Semua Bab ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง: Bab 11 - Bab 20

ด้านมิราจึงได้แต่มองตามหลังคนเป็นพ่อตาละห้อย สีหน้าหงอยเศร้าลงยิ่งกว่าเดิม ทว่าลึกๆแล้วเธอไม่ได้อยากไปเรียนต่อเมืองนอกเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ยังเด็กเธอจึงประชดความรักที่ไม่สมหวังด้วยการหนีปัญหาไปอยู่ในที่ไกลๆ เพื่อจะได้ไม่ต้องเจอเขาคนที่ทำให้ใจดวงน้อยของเธอเจ็บปวดอีกจากนั้นเธอก็หันกลับมามองข้าวในจานของตัวเองที่ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เพราะกินไปแค่คำสองคำเป็นคำเล็กๆเพียงข้าวแค่ปลายช้อนเท่านั้น หรือแทบจะไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะเงยหน้าพูดกับสาวใช้วัยสามสิบกลางๆ มีนามว่าชมพู่ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ"พี่ชมพู่เก็บจานเลยค่ะน้องมิอิ่มแล้ว" น้ำเสียงเบาราวกับคนไม่อยากพูดไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น"ได้ค่ะคุณหนู""ไม่ต้อง"ไม่ทันที่ชมพู่จะเดินมาเก็บจานตามคำสั่งของคุณหนูตัวน้อย ก็ต้องชะงักเท้าหยุดอยู่กับที่เพราะเสียงทุ้มของอีกคนดันเอ่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน ก่อนที่ร่างสูงเจ้าของเสียงทุ้มจะเดินเข้ามาหาคุณหนูตัวน้อย แล้วหยุดยืนอยู่ข้างเธอที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาคู่คมมองใบหน้าน่ารักของเด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา ซึ่งเขาไม่ชอบเลยที่แววตาของเธอตอนนี้มีแต่ความเศร้า เพราะเธอเหมาะที่จะยิ้มและมีดวงตาที่สุกใส

ด้านมิรายืนนับธนบัตรสีเทาในมือคร่าวๆก็นับได้เป็นหมื่น ไม่คิดว่าเขาจะให้มาเยอะขนาดนี้ ทั้งๆที่ราคาหนังสือนิยายเล่มแค่ไม่กี่ร้อยบาท ให้มาเยอะขนาดนี้เธอซื้อนิยายได้น่าจะสามสิบกว่าเล่มเลยมั้ง คงอ่านกันยาวๆเลยล่ะงานนี้"ไม่พอเหรอครับ" เมื่อเห็นเด็กสาวเงียบไป วายุจึงอดที่จะถามไม่ได้เพราะเขาเองก็ไม่รู้ราคาของหนังสือนิยาย ซึ่งถ้าเงินที่เขาให้ไปมันไม่พอ เขาก็จะได้ให้เพิ่ม"พอค่ะ พี่ภีมเราไปร้านหนังสือกันเถอะค่ะ" เธอเอ่ยตอบเขาก่อนจะหันไปชวนบอดี้การ์ดคนสนิทอย่างภีม จากนั้นก็เบี่ยงตัวหลบร่างสูงแล้วเดินลงจากศาลาไปหาภีมทันที วายุเห็นเช่นนั้นจึงเดินลงจากศาลาตามหลังเด็กสาวไปติดๆ"มิราจะไปกับพี่ภีมแค่สองคน คุณไม่ต้องไปหรอกค่ะ" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด เพราะยังนึกน้อยใจเขาอยู่ไม่หาย ก่อนที่เขาจะพูดสวนกลับมาทันที"คงไม่ได้หรอกครับ เพราะผมต้องทำตามหน้าที่"คำพูดของเขาช่างจี้ใจดวงน้อยของเธอเหลือเกิน (จะตามไปด้วยเพราะทำตามหน้าที่สินะ) เธอได้แต่คิดในใจ และยิ่งกระเง้ากระงอดหนักกว่าเดิม ใบหน้าบึ้งตึงจ้องมองคนตัวโตตาเขม็งอย่างไม่พอใจและน้อยใจเขาในเวลาเดียวกัน"งั้นก็เอาเงินของคุณคืนไปเลย มิราไม่ซื้

มิราหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาเล่นตามปกติโดยไม่ได้สนใจร่างสูงที่กำลังยืนมองเธออยู่และเมื่ออยู่กันตามลำพัง ความหึงหวงเด็กสาวกับชายหนุ่มหน้าตี๋ก่อนหน้านี้ก็เข้ามาเกาะกินใจแกร่งอีกครั้ง วายุแทบอยากจะจับเด็กสาวกดให้จมอยู่ใต้ร่างของเขาโทษฐานที่เธอให้ผู้ชายคนอื่นแตะเนื้อต้องตัว ทว่าก็ทำได้แค่ยืนมองเธออยู่อย่างนี้เพราะกล้องวงจรปิดมีอยู่ทั่วทุกมุมของคฤหาสน์ พลางคิดว่าถ้ามีโอกาสดีๆเมื่อไหร่เขาไม่ปล่อยให้เด็กสาวได้มานั่งลอยหน้าลอยตาโดยไม่คิดจะสนใจเขาแบบนี้อย่างแน่นอนแต่ทว่าจู่ๆเด็กสาวที่นั่งเงียบไปพักใหญ่ก็เอ่ยพูดขึ้น"ในเมื่อคุณรำคาญมิราแล้วทำไมคุณถึงไม่ลาออกไปล่ะคะ จะมัวมาดูแลเด็กน่ารำคาญอย่างมิราอยู่ทำไม" เธอพูดโดยไม่ได้เงยหน้ามองอีกคนเลยด้วยซ้ำด้านวายุเลือกที่จะเงียบ ไม่พูดไม่จาอะไร ได้แต่ยืนมองเด็กสาวนิ่งๆอยู่อย่างนั้น กระทั่งคราวนี้เธอหันมาพูดกับเขาอีกครั้ง แต่น้ำเสียงของเธอเรียบนิ่งไม่ต่างจากใบหน้า"เงียบทำไมคะ คำถามง่ายจะตายทำไมคุณถึงไม่ตอบ""....." เขาก็ยังคงเงียบ เอาแต่ยืนมองหน้าเด็กสาวไม่ละสายตา จนเธอเริ่มทนไม่ไหวที่เห็นเขาเอาแต่เงียบอย่างเดียว เธอจึงเอ่ยพูดต่อ น้ำเสียงแข

ซึ่งคำพูดของลูกค้าสาวทั้งสองคน ชายหนุ่มทั้งสามได้ยินและรับรู้ทุกอย่าง แต่พวกเขาไม่คิดจะสนใจอะไรเสมือนกับว่าไม่ได้ยินที่พวกเธอสองคนพูด มันก็แค่ผู้หญิงที่แซวผู้ชายทั่วไปก็แค่นั้น ผิดกับเด็กสาวที่ยืนอยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อทั้งสามคน ตอนนี้ใบหน้าของเธอบูดบึ้งบอกบุญไม่รับเลย เธอไม่พอใจนึกโมโหลูกค้าสาวสองคนนั้นเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าเธอพยายามที่จะตัดใจจากอีกคนแต่เจอแบบนี้มันก็อดหึงหวงไม่ได้จริงๆและด้วยความโมโหหึง เด็กสาวจึงทำแดกดันด้วยการหยิบหนังสือนิยายที่อยู่ใกล้มือกอบโกยมาทีสามสี่เล่มแล้วยัดใส่ลงในตร้ากร้าที่มาตินถืออยู่ ทำเอาชายหนุ่มทั้งสามคนมองเด็กสาวเป็นตาเดียวกันกับการกระทำของเธอ"เอาหมดนี่เลยค่ะ" เมื่อยัดหนังสือนิยายจนเต็มตระกร้าขนาดย่อม มิราจึงเอ่ยบอกกับคนที่ถือตระกร้าไปทันทีด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แล้วยกแขนเรียวเล็กขึ้นมากอดอกโดยหันมองไปอีกทาง ไม่มองหน้าใครทั้งนั้น ท่าทางกระฟัดกระเฟียดละคนเอาแต่ใจ"ดะ ได้ครับ งั้นพี่เอาไปจ่ายตังค์ให้เลยนะครับ" มาตินงุนงงกับการกระทำและท่าทางของคนตัวเล็กไม่น้อย แต่กระนั้นก็ต้องทำหน้าที่ของสุภาพบุรุษ เขาจึงเดินไปยังเคาน์เตอร์คิดเงินของร้านทั้งที่ยังนึกงงกับอา

ภายในห้องพักส่วนตัวของวายุคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันยุ่ง ด้วยความสงสัยจึงอดที่จะถามไม่ได้"พี่วายุพาน้องมาที่นี่ทำไมคะ" เธอรู้ว่าที่นี่คือบ้านพักบอดี้การ์ดและนี่คงเป็นห้องพักส่วนตัวของเขา แต่ด้วยความไร้เดียงสาเธอจึงไม่รู้จริงๆว่าเขาพาเธอมาที่ห้องเขาทำไม"พี่อยากเห็นหนูชัดๆครับ ในครัวมันมืด ถ้าเปิดไฟอาจจะมีคนมาเห็น แต่ถ้าอยู่ในห้องพี่ มีแค่เราสองคนไม่มีใครเห็นแน่นอนครับ" วายุกลับพูดร่ายยาวออกมาทั้งที่ตัวเองเป็นคนพูดน้อย แค่เพราะเป็นเด็กสาวตรงหน้าเขาจึงอยากพูดอยากถามขณะที่เขามองสบตาเด็กสาว เขากลับมองไม่ออกว่าดวงตาแป๋วๆคู่นี้เจ้าของมันกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะในแววตาของเธอช่างดูไร้เดียงสาเหลือเกิน พลางเดินต้อนเด็กสาวจนแผ่นหลังบางชิดติดกับผนังห้องฝั่งหัวเตียง มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาทาบบนผนังห้องกักเด็กสาวเอาไว้ มือหนาอีกข้างยกขึ้นมาเกลี่ยปอยผมของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยถามเธอ"กลัวรึเปล่าที่อยู่ในห้องกับพี่แค่สองคนแบบนี้""น้องไม่กลัวหรอกค่ะ แต่น้องยังงอนอยู่"พรึ่บ!ด้วยความที่ยังงอนอยู่ มิราจึงปัดมือหนาที่เกลี่ยผมของตัวเองออกอย่างไม่แรงมาก ก่อนจะเอ่ยพูดต่ออย่างกระเง้ากระงอด"ชิ ไม่ต