๐๗ ผลสอบ

เวลาผ่านไปราวหนึ่งเดือนเต็ม ฤดูใบไม้ร่วงได้แผ่พรมสีเหลืองทองของมันไปทั่วทั้งหุบเขา อากาศเริ่มเย็นลงในยามเช้าและค่ำคืน แต่บรรยากาศภายในบ้านตระกูลหลินกลับอบอวลไปด้วยความอบอุ่นจากการเรียนรู้และความหวัง

ทุกค่ำคืน ภาพของสี่ชีวิตที่โน้มตัวเข้าหาแสงตะเกียงดวงน้อยเพื่ออ่านหนังสือได้กลายเป็นเรื่องปกติ ทว่าภายใต้ความขยันขันแข็งนั้น ทุกคนต่างซ่อนความกังวลใจไว้เงียบ ๆ วันประกาศผลสอบเทียบของเยว่ซินใกล้เข้ามาทุกขณะ เงินค่าสมัครสอบสิบสองหยวนห้าเหมานั้นแม้จะไม่มีใครเอ่ยถึง แต่มันก็ยังคงแขวนอยู่กลางใจของทุกคนประหนึ่งดาบของดาโมเคิลที่พร้อมจะร่วงหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ

มีเพียงหลินเยว่ซินเท่านั้นที่ยังคงสงบนิ่ง เธอปลอบใจทุกคนว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น แต่ในใจลึก ๆ แล้วแม้จะรู้ผลลัพธ์จากอนาคต แต่ก็อดที่จะรู้สึกประหม่าไม่ได้อยู่ดี เพราะนี่คือก้าวแรกที่สำคัญที่สุด หากผิดพลาดไป แผนการทั้งหมดที่วางไว้ก็จะต้องสะดุดลงอย่างแน่นอน

…

บ่ายของวันศุกร์อันแสนปกติ ขณะที่พ่อหลินและต้าเฉียงกำลังซ่อมรั้วบ้าน ส่วนเยว่ซินกำลังช่วยแม่หลินและซิวอิงคัดแยกเมล็ดพันธุ์สำหรับฤดูปลูกหน้า จู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นมาจากทางเข้าหมู่บ้าน

“ข่าวดี! ข่าวใหญ่! ตระกูลหลินอยู่ไหน!”

เสียงนั้นเป็นของหลี่ต้าจวิน ลูกชายของผู้ใหญ่บ้านที่เพิ่งกลับมาจากในตัวอำเภอ เขาวิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล ฝุ่นดินคลุ้งตลบตามหลังมาเป็นทาง

“มีเรื่องอะไรกันหรือต้าจวิน?” พ่อหลินวางค้อนลงแล้วถามด้วยความสงสัย

หลี่ต้าจวินวิ่งมาหยุดหอบแฮ่ก ๆ อยู่หน้าบ้าน เขาชี้มือมาที่หลินเยว่ซินด้วยอาการตื่นเต้นสุดขีด “หลินเยว่ซิน! ผลสอบออกแล้ว! ผลสอบของเธอ โอ๊ย... ให้ตายเถอะ! ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต!”

หัวใจของทุกคนในบ้านหลินหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม แม่หลินรีบวิ่งเข้ามาประคองลูกสาวไว้แน่นด้วยสีหน้าซีดเผือด “ผล... ผลเป็นยังไงรึต้าจวิน?”

“ที่หนึ่ง! เธอสอบได้ที่หนึ่งของทั้งอำเภอ!” ต้าจวินตะโกนลั่น “ไม่ใช่แค่นั้นนะ คะแนน… คะแนนเต็ม! เธอได้คะแนนเต็มทุกวิชา! ชื่อของเธอตัวเบ้อเริ่มอยู่บนสุดของกระดานประกาศผลเลย!”

สิ้นคำพูดนั้น โลกทั้งใบของครอบครัวหลินก็พลันเงียบสงัดไปชั่วขณะ ราวกับมีใครบางคนกดปุ่มหยุดเวลาเอาไว้

คะแนนเต็มทุกวิชา?

มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินกว่าจะจินตนาการได้ เป็นปรากฏการณ์ที่เรียกได้ว่าเป็นอสุนีบาตฟาดลงกลางหมู่บ้านอันเงียบสงบโดยแท้

“เธอ... เธอดูไม่ผิดแน่นะต้าจวิน?” พ่อหลินถามเสียงสั่นเทา ไม่กล้าจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ผิดได้ยังไงล่ะลุงหลิน!” ต้าจวินยืนยันแข็งขัน “คนทั้งอำเภอมุงดูกันเต็มหน้าสำนักงานการศึกษา ตอนนี้ทุกคนกำลังพูดถึงแต่อัจฉริยะหลินเยว่ซินจากหมู่บ้านหงซิงของเรากันทั้งนั้นแหละ!”

วินาทีที่ความจริงได้รับการยืนยัน ทำนบน้ำตาของแม่หลินก็พังทลายลงมา เธอยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น เป็นน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มยินดี น้ำตาแห่งความภาคภูมิใจที่สุมแน่นอยู่ในอกมาตลอดหลายปี

พ่อหลินผู้แข็งแกร่งเสมอมา บัดนี้ดวงตาของเขากลับแดงก่ำ ขอบตาร้อนผ่าวจนต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อซ่อนความอ่อนไหวของตนเอง ส่วนซิวอิงนั้นน้ำตาไหลพราบกอดน้องสาวไว้แน่น พูดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่า

“ดีเหลือเกิน... ดีเหลือเกิน...”

แต่คนที่แสดงออกอย่างเปิดเผยที่สุดคือต้าเฉียง เขาร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจสุดเสียง

“สุดยอดไปเลยน้องฉัน! ฮ่า ๆๆๆ พี่ใหญ่รู้แล้วว่าเธอต้องทำได้!” ว่าแล้วเขาก็ช้อนตัวน้องสาวขึ้นอุ้มแล้วหมุนไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้นดีใจ จนเยว่ซินต้องร้องห้ามเพราะเริ่มเวียนหัว

เยว่ซินหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา ความสุขที่ได้เห็นครอบครัวที่รักมีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ มันมีค่ามากกว่าเงินทองกองเท่าภูเขาเสียอีก

แต่เรื่องน่าประหลาดใจยังไม่หมดเพียงเท่านั้น...

ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามต่อมา ขณะที่ข่าวดีกำลังแพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน ก็มีรถจี๊บคันหนึ่งแล่นฝ่าเข้ามาจอดที่หน้าบ้านตระกูลหลินอีกครั้ง แต่คราวนี้ผู้ที่ก้าวลงมาไม่ใช่ครอบครัวตระกูลซู แต่เป็นชายวัยกลางคนสวมแว่นตาท่าทางภูมิฐาน ซึ่งก็คืออาจารย์ใหญ่จางแห่งโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของอำเภอนั่นเอง

การมาเยือนของบุคคลสำคัญระดับนี้ทำให้ชาวบ้านที่เริ่มทยอยกันมาแสดงความยินดีถึงกับแตกตื่นฮือฮายิ่งกว่าเดิม อาจารย์ใหญ่จางไม่เคยมาเหยียบหมู่บ้านชาวนาที่ห่างไกลเช่นนี้มาก่อน

“ขอโทษนะครับ ที่นี่คือบ้านของนักเรียนหลินเยว่ซินใช่หรือเปล่า?” อาจารย์ใหญ่จางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

พ่อหลินที่ยังคงงุนงงรีบเชิญเขาเข้ามาในบ้านอย่างลนลาน

อาจารย์ใหญ่จางจับมือของเยว่ซินขึ้นมาเขย่าเบา ๆ อย่างชื่นชม “ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมจริง ๆ! ตลอดชีวิตการเป็นครูของฉันมาสามสิบปี ฉันยังไม่เคยเห็นใครที่ทำคะแนนสอบเทียบได้เต็มทุกวิชามาก่อนเลย! เธอคืออัจฉริยะอย่างแท้จริง!”

“อาจารย์ใหญ่ชมเกินไปแล้วค่ะ” เยว่ซินกล่าวตอบอย่างถ่อมตน

“ไม่เกินไปเลยแม้แต่น้อย!” อาจารย์ใหญ่กล่าวอย่างหนักแน่น “ฉันมาที่นี่วันนี้เพื่อจะมอบข้อเสนอให้เธอเป็นการส่วนตัว โรงเรียนของเรายินดีจะมอบทุนการศึกษาเต็มจำนวนให้เธอเข้าเรียนในชั้นปีสุดท้ายทันที พร้อมทั้งสนับสนุนค่าใช้จ่ายทั้งหมดจนกว่าเธอจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ขอเพียงแค่เธอตกลงเท่านั้น”

ข้อเสนอนี้ทำให้ทุกคนในบ้านหลินเบิกตากว้าง นี่คือโอกาสทองที่หาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้ว

แต่หลินเยว่ซินกลับส่ายหน้าช้า ๆ “ฉันรู้สึกเป็นเกียรติและขอบคุณในความเมตตาของอาจารย์ใหญ่เป็นอย่างสูงค่ะ แต่ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งชาติในปีหน้าโดยตรงค่ะ”

คำตอบของเธอทำให้อาจารย์ใหญ่จางตกตะลึงอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้ผิดหวัง กลับกัน แววตาของเขายิ่งทอประกายชื่นชมในความทะเยอทะยานและความแน่วแน่ของเด็กสาวคนนี้มากขึ้นไปอีก

“เข้าใจแล้ว ในเมื่อเธอตั้งใจไว้เช่นนั้นฉันก็จะไม่รบเร้า” เขายิ้มอย่างใจดี “แต่จำไว้ว่าหากต้องการความช่วยเหลืออะไร ไม่ว่าจะเป็นหนังสือหรือคำแนะนำ โรงเรียนของเรายินดีต้อนรับเธอเสมอ”

การมาเยือนและจากไปของอาจารย์ใหญ่จางได้สลายข่าวลือในแง่ลบทั้งหมดจนสิ้นซาก ชาวบ้านที่เคยซุบซิบนินทาและมองครอบครัวหลินด้วยสายตาเหยียดหยาม บัดนี้กลับเปลี่ยนท่าทีเป็นหน้ามือเป็นหลังมือ

ป้าหลิวคนเดิมที่เคยกล่าวหาเธอในตลาด บัดนี้กลับหอบไข่ไก่สด ๆ มาให้ถึงหน้าบ้านด้วยรอยยิ้มประจบประแจง

“โอ๊ย... หนูเยว่ซิน ป้ารู้แล้วเชียวว่าหนูต้องเป็นเด็กดีมีความคิด ที่ป้าเคยพูดอะไรไม่ดีไปก็อย่าถือสาเลยนะจ๊ะ”

เยว่ซินรับของมาอย่างสุภาพ แต่ในใจกลับเย้ยหยัน นี่แหละนะสันดานมนุษย์ เมื่อมีอำนาจและได้รับการยอมรับ ทุกคนก็จะวิ่งเข้ามาหาเอง

ค่ำคืนนั้น บ้านตระกูลหลินจัดงานฉลองเล็ก ๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี แม่หลินยอมทุ่มเงินซื้อเนื้อหมูสามชั้นชิ้นเล็ก ๆ มาทำหมูพะโล้หอมกรุ่น พ่อหลินนำเหล้าหมักจากข้าวฟ่างที่เก็บไว้ใต้เตียงออกมาดื่มฉลองเป็นครั้งแรกในรอบสิบปี

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ทุกคนต่างผลัดกันคีบเนื้อหมูใส่ชามให้เยว่ซินจนล้น พ่อหลินยกจอกเหล้าขึ้นด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย

“ดื่ม! เพื่อดาวเหวินฉวี่ ^[1] ของบ้านเรา!”

ทุกคนต่างยกถ้วยของตนเองขึ้นดื่มอย่างมีความสุข ความสุขที่แท้จริงซึ่งเกิดจากความภาคภูมิใจ

ท่ามกลางความยินดีนั้น หลังจากที่ทุกคนเริ่มสงบลงเล็กน้อย เยว่ซินก็วางตะเกียบลงแล้วมองหน้าทุกคนด้วยแววตาที่จริงจัง

“พ่อคะ แม่คะ พี่ ๆ ความสุขและความภูมิใจของทุกคนในวันนี้ คือของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้วค่ะ”

เธอหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ทำให้ทุกคนหันมาตั้งใจฟัง

“แต่ว่า...” เธอกล่าวต่อ “นี่เป็นแค่ก้าวแรกเท่านั้นค่ะ”

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความสงสัย

“การสอบผ่านเป็นการพิสูจน์ว่าหนูมีความรู้” เธอกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “แต่ความรู้ที่กินไม่ได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับกระดาษเปล่า ต่อจากนี้ไปหนูจะใช้ความรู้นี้เพื่อทำให้ท้องของพวกเราอิ่มค่ะ”

“พรุ่งนี้หนูจะเริ่มทำธุรกิจของเราเอง!”

คำประกาศครั้งใหม่ของเธอทำให้ทุกคนที่กำลังเคลิบเคลิ้มอยู่กับความสุขถึงกับนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง พวกเขายังไม่ทันจะปรับตัวกับสถานะครอบครัวของอัจฉริยะได้ดีเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ลูกสาวหรือน้องสาวของพวกเขากำลังจะก้าวไปสู่บทบาทใหม่ที่ไม่มีใครเคยคาดคิดมาก่อน

—————

^[1] ดาวเหวินฉวี่ หมายถึง เทพแห่งการศึกษา