๐๕ ปากตลาดและข่าวลือ

หลายวันผ่านไปนับตั้งแต่หลินเยว่ซินไปสมัครสอบเทียบ ชีวิตภายในกระท่อมตระกูลหลินดูเหมือนจะเข้าสู่สมดุลใหม่ กลางวันทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานอย่างขยันขันแข็ง พอกลางคืนก็กลับมารวมตัวกันใต้แสงตะเกียงเพื่อเรียนหนังสือ บรรยากาศเต็มไปด้วยความหวังและความมุ่งมั่นเงียบ ๆ

ทว่า โลกภายนอกรั้วบ้านที่ผุพังนั้นกลับไม่ได้สงบนิ่งเหมือนเช่นเคย

ข่าวการปฏิเสธครอบครัวมหาเศรษฐีของหลินเยว่ซินได้แพร่สะพัดไปทั่วทั้งหมู่บ้านและตำบลใกล้เคียงรวดเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง เรื่องราวที่ควรจะเป็นเรื่องส่วนตัวของสองครอบครัว บัดนี้ได้กลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรงที่สุดในวงน้ำชาและตลาดสด

และแน่นอนว่าเรื่องเล่าที่แพร่หลายที่สุด ย่อมเป็นฉบับที่ถูกปรุงแต่งรสชาติโดยตระกูลซู

ด้วยความอับอายและเสียหน้าที่ถูกเด็กสาวบ้านนอกหักหน้าอย่างไม่ไยดี ตระกูลซูจึงไม่ยอมอยู่นิ่งเฉย พวกเขาไม่ได้ออกมาโวยวายให้เป็นเรื่องใหญ่โต แต่เลือกใช้วิธีที่แนบเนียนและร้ายกาจกว่านั้นมากนัก... นั่นคือการปล่อยข่าวลือ

พวกเขาปล่อยข่าวผ่านปากของญาติสนิทมิตรสหายที่ชอบสอดรู้สอดเห็น บอกเล่าเรื่องราวในเวอร์ชันที่บิดเบือนไปอย่างสิ้นเชิง

“น่าสงสารคุณท่านซูเหลือเกิน อุตส่าห์ตามหาลูกสาวที่พลัดพรากเจอ แต่เด็กคนนั้นกลับถูกครอบครัวชาวนาโลภมากเป่าหู บอกว่าถ้าอยากให้กลับไปก็ต้องจ่ายเงินก้อนโตเป็นค่าเลี้ยงดู พอไม่ได้ดั่งใจก็เลยแสดงธาตุแท้เป็นเด็กเนรคุณ อกตัญญู ไม่รู้จักแม้กระทั่งบุพการีผู้ให้กำเนิดตัวเอง”

ข่าวลือนี้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ มันจี้ใจดำผู้คนในยุคสมัยที่ให้ความสำคัญกับความกตัญญูเป็นที่สุด ภาพของหลินเยว่ซินในสายตาชาวบ้านจึงแปรเปลี่ยนจากเด็กสาวน่าสงสารกลายเป็นเด็กสาวใจทมิฬหินชาติในทันที

แรงกดดันที่มองไม่เห็นนี้เริ่มส่งผลกระทบต่อครอบครัวหลินอย่างช้า ๆ

เวลาพ่อหลินออกไปทำไร่ เพื่อนบ้านที่เคยทักทายอย่างเป็นมิตรกลับเบือนหน้าหนี เวลาแม่หลินไปซักผ้าที่ริมคลอง กลุ่มแม่บ้านที่เคยจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนานก็พลันเงียบกริบแล้วขยับตัวออกห่าง พวกเขากลายเป็นเหมือนตัวประหลาดที่ถูกสังคมรังเกียจ แม้จะไม่มีใครพูดออกมาตรง ๆ แต่สายตาที่เย็นชาและเหยียดหยามนั้นมันเจ็บปวดยิ่งกว่าคำด่าทอเสียอีก

ทุกคนในบ้านรับรู้ได้ถึงบรรยากาศมาคุนี้ แต่ไม่มีใครเอ่ยปากพูดออกมา โดยเฉพาะกับเยว่ซิน พวกเขาไม่อยากเพิ่มภาระทางใจให้ลูกสาวต้องแบกรับไปมากกว่านี้อีกแล้ว

แต่หลินเยว่ซินหรือจะดูไม่ออก?

ด้วยวุฒิภาวะที่ผ่านโลกมาสามสิบกว่าปี เธออ่านทุกอย่างออกทะลุปรุโปร่ง เธอรู้ดีว่านี่คือสงครามประสาทที่ตระกูลซูจงใจก่อขึ้น และการนิ่งเฉยยอมให้พวกเขาใส่ร้ายป้ายสีอยู่ฝ่ายเดียวนั้นไม่ใช่ทางแก้ปัญหาที่ดีเลย

ซึ่งโอกาสในการตอบโต้ก็มาถึงเร็วกว่าที่คิด...

เช้าวันหนึ่ง เกลือในบ้านหมดลงพอดี แม่หลินกำลังจะออกไปที่ตลาดในตัวอำเภอ แต่เยว่ซินกลับอาสาขอไปแทน

“ให้หนูไปเองค่ะแม่” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม่พักผ่อนเถอะค่ะ ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“แต่ว่าลูก...” แม่หลินมองลูกสาวด้วยความลังเลและเป็นห่วง ตลาดเป็นศูนย์รวมของผู้คนและข่าวลือ การไปที่นั่นตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการเดินเข้าไปในสนามรบ

“ไม่ต้องห่วงค่ะแม่” เยว่ซินบีบมือมารดาเบา ๆ “บางครั้งการหนีปัญหาก็ไม่ได้ช่วยอะไร สู้เราเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับมันตรง ๆ เสียยังจะดีกว่า”

แววตาที่มุ่งมั่นของเธอทำให้แม่หลินไม่อาจคัดค้านได้อีก สุดท้ายจึงได้แต่พยักหน้าอนุญาตอย่างเป็นกังวล

ตลาดในตัวอำเภอยามสายเป็นช่วงเวลาที่คึกคักจอแจที่สุด เสียงผู้คนต่อรองราคาสินค้า เสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้าดังเซ็งแซ่ กลิ่นผักสด ผลไม้ และเนื้อสัตว์คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ที่นี่คือเวทีละครโรงใหญ่ของชุมชนโดยแท้

ทันทีที่หลินเยว่ซินก้าวเข้ามาในตลาด บรรยากาศที่เคยจอแจก็พลันเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างน่าประหลาด เสียงพูดคุยในบริเวณที่เธอเดินผ่านจะเบาลงทันที ก่อนจะตามมาด้วยเสียงซุบซิบที่ดังราวกับฝูงผึ้งแตกรัง สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว บางสายตาก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น บางสายตาก็แฝงแววดูแคลน และบางสายตาก็แสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน

เยว่ซินแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ เธอเดินตรงไปยังร้านขายของชำด้วยท่าทีสงบนิ่งราวกับกำลังเดินอยู่ในสวนหลังบ้าน ทว่าขณะที่เธอกำลังจะจ่ายเงินค่าเกลือ กลุ่มแม่บ้านกลุ่มหนึ่งที่จับกลุ่มคุยกันอยู่ใกล้ ๆ ก็มีคนหนึ่งแกล้งพูดขึ้นมาเสียงดังราวกับจงใจให้เธอได้ยิน

“นี่เธอได้ยินเรื่องนังหนูอสรพิษนั่นรึยังล่ะ? น่าสงสารพ่อแม่เศรษฐีของเธอจริง ๆ อุตส่าห์ตามหาจนเจอ แต่กลับได้ลูกเนรคุณมาตอบแทน เฮ้อ... นี่แหละนะที่เขาว่าเลี้ยงเสียข้าวสุก”

เสียงนั้นเป็นของป้าหลิว หญิงวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อเรื่องปากตลาดและสอดรู้สอดเห็นเป็นที่หนึ่งในตำบลนี้

“ใช่ ๆๆ ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกัน” อีกคนรีบผสมโรง “เห็นว่าเรียกเงินก้อนโตเลยนะ พอไม่ได้ก็เลยตัดพ่อตัดแม่ น่าไม่อายสิ้นดี!”

เยว่ซินหยุดชะงัก เธอค่อย ๆ หันกลับไปเผชิญหน้ากับกลุ่มแม่บ้านกลุ่มนั้น รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก แต่ดวงตาของเธอกลับสงบนิ่งจนเย็นเยียบ

ป้าหลิวเห็นเธอจ้องมาก็ยิ่งได้ใจ เชิดหน้าขึ้นแล้วพูดกระทบกระเทียบต่อ

“มองอะไรยะ? หรือว่าที่ฉันพูดมันแทงใจดำเข้าให้ล่ะสิ? เด็กสมัยนี้ไม่รู้จักบุญคุณพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด คิดจะถีบหัวส่งกันง่าย ๆ แบบนี้ ตกนรกขุมไหนก็คงไม่รับ!”

แทนที่จะโกรธหรือร้องไห้เหมือนที่ทุกคนคาดหวัง เยว่ซินกลับเดินเข้าไปหาป้าหลิวช้า ๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพแต่คมกริบ

“ป้าหลิว ฉันขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมคะ?”

ป้าหลิวชะงักไปเล็กน้อยที่ถูกเรียกชื่อตรง ๆ “มีอะไร?”

“สมมติว่าป้าปลูกต้นทุเรียนไว้ในสวนหลังบ้านหนึ่งต้น ป้ารดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย ดูแลเอาใจใส่มาตลอดสิบเจ็ดปี จนกระทั่งมันกำลังจะออกลูกให้ป้าได้เก็บกิน แต่แล้ววันหนึ่งก็มีคนแปลกหน้าเดินเข้ามาแล้วบอกว่าต้นทุเรียนต้นนี้เป็นของเขา เพราะเขาเป็นเจ้าของเมล็ดพันธุ์ที่ปลิวมาตกที่นี่เมื่อสิบเจ็ดปีก่อน ป้าหลิวคะ ป้าคิดว่าใครกันแน่ที่มีสิทธิ์ในผลทุเรียนลูกนั้นคะ?”

คำพูดอันเรียบง่ายแต่เฉียบคมนี้ทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นนิ่งอึ้งไปตาม ๆ กัน ป้าหลิวเองก็ถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“นั่น... นั่นมันคนละเรื่องกัน! นี่เรากำลังพูดถึงคนนะ ไม่ใช่ต้นไม้!”

“แล้วมันต่างกันตรงไหนหรือคะ?” เยว่ซินถามกลับทันที ดวงตาของเธอเริ่มฉายแววจริงจังขึ้น “พ่อแม่ตระกูลหลินของฉันคือคนที่รดน้ำ พรวนดิน และเลี้ยงดูฉันมาตลอดสิบเจ็ดปี พวกท่านยอมอดเพื่อให้ฉันได้อิ่ม ยอมลำบากเพื่อให้ฉันได้เรียนหนังสือ พวกท่านคือชาวสวนที่ดูแลต้นไม้ต้นนี้มาด้วยชีวิต”

“ส่วนคนที่ป้าเรียกว่าพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดพวกเขาเป็นแค่คนที่ทำเมล็ดพันธุ์หล่นหายไปเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน แล้วก็ไม่เคยหันกลับมามองอีกเลย จนกระทั่งวันนี้วันที่พวกเขาเห็นว่าต้นไม้ต้นนี้เติบโตพอที่จะให้ร่มเงาและเก็บผลได้แล้ว ก็คิดจะกลับมาแสดงความเป็นเจ้าของ ป้าบอกฉันทีสิคะว่ามันยุติธรรมแล้วหรือ? นี่หรือคือสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว?”

เสียงของเธอเริ่มดังขึ้นเล็กน้อย แฝงไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นตันใจ แต่ก็ยังคงความหนักแน่นไว้ได้ทุกถ้อยคำ

“พวกคุณพูดถึงความกตัญญู แล้วการทอดทิ้งลูกตัวเองไปสิบเจ็ดปีเรียกว่าอะไรคะ? การกลับมาเพื่อดูถูกคนที่ช่วยชีวิตลูกของตัวเองไว้เรียกว่าอะไร? ครอบครัวไม่ใช่ตำแหน่งที่เอาไว้แอบอ้าง แต่คือความรับผิดชอบที่ต้องลงมือทำ! และคนที่ทำหน้าที่นั้นมาตลอดก็คือครอบครัวหลินของฉันเพียงครอบครัวเดียว!”

คำปราศรัยที่ทรงพลังของเธอทำให้ทั้งตลาดเงียบกริบ ทุกคนต่างตกอยู่ในภวังค์ ป้าหลิวหน้าซีดสลับแดงด้วยความอับอาย ไม่สามารถหาคำใดมาโต้แย้งได้อีก

เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ทิศทางของมันเปลี่ยนไป...

“เออ นังหนูคนนี้พูดมีเหตุผลแฮะ”

“จริงด้วย ถ้ามองในมุมนี้ตระกูลซูนั่นก็ใจดำเหมือนกันนะ ทิ้งลูกไปตั้งนาน”

“เรื่องราวมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราได้ยินมาก็ได้...”

แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่เห็นด้วย ยังคงมีเสียงกระซิบกระซาบจากคนหัวโบราณบางคนดังขึ้นมาแผ่ว ๆ “ถึงอย่างนั้น เลือดก็ข้นกว่าน้ำอยู่ดีนั่นแหละ การตัดขาดสายเลือดตัวเองแบบนี้มันก็ออกจะเกินไปหน่อยนะ”

หลินเยว่ซินได้ยิน แต่เธอไม่คิดจะสนใจอีกต่อไป เธอได้ทำในสิ่งที่ควรทำแล้ว เธอได้หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยลงในใจของผู้คนแล้ว ส่วนมันจะเติบโตต่อไปอย่างไรก็คงต้องแล้วแต่ความคิดของแต่ละคน

เธอจ่ายเงินค่าเกลือเสร็จก็รีบรับของ แล้วหันหลังเดินออกจากตลาดไปอย่างสง่างาม แผ่นหลังที่ตั้งตรงของเธอเป็นดั่งสัญลักษณ์ของความไม่ยอมแพ้ แม้จะรู้ดีว่าหนทางข้างหน้ายังคงเต็มไปด้วยขวากหนาม แต่เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน

ข่าวการโต้ตอบอย่างชาญฉลาดของหลินเยว่ซินที่ตลาดในวันนี้ แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง แม้มันจะสามารถทำลายภาพลักษณ์เด็กเนรคุณที่ตระกูลซูพยายามสร้างขึ้นจนเกิดรอยร้าวครั้งใหญ่ได้ แต่ก็ยังมีคนที่ไม่เชื่อและมองเธอในแง่ร้ายอยู่บ้าง ทว่าก็มีคนอีกไม่น้อยที่เริ่มหันมาฉุกคิดและตั้งคำถามกับเรื่องราวที่ได้ยินมา