หรืออะไรก็ตามแต่เพื่อกีดกันพี่ออกไปจากชีวิตคงไม่ได้ผลนะยาหยี พี่โตแล้วไม่ต้องตกอยู่ใต้คำสั่งใคร และพ่อแม่พี่ก็ไม่ใช่

กลับจากกระบี่ได้หนึ่งวันแก้วตาก็กลับบ้านที่นครปฐมทันที ของฝากหลายอย่างที่ยักษ์ตัวโตซื้อให้ถูกแจกจ่ายให้พ่อแม่น้องชายเป็นที่เรียบร้อย แต่ก็ไม่วายโดนซักจากคนในครอบครัวว่าทำไมถึงต้องซื้อของฝากมาเยอะแยะ สำคัญสุดมันอยู่ที่เครื่องประดับไข่มุกทั้งหลาย มันดูมีราคาแพงเกินกว่าที่เธอจะซื้อได้ ไม่รู้จะตอบเช่นไรเลยเลือกที่จะบอกว่าเจ้านายใจดีซื้อของแบบนี้ให้ลูกน้องที่ไปด้วยเหมือนๆกันทุกคน มันดูเหมือนจะเป็นคำตอบสิ้นคิดแต่ตอนนั้นมันคิดไม่ออก ดีที่พ่อกับแม่ไม่ได้ซักต่อเลยรอดมาได้ ขออย่าให้พ่อหรือแม่หรือแม้แต่น้องชายเธอคิดได้เลยว่าจะมีเจ้านายบ้าๆที่ไหนซื้อของฝากให้ลูกน้องนำมาฝากครอบครัวเยอะแบบนี้เลย ความจริงก็ไม่ได้อยากจะปิดบังเรื่องมีแฟนแบบไม่ตั้งตัวกับคนในครอบครัวสักเท่าไหร่ แต่ขืนพูดไปมีหวังช็อคกันแน่นอน การโกหกหรือปิดบังเรื่องอะไรก็ตามกับพ่อแม่มันไม่ใช่นิสัยของเธอเลย ฝ่ายชายเขายังไม่ออกตัวเลยด้วยซ้ำ เธอพูดเองมันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ ได้แต่ปลอบใจตัวเองเบาๆ คิดแบบนี้จะได้สบายใจด้วย“เจ้านายพี่แก้วเขาใจดีมากเลยเนอะ ภัทรอยากรู้จังว่าเขาหนุ่มหรือแก่ โสดหรือไม่โสด” ภัทรถามพี่สาวเมื่อมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันเพีย

“แกกลับมาอยู่บ้านกี่วันวะแก้ว” สาวแว่นหน้าหมวยดูดน้ำเสร็จแล้วชวนคุย“ไม่มีกำหนดกลับว่ะ อยู่ไหนก็ไม่เหมือนอยู่บ้านเรา แกเข้าใจอารมณ์นี้ป่ะวะส้ม เฮ้อ!” แก้วตาเขี่ยวาฟเฟิลในจานเล่น เรื่องงานในบริษัทนั้นเธอไม่ได้เล่าให้ใครฟัง เพื่อนๆทุกคนที่สนิทกันรู้แค่ว่าเธอไปช่วยงานป้าเพียงเท่านั้น“เข้าใจสิจ๊ะเพื่อนเลิฟ แล้วที่บอกว่าไม่มีกำหนดกลับเนี่ย ไม่ช่วยงานป้าภาแล้วหรือไง” ส้มถาม“ป้าเราหาคนช่วยงานเพิ่มได้แล้ว เราไม่ต้องเป็นลูกน้องป้าแล้วแหละ” ตอนที่เอาของฝากไปให้ป้ากับลุงบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องคนช่วยงานแล้ว แต่ข้าวของที่อยู่ในคอนโดพี่ชายเธอก็ยังไม่ได้เอากลับมาบ้านทั้งหมด ที่บ้านเองก็ยังไม่รู้ด้วยว่าเธอจะไม่ทำงานที่บริษัทนั้นแล้วเหมือนกัน ใครจะว่าเรื่องเยอะ มีโอกาสแล้วไม่คว้าเอาไว้ก็ตามเรื่องเถอะ ไม่เป็นเธอไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าอะไรเป็นอะไรน่ะ“ก็ดีแล้วจะได้หาอะไรที่ชอบทำ ว่าแต่แกไปเที่ยวกระบี่มานี่นา ที่ไปเกาะอะไรนั่นนั่งเรือนานป่ะแก้ว แล้วน่ากลัวไหม”“นั่งเรือสี่สิบนาทีอ่ะแก น่ากลัวไหมหรอ สำหรับเรา เราว่าก็น่ากลัวอยู่นะ ทะเลมันเวิ้งว้างอ่ะจ๋อม เรือมันใหญ่แล้วยิ่งชอบมีข่าวเรือล่มบ่อยๆก็แอบคิ