๐๓ ความอบอุ่น

เมื่อรถยนต์คันหรูลับหายไปจากสายตา ทิ้งไว้เพียงฝุ่นควันที่ค่อย ๆ จางลงในอากาศ ความโกลาหลที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ก็พลันสลายหายไป เหลือไว้เพียงความเงียบอันหนักอึ้งที่เข้าปกคลุมทุกอณู ราวกับมีผ้าห่มผืนหนาที่มองไม่เห็นคลุมทับบ้านหลังเล็กเอาไว้ ชาวบ้านที่เคยยืนมุงดูต่างแยกย้ายกันกลับไป แต่สายตาอยากรู้อยากเห็นยังคงชำเลืองมองมาเป็นระยะ ๆ

ครอบครัวหลินทั้งสี่ยืนนิ่งแข็งทื่อราวกับรูปสลัก แต่ละคนมีสีหน้าแตกต่างกันไป หลินเจี้ยนกั๋วผู้เป็นพ่อขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสนและเป็นกังวล ต้าเฉียงกำหมัดแน่นด้วยความโกรธเคืองที่ยังคุกรุ่น ส่วนซิวอิงนั้นมีน้ำตาคลอหน่วยด้วยความสงสารน้องสาวจับใจ

แต่คนที่อาการหนักที่สุดคือแม่หลิน เธอมองแผ่นหลังเล็ก ๆ ของลูกสาวที่ยืนกำกระดาษแผ่นนั้นไว้แน่น แล้วหัวใจก็พลันบีบรัดราวกับถูกคีมเหล็กขย้ำ เธอไม่สนใจเรื่องสายเลือด ไม่สนใจความยากดีมีจน สิ่งเดียวที่เธอรับรู้ได้คือความเจ็บปวดที่ลูกสาวสุดที่รักต้องเผชิญ

ในที่สุดจ้าวซู่เฟินก็เป็นฝ่ายทลายความเงียบลง เธอก้าวเข้าไปหาหลินเยว่ซินอย่างเชื่องช้า แล้วสวมกอดร่างนั้นไว้จากด้านหลังอย่างแนบแน่น

“เยว่ซิน... ลูกแม่...” เธอกระซิบเสียงเครือ น้ำตาที่อั้นไว้ทะลักออกมาอาบแก้ม “ไม่เป็นไรแล้วนะลูก ไม่เป็นไรแล้ว... ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ลูกก็ยังเป็นลูกของแม่เสมอ”

อ้อมกอดอันอบอุ่นและคำพูดที่เปี่ยมด้วยความรักนี้เองที่เป็นดั่งกุญแจไขทำนบน้ำตาของเยว่ซินให้พังทลายลง เธอบิดตัวหันกลับไปซบหน้ากับอกของมารดาแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น น้ำตาที่ไหลรินในครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความซาบซึ้งตื้นตันใจต่างหาก

ชาติที่แล้วเธอโหยหาอ้อมกอดนี้มาตลอดสิบกว่าปีที่เหลือของชีวิต และในที่สุดเธอก็ได้มันกลับคืนมาอีกครั้ง

หลินเจี้ยนกั๋วเดินเข้ามาวางมือใหญ่กร้านของเขาลงบนศีรษะของเยว่ซินเบา ๆ แม้จะเป็นบุรุษที่แข็งกระด้างและพูดน้อย แต่ความรักที่มีต่อลูกสาวนั้นไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าภรรยาเลย

“เยว่ซินลูกพ่อ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงความห่วงใย “ลูกแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะไม่เสียใจทีหลัง? ทางนั้นพวกเขาเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย พ่อไม่อยากให้ลูกต้องมาลำบากกับพวกเรา”

นี่ไม่ใช่คำถามที่ต้องการจะผลักไส แต่เป็นคำถามสุดท้ายที่เปิดโอกาสให้เธอได้เลือกเพื่ออนาคตของตัวเองอย่างแท้จริง

เยว่ซินเงยหน้าขึ้นจากอกแม่ ดวงตาแดงก่ำแต่กลับฉายแววแน่วแน่ เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของบิดาแล้วพยักหน้าช้า ๆ

“หนูแน่ใจค่ะพ่อ” เธอกล่าวเสียงชัดเจน “หนูไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อนในชีวิต ความร่ำรวยมั่งคั่งก็เหมือนเมฆลอยบนฟ้า สวยงามแต่ว่างเปล่าจับต้องไม่ได้ แต่ครอบครัวของเราคือผืนดินที่หนูยืนอยู่ เป็นที่เดียวที่หนูรู้สึกปลอดภัย”

“หนูไม่เสียใจที่เลือกอยู่ที่นี่ แต่หนูเสียใจที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ต่างหาก”

สิ้นคำพูดนั้น เยว่ซินก็ยกกระดาษสัญญาในมือขึ้นมาแล้วฉีกมันออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยต่อหน้าทุกคน เศษกระดาษปลิวกระจายลงบนพื้นดินราวกับกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรย

“สัญญาบ้า ๆ นี่เป็นแค่เครื่องมือที่หนูใช้ตัดรำคาญเท่านั้น” เธอกล่าวต่อ “ในใจของหนู มันไม่เคยมีทางเลือกอื่นเลยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”

การกระทำและคำพูดของเธอเป็นดั่งคำยืนยันที่หนักแน่นที่สุด ขจัดความลังเลสงสัยทั้งหมดออกจากใจของครอบครัวหลินได้อย่างหมดจด ต้าเฉียงคลายหมัดที่กำแน่นออกแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เขายิ้มกว้างพลางขยี้หัวน้องสาวอย่างมันเขี้ยว

“ทำดีมากน้องเล็ก แค่ก ๆ พี่ใหญ่หมายถึงตัดสินใจได้เด็ดขาดมาก ใครหน้าไหนก็มาพรากเธอไปจากพวกเราไม่ได้ทั้งนั้น!”

ซิวอิงรีบเข้าไปเช็ดน้ำตาให้น้องสาว “ใช่แล้ว พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะน้องเล็ก”

สายลมยามบ่ายพัดโชยมา นำพาความตึงเครียดให้ลอยหายไป เหลือไว้เพียงภาพครอบครัวสี่คนที่โอบกอดกันกลมท่ามกลางลานดินหน้าบ้าน เป็นภาพที่เรียบง่ายแต่กลับงดงามและอบอุ่นยิ่งกว่าภาพวาดใด ๆ ในโลก

…

เวลาล่วงเลยไปจนถึงยามซวี ^[1] ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีน้ำหมึกและประดับประดาด้วยดวงดาวระยิบระยับ ภายในบ้านตระกูลหลินมีเพียงแสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันก๊าดดวงเดียวที่ส่องสว่างอยู่กลางโต๊ะอาหาร

หลังจากผ่านพ้นเรื่องราววุ่นวายมาตลอดทั้งวัน บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเย็นในวันนี้กลับเงียบสงบกว่าปกติ ทุกคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง แต่ความเงียบงันนี้ไม่ได้น่าอึดอัด กลับเป็นความเงียบที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน

อาหารบนโต๊ะวันนี้ก็ยังคงเรียบง่ายเช่นเคย มีเพียงข้าวต้มที่ค่อนข้างใส กับผักกาดดองที่เหลืออยู่ก้นไหเพียงน้อยนิด มันเป็นอาหารของคนยากจนโดยแท้ แต่สำหรับเยว่ซินในตอนนี้มันคืออาหารมื้อที่วิเศษที่สุด

แม่หลินใช้ทัพพีคนข้าวต้มในหม้อหลายครั้ง พยายามตักส่วนที่ข้นที่สุดซึ่งนอนก้นอยู่ก้นหม้อขึ้นมาใส่ในชามของเยว่ซินจนพูน

“กินเยอะ ๆ นะลูก วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“ขอบคุณค่ะแม่” เยว่ซินรับชามมาด้วยสองมือ สัมผัสได้ถึงไออุ่นที่ส่งผ่านเนื้อกระเบื้องเคลือบ

หลินเจี้ยนกั๋วไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่ใช้ตะเกียบคีบผักกาดดองชิ้นที่ใหญ่ที่สุดจากจานกลางไปวางไว้บนข้าวต้มของลูกสาว

“ของพี่ใหญ่ด้วย!” ต้าเฉียงรีบคีบส่วนของตัวเองตามไปสมทบ “น้องเล็กต้องบำรุงเยอะ ๆ จะได้มีแรงไปสู้กับคนใจร้าย!”

“เยว่ซิน นี่ของพี่รองนะ” ซิวอิงคีบผักกาดดองชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ในจานมาใส่ให้เธอเช่นกัน ทำให้ตอนนี้ในชามของเยว่ซินมีเครื่องเคียงครบครัน ขณะที่ชามของคนอื่น ๆ กลับมีเพียงข้าวต้มเปล่า ๆ

ภาพตรงหน้าทำให้เยว่ซินรู้สึกจุกขึ้นมาในอก ในชาติที่แล้วเธอเคยนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับตระกูลซูมานับครั้งไม่ถ้วน บนโต๊ะนั้นมีอาหารเลิศรสละลานตาจนกินไม่หวาดไม่ไหว แต่ทุกคนกลับเอาแต่แข่งขันชิงดีชิงเด่นกัน ไม่มีใครเคยคีบอาหารให้ใคร บรรยากาศเย็นชาประหนึ่งนั่งอยู่ในสุสาน

แต่บนโต๊ะอาหารที่แทบจะไม่มีอะไรเลย เธอกลับได้รับความรักและความห่วงใยทั้งหมดจากทุกคน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน นี่สินะความหมายที่แท้จริงของมัน

“พวกพี่ก็กินด้วยสิคะ” เธอกำลังจะคีบผักดองคืนให้ทุกคน แต่ต้าเฉียงกลับโบกมือห้าม

“ไม่ต้อง ๆ พวกพี่กินข้าวต้มเปล่า ๆ ก็อร่อยแล้ว” เขาพูดพลางซดข้าวต้มเสียงดังโฮก “อีกอย่างพี่ตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพี่จะไปสมัครทำงานที่เหมืองหินท้ายหมู่บ้าน ได้ยินว่าเขาจ่ายค่าแรงดี ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่ไม่เป็นไร พี่ทนได้! พี่ใหญ่จะหาเงินมาให้น้องเล็กได้กินของอร่อย ๆ ทุกวันเลย!”

“พี่รองก็ด้วย!” ซิวอิงรีบพูดเสริม “ที่โรงงานทอผ้ากำลังจะเปิดรับคนงานเพิ่ม พี่จะลองไปสมัครดู ถ้าได้งานมา พี่จะเก็บเงินซื้อชุดสวย ๆ ให้น้องเล็กนะ!”

คำประกาศของพี่ชายและพี่สาวทำให้หัวใจของเยว่ซินยิ่งสั่นสะท้าน พวกเขาคิดถึงแต่เธอเสมอ ไม่เคยคิดถึงความเหนื่อยยากของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ความรักที่ได้รับมาในวันนี้มันมากมายมหาศาลเหลือเกิน มากเสียจนเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควร

เธอวางตะเกียบลงช้า ๆ การเคลื่อนไหวนั้นดึงดูดสายตาทุกคู่ให้หันมามอง

เธอมองหน้าพ่อ มองหน้าแม่ มองหน้าพี่ชายและพี่สาวทีละคน สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสะกดกั้นความตื้นตันที่จุกอยู่ตรงคอหอย

“พ่อคะ แม่คะ พี่ต้าเฉียง พี่ซิวอิง...” เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และจริงจังอย่างที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน “ทุกคนไม่ต้องลำบากเพื่อหนูอีกต่อไปแล้วนะคะ”

เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ทุกคนมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ

“นับจากนี้เป็นต้นไป...” แววตาของเยว่ซินทอประกายกล้าแกร่งภายใต้แสงตะเกียงสลัว “หนูจะเป็นคนทำให้ครอบครัวของเราสุขสบายเอง!”

“หนูสัญญาว่าพวกเราจะไม่ต้องกินแค่ข้าวต้มกับผักดองอีกต่อไป บนโต๊ะของเราจะต้องมีเนื้อ มีปลา เสื้อผ้าที่เราใส่จะต้องเป็นชุดใหม่ และบ้านที่เราอยู่จะต้องแข็งแรงกว่านี้”

“หนูจะทำให้ทุกคนมีชีวิตที่ดีที่สุดให้ได้ หนูขอสัญญา!”

คำประกาศก้องนั้นสะท้อนอยู่ในความเงียบงันของกระท่อมหลังน้อย ครอบครัวหลินทั้งสี่ต่างตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก พวกเขามองลูกสาวคนเล็กกับน้องสาวคนสุดท้องราวกับเพิ่งเคยเห็นเธอเป็นครั้งแรก

แววตาของเธอนั้นไม่ได้มีเพียงความใสซื่อของเด็กสาวอีกต่อไปแล้ว แต่มันคือแววตาของผู้ที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน แววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นราวกับจะฝนทั่งให้เป็นเข็ม แววตาที่พร้อมจะพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินเพื่อปกป้องสิ่งที่รัก

————

^[1] ยามซวี         คือช่วงเวลา 19:00-20:59 น.