บททั้งหมดของ เรื่องสั้นลับๆฉบับรักๆ: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ฮื่อๆๆไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้ผู้ชายชาติหมา ไอ้สารเลวฮึ่กๆ”เสียงกรีดร้องโวยวายด่าทอผู้ชายที่ไหนสักคนดังขึ้นปนเสียงสะอื้นครางสั่นไหวอยู่ที่บนเค้าเตอร์บาร์ในคลับแห่งหนึ่ง“ทำอย่างงี้กับฉันได้ยังไง ทำได้ยังไงฮะฮึ่กๆทำไมใจร้ายอย่างงี้”เสียงพร่ำรำพันยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในขณะที่มือยังคงยกแก้วเครื่องดื่มสีอำพันกระดกเข้าปากอย่างไม่ยั้งราวกับว่านั่นคือน้ำเปล่า“มองอะไรไม่เคยเห็นคนอกหักรึไง...ฮือๆเดี๋ยวแม่ก็จับทำผัวซะนี่!” บรรดาบาร์เทนเดอร์ที่ยืนมองเมื่อครู่ต่างพากันหลบสายตากันเป็นแถวไม่ได้กลัวถูกจับมาทำผัวหรอกนะ แต่ไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยงกับคนเมาแบบนี้ต่างหากล่ะ มันไม่คุ้ม! ถึงผู้หญิงคนนี้จะสวยพอดูก็เถอะแต่...ตอนนี้มันก็ไม่ได้น่าดูเลยสักนิด ใบหน้าขาวเนียนที่ตอนนี้ต่างเลอะเปลอะเปลื้อนเป็นรอยกระดำกระด่างเพราะมาสคาร่าที่ปัดเอาไว้อย่างสวยถูกหยาดน้ำตาสีไสไหลทับ ริมฝีปากสีแดงที่ตกแต่งไปด้วยลิปสติกก็เปลอะกระจายรอบริมฝีปากเป็นรอยกว้างจากการยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากแล้วปาดมันซ้ำไปซ้ำมาจนริมฝีปากแดงเถือกไปแทบทั้งหน้ามือบางกระแทกแก้วเหล้าวางอย่างแรงหลังจากยกขึ้นดื่มจนหมดแก้วแล้วเรียกบาร์เทนเดอร์ให้เอ

เปิดน้ำอุ่นใส่อ่างชำระล้างร่างกายอีกครั้งแล้วอุ้มกันมาต่อที่เตียงนอนจนกระทั่งต่างฝ่ายต่างหมดแรงหลับไปนั่นแหละก็จวบจนใกล้ฟ้าสางแล้วล่ะมั้ง..ไม่รู้ว่าเขาหลับไปกี่ชั่วโมงกันแน่รู้แค่ว่าในเวลาต่อมาที่เขาตื่นลืมตาขึ้นมาแสงแดดที่แทรกผ่านร่องผ้าม่านเข้ามาก็กระทบสายตาเขาเสียแล้วเป็นเพื่อนกันมาก็นานหลายปีเคยนอนด้วยกันมาก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะรู้สึกอิ่มเอมใจเท่าการตื่นขึ้นมาแล้วได้นอนมองหน้าใสๆที่แม้จะนอนน้ำลายยืดเป็นทาง ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปบ้าง แต่ก็ยังดูน่ารักสดใสเหมือนครั้งนี้เลยยิ่งมองยิ่งรู้สึก...บางอย่างมันกำลังเหยียดแข็งตั้งเป็นลำใต้ผ้าห่มผืนหนา คงเป็นเพราะตอนนี้เขานอนหันตะแคงข้างไปทางเพื่อนซี้ที่นอนหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ บางอย่างที่มันอ่อนไหวแต่สิ่งยั่วยุขาวๆอวบๆก็เลยเหยียดแข็งขืนทิ่มแทงเอวบางของมิ้วอยู่“อื้อ...” มิ้วสะบัดมือปัดบางอย่างที่มาเขี่ยข้างๆเอวออกอย่างนึกรำคาญ“...”แต่ก็ไม่เป็นผลบางอย่างยังคงกระตุกทิ่มและถูไถสีข้างเธออยู่อย่างซุกซน มือบางเลยคว้าหมับเข้าให้แล้วบีบหัวมันเอาไว้อย่างแน่นหนา“อู๊ยยย” มัตถ์ร้องครางเสียงหลงเมื่ออยู่ๆเพื่อนซี้ที่กลายมาเป็นเมียหมาดๆคว

หกเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหกระหว่างเราสองคนก็ยังรักกันดีอยู่ มีทะเลาะกันบ้างหวานมุ๊งมิ๊งกันบ้างก็ตามประสาลิ้นกับฟันที่ย่อมต้องกระทบกันบ้างล่ะเนอะตอนนี้มัตถ์ลากเธอมาห้างเพื่อหาซื้อของใช้เข้าบ้านกัน หลังจากที่ยืนเลือกซื้อของใช้จิปาถะอยู่นั้นอยู่ๆก็มีใครบางคนแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดหน้าอกนี่ชนิดภูเขาไฟระเบิดเชียวล่ะเดินเข้ามากอดแขนมัตถ์แนบแน่นชนิดที่หน้าอกทรงโตนาบไปกับต้นแขนของเขาเชียวล่ะ“พี่มัตถ์ขาทำไมช่วงนี้ไม่เห็นโทรหาริชชี่เลยล่ะคะ เนี่ยริชชี่เสียใจนะ”“เอ่อ...คือว่า”มัตถ์ปากคอสั่นพูดจาตะกุกตะกักขึ้นมาเชียวล่ะ“ช่วงนี้มัตถ์เค้าคงไม่ค่อยว่างน่ะ เพราะต้องเอาเวลาไปดูแลเมียน่ะ”“อะไรนะ...พี่มัตถ์จริงไหมคะที่ผู้หญิงคนนี้พูดอ่ะ”“จริงจ้ะตอนนี้พี่เมียแล้ว”“อย่าบอกนะว่าเป็นผู้หญิงคนนี้อ่ะ”แม่นั่นชี้นิ้วมาทางเธอที่ตอนนี้กำลังกรีดนิ้วโชว์แหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายให้นางดูแทน“ถ้าใช่แล้วจะทำไม” ไม่ได้อยากหาเรื่องนะแต่ปากมันพล่อยไปแบบนั้นเอง“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะไหนๆก็แต่งแล้วก็ดูแลสามีพี่ให้ดีก็แล้วกันนะคะระวังจะมีคนอื่นไปช่วยดูแลแทนล่ะ พี่เขาชอบกินไม่ค่อยอิ่มอยู่ด้วย”จบประโยคของสาวริชชี่ทำเอามัตถ์

“น้องมะปรางเปลี่ยนชุดได้เลยค่า” เสียงพี่ๆสไตล์ลิสเรียกให้เข้าไปเปลี่ยนชุดได้แค่เริ่มมะปรางก็หนักใจเสียแล้วสิ เริ่มจากชุดว่ายน้ำเลยผู้กำกับบรีฟมาว่าอยากให้วีร่าที่เป็นสาวสมัยใหม่เป็นเด็กนักเรียนนอกที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงแต่งตัวแบบแนวเซ็กซี่หน่อยๆซึ่งมันค่อยข้างดูโป๊มากทีเดียวล่ะสำหรับเธอ แต่ก็ไม่ได้ดูโป๊มากมายอะไร เพียงแค่เธออาจจะประหม่ากับพระเอกมากไปเท่านั้นมั้งพยายามไม่คิดอะไรมากหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็สวมเสื้อคลุมทับเพื่อมารอเข้าฉากทีสระว่ายน้ำโดยมีผู้กำกับคอยบรีฟว่าต้องการให้แสดงอารมณ์แบบไหนท่าทางยังไงซึ่งมันเป็นครั้งแรกเลยที่เธอเล่นละครแล้วรู้สึกเหมือนอยากจะระเบิดตัวเองให้ละลายหายไปจากนี้เสียให้ได้ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อคลุมออกแต่ไอ้สายตาราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัวมันคืออะไร! เด็กบ้านี่ทำไมชอบมองเธอด้วยสายตาแบบนั้นกันนะ“5 4 3 2 1 แอ๊คชั่น...” เสียงผู้กำกับบอกปุ๊บวิญญานวีน่าผู้เปรี้ยวแซบก็เข้าสิงปั๊บมะปรางในบทวีร่าถอดชุดคลุมออกช้าๆสายตาก็จับจ้องอ้อยอิ่งไปยังเมฆาพระเอกของเรื่องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พักผ่อนมองมาทางนี้ด้วยท่าทางเมินเฉยนิ้วเรียวขาวกรีดไปตามเนินอกอวบอิ่มที่ถู

“โต๊ะเดิมใช่ไหมคะ?” เสียงพี่พนักงานถามอย่างคุ้นเคย เดาว่านายนี่คงจะเป็นลูกค้าประจำร้านนี้แน่ๆ รสนิยมดีเหมือนกันนี่“ครับพี่จอย” เมืองเมฆตอบแล้วเดินตามไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดๆสักครู่ระหว่างรอเมนูอาหารแล้วจึงวางไว้บนโต๊ะ“ขออนุญาติวางเมนูอาหารค่ะ” สักพักมีเสียงผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาวางเมนูอาหารไว้บนโต๊ะแล้วยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆโต๊ะให้“เอ่อ..ขอบคุณค่ะ” ร่างบางรับมาเปิดๆดูอยู่ครู่นึง“พี่อยากกินอะไรสั่งเลยนะสั่งเผื่อผมด้วย...” เมืองเมฆบอกน้ำเสียงอ่อนโยนพลางส่งยิ้มพราวระยับให้ผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ“เอ่อ...แล้วนายชอบกินอะไรอ่ะฉันจะได้สั่งให้”“อะไรก็ได้พี่กินอะไรผมก็กินอันนั้นแหละ” ใบหน้าคมคายยิ้มพรายเต็มใบหน้า“งั้นเอาต้มยำรวมมิตรน้ำข้น1 หมึกผัดไข่เค็ม1 ไก่ผัดเม็ดมะม่วง1 เอาข้าวด้วยโถนึงค่ะเอ่อปกติเวลาคนนี้เค้ามาเค้าชอบสั่งอะไรมาทานบ่อยๆหรอคะ?” ท้ายประโยคหญิงสาวหันมากระซิบถามคุณป้าพนักงาน“พ่อหนุ่มคนนี้เวลามาชอบมาสั่งไข่เจียวปูกับต้มยำรวมมิตรจ้ะแม่หนู” คุณป้าพนักงานบอกสีหน้ายิ้มแย้ม“ค่ะถ้างั้นเพิ่มไข่เจียวปูอีกที่นึงแล้วกันค่ะ ขอบคุณนะคะ” มะปรางบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มห