Semua Bab ของเล่นที่เคยทิ้ง (20+): Bab 61 - Bab 70

“ก่อนจะให้น้องไปพี่ถามแล้วว่ารู้จักไหม น้องบอกว่ารู้จัก เขากระโดดกอดคอกันเลยแหละ ดูสนิทอะ พี่ก็เลยคิดว่าญาติกัน เห็นน้องเรียกว่าลุง...”“ลุงอะไรครับ” ปริญรวบไหล่บางทั้งสองข้างของรุ่นพี่สาวมาเขย่าถาม ในขณะที่นับดาวแทบทรุดเพราะความเป็นห่วงลูก เธอได้แต่รอฟังแล้วพยายามคิดว่าใครกันที่เอาตัวลูกเธอไปยิ่งสถานการณ์เช่นนี้ทำเอาคนเป็นแม่แทบขาดใจเสียให้ได้ หญิงสาวตั้งสติแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋าสะพาย เปิดแอปพลิเคชันที่ใช้ติดตาม GPS จากนาฬิกาข้อมือที่ลูกใส่ไว้หากทว่าเพราะไฟดับหรือเสาสัญญาณอาจล่มชั่วขณะ พิกัดที่ขึ้นล่าสุดคือเมื่อ 5 นาทีที่แล้วในซอยถัดไป เธอพยายามกดปุ่มรีเฟรชแล้วหากก็ยังจับสัญญาณ ณ ปัจจุบันไม่ได้“ฮือ... ทำไงดีคุณปริ๊น”“ลุงอะไรแล้ววะ ที่รักจำได้ไหม” รุ่นพี่สาวเครียดจัดจนออกทางสีหน้า นัยน์ตาคู่งามรื้นไปด้วยหยาดน้ำแห่งความรู้สึกผิดจนแทบจะร้องไห้เธอหันไปถามกับสามีชาวต่างชาติที่พอจะพูดไทยรู้เรื่องบ้าง ฟังไทยออกบางคำ ไม่รู้ว่ารายนั้นพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมด้วยซ้ำ หากก็ต้องถามเพราะเธอตกใจจนจำอะไรไม่ได้“ชื่อเหรอ...” ชายชาวต่างชาติที่พอฟังออกเพียงนิดพยายามคิดทบทวนว่าเด็กหญิ

[ไอ้ปริ๊น! ไอ้ลูกเวรนี่ ใจคอแกจะปล่อยให้แม่อกแตกตายเลยรึไง!]สายแรกที่เขาเลือกจะโทรกลับหลังจากเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายคือมารดา และประโยคแรกที่ส่งมาก็เป็นเสียงก่นด่าที่ทั้งชีวิตนี้เขาได้ยินแทบจะนับครั้งได้ปริญแทบจะกุมขมับ หากก็เข้าใจท่านเพราะข่าวเมื่อวานจนถึงเหตุการณ์ ณ ปัจจุบัน หากท่านไม่รู้ก็คงไม่ใช่เมียท่านวิศรุตแห่งตระกูลโชติภิวรรธ“ครับแม่” ปริญตอบรับเพราะรู้ว่าตนมีชนักติดหลังไม่รู้กี่ด้ามต่อกี่ด้าม จะให้เขาพูดอะไรได้นอกจากคำว่า“ครับ” กับ “ขอโทษครับ”[พาหลานฉันกลับมาที่โชติภิวรรธ เดี๋ยว นี้!] ประโยคสุดท้ายที่ท่านประกาศิตก่อนจะวางสายไปปริญหันมามองนับดาวที่อุ้มไอร่าอยู่แนบอก เธอยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ มีกระเป๋าสะพายใบเล็กหนึ่งใบที่ข้างในมีเพียงโทรศัพท์กับบัตรเครดิตและบัตรประจำตัวประชาชนเท่านั้น ไปสภาพนี้คงไม่ดีนักกระมัง“เราจะไปไหนกันคะคุณปริ๊น” นับดาวยิงคำถามเพราะตอนนี้ทั้งสามคนอยู่ในรถของปริญที่มีอิทธิเป็นพลขับ บรรยากาศเงียบมากจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ไม่มีการเปิดเพลงใด ๆ ทั้งนั้นเพราะไม่มีใครมีอารมณ์จะฟังเสียงปลายสายจากเครื่องมือสื่อสารของปริญแม้จะไม่ได้ยินชัดทุกคำหากก็พ

“แกอยากตายนักใช่ไหมฮะ! อย่าหนีนะ มานี่เลยมา มาให้แม่ตีซะดี ๆ นะไอ้ปริ๊น!”เพล้ง!“ฉันอดทนใจเย็นรอมาข้ามวันแล้วแกก็ยังเงียบ”“หายหัวจนฉันคิดว่าแกตาย”“แกจะรอให้โลกแตก แผ่นดินแยกก่อนหรือไงถึงจะอ้าปากบอกพ่อกับแม่ได้น่ะฮึ! หรือรอให้ฉันตายก่อนใช่ไหมถึงจะพาหลานสาวมาเจอฉัน!”“คิดจะพามาไหว้หลุมศพฉันทีเดียวเลยรึไง ฮึไอ้ปริ๊น ไอ้ลูกชั่ว! มันน่านัก!”“โหยแม่ ผมไม่ได้คิดแบบนั้น”“ยัง! ยังจะมีหน้ามาเถียงอีก! แกมันไม่ได้เรื่องเลยไอ้ปริ๊น แกปล่อยให้หลานสาวฉันไปตกระกำลำบากอยู่ตั้งหลายปีได้ยังไง ฮะ! นี่ฉันสอนแกมาไม่ดีเหรอถึงได้ไม่มีสมอง คิดไม่ได้!” นางปาริฉัตรผู้เป็นแม่ของปริญด่าไปก็หอบไป แก่แล้ว กระดูกกระเดี้ยวก็ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ แต่วันนี้เธอจะต้องเอาเลือดหัวไอ้ลูกชั่วคนนี้ออกมาให้ได้“ใจเย็นเถอะที่รัก” วิศรุตที่ปล่อยให้เมียอาละวาดลูกคนกลางของตนอยู่เป็นนานลุกขึ้นมาเอ่ยปรามพลางคว้าแขนเรียวของเมียรักไว้ก่อนที่เธอจะคว้าอะไรใกล้มือไปปาหัวปริญอีกรอบ“ฮึย! เหนื่อย!” ปาริฉัตรต้องหยุดยืนเท้าสะเอวกอบโกยลมหายใจเข้าปอดครู่ใหญ่“เหนื่อยก็พอก่อนเถอะหนูปริม” ก็เล่นด่าไปวิ่งไล่ตีไอ้ลูกชั่วไป ตอนนี้ข้าวของตกแต่

“แล้วดูสิ รอไม่กี่วัน ฉาวเลยเห็นไหม” เป็นบุญนำพา[1]ญาติผู้พี่ ลูกสาวของลุงภาส[2]ที่นั่งเงียบดูงานในแท็บเล็ตอยู่นานสองนานเอ่ยขึ้น“ตอนนี้กระแสดรามาโจมตีนับดาวจนได้ข่าวว่าโดนถอดงาน ยกเลิกสัญญาจ้างเพียบเลยนี่นา” บุญนำพาเป็นเจ้าแม่ที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการค้าขายออนไลน์ เรียกได้ว่าตัวแม่ที่เป็นเจ้าของแบรนด์ชั้นนำต่าง ๆ เธอมักจะทันโลกเสมอเพราะวนเวียนทำงานกับคนในวงการนี้“ถอดก็ถอดไปดิ ผมเลี้ยงเอง”“ตลก!” บุญนำพาเบะปาก เข้าใจแล้วว่าทำไมน้าปริมถึงอยากจะเอาเลือดหัวไอ้ปริ๊นออกนัก เพราะปากมันเป็นแบบนี้ไง จนเธอเองก็คันมือคันเท้าอยากจะฟาดหลังมันสักทีสองทีอยู่เหมือนกัน“คิดว่าผู้หญิงเขาจะภูมิใจเหรอ”เออ ไม่ปริญตอบในใจเพราะเรื่องนี้นับดาวเคยพูดกับเขาแล้วเช่นกัน เธอเองอยากยืนด้วยตัวเองได้เพราะไม่มั่นใจจะฝากชีวิตไว้กับเขาอีกแล้ว และเธออยากภูมิใจในตัวเอง เรื่องนี้เขาก็เข้าใจ“งั้นจะแก้ปัญหายังไง ไหนพูดมาสิปริ๊น” ลุงรองเอ่ยถามตอนนี้สมาชิกโชติภิวรรธเกือบครึ่งตระกูลมาชุมนุมกันที่บ้านใหญ่ของวิศรุตเพราะเรื่องของปริญ นี่เป็นเพียงสมาชิกที่อยู่ใกล้และว่างพอในตอนนี้เท่านั้น หากมารวมตัวกันหมดตระกูลอาจจะต้องไปที่ห้

“ป๊า แม่ กับลุง ๆ ไปพักผ่อนดีกว่านะครับ เรื่องตรงนี้พวกผมจัดการได้” ปรมะเอ่ยเพราะเกรงใจผู้ใหญ่“ใช่ครับ ผมจัดการได้” ปริญเอ่ยต่อ เรื่องพวกนี้ความจริงแล้วเขาจัดการได้สบาย แต่ในวิธีของเขานะ“ฮื่อ! ทำให้ถูกต้องซะ” ท่านวิศรุตกระแทกลมหายใจใส่ตัวต้นเรื่องก่อนจะทิ้งท้ายแล้วปล่อยให้รุ่นลูก ๆ ช่วยเหลือกันเพราะต่างก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ส่วนเจเนอเรชันของพวกท่านก็จะคอยซัปพอร์ตอยู่ห่าง ๆ ก็พอ“ในเพจมีคนแท็กรายการเกาะกระแสเยอะมาก ว่าอยากให้เชิญนับไปสัมภาษณ์จัง ขี้เสือกว่ะ” หมอไธม์[1]ลูกแฝดคนน้องของลุงรองพูดขึ้นเมื่อเห็นโพสต์หนึ่งในโซเชียลที่บุญนำพายื่นมาให้ดู“นี่มันเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่จะมีคดีความหรือมีข้อพิพาทกับใครคนอื่น จะให้ไปทำไมก่อน” บุญนำพาบ่นอุบ“ไงนับ อยากไปไหม” ปรมะถามความสมัครใจดูหากว่ามีรายการไหนติดต่อมานับดาวส่ายหน้าหวือทันทีเพราะเธอไม่ได้อยากไป เธอเองก็อยากจะชี้แจงเรื่องราวเพื่อความบริสุทธิ์ของตัวเองอยู่เหมือนกัน หากกระนั้นเพราะเรื่องนี้มันมีความเกี่ยวโยงกับทั้งปริญและแน่นอนว่ามันจะต้องลามมาถึงคนอื่น ๆ ในตระกูลโชติภิวรรธ“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ผมจะชี้แจงทุกอย่างในช่องทางโซเชียลของผมเอง