All Chapters of ย้อนเวลากลับมาครั้งนี้ฉันไม่ขอกลับไปตระกูลเดิม!: Chapter 1 - Chapter 10

รุ่งอรุณของวันที่สิบสามเดือนกันยายนมาเยือนเร็วกว่าที่คิด แสงสีทองอ่อน ๆ ของดวงอาทิตย์ยามเหม่า [1] สาดส่องผ่านช่องหน้าต่าง ปลุกทุกชีวิตในบ้านตระกูลหลินให้ตื่นขึ้นจากนิทรา บรรยากาศในบ้านยังคงดำเนินไปเหมือนทุกวัน พ่อหลินกับต้าเฉียงเตรียมตัวจะออกไปทำไร่แต่เช้าตรู่ แม่หลินกับซิวอิงก็ง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าง่าย ๆ อยู่ภายในครัวมีเพียงหลินเยว่ซินเท่านั้นที่รู้ว่าความสงบสุขนี้เป็นเพียงภาพฉากหน้าของพายุลูกใหญ่ที่กำลังจะพัดกระหน่ำในไม่ช้าเธอตื่นนอนตั้งแต่ไก่โห่ ช่วยงานบ้านทุกอย่างอย่างแข็งขันผิดกับเมื่อก่อน บังคับให้ตัวเองทำตัวเป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้ครอบครัวต้องเป็นกังวล แต่ในใจกลับนับเวลาถอยหลังอย่างเงียบ ๆ สองหูคอยเงี่ยฟังเสียงจากนอกบ้านอยู่ตลอดเวลา“วันนี้ลูกดูแปลก ๆ นะเยว่ซิน” แม่หลินเอ่ยขึ้นขณะยื่นข้าวต้มร้อน ๆ ให้ “เมื่อคืนยังนอนหลับสบายดีอยู่ใช่ไหม?”“สบายดีค่ะแม่” เยว่ซินรับชามข้าวต้มมา พลางยิ้มบาง ๆ เป็นการกลบเกลื่อน “หนูแค่คิดว่าโตแล้ว ควรจะช่วยงานบ้านให้มากขึ้นหน่อย”คำตอบของเธอทำให้ทุกคนในครอบครัวยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ไม่มีใครติดใจสงสัยในความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้เลยแม

ค่ำคืนนั้นผ่านพ้นไปพร้อมกับคำมั่นสัญญาที่ยังคงก้องกังวานอยู่ในใจของทุกคน เช้าวันรุ่งขึ้น บรรยากาศในบ้านตระกูลหลินแปรเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แม้ทุกคนจะยังคงตื่นขึ้นมาทำงานตามวิถีชีวิตเดิม แต่ในแววตาของพวกเขากลับมีประกายบางอย่างที่แตกต่างออกไป มันคือประกายแห่งความหวังระคนความเคลือบแคลงสงสัยคำประกาศของหลินเยว่ซินเมื่อคืนนี้เป็นดั่งก้อนหินที่ถูกโยนลงไปในบ่อน้ำนิ่ง ๆ แม้จะทำให้เกิดแรงกระเพื่อม แต่ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าระลอกคลื่นนั้นจะนำพาพวกเขาไปในทิศทางใดหลังอาหารเช้าอันเรียบง่าย ขณะที่พ่อหลินและต้าเฉียงกำลังจะคว้าจอบเสียมเพื่อออกไปทำไร่ เยว่ซินก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจริงจัง“พ่อคะ พี่ต้าเฉียง... เดี๋ยวก่อนค่ะ หนูมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับทุกคน”การกระทำของเธอทำให้ทุกคนชะงัก นี่เป็นครั้งแรกที่เยว่ซินผู้ซึ่งเคยเป็นเพียงผู้ตามมาโดยตลอด กลับแสดงบทบาทเป็นผู้นำและร้องขอให้มีการประชุมครอบครัวอย่างเป็นทางการหลินเจี้ยนกั๋ววางจอบลงแล้วหันมามองลูกสาวด้วยความแปลกใจ “มีเรื่องอะไรเหรอลูก?”เยว่ซินรอให้ทุกคนนั่งลงพร้อมหน้ากันบนม้านั่งยาว ก่อนจะเปิดประเด็นที่เธอครุ่นคิดมาตลอดทั้งคืน “เมื่อคืนท

ดวงตะวันคล้อยต่ำ แสงแดดยามบ่ายที่เคยร้อนแรงเริ่มอ่อนกำลังลง ทอแสงสีอำพันอาบไล้ไปทั่วท้องทุ่งนาสองข้างทาง หลินเยว่ซินเดินถือห่อเกลือเล็ก ๆ กลับบ้านด้วยฝีเท้าที่สม่ำเสมอ ในใจของเธอกำลังประเมินสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นในตลาดอย่างเงียบ ๆชัยชนะในสมรภูมิน้ำลายเมื่อครู่นี้ไม่ได้ทำให้เธอลิงโลดใจแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอกลับตระหนักได้อย่างชัดเจนว่านี่เป็นเพียงการโหมโรงของมหากาพย์ที่ยาวนานกว่าที่คิด การโต้ตอบของเธอในวันนี้เปรียบเสมือนการโยนก้อนหินลงไปในรังแตน ต่อไปนี้ตระกูลซูคงจะไม่เพียงแค่ปล่อยข่าวลืออีกแล้ว แต่อาจจะลงมือทำอะไรที่ร้ายกาจยิ่งกว่านี้ลิ้นคนยาวกว่าถนน คำพังเพยนี้ยังคงเป็นจริงเสมอ เธอหยุดคำนินทาของคนทั้งโลกไม่ได้ แต่เธอสามารถทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นจนไม่มีใครกล้ารังแกได้ นี่คือเป้าหมายที่แท้จริงของเธอเส้นทางจากตัวอำเภอกลับสู่หมู่บ้านค่อนข้างเปลี่ยวและเงียบสงบ สองข้างทางขนาบด้วยทิวต้นไหวที่ทิ้งกิ่งก้านยาวระย้าลงมาอย่างอ่อนช้อย ลู่ไหวไปตามแรงลมยามบ่ายราวกับกำลังเต้นระบำอย่างอ้อยอิ่ง เป็นภาพที่งดงามและสงบสุข แต่สำหรับเยว่ซินในตอนนี้ เธอกลับสัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใ

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังงานฉลอง ควันหลงแห่งความสุขยังคงอบอวลจาง ๆ อยู่ในอากาศ แต่คำประกาศทิ้งท้ายของหลินเยว่ซินเมื่อคืนนี้ก็ได้เข้ามาแทนที่ความปลาบปลื้มยินดีด้วยความสงสัยใคร่รู้ระลอกใหม่ เพราะคำ ๆ นั้นช่างดูห่างไกลจากวิถีชีวิตชาวนาของพวกเขาเหลือเกินหลังมื้อเช้าอันเรียบง่าย เยว่ซินก็ขอให้ทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีใครแสดงความกังวลหรือเคลือบแคลงในแววตาอีกแล้ว ทุกคนต่างจ้องมองมาที่เธอด้วยความเชื่อมั่นและรอคอยที่จะได้ฟังแผนการอันน่าทึ่งของอัจฉริยะประจำบ้านเยว่ซินไม่ทำให้ทุกคนต้องรอนาน เธอหยิบกระดาษหลายแผ่นที่เต็มไปด้วยภาพวาดลายเส้นด้วยถ่านไม้ออกมาวางบนโต๊ะ“พ่อคะ แม่คะ พี่ ๆ นี่คือแผนธุรกิจที่ฉันคิดไว้ค่ะ”ทุกคนต่างก้มลงมองภาพวาดเหล่านั้นด้วยความฉงน บนกระดาษคือภาพร่างของเสื้อผ้าสตรีในรูปแบบที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อนในยุค 80 มันไม่ใช่เสื้อคอกลมแขนกระบอก หรือกางเกงทรงหลวม ๆ สีทึม ๆ ที่ผู้คนนิยมใส่กันจนชินตา แต่กลับเป็นเสื้อที่มีการตัดเย็บเข้ารูปเล็กน้อย แขนเสื้อพองนิด ๆ ดูน่ารัก หรือชุดกระโปรงทรงเอที่เรียบง่ายแต่กลับดูสง่างาม“เสื้อผ้า?” พ่อหลินเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก “ลูกจะให้เราทำเสื้อ

ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ คำกล่าวนี้ไม่เคยเป็นจริงเท่าวันนี้มาก่อนสำหรับครอบครัวหลินหลังจากเหตุการณ์ปะทะคารมกับเผยฮุ่ยหลันที่ตลาดวันนั้น ชื่อเสียงของแผงลอยใบไหวดีไซน์ก็ยิ่งโด่งดังเป็นพลุแตก เรื่องราวการตอบโต้อย่างชาญฉลาดและมีชั้นเชิงของหลินเยว่ซินกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่น่าชื่นชม ผู้คนไม่ได้มองว่าเธอเป็นแค่เด็กสาวอัจฉริยะอีกแล้ว แต่ยังมองว่าเธอเป็นนักสู้ผู้หยิ่งทะนงที่ไม่ยอมก้มหัวให้กับความไม่เป็นธรรม ลูกค้ามากมายต่างแวะเวียนมาที่ร้าน ส่วนหนึ่งเพื่อซื้อเสื้อผ้าดีไซน์เก๋ และอีกส่วนหนึ่งก็เพื่อมาดูหน้าวีรสตรีคนเก่งด้วยตาตัวเองกิจการที่รุ่งเรืองทำให้เงินทองเริ่มไหลมาเทมาเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของครอบครัว แม้จะยังไม่มากมายนัก แต่ก็มากพอที่จะทำให้บนโต๊ะอาหารของพวกเขามีเนื้อสัตว์ปรากฏขึ้นสัปดาห์ละครั้งสองครั้ง และทุกคนก็เริ่มมีเสื้อผ้าใหม่ ๆ ที่สะอาดสะอ้านใส่กับเขาบ้างแล้วทว่าสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปมากกว่าสถานะทางการเงิน ก็คือจิตใจของคนในครอบครัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลินต้าเฉียงและหลินซิวอิงทุกครั้งที่พวกเขายืนมองน้องสาวคนเล็กยืนต้อนรับลูกค้าอย่างฉะฉาน ตอบคำถามได้อย่างคล่องแคล่ว และนับเงินทอนไ