๐๘ กิจการแรกของครอบครัว

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังงานฉลอง ควันหลงแห่งความสุขยังคงอบอวลจาง ๆ อยู่ในอากาศ แต่คำประกาศทิ้งท้ายของหลินเยว่ซินเมื่อคืนนี้ก็ได้เข้ามาแทนที่ความปลาบปลื้มยินดีด้วยความสงสัยใคร่รู้ระลอกใหม่ เพราะคำ ๆ นั้นช่างดูห่างไกลจากวิถีชีวิตชาวนาของพวกเขาเหลือเกิน

หลังมื้อเช้าอันเรียบง่าย เยว่ซินก็ขอให้ทุกคนมารวมตัวกันอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีใครแสดงความกังวลหรือเคลือบแคลงในแววตาอีกแล้ว ทุกคนต่างจ้องมองมาที่เธอด้วยความเชื่อมั่นและรอคอยที่จะได้ฟังแผนการอันน่าทึ่งของอัจฉริยะประจำบ้าน

เยว่ซินไม่ทำให้ทุกคนต้องรอนาน เธอหยิบกระดาษหลายแผ่นที่เต็มไปด้วยภาพวาดลายเส้นด้วยถ่านไม้ออกมาวางบนโต๊ะ

“พ่อคะ แม่คะ พี่ ๆ นี่คือแผนธุรกิจที่ฉันคิดไว้ค่ะ”

ทุกคนต่างก้มลงมองภาพวาดเหล่านั้นด้วยความฉงน บนกระดาษคือภาพร่างของเสื้อผ้าสตรีในรูปแบบที่ไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อนในยุค 80 มันไม่ใช่เสื้อคอกลมแขนกระบอก หรือกางเกงทรงหลวม ๆ สีทึม ๆ ที่ผู้คนนิยมใส่กันจนชินตา แต่กลับเป็นเสื้อที่มีการตัดเย็บเข้ารูปเล็กน้อย แขนเสื้อพองนิด ๆ ดูน่ารัก หรือชุดกระโปรงทรงเอที่เรียบง่ายแต่กลับดูสง่างาม

“เสื้อผ้า?” พ่อหลินเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก “ลูกจะให้เราทำเสื้อผ้าขายเหรอเยว่ซิน? แต่เราจะไปสู้โรงงานใหญ่ ๆ ได้ยังไงล่ะ”

“เราไม่ได้จะสู้กับเขาค่ะพ่อ” เยว่ซินตอบอย่างมั่นใจ “แต่เราจะสร้างทางของเราเอง พ่อดูเสื้อผ้าที่ขายกันในตลาดตอนนี้สิคะ มีแต่แบบเดิม ๆ สีเดิม ๆ ซ้ำซากจำเจ ผู้คนโดยเฉพาะหนุ่มสาวในยุคนี้ เริ่มต้องการอะไรที่แปลกใหม่เพื่อแสดงความเป็นตัวของตัวเองแล้ว นี่คือช่องว่างทางการตลาดที่ยังไม่มีใครมองเห็น”

สาวเธอรีบยกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมา

“เราไม่ได้แค่ขายเสื้อผ้า แต่เรากำลังจะขายสไตล์และความมั่นใจค่ะ สิ่งที่เราจะทำคือการใช้ต้นทุนต่ำ แต่สร้างมูลค่าเพิ่มให้สูงที่สุด”

แม่หลินซึ่งมีฝีมือในการเย็บปักถักร้อยที่สุดในบ้าน มองภาพร่างเหล่านั้นด้วยแววตาเป็นประกาย “แบบเสื้อพวกนี้มันสวยแปลกตาดีจริง ๆ นะลูก แต่ว่าผ้าที่จะเอามาตัดมันคงจะแพงน่าดู แล้วเราจะเอาเงินทุนมาจากไหนกัน?”

นี่คือปัญหาใหญ่ที่สุดที่ทุกคนต่างก็คิดอยู่ในใจ พวกเขาไม่มีเงินทุนเลยแม้แต่เฟินเดียว

เยว่ซินยิ้มบาง ๆ ราวกับรู้ว่าทุกคนกำลังกังวลเรื่องอะไร “เรื่องนั้นหนูมีวิธีค่ะ เราจะไม่ซื้อผ้าผืนใหม่ราคาแพง แต่เราจะไปที่ร้านตัดเสื้อในอำเภอ แล้วขอซื้อเศษผ้าที่พวกเขาเหลือทิ้งค่ะ ร้านพวกนั้นขายเศษผ้าพวกนี้ในราคาถูกเหมือนได้เปล่า ในสายตาคนอื่นมันอาจจะเป็นขยะ แต่ในสายตาของเรา มันคือเพชรที่รอการเจียระไนค่ะ”

ความคิดที่พลิกแพลงนี้ทำให้ทุกคนถึงกับตาโต การนำของเหลือทิ้งมาสร้างสรรค์ให้เกิดเป็นของชิ้นใหม่ เป็นแนวคิดที่ล้ำสมัยและชาญฉลาดอย่างยิ่ง

“แม่กับพี่ซิวอิงมีฝีมือการเย็บผ้าที่ยอดเยี่ยมที่สุด ทั้งสองคนจะเป็นหัวใจหลักในฝ่ายการผลิต ส่วนพ่อกับพี่ต้าเฉียง ร่างกายแข็งแรงและมีฝีมือทางช่าง หนูอยากให้ช่วยกันสร้างแผงขายของเล็ก ๆ ที่สามารถพับเก็บและเคลื่อนย้ายได้สะดวก ส่วนตัวหนูจะเป็นคนออกแบบ จัดการ และการขายเองค่ะ”

การแบ่งหน้าที่ที่ชัดเจนและให้เกียรติในความสามารถของแต่ละคน ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนสำคัญของแผนการนี้ ความกระตือรือร้นเริ่มฉายชัดขึ้นบนใบหน้าของทุกคน

“ถ้าอย่างนั้น...” พ่อหลินกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เงินรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ชาวบ้านเอามาให้ลูกเมื่อวานนี้ ก็เอามาใช้เป็นทุนก้อนแรกของเราเถอะ!”

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยโดยพร้อมเพรียงกัน เงินก้อนนั้นแม้จะไม่มาก แต่เมื่อรวมกับความรู้ ความสามารถ และความสามัคคีของทุกคนในครอบครัวแล้ว มันก็คือทุนรอนที่มหาศาลที่สุด

กระท่อมดินหลังน้อยได้แปรสภาพกลายเป็นโรงงานขนาดย่อมภายในชั่วข้ามคืน กลางวันทุกคนยังคงทำงานของตนเองตามปกติ แต่พอยามค่ำคืนมาเยือน แสงตะเกียงดวงน้อยก็จะส่องสว่างขึ้นพร้อมกับเสียงจักรเย็บผ้าที่ดังขึ้นเป็นจังหวะ เสียงของมันไม่ได้ฟังดูน่ารำคาญ แต่กลับเป็นดั่งเสียงที่ขับกล่อมทุกคนในบ้าน

แม่หลินและซิวอิงนั่งอยู่หน้าจักรเย็บผ้าเก่าแก่ซึ่งเป็นสมบัติตกทอดของครอบครัว สองมือกร้านที่เคยจับแต่จอบเสียม บัดนี้กลับกำลังบรรจงเย็บผ้าแต่ละชิ้นอย่างประณีตราวกับศิลปินเอก ส่วนเยว่ซินจะคอยเป็นผู้ช่วยและผู้กำกับ เธอสอนเทคนิคการตัดเย็บแบบใหม่ ๆ ที่ทำให้งานเร็วขึ้นและสวยงามขึ้น

ส่วนนอกบ้าน พ่อหลินและต้าเฉียงก็กำลังง่วนอยู่กับการเลื่อยไม้และตอกตะปู พวกเขานำเศษไม้เก่า ๆ และบานประตูที่ไม่ใช้แล้ว มาสร้างเป็นแผงลอยแบบพับได้ตามแบบที่เยว่ซินร่างขึ้นมาอย่างแข็งขัน เหงื่อที่ไหลโทรมกายไม่ได้ทำให้พวกเขาท้อแท้ แต่กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความหวัง

หลายวันผ่านไป กองเศษผ้าที่ไร้ค่าได้ถูกชุบชีวิตขึ้นมาใหม่ กลายเป็นเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่งดงามเกินกว่าใครจะจินตนาการได้ราวสิบกว่าตัว แต่ละตัวมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่ซ้ำกัน เยว่ซินยังได้ออกแบบป้ายยี่ห้อเล็ก ๆ ขึ้นมาด้วย เป็นรูปใบไหวสีเขียวที่ปักด้วยมืออย่างง่าย ๆ แล้วเย็บติดไว้ที่คอเสื้อทุกตัว ประดุจดังจุดเริ่มต้นของแบรนด์ที่จะโด่งดังไปทั่วประเทศในอนาคต

เช้าวันเปิดตลาดนัดประจำสัปดาห์ของอำเภอ สองพ่อลูกหลินเจี้ยนกั๋วและหลินต้าเฉียงช่วยกันหาบแผงลอยที่สร้างขึ้นเองพร้อมกับห่อเสื้อผ้าไปยังตลาดตั้งแต่เช้าเพื่อจับจองทำเลที่ดีที่สุด

เมื่อถึงเวลาสาย ๆ ซึ่งเป็นช่วงที่ตลาดคึกคักที่สุด แผงขายของเล็ก ๆ ของครอบครัวหลินก็ได้เปิดตัวขึ้นอย่างเป็นทางการ และมันก็สร้างความแตกต่างจากแผงอื่น ๆ ในตลาดอย่างสิ้นเชิง

แทนที่จะกองเสื้อผ้าสุมกันไว้บนแคร่อย่างไม่เป็นระเบียบเหมือนร้านอื่น เยว่ซินกลับใช้ความรู้ด้านการตลาดจากอนาคตมาจัดร้านได้อย่างน่าทึ่ง เธอแขวนเสื้อตัวที่สวยที่สุดสามสี่ตัวไว้บนราวไม้ไผ่ที่ทำขึ้นเอง เพื่อให้ลูกค้าได้เห็นทรงของเสื้อได้อย่างชัดเจน ส่วนที่เหลือก็พับไว้อย่างสวยงามและแยกตามโทนสี ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเกลี้ยกล่อมให้พี่สาวซิวอิงผู้ขี้อายยอมสวมเสื้อแขนพองตัวสวยที่สุด เพื่อเป็นนางแบบให้กับร้านอีกด้วย!

“เสื้อผ้าสวย ๆ มาแล้วจ้า! แบบใหม่ล่าสุดไม่ซ้ำใครในตลาดนี้แน่นอน! ลองแวะเข้ามาดูก่อนได้นะคะ!” เยว่ซินตะโกนเรียกลูกค้าด้วยรอยยิ้มสดใส ไม่มีความเคอะเขินแม้แต่น้อย

ในตอนแรก ผู้คนที่เดินผ่านไปมาทำเพียงแค่ชำเลืองมองด้วยความแปลกใจ เสื้อผ้าของเธอสวยสะดุดตาก็จริง แต่มันดูทันสมัยและโดดเด่นเกินไปสำหรับชาวบ้านในยุคนี้ที่ยังคุ้นชินกับความเรียบง่ายและธรรมดา พวกเขาจึงยังไม่กล้าที่จะเข้ามาถามไถ่

เยว่ซินไม่ย่อท้อ เธอยังคงส่งยิ้มและเชื้อเชิญลูกค้าอย่างเป็นมิตร เธอรู้ดีว่าการจะทำให้คนยอมรับของใหม่ได้นั้นต้องใช้เวลาและความกล้าหาญของคนแรก

หญิงสาวคนหนึ่งอายุราว ๆ ยี่สิบต้น ๆ แต่งกายด้วยชุดทำงานที่ดูสะอาดสะอ้านน่าจะเป็นครูหรือเจ้าหน้าที่ในหน่วยงานราชการ เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านของเธอ สายตาของหญิงสาวจับจ้องอยู่ที่เสื้อแขนพองที่ซิวอิงสวมใส่อยู่อย่างสนใจเป็นพิเศษ

“น้องสาว เสื้อตัวที่น้องสาวใส่สวยจังเลย”

เยว่ซินรีบฉวยโอกาสนี้เข้าไปทักทายอย่างนอบน้อม “เสื้อตัวนี้เป็นแบบใหม่ที่ร้านเราออกแบบเองเลยนะคะ สนใจลองดูก่อนไหมคะ?”

หญิงสาวคนนั้นลังเลเล็กน้อย “แต่ว่ามันจะดูแปลกไปไหม? ฉันไม่เคยเห็นใครใส่เสื้อแบบนี้มาก่อนเลย”

“ความสวยงามที่แตกต่างไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกค่ะ” เยว่ซินตอบด้วยรอยยิ้มที่น่าเชื่อถือ “แต่มันคือการเป็นผู้นำแฟชั่นต่างหากล่ะคะ พี่สาวรูปร่างดีอยู่แล้ว ใส่เสื้อตัวนี้จะต้องสวยสง่าขึ้นอีกมากแน่นอนค่ะ”

คำชมที่จริงใจและการนำเสนอที่น่าสนใจทำให้หญิงสาวคนนั้นเริ่มคล้อยตาม

“ที่ร้านเรามีที่ให้ลองด้วยนะคะ” เยว่ซินชี้ไปที่มุมหนึ่งของแผงที่เธอขึงผ้าผืนใหญ่ไว้เป็นม่านส่วนตัวง่าย ๆ

การมีห้องลองเสื้อในตลาดสดเป็นเรื่องที่ใหม่มากจนน่าตกใจ หญิงสาวคนนั้นตัดสินใจลองดู เธอรับเสื้อตัวใหม่จากเยว่ซินแล้วหายเข้าไปหลังม่าน

ไม่กี่อึดใจต่อมา เธอก็ก้าวออกมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่ที่สวมอยู่บนร่าง...

วินาทีที่เธอปรากฏตัว ทุกสายตาที่อยู่บริเวณนั้นต่างจับจ้องไปที่เธอเป็นตาเดียว เสื้อแขนพองสีฟ้าอ่อนตัวนั้นขับให้ผิวของเธอดูผ่องขึ้น การตัดเย็บที่เข้ารูปเล็กน้อยช่วยเน้นให้เห็นสัดส่วนที่สวยงาม ทำให้เธอดูเป็นสาวสมัยใหม่ที่เปี่ยมด้วยรสนิยมขึ้นมาทันที

หญิงสาวมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกบานเล็กที่เยว่ซินเตรียมไว้ให้ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้นและพึงพอใจ

“สวยจัง มันสวยกว่าที่ฉันคิดไว้อีก!”

ภาพนั้นเป็นดั่งการโฆษณาที่มีชีวิตที่ดีที่สุด กลุ่มหญิงสาวอีกกลุ่มหนึ่งที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ เริ่มทนไม่ไหวและก้าวเข้ามาที่หน้าร้านทันที

“น้องสาว เสื้อตัวนั้นราคาเท่าไหร่?”

“มีสีอื่นอีกไหม?”

“ขอลองชุดกระโปรงตัวนั้นได้ไหมจ๊ะ?”

เยว่ซินยิ้มกว้าง มองภาพลูกค้าที่เริ่มรุมล้อมเข้ามาที่แผงขายของเล็ก ๆ ของครอบครัวเธอด้วยหัวใจที่พองโต เสมือนว่าเรือลำน้อยของพวกเขาได้ออกจากฝั่งมาแล้วอย่างสวยงาม