All Chapters of ของเล่นที่เคยทิ้ง (20+): Chapter 81 - Chapter 90

“ผมอยู่นี่ คิดถึงผมล่ะสิ”“เออ มาให้กูตบกะโหลกทีดิ้มา” วิศรุตกวักมือเรียกหากปริญก็ไม่ได้เดินเข้าไปหา“ไปก็โง่อะดิป๊า” ชายหนุ่มรีบเดินเลี่ยงไปหาปรมะที่นั่งอยู่ตรงชุดโซฟา เขาควานมือหนาไปด้านหลังหมายจะจับมือนับดาว หากทว่าก็คว้าได้เพียงอากาศเท่านั้นจนต้องหันขวับกลับไปมอง“นับดาวล่ะไปไหน” เป็นท่านวิศรุตที่เอ่ยถามเมื่อไม่เห็นลูกสะใภ้คนเล็ก“นั่นน่ะสิครับ” เมื่อกี๊ก็เดินมาด้วยกัน แต่พอเดินเข้าประตูบ้านนับดาวกลับปล่อยมือ เขาก็มัวมุ่งตรงเข้ามาหาบิดากับพี่ชาย บวกกับคิดอะไรในหัวเยอะแยะไปหมดจนลืมสังเกตว่าเสียงฝีเท้านับดาวค่อย ๆ ห่างออกไป“นับ” ปริญเดินกลับไปทางเดิมที่เดินมาแล้วเรียกหาหญิงสาว ท่านวิศรุตก็เดินตามเขามาเช่นเดียวกัน แล้วก็พบว่าตอนนี้นับดาวกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน“ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น” ปริญเอ่ยถามนับดาวที่เงยหน้ามามองร่างสูงสองคนที่เดินตามกันมาติด ๆ ก็พาลไม่กล้าสู้หน้า เธอก้มหลบสายตาเพราะกลัวว่าบิดาของปริญจะรับไม่ได้ที่เธอมีข่าวฉาวโฉ่ แม้ก่อนหน้าท่านจะเคยมีเมตตาไม่สนว่าหัวนอนปลายเท้าของเธอจะมาจากไหน หากทว่าข่าวที่เกิดขึ้นมันทำให้โชติภิวรรธเสียหายมากและอยู่ ๆ เสียงดังกังวานจากปาก

“ไงล่ะนับ อยากเป็นของเล่นไฮโซดีนัก โดนมันเฉดหัวครั้งแรกจนต้องแบกท้องโตเลี้ยงลูกคนเดียวแล้วก็ยังไม่หลาบไม่จำ พอมันกลับมาหาหน่อยก็ตัวสั่นเสือกกลับไปนอนอ้าขาให้มัน แล้วทีนี้เป็นยังไง!”“กรี๊ด! พี่อู๋นับเจ็บนะ! แค่นี้นับก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว ทำไมต้องมาซ้ำเติมกันด้วย ฮือ ๆ” นับดาวร้องไห้จนน้ำตาอาบหน้า เธอทั้งกลัว ทั้งโมโหและเสียใจ“ไอร่าก็ถูกเขายืดไปแล้ว ตอนนี้นับตัวคนเดียวอะ พี่อู๋จะมาตะคอกใส่นับอีกทำไม! ถ้าไม่แคร์นับแล้วก็ปล่อยนับให้ตาย ๆ ไปข้างถนนนี่แหละ ชื่อเสียงก็เสียจนไม่เหลือดี งานก็ไม่มีให้ทำแล้ว ฮือ...” หญิงสาวปิดหน้าร้องไห้ นั่นทำเอาอุกฤษฏ์ที่เพิ่งเดือดดาลใส่เธอต้องสงบอารมณ์ให้เย็นลงทันใด“โอ๋ ๆ ไม่เอา ไม่ร้องแล้วนะ” อุกฤษฏ์รวบร่างบอบบางที่ร้องไห้จนตัวโยนไหล่สั่นเข้ามากอดไว้ เขาลูบผมเธออย่างเอ็นดู หากรอยยิ้มบนหน้าก็ไม่อาจเก็บไว้ได้ทำไมนะ ยิ่งเห็นหญิงสาวร้องไห้ เห็นเธอไร้ทางไป เห็นเธอตกอับแบบนี้แล้วเขายิ่งรู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ได้“พี่จะดูแลนับเองนะ โอเคไหม”“ฮึก นับไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เหลือแล้วจริง ๆ ฮือ...”“พี่ก็อยู่ที่นี่ไง ไม่มีใครสนใจเธอเท่าพี่หรอกนับ ไม่มีใครดีกับเธอจ

“ถ้าเรารู้จักกันพี่ก็บอกนับดี ๆ สิคะ ไหนจะเรื่องคลิปนั่นอีก พี่เป็นคนทำใช่ไหม นับแค่อยากรู้” เธอถามเสียงหวาน มือบางสั่น ๆ ยื่นไปจับหลังมือหนาที่ยังคงบีบไหล่เธอเอาไว้“ถ้าไม่มีหลักฐาน ก็อย่ามาใส่ร้ายพี่สินับ”“ถ้าเรื่องคลิปพี่ไม่ได้ทำ แล้วเรื่องไอร่าล่ะ พี่จะเอาไอร่าไปทำไม นับใจจะขาดอยู่แล้วตอนนั้น ถ้านับทำตัวไม่ดี ไม่น่ารักกับพี่ก็มาลงกับนับเถอะ อย่าทำร้ายลูกนับเลยนะคะ” นับดาวเอียงหน้าซบหลังมือหนา จับฝ่ามือให้หงายขึ้นมารับใบหน้านวล เธอใช้แก้วขาวถูไถกับมือเขาเบา ๆ อย่างออดอ้อน หยาดน้ำตาอุ่นร้อนไหลหยดลงบนฝ่ามือนั้น“พี่ลงกับนับได้แน่นะ” มืออีกข้างที่จับปลายคางสวยลดลงมาวางบนลาดไหล่งามแล้วค่อย ๆ ลดลงต่ำ ท่าทางเนิบช้าหากทว่ากำลังคุกคามทำนับดาวขนลุกชันอย่างขยาด หากก็ต้องกลั้นใจปล่อยให้เขาลูบไล้เรือนกายแต่ไม่นานก็เกิดแรงบีบมหาศาลขึ้นอีกครั้งที่ลำคอสวย“อะไร มึงคิดว่ากูจะโง่เหมือนตัวร้ายในละครที่มึงเล่นเหรอ อยู่ ๆ มาสารภาพความเลวของตัวเองตอนใกล้จบ เหอะ! ปัญญาอ่อน”“นับไม่ได้หมายความแบบนั้น ฮึก! นับ... นับแค่อยากรู้เฉย ๆ” เธอน้ำตาไหลพรากแล้วลูบหลังมือหนาที่บีบคอเธอไว้เพื่อให้เขาผ่อนแรงบีบลง“

“พี่รอเอง มีอะไรคืบหน้าพี่จะแจ้ง”“แต่นับ...” ไม่ทันที่หญิงสาวจะปฏิเสธอีกครั้งคนจากบ้านโชติภิวรรธก็กรูกันเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของปริญและปราญชนกน้องสาวของเขาด้วย“นับเป็นไงบ้าง”“พี่ปราง คุณท่าน” นับดาวเห็นพวกท่านแล้วเธอก็เสียงสั่นน้ำตารื้นอีกครั้ง“นับขอโทษนะคะ”“ขอโทษอะไรฮึ ไม่เอา ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกนะ” คุณปาริฉัตรกอดร่างหญิงสาวเอาไว้แล้วปลอบใจ“นับไม่เป็นไรใช่ไหม” ท่านวิศรุตถามพลางมองสำรวจร่างกายของหญิงสาวจากหัวจรดเท้า เมื่อเห็นรอยเลือดที่ติดตัวจึงถาม “แล้วเลือดนั่นล่ะ ของใคร”“ของคุณปริ๊นค่ะ เขาโดนยิง นับขอโทษนะคะที่เป็นตัวซวย นับเป็นต้นเหตุให้คุณปริ๊นตกอยู่ในอันตราย”“เฮ้อ โล่งหน่อยที่หนูไม่เป็นอะไร” ท่านวิศรุตพรูลมหายใจทำเอานับดาวอึ้งงันมองหน้าท่านอย่างไม่เข้าใจนัก“ส่วนไอ้ปริ๊นมันไม่เป็นไรมากหรอก เอากระสุนออกก็ลุกมาเดินต่อได้แล้ว ให้เลือดชั่วมันออกซะบ้างก็ดีเหมือนกัน” เพราะอิทธิรายงานมาก่อนแล้วว่าปริญไม่ได้โดนยิงตรงจุดสำคัญ และมันยังมีสติครบถ้วนทุกประการ ทนเจ็บบ้างจะเป็นอะไรไป“อ้าว...” ซะงั้น! นับดาวถึงกับสบถลั่นทำไมพวกท่านดูไม่กังวลใจ ไม่คิดเป็นห่วงลูกชายตัวเองหน่อยเลยห

“โอ๊ย! ปล่อยกู!” อุกฤษฏ์ร้องลั่น หวังว่าใครสักคนแถวนี้จะได้ยินแล้วช่วยเขาไว้ได้บ้าง หากแต่ร้องอยู่นานก็ไร้เสียงตอบรับทั้งที่ห้องนี้เป็นหอพักที่คนพลุกพล่าน ห้องข้าง ๆ ที่ติดกันเขามั่นใจว่ามีคนพักอาศัย“หวังอะไรมึง” ปรมะเดินกลับไปนั่งพิงพนักเก้าอี้แล้วมองมา ในองศาที่อุกฤษฏ์อยู่ต่ำกว่าแล้วมันก็ทำเพียงปรายตามองต่ำ“กลิ่นเงินมันหอมหวานนะ มึงว่าไหม”กระดาษแผ่นบาง ๆ มันหอมจนสามารถปิดปาก ปิดหู ปิดตาคนได้แน่นนัก กระดาษบาง ๆ นี่แหละที่เหนียวกว่าเทปกาวยี่ห้อไหน ๆ“มึงวางแผนไว้ตั้งแต่แรกใช่ไหม”“เฮ้ย พูดเป็นตัวร้ายในละครแนวตั้งไปได้” ปรมะส่ายหน้า“ใครจะไปวางแผนอะไรกับมึง มึงไม่ได้สำคัญกับกูหรือใครขนาดนั้น ถ้าไม่ติดว่ามึงทำจัญไรกับนับดาวกับไอ้ปริ๊น คนอย่างมึงสำคัญน้อยกว่าขี้ดินที่ติดตีนหมาที่บ้านกูด้วยซ้ำ”“ไอ้สัส! มึงคิดว่ามึงมันวิเศษวิโสมาจากไหนวะ ฮะ!”“วิเศษหรือเปล่าไม่รู้ แต่กูก็ชนะมึงมาตลอดแล้วกัน”ท่าทางเรียบเรื่อยแต่น่าเกรงขามพวกนั้นยิ่งตอกย้ำอย่างชัดเจนให้อุกฤษฏ์ตระหนักว่า... ไม่ว่าเมื่อไหร่ปรมะก็จะอยู่สูงค้ำหัวเขาเสมอ ส่วนเขาอยู่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินซ้ำยังโดนมันเหยียบย่ำชนชั้นล่างอย่างเขาไม่ม