๐๙ พลิกสถานการณ์

ณ คฤหาสน์ตระกูลซูอันโอ่อ่า บรรยากาศกลับอบอวลไปด้วยความเย็นชาและตึงเครียดราวกับฤดูเหมันต์มาเยือนก่อนกาล นับตั้งแต่วันที่ถูกหลินเยว่ซินหักหน้ากลับมา ซูเจิ้งกั๋วก็เอาแต่เก็บตัวเงียบด้วยโทสะที่ยังคุกรุ่น ส่วนเผยฮุ่ยหลันก็จมอยู่กับความเศร้าสร้อยและความรู้สึกผิดหวังที่ถูกลูกในไส้ปฏิเสธ

มีเพียงซูเหม่ยลี่เท่านั้นที่ดูเหมือนจะมีความสุขอยู่ลึก ๆ การจากไปของเยว่ซินทำให้เธอกลับมาเป็นคุณหนูหนึ่งเดียวของบ้านได้อย่างเต็มภาคภูมิอีกครั้ง แต่ความสุขนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน...

ข่าวความสำเร็จของหลินเยว่ซินเปรียบเสมือนหนามแหลมที่ทิ่มแทงหัวใจของเธออยู่ตลอดเวลา ทั้งเรื่องผลสอบ การที่เด็กบ้านนอกคนนั้นกลายเป็นอัจฉริยะของอำเภอในชั่วข้ามคืน ทำให้ซูเหม่ยลี่รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง แต่ก็ยังพอปลอบใจตัวเองได้ว่าคงเป็นเรื่องฟลุกเท่านั้น แต่ข่าวล่าสุดที่เพิ่งได้ยินมาจากกลุ่มเพื่อนคุณหนูด้วยกันนั้น เรื่องกิจการเสื้อผ้าที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญกันทั้งตลาดนั้น ประหนึ่งสิ่งสุดท้ายที่ทำให้ความอดทนของเธอขาดสะบั้น

เด็กนั่น... นังเด็กสกปรกคนนั้นน่ะหรือจะมีความคิดสร้างสรรค์พอที่จะออกแบบเสื้อผ้าเองได้ เป็นไปไม่ได้! ในสายตาของซูเหม่ยลี่ หลินเยว่ซินควรจะเป็นเพียงชาวนาโง่ ๆ ที่ต้องก้มหน้าก้มตาอยู่ในไร่ไปจนตาย การที่เยว่ซินไม่เพียงแต่ไม่ล่มจม แต่ยังกำลังจะผงาดขึ้นมาได้ด้วยตัวเองนั้น คือสิ่งที่เธอทนดูไม่ได้เด็ดขาด

ความรู้สึกริษยาตาร้อนลุกโชนขึ้นในใจของเธอราวกับเปลวไฟสีเขียวที่ลุกท่วมใจ เธอรู้ดีว่าพ่อของเธอคงจะไม่ยอมลดตัวลงไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องน่าอับอายเช่นนี้อีกเป็นครั้งที่สองเป้าหมายที่ง่ายที่สุดของเธอจึงหนีไม่พ้นมารดาผู้ซึ่งอ่อนไหวและควบคุมได้ง่ายที่สุด

เย็นวันนั้น ซูเหม่ยลี่ปรี่เข้าไปหาเผยฮุ่ยหลันที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“แม่คะ! แย่แล้วค่ะ! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

“มีอะไรเหรอเหม่ยลี่?” เผยฮุ่ยหลันถามอย่างอ่อนแรง

“ก็เรื่องของ เอ่อ... พี่เยว่ซินน่ะสิคะ!” ซูเหม่ยลี่แสร้งทำเป็นลำบากใจที่จะเอ่ยชื่อ “วันนี้เพื่อนของฉันเพิ่งกลับมาจากตลาด พวกเธอเล่าให้ฉันฟังว่าพี่เยว่ซินกำลังขายเสื้อผ้า ทั้งยังขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยค่ะ แต่... แต่ว่าแบบเสื้อผ้าที่เธอเอามาขาย เพื่อนฉันบอกว่ามันดูคุ้น ๆ เหมือนแบบเสื้อในนิตยสารแฟชั่นจากเซี่ยงไฮ้ที่แม่เพิ่งซื้อมาเมื่อเดือนก่อนไม่มีผิด!”

เผยฮุ่ยหลันเบิกตากว้าง “แกว่าอะไรนะ!?”

“ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันค่ะแม่” ซูเหม่ยลี่บีบน้ำตา “เด็กบ้านนอกอย่างเธอจะไปมีความคิดออกแบบเสื้อผ้าพวกนั้นได้ยังไงกันคะ? เธอต้องขโมยความคิดของคนอื่นมาแน่ ๆ เลย นี่มันน่าอับอายขายหน้าสิ้นดี ไม่เพียงแต่เนรคุณ แต่ยังเป็นขโมยอีก! ถ้าคนอื่นรู้ว่าเธอเคยเกี่ยวข้องกับตระกูลซูของเรา ชื่อเสียงของพวกเราต้องป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแน่ ๆ เลยค่ะ!”

ทุกถ้อยคำของซูเหม่ยลี่เป็นดั่งการยุยงส่งเสริมที่ได้ผลชะงัด มันจี้เข้าไปในใจของเผยฮุ่ยหลันที่กำลังรู้สึกโกรธและผิดหวังในตัวหลินเยว่ซินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว การที่หลินเยว่ซินเป็นขโมยยิ่งช่วยตอกย้ำว่าความคิดของเธอนั้นถูกต้อง เด็กคนนั้นมันเลวโดยสันดานจริง ๆ

“ไม่ได้การ!” เผยฮุ่ยหลันลุกพรวดขึ้นด้วยโทสะ “ฉันจะต้องไปสั่งสอนให้หล่อนรู้สำนึก! ไปเปิดโปงธาตุแท้ของหล่อนให้คนทั้งตลาดได้เห็น!”

เมื่อแผนการของซูเหม่ยลี่สำเร็จผล เธอก็แอบยกยิ้มอย่างร้ายกาจขณะเดินตามผู้เป็นมารดาออกไป

***

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ณ ตลาดนัดอำเภอ

แผงขายเสื้อผ้าใบไหวดีไซน์ของครอบครัวหลินได้กลายเป็นดาวเด่นประจำตลาดไปเสียแล้ว เสื้อผ้าล็อตแรกขายหมดเกลี้ยงภายในเวลาเพียงสามวัน และล็อตที่สองก็กำลังจะหมดลงอีกเช่นกัน ตอนนี้พวกเขามีกลุ่มลูกค้าประจำกลุ่มเล็ก ๆ ที่จะคอยแวะเวียนมาถามหาแบบใหม่อยู่เสมอ บรรยากาศการค้าขายเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความหวัง

ในวันนั้นเอง ขณะที่เยว่ซินและครอบครัวกำลังง่วนอยู่กับการขายของ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลองก็ก้าวเข้ามาในตลาดอย่างเงียบ ๆ หากแต่ไม่ใช่ใคร แต่คือลู่เฟิงนั่นเอง

เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่โดยเฉพาะ แต่เพราะต้องมาซื้อยาให้ปู่ที่ร้านยาแผนโบราณซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แต่แล้วสายตาของเขาก็ถูกดึงดูดโดยกลุ่มคนที่มุงดูอยู่ที่แผงลอยแผงหนึ่งอย่างเนืองแน่น และเมื่อมองเข้าไป เขาก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของเด็กสาวผู้มีดวงตาแกร่งกร้าวคนนั้น

ลู่เฟิงตัดสินใจแวะที่ร้านน้ำชาฝั่งตรงข้าม สั่งชามาหนึ่งกา แล้วนั่งมองดูการกระทำของเธออยู่ห่าง ๆ เขารู้สึกทึ่งในความสามารถของเธอ เธอต้อนรับลูกค้าอย่างคล่องแคล่ว แนะนำสินค้าได้อย่างน่าฟัง และต่อรองราคาได้อย่างชาญฉลาด รอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าของเธอนั้นช่างแตกต่างจากแววตาเย็นชาในวันที่พวกเขาพบกันโดยสิ้นเชิง ผู้หญิงคนนี้มีหลายแง่มุมที่น่าค้นหาจริง ๆ

ทว่า

เผยฮุ่ยหลันในชุดผ้าไหมราคาแพงเดินตรงดิ่งเข้ามาที่แผงลอยของตระกูลหลินด้วยท่าทีเอาเรื่อง โดยมีซูเหม่ยลี่เดินตามมาข้าง ๆ พร้อมกับทำสีหน้าเศร้าสร้อยราวกับเธอเอกในละคร

“หลินเยว่ซิน!” เผยฮุ่ยหลันตวาดลั่นจนทุกคนในบริเวณนั้นหันมามองเป็นตาเดียว “แกนี่มันหน้าหนาเสียจริง! ตอนแรกก็เนรคุณครอบครัว ตอนนี้ยังจะผันตัวมาเป็นขโมยอีกเหรอ?!”

ฝูงชนเริ่มเข้ามามุงดูด้วยความสนใจในเรื่องอื้อฉาวระลอกใหม่

เยว่ซินที่กำลังทอนเงินให้ลูกค้าชะงักไปเล็กน้อย เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับเผยฮุ่ยหลันด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งจนน่าประหลาดใจ

“คุณนายซู ฉันไม่เข้าใจว่าคุณนายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

“ยังจะมาทำไขสืออีก!” เผยฮุ่ยหลันหยิบเสื้อตัวหนึ่งที่แขวนอยู่ขึ้นมาโบกไปมา “เสื้อผ้าพวกนี้! แกไปลอกแบบของคนอื่นเขามาใช่ไหม! เด็กชาวนาอย่างแกจะไปมีความคิดสร้างสรรค์อะไรแบบนี้ได้ยังไง!”

ลู่เฟิงที่นั่งมองอยู่ถึงกับขมวดคิ้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน? เขามองลึกเข้าไปในเหตุการณ์ เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของครอบครัวหลิน เห็นแววตาที่ซ่อนไว้ไม่อยู่ของซูเหม่ยลี่ และที่สำคัญที่สุด เขาเห็นความสงบนิ่งที่ไม่สั่นคลอนของหลินเยว่ซิน

“คุณนายซู” เยว่ซินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยังคงราบเรียบ “การกล่าวหาว่าคนอื่นเป็นขโมย ถือเป็นข้อหาที่ร้ายแรงมากนะคะ ไม่ทราบว่าคุณนายมีหลักฐานอะไรมายืนยันคำพูดของท่านหรือคะ?”

“หลักฐานเหรอ?” เผยฮุ่ยหลันแค่นเสียง “ลูกสาวของฉันเห็น! เธอบอกว่าแบบเสื้อพวกนี้เหมือนกับในนิตยสารแฟชั่นจากเซี่ยงไฮ้ไม่มีผิด!”

เยว่ซินหันไปมองซูเหม่ยลี่ที่ยืนหลบอยู่หลังแม่ของเธอ แล้วรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูเหมือนจะเย้ยหยันก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ

เธอก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วกล่าวกับฝูงชนที่มุงดูอยู่ด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด “ทุกท่านก็ได้ยินแล้วใช่ไหมคะ? คุณนายซูท่านนี้กล่าวหาว่าเสื้อผ้าที่ฉันออกแบบและตัดเย็บขึ้นมากับมือ เป็นของที่ขโมยความคิดมาจากนิตยสาร”

จากนั้นเธอก็หันกลับไปหาเผยฮุ่ยหลัน “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ง่ายเลยค่ะ เชิญคุณนายนำนิตยสารเล่มที่ว่านั่นออกมาให้ทุกคนได้ดูเป็นขวัญตาหน่อยสิคะ เปิดหน้าที่ว่านั่นให้ทุกคนได้เห็นเลยว่าแบบเสื้อของฉันมันเหมือนกับในนั้นจริง ๆ”

เยว่ซินหยุดไปเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวประโยคตัดสินชะตากรรม

“ถ้าหากคุณนายสามารถนำหลักฐานมายืนยันได้จริง ฉันไม่เพียงแต่จะปิดร้านนี้ทันที แต่ฉันจะคุกเข่าโขกศีรษะขอขมาคุณนายตรงนี้กลางตลาดเลยค่ะ!”

คำท้าทายที่เด็ดเดี่ยวและแสดงถึงความบริสุทธิ์ใจอย่างถึงที่สุดนี้ทำให้ฝูงชนเริ่มส่งเสียงฮือฮา

“ใช่ ๆ เอาหลักฐานมาดูสิ!”

“ถ้ามีจริงก็เอาออกมาเลย!”

ทุกสายตาจับจ้องไปที่เผยฮุ่ยหลันราวกับจะกดดัน เธอหน้าซีดเผือด พูดอะไรไม่ออก แน่นอนว่าเธอไม่มีนิตยสารอะไรทั้งนั้น เธอหันไปมองซูเหม่ยลี่เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ลูกสาวตัวดีกลับเอาแต่ก้มหน้างุดแสร้งทำเป็นน่าสงสาร

เธอถูกหลอกใช้ และบัดนี้ก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกต่อหน้าธารกำนัล!

เยว่ซินมองภาพนั้นด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนจะกล่าวปิดฉากเบา ๆ แต่เจ็บแสบไปถึงกระดองใจ “ดูเหมือนว่าคุณนายจะไม่มีหลักฐานมายืนยันสินะคะ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็กรุณาอย่ามารบกวนการทำมาหากินของคนอื่นด้วยคำกล่าวหาที่เลื่อนลอยแบบนี้อีกเลยค่ะ การกระทำแบบนี้ไม่ใช่วิสัยของสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์เขาทำกันหรอกนะคะ”

คำพูดสุดท้ายนั้นเป็นดั่งการตบหน้าฉาดใหญ่ เผยฮุ่ยหลันอับอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เธอไม่สามารถทนยืนอยู่ตรงนั้นได้อีกต่อไป จึงได้แต่จ้ำอ้าวลากแขนซูเหม่ยลี่ฝ่าฝูงชนออกไปอย่างทุลักทุเล ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะเยาะและคำวิพากษ์วิจารณ์ของชาวบ้านไว้เบื้องหลัง

ลู่เฟิงยกถ้วยชาขึ้นจิบช้า ๆ มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้...

เด็กสาวคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ เธอไม่เพียงแต่ปกป้องธุรกิจของตัวเองได้ แต่ยังสามารถพลิกสถานการณ์กลับไปทำให้ศัตรูต้องอับอายขายหน้าได้โดยไม่ต้องใช้คำหยาบคายหรือกำลังเลยแม้แต่น้อย... ช่างเป็นคนที่น่าสนใจเสียนี่กระไร