๑๐ อนาคตของพี่น้อง

ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ คำกล่าวนี้ไม่เคยเป็นจริงเท่าวันนี้มาก่อนสำหรับครอบครัวหลิน

หลังจากเหตุการณ์ปะทะคารมกับเผยฮุ่ยหลันที่ตลาดวันนั้น ชื่อเสียงของแผงลอยใบไหวดีไซน์ก็ยิ่งโด่งดังเป็นพลุแตก เรื่องราวการตอบโต้อย่างชาญฉลาดและมีชั้นเชิงของหลินเยว่ซินกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่น่าชื่นชม ผู้คนไม่ได้มองว่าเธอเป็นแค่เด็กสาวอัจฉริยะอีกแล้ว แต่ยังมองว่าเธอเป็นนักสู้ผู้หยิ่งทะนงที่ไม่ยอมก้มหัวให้กับความไม่เป็นธรรม ลูกค้ามากมายต่างแวะเวียนมาที่ร้าน ส่วนหนึ่งเพื่อซื้อเสื้อผ้าดีไซน์เก๋ และอีกส่วนหนึ่งก็เพื่อมาดูหน้าวีรสตรีคนเก่งด้วยตาตัวเอง

กิจการที่รุ่งเรืองทำให้เงินทองเริ่มไหลมาเทมาเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของครอบครัว แม้จะยังไม่มากมายนัก แต่ก็มากพอที่จะทำให้บนโต๊ะอาหารของพวกเขามีเนื้อสัตว์ปรากฏขึ้นสัปดาห์ละครั้งสองครั้ง และทุกคนก็เริ่มมีเสื้อผ้าใหม่ ๆ ที่สะอาดสะอ้านใส่กับเขาบ้างแล้ว

ทว่าสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปมากกว่าสถานะทางการเงิน ก็คือจิตใจของคนในครอบครัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลินต้าเฉียงและหลินซิวอิง

ทุกครั้งที่พวกเขายืนมองน้องสาวคนเล็กยืนต้อนรับลูกค้าอย่างฉะฉาน ตอบคำถามได้อย่างคล่องแคล่ว และนับเงินทอนได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องใช้ลูกคิด หัวใจของสองพี่น้องก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ แต่ในขณะเดียวกัน ลึกลงไปในใจนั้นก็เริ่มมีตะกอนความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้น มันไม่ใช่ความอิจฉา แต่เป็นความรู้สึกด้อยค่าของตนเอง

เยว่ซินทั้งฉลาด ทั้งกล้าหาญ และกำลังจะกลายเป็นเสาหลักของครอบครัว แล้วพวกเขาล่ะ? คนหนึ่งเป็นเพียงชายหนุ่มที่เรียนไม่จบและมีดีแค่พละกำลัง อีกคนเป็นหญิงสาวเงียบขรึมที่ลาออกจากโรงเรียนเพื่อมาเป็นกรรมกรในโรงงานทอผ้า พวกเขาจะสามารถยืนเคียงข้างน้องสาวที่กำลังจะโบยบินไปไกลเกินเอื้อมคนนี้ได้อย่างไร พวกเขาไม่อยากเป็นเพียงภาระที่คอยถ่วงความเจริญของน้องสาวไปตลอดชีวิต

ความคิดนี้กัดกินใจของสองพี่น้องอยู่หลายวัน จนกระทั่งคืนหนึ่ง...

หลังจากปิดร้านและกินข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย ขณะที่เยว่ซินกำลังจะเริ่มทบทวนตำราเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนเช่นเคย ต้าเฉียงที่นั่งเงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

“เยว่ซิน...” เขาเรียกชื่อน้องสาวเสียงเบา มีท่าทีลังเลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“มีอะไรหรือคะพี่ใหญ่?” เยว่ซินเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ มองพี่ชายด้วยความแปลกใจ

ต้าเฉียงเกาหัวแกรก ๆ อย่างประหม่า “คือพี่... พี่เห็นเธอเก่งขึ้นทุกวัน ทั้งเรื่องเรียน ทั้งเรื่องค้าขาย พี่ก็ดีใจด้วยนะ แต่พี่ก็รู้สึกว่าตัวเองช่างไร้ประโยชน์เหลือเกินนอกจากเรื่องใช้แรงงาน”

ซิวอิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พยักหน้าเห็นด้วยเบา ๆ “พี่ก็เหมือนกันจ้ะ เวลาลูกค้าถามอะไรยาก ๆ เกี่ยวกับเนื้อผ้าหรือการออกแบบ พี่ก็ได้แต่ยืนนิ่งเป็นใบ้ ตอบอะไรไม่ได้เลย”

“หนังสือที่เธอเคยให้พวกพี่อ่าน...” ต้าเฉียงพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น “พี่อยากจะกลับไปอ่านมันอีกครั้ง ไม่สิ... พี่อยากจะเรียนมันอย่างจริงจังเสียที พี่ไม่อยากเป็นพี่ชายที่โง่เง่าอีกต่อไปแล้ว!”

“พี่ก็ด้วย!” ซิวอิงกล่าวเสริมทันที ดวงตาของเธอฉายแววมุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน “พี่อยากจะเรียนรู้ อยากจะเข้าใจในสิ่งที่น้องทำ พี่อยากจะช่วยน้องได้มากกว่าการนั่งเย็บผ้าไปวัน ๆ”

คำสารภาพจากใจของพี่ทั้งสองคนทำให้เยว่ซินถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่รอยยิ้มที่กว้างที่สุดและจริงใจที่สุดจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ หัวใจของเธอพองโตด้วยความยินดีจนแทบจะระเบิดออกมา

นี่คือสิ่งที่เธอรอคอย เธอไม่เคยต้องการที่จะเป็นผู้นำที่แบกทุกคนไว้บนบ่า แต่เธอต้องการที่จะเป็นผู้จุดประกายให้ทุกคนได้ค้นพบศักยภาพของตัวเองและก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อม ๆ กันต่างหาก

“นี่เป็นข่าวที่ดีที่สุดที่ฉันได้ยินมาในรอบเดือนเลยค่ะ!” เธอกล่าวด้วยความตื่นเต้น “แน่นอนสิคะ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ คนที่จะพิชิตหนทางได้ก็คือคนที่เริ่มก้าวเดิน ไม่สำคัญหรอกค่ะว่าเราจะเริ่มเมื่อไหร่ สำคัญที่กว่านั้นคือการที่เราได้เริ่มแล้วต่างหาก!”

เยว่ซินลุกขึ้นยืนด้วยความกระตือรือร้น “ถ้าอย่างนั้นนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป บ้านของเราจะเปิดโรงเรียนภาคค่ำอย่างเป็นทางการ! โดยมีหนูเป็นคุณครูเอง!”

…

เยว่ซินค้นพบว่าพี่ชายและพี่สาวของเธอไม่ได้โง่เขลาอย่างที่พวกเขาเคยคิดเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่พวกเขาไม่เคยได้รับโอกาสและแนวทางที่ถูกต้องเท่านั้นเอง

ต้าเฉียงผู้ซึ่งเคยเกลียดวิชาคณิตศาสตร์เข้าไส้ กลับแสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ด้านการคิดเชิงตรรกะอย่างน่าทึ่ง เมื่อเยว่ซินเปลี่ยนโจทย์พีชคณิตที่น่าเบื่อให้กลายเป็นการคำนวณกำไรขาดทุนของร้าน เขาก็สามารถทำความเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว

ส่วนซิวอิงผู้เงียบขรึมและช่างจดจำก็มีพรสวรรค์ด้านภาษาอย่างน่าอัศจรรย์ เธอสามารถจดจำคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่เยว่ซินสอนได้อย่างแม่นยำ และมีลายมือที่สวยงามราวกับพิมพ์

เยว่ซินใช้เทคนิคการสอนจากอนาคต เธอไม่ได้บังคับให้พวกเขาท่องจำ แต่สอนให้พวกเขาเข้าใจถึงแก่นแท้ของแต่ละวิชา เธอเชื่อมโยงฟิสิกส์เข้ากับหลักการทำงานของจักรเย็บผ้า เชื่อมโยงเคมีเข้ากับชนิดของสีย้อมผ้า และเล่าเรื่องราวประวัติศาสตร์ให้กลายเป็นนิทานที่น่าติดตาม

ทุกค่ำคืนจนถึงเวลาดึกดื่นนั้น เสียงท่องหนังสือและเสียงอธิบายของเยว่ซินจะดังคลอเบา ๆ อยู่ในกระท่อมหลังน้อย พ่อหลินกับแม่หลินแม้จะไม่ได้เข้าร่วมวงเรียนด้วย แต่พวกท่านก็จะคอยนั่งอยู่เงียบ ๆ คอยเติมน้ำมันตะเกียงและต้มน้ำร้อนมาให้ลูก ๆ ได้ดื่มแก้หนาว แววตาของพวกท่านทอประกายแห่งความสุขและความภูมิใจอย่างสุดซึ้ง ภาพลูก ๆ ทั้งสามคนที่ก้มหน้าก้มตาเรียนหนังสืออยู่ด้วยกันใต้แสงตะเกียงดวงเดียวกันนี้ คือภาพที่งดงามที่สุดในชีวิตของพวกท่านแล้ว

เวลาผ่านไปราวสองเดือน...

เพื่อทดสอบความก้าวหน้า เยว่ซินได้ลองสร้างแบบทดสอบฉบับย่อขึ้นมาให้พี่ทั้งสองได้ลองทำ

ทว่า ผลลัพธ์ที่ได้นั้นน่าทึ่งมาก!

ต้าเฉียงสามารถแก้โจทย์คณิตศาสตร์และฟิสิกส์ระดับมัธยมต้นได้เกือบทั้งหมด ส่วนซิวอิงก็สามารถอ่านบทความภาษาอังกฤษสั้น ๆ และเขียนจดหมายแนะนำตัวง่าย ๆ ได้อย่างถูกต้องตามหลักไวยากรณ์

คืนนั้น เยว่ซินนำผลสอบมาให้พี่ทั้งสองดู ดวงตาของต้าเฉียงเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่... นี่ฉันทำได้จริง ๆ เหรอเนี่ย?”

“แน่นอนสิคะพี่ใหญ่!” เยว่ซินยิ้มกว้าง “เห็นไหมคะว่าพี่น่ะหัวดีจะตายไป ทักษะการแก้ปัญหาของพี่สุดยอดมากเลยนะ ถ้าพี่ได้เรียนต่อทางด้านวิศวกรรมหรือสถาปัตยกรรม จะต้องรุ่งแน่นอน!”

จากนั้นเธอก็หันไปหาพี่สาว “ส่วนพี่ซิวอิง ทักษะด้านภาษาของพี่ดีเยี่ยมจริง ๆ ค่ะ พี่สามารถเป็นได้ทั้งล่าม นักแปล หรือแม้กระทั่งคุณครูเลยนะคะ”

สองพี่น้องมองหน้ากัน สิ่งที่เยว่อิงพูดออกมานั้นเป็นอาชีพที่พวกเขาไม่เคยแม้แต่จะกล้าฝันถึง มันดูห่างไกลจากชีวิตกรรมกรของพวกเขาราวกับอยู่คนละโลก

เยว่ซินเห็นแววตาของพี่ ๆ แล้วจึงพูดในสิ่งที่เธอคิดมาตลอด “มหาวิทยาลัยในเมืองหลวงมันไม่ใช่ความฝันของหนูคนเดียวอีกต่อไปแล้วนะคะ”

“แต่มันสามารถเป็นความฝันของพวกเราทุกคนได้”

“ถ้าพวกเราพยายามต่อไปแบบนี้อีกหนึ่งถึงสองปี พี่ทั้งสองคนก็สามารถสอบเทียบผู้ใหญ่เพื่อเข้ามหาวิทยาลัยได้เช่นกัน ลองคิดดูสิคะ ภาพที่พวกเราสามพี่น้องได้เดินเข้าประตูมหาวิทยาลัยในเมืองหลวงพร้อม ๆ กัน มันจะสุดยอดแค่ไหน!”

ความคิดที่จะได้ไปเรียนต่อที่ปักกิ่งหรือเซี่ยงไฮ้ไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่ง แต่เป็นพวกเขาทั้งสามคน เป็นความคิดที่อาจหาญและทะเยอทะยานจนน่าตกใจ แต่มันก็จุดประกายไฟแห่งความฝันที่เคยดับมอดไปแล้วในใจของต้าเฉียงและซิวอิงให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

ค่ำคืนนั้น สามพี่น้องนั่งคุยกันถึงอนาคตจนเกือบสว่าง พวกเขาวางแผนการเรียน แบ่งปันความฝัน และให้กำลังใจซึ่งกันและกัน