๐๖ แรกพบ

ดวงตะวันคล้อยต่ำ แสงแดดยามบ่ายที่เคยร้อนแรงเริ่มอ่อนกำลังลง ทอแสงสีอำพันอาบไล้ไปทั่วท้องทุ่งนาสองข้างทาง หลินเยว่ซินเดินถือห่อเกลือเล็ก ๆ กลับบ้านด้วยฝีเท้าที่สม่ำเสมอ ในใจของเธอกำลังประเมินสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นในตลาดอย่างเงียบ ๆ

ชัยชนะในสมรภูมิน้ำลายเมื่อครู่นี้ไม่ได้ทำให้เธอลิงโลดใจแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอกลับตระหนักได้อย่างชัดเจนว่านี่เป็นเพียงการโหมโรงของมหากาพย์ที่ยาวนานกว่าที่คิด การโต้ตอบของเธอในวันนี้เปรียบเสมือนการโยนก้อนหินลงไปในรังแตน ต่อไปนี้ตระกูลซูคงจะไม่เพียงแค่ปล่อยข่าวลืออีกแล้ว แต่อาจจะลงมือทำอะไรที่ร้ายกาจยิ่งกว่านี้

ลิ้นคนยาวกว่าถนน คำพังเพยนี้ยังคงเป็นจริงเสมอ เธอหยุดคำนินทาของคนทั้งโลกไม่ได้ แต่เธอสามารถทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นจนไม่มีใครกล้ารังแกได้ นี่คือเป้าหมายที่แท้จริงของเธอ

เส้นทางจากตัวอำเภอกลับสู่หมู่บ้านค่อนข้างเปลี่ยวและเงียบสงบ สองข้างทางขนาบด้วยทิวต้นไหวที่ทิ้งกิ่งก้านยาวระย้าลงมาอย่างอ่อนช้อย ลู่ไหวไปตามแรงลมยามบ่ายราวกับกำลังเต้นระบำอย่างอ้อยอิ่ง เป็นภาพที่งดงามและสงบสุข แต่สำหรับเยว่ซินในตอนนี้ เธอกลับสัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเงียบงันนั้น

เมื่อเดินมาถึงโค้งหักศอกที่ลับตาคน กลุ่มเด็กหนุ่มวัยรุ่นราวสี่ห้าคนก็ก้าวออกมาจากแนวพุ่มไม้แล้วยืนขวางทางเธอไว้ พวกเขาคือกลุ่มวัยรุ่นหัวโจกในหมู่บ้านที่นำโดยหวังหู่ เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ผู้มีนิสัยอันธพาลและมักจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าเสมอ

“อ้าว ๆ ดูสิว่าใครมา” หวังหู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน กอดอกมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “นี่มันคุณหนูหลินผู้สูงส่งนี่เอง ได้ยินว่าตอนนี้มีปีกกล้าขาแข็ง ไม่เห็นหัวพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดแล้วงั้นเหรอ?”

เสียงหัวเราะคิกคักจากกลุ่มลูกไล่ของเขาดังขึ้นประสานเสียงกัน

“เธอคงคิดว่าตัวเองเป็นหงส์ในดงกาไปแล้วล่ะสิพี่หู่!”

เยว่ซินหยุดยืนนิ่ง สายตาของเธอกวาดมองกลุ่มคนตรงหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อประเมินสถานการณ์ ในใจอาจจะเต้นระรัวด้วยความกังวล แต่สีหน้ากลับเรียบเฉย เธอรู้ดีว่าการแสดงความอ่อนแอหรือความหวาดกลัวออกมาในตอนนี้ มีแต่จะยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง

“หลีกทางด้วย” เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไร้ซึ่งความหวาดหวั่น

ท่าทีที่ไม่ยี่หระของเธอทำให้หวังหู่เสียหน้า เขากระแทกเสียงกลับ “ทำไมพวกฉันต้องหลีกทางให้คนอกตัญญูอย่างแกด้วย! ผู้หญิงที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งบุญคุณพ่อแม่ ก็ไม่ต่างอะไรกับเดรัจฉาน! บางทีพวกฉันอาจจะต้องสั่งสอนบทเรียนเรื่องความกตัญญูให้แกสักหน่อย!”

พูดจบเขาก็ก้าวเข้ามาหาเธออย่างคุกคาม พร้อมกับผลักเข้าที่หัวไหล่ของเธออย่างแรง

เยว่ซินไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างของเธอจึงเซถลาไปด้านข้างจนเกือบล้มลง ห่อเกลือในมือหลุดกระเด็นไปกองกับพื้น

ในจังหวะนั้นเอง ห่างออกไปไม่ไกลนักใต้ร่มเงาของต้นไหวขนาดใหญ่ มีร่างสูงสง่าของบุรุษผู้หนึ่งยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่เงียบ ๆ

เขาคือ ลู่เฟิง นายทหารหนุ่มที่เพิ่งเดินทางกลับมาเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ในหมู่บ้าน เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ ๆ กับกางเกงสีเข้ม แต่ท่วงท่าการยืนที่มั่นคงและแผ่นหลังที่ตั้งตรงราวกับทวนนั้น ก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ดวงตาคมกริบราวกับพญาเหยี่ยวของเขากำลังจับจ้องไปยังเด็กสาวที่เพิ่งถูกผลักอย่างสนใจ

โดยสัญชาตญาณแล้ว เขาควรจะเข้าไปช่วยเหลือทันที แต่บางสิ่งบางอย่างกลับทำให้เขารั้งรอ เขารู้สึกได้ถึงรัศมีบางอย่างที่ผิดปกติจากเด็กสาวคนนั้น

หลินเยว่ซินไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ได้กรีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างที่เด็กสาวทั่วไปควรจะทำ เธอยืนทรงตัวได้อย่างมั่นคง ก้มลงไปปัดฝุ่นที่เปื้อนแขนเสื้อออกอย่างใจเย็นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นเธอก็ยืดตัวตรงแล้วหันไปเผชิญหน้ากับหวังหู่ ดวงตาของเธอไม่ได้ฉายแววโกรธแค้น แต่กลับเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งในฤดูเหมันต์

“สั่งสอนฉันอย่างนั้นเหรอ?” เธอแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ “ใช้อะไรมาสั่งสอน? ใช้สมองที่กลวงโบ๋ หรือใช้ปากที่เอาแต่กล่าววาจาพล่อย ๆ ตามลมปากของคนอื่น?”

“แก!” หวังหู่โกรธจนหน้าแดงก่ำ ไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้จะกล้าปากดีกับเขา

“คนอย่างพวกนายมันก็แค่ คนดีแต่พูด” เยว่ซินกล่าวสวนขึ้นมาทันที ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดต่อ “ถ้ามีเวลาว่างมากนัก ทำไมไม่กลับบ้านไปช่วยพ่อแม่ทำงานในไร่นาให้สมกับเป็นลูกกตัญญูจริง ๆ เล่า? หรือว่าดีแต่รังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ไปวัน ๆ การกระทำของพวกนายตอนนี้ต่างหากที่น่าละอายใจยิ่งกว่าสิ่งที่พวกนายกล่าวหาฉันเสียอีก!”

ทุกถ้อยคำของเธอเฉียบคมราวกับใบมีด มันไม่ได้ด่าทอด้วยคำหยาบคาย แต่กลับแทงลึกเข้าไปถึงจิตสำนึกของคนฟังได้อย่างเจ็บแสบ

ลู่เฟิงที่ยืนมองอยู่ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประทับใจ เด็กคนนี้น่าสนใจ เขาเคยเห็นคนมานับร้อยนับพันในสนามรบและในค่ายทหาร แต่จิตใจที่แข็งแกร่งและไม่ยอมแพ้ของเด็กสาวตรงหน้านี้ กลับเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่ง เธอดูไม่เหมือนเหยื่อที่รอคอยการช่วยเหลือ แต่เหมือนนักรบที่กำลังยืนหยัดในสนามรบของตัวเองมากกว่า

หวังหู่และพรรคพวกถูกตอกกลับจนพูดไม่ออก พวกเขากำลังจะใช้กำลังเข้าบังคับ...

ในตอนนั้นเองที่ลู่เฟิงตัดสินใจก้าวออกมา เขาไม่ได้รีบร้อน แต่ทุกย่างก้าวกลับหนักแน่นและมั่นคงราวกับขุนเขา รัศมีบางอย่างที่กดดันและน่าเกรงขามแผ่ออกมาจากตัวเขาอย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้กลุ่มวัยรุ่นที่กำลังคะนองถึงกับชะงักงัน

“มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเรียบเฉย แต่กลับแฝงไปด้วยอำนาจที่ทำให้คนฟังรู้สึกหนาวเยือกไปถึงสันหลัง

หวังหู่หันขวับมามองผู้มาใหม่ด้วยความไม่พอใจ “แกเป็นใครวะ! ไม่ใช่เรื่องของแกอย่ามายุ่ง!”

ลู่เฟิงไม่ตอบ แต่เขากลับก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว สายตาคมปลาบของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหวังหู่โดยตรง “แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะทำให้มันเป็นเรื่องของฉัน” เขาหยุดไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำสั้น ๆ “รีบสลายตัวไป”

เพียงคำเดียวที่เปล่งออกมาอย่างเยือกเย็น กลับมีผลยิ่งกว่าเสียงตะคอกใด ๆ หวังหู่และพรรคพวกรู้สึกราวกับกำลังเผชิญหน้ากับพยัคฆ์ร้ายในร่างมนุษย์ สัญชาตญาณร้องเตือนว่าชายคนนี้คือบุคคลที่พวกเขาไม่สามารถต่อกรได้เด็ดขาด พวกเขามองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะพากันล่าถอยและวิ่งหนีไปอย่างไม่เป็นท่า

เมื่อกลุ่มอันธพาลจากไปแล้ว บริเวณนั้นก็กลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง เหลือเพียงแค่หลินเยว่ซินและบุรุษแปลกหน้ายืนอยู่กันตามลำพัง

ลู่เฟิงหันมามองเด็กสาวที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง เขากำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับไม่เปิดโอกาสให้เขา

เยว่ซินก้มลงไปเก็บห่อเกลือของเธอขึ้นมาปัดฝุ่น จากนั้นเธอก็หันไปโค้งคำนับให้เขาเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ

“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ” เธอกล่าวสั้น ๆ อย่างสุภาพ จากนั้นเธอก็หมุนตัวแล้วเดินจากไปทันที

การกระทำของเธอทำให้ลู่เฟิงประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง เขาคาดว่าเธออาจจะร้องไห้ ขอบคุณฟูมฟาย หรืออย่างน้อยก็คงจะแนะนำตัวและชวนคุยตามประสาคนที่เพิ่งได้รับความช่วยเหลือ แต่เธอกลับไม่ทำอะไรเลย เพียงแค่ขอบคุณแล้วก็จากไปราวกับว่าเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ผ่านมาเจอกันโดยบังเอิญเท่านั้น

ลู่เฟิงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองตามแผ่นหลังเล็ก ๆ แต่ตั้งตรงอย่างแน่วแน่ของเธอที่เดินจากไปจนกระทั่งลับหายไปตรงหัวโค้ง

สายลมพัดกิ่งไหวลู่ไปมา...

เขายกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว ช่างเป็นเด็กสาวที่น่าสนใจอะไรเช่นนี้ จิตใจแข็งแกร่งดั่งต้นไผ่ที่ลู่ลมแต่ไม่เคยหัก กิริยาท่าทางเด็ดเดี่ยวไม่ต่างจากทหารในกองทัพของเขาเลยแม้แต่น้อย

หลินเยว่ซินงั้นหรือ? เขาพึมพำชื่อที่ได้ยินพวกวัยรุ่นเรียกเธอเมื่อครู่นี้เบา ๆ

ดูเหมือนว่าการกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดในครั้งนี้ของเขาจะไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดไว้เสียแล้ว